Adagio

De dag kwam tot een eind. Een prachtige zonsondergang schilderde bloedrode en oranje streken door de hemel. Settledpaw kwam het kamp in met een spreeuw en twee kikkers. Eenmaal gedeponeerd op de prooistapel rekte hij zich uit en kraakte zijn kaken. Toen keek hij weer naar de prooistapel. Ookal was de jonge kater gesloopt, vond hij dat hij nog wel wat prooi naar de nursery kon brengen. Hij pakte zijn spreeuw weer op en liep naar de braamstruiken waar de queens hun kittens opvoedden. Eenmaal zijn kopje binnen zag hij Slatefur liggen. Hij glimlachte vriendelijk naar de queen, pas daarna realiserend dat ze het niet kon zien. Oh ja, ze was blind. Dat had hij per ongeluk verteld tegen één van haar kittens, Loudkit, en hem daar een beetje me getraumatiseerd. Misschien moest hij daar ooit sorry voor zeggen. Maar hopelijk had Loudkit zich koest gehouden. Hij legde de spreeuw voor haar neer. ‘Hey, Slatefur,’ miauwde hij vriendelijk. ‘Ik hoop dat je nog honger hebt.’

@Slatefur eerst

_{Slatefur liet de zon langzaam neervallen op haar pels en zuchtte opgelucht. Ze had nooit goed in kunnen schatten of ze een goede moeder zou zijn en of ze er goed aan zou doen om kittens te nemen. Maar die zorgen waren nu ten einde. Ze genoot ervan om queen te zijn en om met haar kinderen om te gaan. Ze had zowaar nut en kon wat doen. Misschien zou Tallstar en Acorndust wel vragen of ze queen kon blijven nadat haar kittens apprentices geworden waren. DAn kon ze in de nursery blijven helpen. Ze hief haar hoofdje toen een apprentice in de buurt verscheen, of tenminste, zijn pootstappen klonken te zeker voor een kitten en wat nog te licht voor een warrior en ze dacht dat ze de geur kon herkennen. “Hallo, Settledpaw toch?” Ze kon het maar beter zeker weten. “Dank je wel. Heb je zelf al gegeten?”}

De queen vroeg nog of hij Settledpaw was. Oh, oeps. Ja, vergeten. Ze kon natuurlijk hem niet zien, ze kon alleen op geur terugvallen. En die waren wat lastiger te onderscheiden per persoon dan gezichten. Settledpaw knikte instemmend, waarna hij realiseerde dat ze dat ook niet kon zien. ‘Ja, klopt,’ miauwde hij vervolgens om haar vermoedens te bevestigen. De queen vroeg vervolgens of hij zelf al gegeten had. Dit keer was hij zichzelf voor en schudde zijn kop niet. ‘Nee, nog niet. Ik ben pas net weer terug.’ Settledpaw glimlachte voorzichtig, waarna hij zijn blik door de nursery liet gaan. Om beleefd te zijn bleef hij nog even wachten op wat Slatefur te zeggen had.

_{Het bleef even stil aan de kant van de apprentice en ergens vroeg Slatefur zich onwillekeurig af of hij geknipt had. Dat deden katten wel vaker, om zich vervolgens te beseffen dat ze daar niks mee kon en ah.. ja daar kwam de verbetering al. Slatefur grinnikte er zachtjes door. In het begin vond ze het vervelend, maar ondertussen kon ze er wel om lachen. Ze kon er andere katten mee pesten, dat was genoeg. "Wil je anders deze prooi met me delen? Het is veel teveel voor mij alleen joh," miauwde ze met een glimlach. Als hij het gevangen had, had hij het verdiend ook.}

Het leek alsof Slatefur te situatie perfect kon lezen, zonder het te kunnen zien. Het was indrukwekkend, hoe de poes grinnikte omdat hij was vergeten dat ze blind was. Misschien was dat het ook. Slatefur was zo normaal, ze ging zo makkelijk mee in het hele circus. Dan vergat je ook wel dat ze blind was. Toen Slatefur aanbood of hij de prooi wilde delen kwam een vriendelijk glimlachje op zijn gezicht. ‘Ja, graag!’ Pas nu voelde hij hoe hol zijn maag was en dat een maaltijd erg aanlokkelijk leek. Hij ging naast de zwarte queen zitten en wachtte totdat zij haar deel zou nemen. Zijn ogen gingen kort door de nursery, waar veel kittens krioelden. ‘Ze zijn zo leuk, hè,’ mompelde hij meer in zichzelf dan tegen Slatefur. ‘Ik kwam laatst jouw Loudkit tegen. Hij is gek op je,’ snorde hij vrolijk.

_{Slatefur glimlachte breed toen Settledpaw haar aanbod aannam om de prooi te delen. Mooi zo. Samen eten was altijd veel beter dan alleen. Ze kon niet meer op haar tenen tellen hoe vaak ze in de elders den eenzaam en alleen had moeten eten, aangezien Shadowclan op het moment maar wat weinig elders had. Dus ze nam het ervan als iemand met haar mee wilde eten. Ze nestelde ze zich in naast de prooi en krulde haar staart tevreden om zich heen, wachtend tot Settleddust ook plaats nam. In plaats daarvan begon hij te praten over de kittens en in het bijzonder haar eigen Loudkit. "Oh ik ben ook gek op hem." Slatefur begon spontaan te spinnen terwijl ze sprak. "ze zijn allemaal zo ontzettend lief. Ik weet dat ik bevooroordeeld ben maar ze zijn stuk voor stuk perfect." Ze kneep haar ogen eventjes tevreden dicht, waarna ze haar aandacht weer op Settledpaw vestigde. "Hoe gaat het met je training dan? Wil het een beetje vlotten?"}

Settledpaw zag de queen settelen bij de prooi en besloot bij de poes te gaan zitten. Hij duwde de vogel eventjes naar haar toen ze vertelde over haar kittens. Settledpaw snorde vrolijk mee. Kittens waren ook zo leuk! Ze waren allemaal zó schattig en lief. Je kon ze ook niets kwalijk nemen. Slatefur vertelde dat al haar kittens perfect waren. Settledpaw liet een lachje over zijn lippen rollen. ‘Dat geloof ik meteen!’ snorde hij vrolijk. Toen vroeg de queen over zijn training. Zijn ogen lichtten op. ‘Oh ja, het gaat goed!’ snorde hij vrolijk. Hij was namelijk bíjna klaar. ‘Ik heb al een final assessment gehad! Het is nu wachten op het moment dat ik Warrior word,’ mauwde hij stiekem een beetje trots. Hij had er eerst heel erg tegenop gekeken. Maar zijn assessment was goed gegaan. Hij had een goede jacht gehad, hij had zich goed staande weten te houden tegen Acorndust. De laatste dagen waren het nog wat puntjes op de i zetten, maar vooral genieten zijn laatste trainingen met de deputy en Pepperpaw samen. Stiekem keek hij al een beetje af hoe Acorndust Pepperpaw trainde, om dat mee te nemen mocht hij ooit zelf mentor worden.  

Settledpaw was een goede apprentice. Ze had wel eens gebrom gehoord over dat hij halfclan was, maar daar had Slatefur weinig boodschap aan. Zij was blind, hij was halfclan, ze waren allebei katten, punt uit. En hij complimenteerde haar kittens, dat was uiteraard een directe route naar haar hart. Slatefur begon meteen luid te spinnen en sloeg tevreden met haar staart. “Wacht maar, wie weet moet je er eentje trainen als apprentice. Ik beloof je dat het bengels zijn hoor,” snorde de kattin met pretlichtjes in haar ogen. “Gefeliciteerd met je final assessment! Ik zal je toejuichen met je ceremonie,” snorde Slatefur vervolgens vrolijk. “Ik weet nog dat je net apprentice was geworden, wat gaat de tijd toch snel. ”

Settledpaw grijnsde breed toen de grijze queen zei dat hij misschien een kon trainen als hij warrior werd. Oh, dat zou een eer zijn! En dat Slatefur al zo sprak over hem, dat ze hem nu al misschien al vertrouwde met één van haar kittens. Hij snorde vrolijk. ‘Een beetje uitdaging maakt het alleen maar leuker toch?’ mauwde hij zelfverzekerd. Nee, hij zou elke apprentice wel graag willen trainen! Dan zou hij kunnen laten zien hoe gaaf het was in ShadowClan. Ze zouden dan alles samen ontdekken, alsof hij zelf weer net apprentice was geworden. Toen ze vertelde dat ze hem zou toejuichen glimlachte hij breed. ‘Dankjewel, Slatefur,’ miauwde hij zachtjes. Maar hij moest lachen toen ze sprak over de tijd dat hij net apprentice was geworden. ‘Je bent misschien elder, maar je bent nog niet zó oud dat je zoals ééntje hoeft te gedragen.’ Hij hoopte dat Slatefur de spot aankon. Het was heus niet gemeen bedoeld. Nee, een compliment. En technisch gezien was ze nu geen elder meer. Queen zijn sierde haar.

Het was zo aandoenlijk om Slatefur met haar kittens in de weer te zien. Ondanks zij ze niet kon zien, leek ze perfect te weten waar ze allemaal waren en wat ze aan het doen waren. Settledpaw knikte toen ze sprak dat ze een uitdaging zouden zijn. Hoe kon het ook anders. Hij had menig kat horen zeggen dat Slatefur ook een pittige tante was. Hij knikte instemmend toen ze sprak dat het goede apprentices zouden worden. ‘Ongetwijfeld,’ snorde hij vrolijk. Gelukkig viel zijn volgende grapje ook goed, want Slatefur moest hard lachen. Nice, één punt voor hem. De poes antwoordde dat het haar meeviel. Settledpaw grinnikte. ‘Nee joh, katten zoals jij blijven toch eeuwig jong? Ik bedoel, de grijze haren heb je al,’ mauwde hij plagend. Settledpaw huiverde om het feit dat hij ooit wel grijs zou worden om zijn snoet. Als hij geluk had dat hij zo oud mocht worden. Hij ging er voorlopig vanuit van wel.

Slatefur kon de ontspannen sfeer wel waarderen. Deze beleefde jonge apprentice was prettig gezelschap en ze ging ook wel daadwerkelijk aan Acorndust en Tallstar verzoeken dat hij één van haar kinderen zou trainen. Hij zou een goede invloed zijn. Je had er immers af en toe rare snuiters tussen lopen… Nee, alleen de besten voor haar kinderen, met lieve karakters die ze zouden opleiden tot zelfverzekerde jonge katten. Natuurlijk wist Slatefur dat ze niet iedereen voor het kiezen had en dat het slechts een verzoek zou zijn, maar hey.. wellicht. Slatefur maakte een gespeeld geschokt geluid bij de woorden van de kater. “Moet jij zeggen, Settleddust, jouw haren zijn ook al aan de grijze kant,” miauwde Slatefur in pure bluf.

Settledpaw was helemaal in de sas met zijn eigen grapje, totdat Slatefur een comeback maakte en een opmerking gaf dat híj grijze haren had. De jonge kater verwijdde kort zijn ogen, en voelde met zijn poot aan zijn wang. ‘Waar?’ miauwde hij geschrokken. Was hier ergens een poel met water waar hij zichzelf in kon bekijken. Totdat hij realiseerde… kijken. Slatefur was stekeblind! Settled was ook soms wel een domme idioot. ‘Haha, heel grappig,’ miauwde hij sarcastisch, maar hij kon een vermakelijke snor niet onderdrukken. Hij mocht Slatefur wel. Ze was gevat en ondanks dat ze blind was, had ze helemaal geen zelfmedelijden.

Het werkte altijd, zonder uitzondering. Op het moment dat ze zulke opmerkingen maakte schrokken katten zich altijd rot en begonnen ze meteen heel druk en panisch te checken of het echt zo was. Soms moest je je leven zelf maar beter maken en Slatefur was er ondertussen een meester in. Ze maakte van haar blindheid een wapen. Snorrend begon ze te lachen. "Ik vermaak me anders prima hoor," miauwde de kattin lachend met een glinstering in haar ogen.

Slatefur had blijkbaar lol, want ze begon hem uit te lachen. Heel erg verdiend. Settledpaw had namelijk niet de meest snuggere opmerkingen gemaakt. ‘Ik zie het,’ antwoordde hij dan ook lachend. ‘Slim hoor,’ miauwde hij toen hij zijn ogen vernauwde en haar quasi boos aankeek. Niet dat het zin had, maar dat maakte niet uit. Hij nam nog een hap van de prooi die ze deelden, om vervolgens weer overeind te komen. ‘Maar ik moet weer verder,’ miauwde hij vriendelijk. ‘En misschien als we de volgende keer elkaar spreken, ben ik warrior!’ snorde hij trots. Ja, de ceremonie zou niet meer lang duren en dan.. dan had hij een nieuwe naam! Bij de gedachte begon de apprentice weer te stralen. ‘Ik zal je snel weer opzoeken!’ beloofde hij, waarna hij zich omkeerde en de nursery verliet.

- Topic uit