Dancing on clouds

Het kleine meisje haar idee van StarClan was zoiets als dit. Ze lag in haar zachte nestje, tegen de buik van haar moeder en ze droomde dat StarClan net zo zacht van als haar moeders buikvacht. Dat je kon rennen en dansen over de wolken en slapen tussen de sterren. Haar ondeugende oogjes gingen omhoog naar haar moeders kop. Misschien moest ze maar eens proberen te leren te dansen over de wolken? Dan was ze er klaar voor! Je kon immers niet vroeg genoeg beginnen. Dat was in haar kopje geprent sinds ze piepklein was. De kitten was lang niet zo klungelig meer. Ze was handig op haar pootjes en voor ze het wist sprong ze omhoog, op haar moeders rug en haar pootjes zochten balans door die om de nek van haar mama te slaan. Oh jee, dansen op de wolken was veel moeilijker dan ze dacht!

+Slatefur eerst

Slatefur zat een beetje te doezelen in de nursery, haar ogen gesloten en haar oren naar achteren gedraaid. Ze was echter wel nog ergens alert, klaar om bij te springen als haar kroost haar nodig had. Ze moest genieten van de tijd die ze nog had in de nursery met haar kinderen. Het ging al veel te hard. Ze werden zo ontzettend groot in een ontzettend rap tempo. Niet iedereen was zo rustig in de nursery als zij daarentegen. Slatefur haar oortjes draaiden naar voren toen ze pootjes op haar rug voelde en ze glimlachte zachtjes. De pootjes sloegen zich om haar nek voor balans en Slatefur begon zachtjes te spinnen. “Hallo Roughkit, ben je op avontuur?” Ondanks dat ze blind was, had Slatefur absoluut geen moeite om haar kinderen van elkaar te onderscheiden.

Mama maakte het er niet makkelijker op toen ze ook nog eens begon te ronken. Haar hele wolk was een trilplaat geworden! Maar mama vroeg al snel of ze op avontuur was, waarbij ze flink met haar kopje knikte. ‘Ja mama, ik wil naar de wolken!’ beaamde ze toen met een verwonderde stem, maar een vastbesloten blikje lag op haar gezicht. Ze drukte zich weer langzaam wat omhoog op haar voorpootjes, om bibberend op haar moeders rug proberen te balanceren, voordat één van haar pootjes weggleed en ze zo van haar moeders grijze pels afrolde en met een zachte plof in het nest belandde. Verward schudde ze haar kopje toen ze haar neus uit het mos had gehaald. ‘Maar het is nog wel moeilijk,’ gaf ze toen uiteindelijk schoorvoetend toe.

Slatefur drukte spinnend haar hoofdje tegen Roughkit aan, waarna de kitten blijkbaar balans verloor en van haar rug tuimelde. Vertederd luisterde de grijze kattin naar haar kleine dochtertje. "Al het begin is moeilijk," miauwde ze met een zachte glimlach, waarna ze zich naar voren boog. Lachend en snorrend drukte Slatefur haar neus tegen het buikje van haar kitten en begon ze te blazen. Ze stopte echter toen ze een andere stem hoorde, een jonge kitten. Waarschijnlijk een kitten van Acorndust dan. Maar die geuren kende ze niet genoeg om te weten welke het was. "Roughkit is een avonturier," miauwde Slatefur met een zachte glimlach als uitleg.

Roughkit was van de rug getuimeld, maar haar moeder leek het niet erg te vinden. Ze zei dat elk begin moeilijk was. Nou… dan moest ze maar nog meer oefenen! Want dan was het niet meer het begin, maar het eind en voor ze het wist liep ze op wolken! Ze wilde overeind krabbelen om het nog een keer te proberen, maar haar moeder duwde haar neus in haar vacht en begon te blazen. Roughkit begon hard te lachten en probeerde haar moeders kop weg te drukken. ‘Stop!’ giechelde ze. ‘Dat kietelt!’ grinnikte ze vervolgens. Haar woorden leken te helpen, want mama stopte met blazen. Totdat ze opeens een kopje over de rand van haar rand zag steken. Ze had de vraag niet gehoord, maar haar moeder sprak dat ze een avonturier was. ‘Ja!’ piepte ze toen, waarna ze naar het hoofdje op de rand van haar nest sprong. ‘En wie ben jij?’