Tension

Hij zuchtte even lichtjes. Hij was niet de meest sociale kat... maar soms moest je je mede kat helpen, niet waar? Vooral met dit weer... Hij liep met een natte mosbal naar binnen, waarna hij even rondkeek. Hij voelde hier zich altijd ongemakkelijk, stiekem vond hij kittens echt leuk. Hij was alleen... niet echt materie om met ze te praten of überhaupt iets te doen met kittens. Hij zou niet weten hoe hij moest communiceren met een kitten. Apprentices vond hij al ietwat lastig, maar kittens was helemaal een drama. Als hij echt eerlijk was, waren warriors zelfs ook al best moeilijk om mee te praten, uitgezonderd zijn broer natuurlijk. Dat was de enige kater waar hij goed mee kon praten. Hij stopte voor de nest van Slatefur, een poes die pech had gehad in haar leven en uiteindelijk blind is geworden. Hij legde voorzichtig de mosbal voor haar neer en zwiepte even ongemakkelijk met zijn staart. Hoe deden andere katten dit precies? "Hallo Slatefur, ik heb wat water voor je meegenomen." sprak hij rustig tegen de poes. Hij voelde zich echt, extreem ongemakkelijk.

_{Het was onaangenaam warm in de nursery, maar toch was Slatefur er voor nu blijven liggen. Ze was al een keertje naar buiten vertrokken immers en daar was het ook verdomd warm. Dus, terwijl haar kittens buiten aan het spelen waren, herhaalde ze nog een keertje in haar hoofd de symptomen van een zonnensteek die haar een paar dagen geleden uitgelegd waren. Af en toe zou ze eventjes naar buiten lopen om te controleren of haar kittens dat nog niet te pakken hadden gekregen. Maar ze ging ervanuit dat de clan er ook wel een beetje op lette. Verrast hief ze haar kop toen er een bolletje mos met water voor haar neus gedropt werd, waardoor er enkele spetters op haar neus kwamen. "Oh Cormorantwing, bedankt." Haar toon was vriendelijk met een zacht gespin, "je bent een reddende engel. Maar overwerk jezelf niet eh?" Ze kende de reputatie van de kater wel. Hij werkte altijd door.}  

De poes hief verrast haar kop op toen hij de mosbal gevuld met water voor haar neerlegde. "Oh Cormorantwing, bedankt." klonk er op een vriendelijke toon van de blauw-grijze poes af. Slatefur was wel een poes die gerespecteerd werd binnen de clan, dat was iets wat zeker was. Ze was ook goed bevriend met Tallstar, dacht hij, maar het was soms een beetje onduidelijk of ze nou nog wel of niet vrienden waren. En Cormorant hield zich toch ook niet bezig met al die dingen, dat was niet zijn ding. "je bent een reddende engel. Maar overwerk jezelf niet eh?" Hij haalde kort zijn schouders op, tot hij zich bedacht dat de poes dat helemaal niet kon zien. Hij slikte even, waarna hij even onzeker met zijn oren draaide. "'t is niks." sprak hij rustig tegen de poes. Het was veel rustiger dan dat hij normaal deed, tenminste. "'t is een kleine moeite voor me om heen en weer te lopen." vervolgde hij rustig. Het was wel warm ja, maar in het koele bos was het eigenlijk veel beter dan in het kamp.

_{Slatefur likte het vocht van het groene mos af, genietend van het koele gevoel tegen haar tong aan. Het was lang niet genoeg, het liefste dronk ze een hele stroom leeg, maar nu ze kittens had en nadat ze door een Bloodclanner was meegenomen en al die drama's, leken katten wat voorzichtiger te zijn met haar gewoon te laten lopen. Uiteraard ergerde dit de leigrijze kattin mateloos, het was immers zo vaak goed gegaan en dan ging het één keer fout? Oké, misschien was ze een tweede keer bijna meegenomen door Bloodclan, maar voor de rest al 42 manen squeaky clean. Daar kon je niks van zeggen. Cormorantwing gaf aan dat het een kleine moeite was. Slatefur glimlachte voorzichtig. Misschien kon ze dan een beetje egoïstisch zijn. "Als het zo'n kleine moeite is, zou je dan met me mee kunnen lopen naar de stroom? Ik zou graag nog wat meer drinken en dat scheelt je een fiks aantal keren heen en weer lopen."}