Misunderstood

Snel wandelde hij verder. Hij wilde niet dat men hem volgde dus besloot hij door een stroompje te gaan. Dit was een niet zo goed keuze, aangezien hij een lichaam bij zich had... maar hij was sterk en dus duurde het niet lang voordat hij en de poes door het water heen waren. Gelukkig was Slate knock out, want iets in hem zei dat de kattin nooit vrijwillig in water zou gaan. Nevermind was groot en sterk en als het niet te ver was kon hij wel wat van het zwemmen maken... Nja, hoe dan ook was hij nu proper en was al die vieze modder van eerder van hem af. Kort schudde hij zich uit aan de andere kant van de stroom waarna hij even keek naar de leigrijze poes om te zij of haar kop nat was. Ah, ze zag er ok uit, enkel haar lichaam leek nat te zijn. Kort slikte hij waarna hij de poes weer vastnam en begon te rennen, nog even.
Het was bijna ochtend toen hij eindelijk bij de schuur was aangekomen. Inmiddels was het gaan regenen, wat de oudere kater enkel nog kouder maakte... Maar goed, hij was er. Met een zucht liep hij de schuur binnen waarna hij even rondkeek en het lichaam van Slatefur op een verhoog trok waar wat stro lag. Zorgvuldig legde hij haar neer zodat haar lichaam comfortabel lag. Ze was doorweekt. Ah... Yakkes. Met een lichte zucht neeg hij zijn kop waarna hij kort haar wat droog likte rond de nek. Hij besloot niet meer te doen, de stro zou haar misschien nog wat drogen. Kort draaide hij zich wat om waarna hij zichzelf begon droog te likken. Wat een hondenweer ook.

-Slatefur; Ook Vulture en Litill mogen posten :>

Even richtte hij zich wat waarna hij zich langzaam een weg naar boven baande in de barn via een ladder. Hij had wat katten gevraagd papaverzaden te verzamelen voor zijn vader. De kater leek niet vaak op te merken dat hij pijn had van zijn verwondingen, maar Nevermind wist dat het beter was dat hij iets had liggen. Vandaag was een van die dagen dat dat goed van pas zou komen. Hij kende te zaden maar al te goed van zijn dagen in shadowclan. Hij had genoeg gezaag gehoord over plantjes verzamelen voor de clan en hoe ze eruit zagen, dus hij kende toch een plant met deze dingen. Uiteraard waren er andere ex clanners die er meer van wisten dan hem en dat was voldoende voor hem. Als ze wilden helpen, so be it. Kort verzamelde hij wat van de zaden waarna hij weer naar beneden liep en deze bij het mos neerlegde, ze waren netjes geordend op een stuk stof die hij niet kende. Het was gegarandeerd gemaakt door de twolegs.... Dus nja. Kalm kwam hij overeind waarna hij even rondkeek. Er was mos aan de buitenkant van de barn en de laatste tijd had de sneeuw plaats gemaakt voor de regen waardoor sommige plekken niet langer bevroren waren. Hij waagde zichzelf dan ook even in de regen en trok wat mos los waarna hij deze naar binnen werkte. Hij deed dit zo een paar keer waarna hij een goed en proper bolletje vond en met een hoge tred naar hun drinkplaats liep, een soort bollig ding dat onder een klein gat in de muur stond. Natuurlijk liep het over op momenten zoals deze, maar het overtollige water kon zich een weg banen door de gaten en spleten in de muren. Even dipte de kater het mos wat in het ding waarna hij even zuchtte en zich weer naar boven trok op de eerste verdieping van de barn, waar Slatefur op een bedje van stro lag. Inmiddels leek ze wakker te zijn, dat had hij eerder al opgemerkt aan het ritselen van het stro. Even glimlachte hij zachtjes, ietwat onzeker waarna hij het stofje en het doorweekte mos wat dichter duwde in haar richting. "Ik heb wat water en papaverzaden voor je, het spijt me dat ik je zo hard sloeg," sprak de kater kalm tegen de grijze poes waarna hij even een paar passen achterwaarts deed om te gaan zitten. "Heb je honger?" vroeg hij vervolgens voorzichtig. Als dat het geval was kon hij immers een rat of muis vangen in de barn hiernaast. De knaagdieren hadden immers een vlucht gedaan toen hij en zijn vader hier waren ingetrokken.

Even wiebelde de kater met zijn oortjes waarna hij kalm keek naar de poes die duidelijk bang was. Haar haren rezen en ze kromp helemaal ineen. Kort zuchtte de kater even waarna hij even kort schuin keek naar de dingen die hij voor haar had klaargelegd. Had ze liever een mosbed om op te liggen? Dat kon hij wel regelen? De poes vroeg waar ze was, waardoor hij even opmerkte dat haar stem schor was. Ze had het water dus echt wel nodig. Even zette Nevermind nog een paar stapjes achteruit. "Een oud twoleg nest in het rogue gebied," sprak hij kalm. "Ze noemen het een barn, schuur... De rogues. Ergens wel grappige namen," zei hij even zacht lachend... Maar al snel stopte het zachte geluid waarna hij even opkeek naar de grijze poes. "Je bent veilig, ik zal je niks doen," sprak hij kalm terwijl hij even omkeek naar beneden, naar het mos dat hij had verzameld. "Heb je liever een mosbed? De eerste keer dat ik op stro lag was het niet zo aangenaam dus ik snap het wel als je iets anders wilt," sprak hij kalm met een kleine glimlach. "Oh en uhm, heb je echt geen honger? Het zou een kleine moeite zijn om iets voor je te vangen," vervolgde hij kalm terwijl hij haar rustig aankeek.

Nog steeds leek niet ze kalm, maar ze schreeuwde tenminste niet meer... Wat fijn was voor iedereen in de barn inclusief hem. Nja, als je erbij nadacht zou schreeuwen haar helemaal niet helpen in deze situatie, maar daar stond Never niet bij stil, zo slim was ie immers niet. Ze was nog steeds doorweekt en even fronste hij bezorgd waarna hij even zuchtte. Zou ze niks doen? Het duurde even, toch best redelijk lang, voordat ze iets zei. Het was geen antwoord op een van zijn vragen waardoor hij even zachtjes snoof. Wat deed hij verkeerd? Nja, hij zou haar vragen wel gewoon beantwoorden. Ze vroeg waarom ze hier was en waarom hij der had meegenomen. Even slikte hij waarna hij lichtjes knikte. "Ik wil dat je naar me luistert," klonk er rustig van de zwarte kater af. "Je luisterde niet naar me in het bos, je liep gewoon weg.. En ik wilde niet dat je de clan, mijn familie en vrienden vertelde over dat ik een 'monster' ben," mompelde hij even zuchtend waarna hij schuin wegkeek. "Of hoe jul- jij ook kijkt naar Bloodclan," Hm... Even knipperde hij kalm waarna hij slikte. "Als je toch aan mijn kinderen verteld dat ik een monster ben wil ik dat je op z'n minst hen de waarheid verteld," klonk er kalm van hem waarna hij even opstond en schuin wegkeek. "Drink wat... en eet de zaden... Je zult je vele malen beter voelen," sprak hij kalm terwijl hij rustig via de ladder naar beneden liep. Met een lichte pas trippelde hij naar de uitgang van de barn, waar hij even ging zitten en naar de regen begon te staren.

Veel sprak ze niet en veel deed ze ook niet. Was ze dan zo bang van hem? Hm... Hij zou echt zijn best moeten doen om haar losser te krijgen en haar meer op het gemak te stellen. Voor nu hield hij afstand van de shadowclan poes zodat ze wist dat hij haar niks zou doen. Elke beweging naar haar toe was rustig en loom... Dus het was maar hopen dat die manier van doen zou werken. De woorden die ze uitsprak waren begrijpelijk en kort knikte hij even, wetende dat Slatefur zijn beweging niet kon zien. Met een korte beweging stond hij recht en draaide hij zich een kwartslag naar de ladder die naar de grijze poes toe ging. "Ik ben de clan uit gegaan om voor mijn gewonde en verminkte vader te zorgen, Lítill," sprak hij kalm tegen haar waarbij hij even opkeek naar de grijze poes. "Lítill was de leader van bloodclan voor Claw," klonk er kalm van de zwarte kater af waarna hij even een pauze nam om dat te laten inzinken bij de kattin. Het was allemaal dankzij die Claw dat zijn vader in deze staat was... En nu hij zoveel moons bij de gevlekte kater had geleefd had hij ingezien dat hij niet zo erg was als sommige verhalen zeiden. "De enige reden dat ik bij bloodclan ben gegaan is om wraak te nemen voor wat ze mijn vader hebben aangedaan," Even haalde hij zuchtend zijn schouders op waarna hij even met zijn poot over zijn snuit streek. "Dat maakt me misschien niet veel beter dan hun... Maar ze verdienen het..." mompelde hij even zachtjes waarna wederom een zucht zijn lippen verliet.

Even keek hij op bij haar woorden waarbij hij even kalm slikte en zijn kop schudde. Het idee dat ze had was simpel, zo was hij ook eerst geweest.. Maar het was beter zo. Minder riskant voor hem en zijn vader. "Ik wil hun vertrouwen winnen, maar loyaal ben ik niet aan hun," sprak hij kalm. "Zodra ik klaar ben is mijn bloodclan leven over. Ik denk dat vader en ik dan de bergen zullen opzoeken," sprak hij rustig waarbij hij even zijn schouders optrok. "Ik weet niet of Claw dood is of niet, zo wel dan moet ik een andere manier vinden... Dus ik moet ze wat leren kennen," en dat ging beter als je bij hun ranks zat natuurlijk. Even zuchtte hij waarna hij kalm zijn ogen sloot. De katten van bloodclan hadden het ook even uit gehad op het doden van Lítill. Het zou zijn hart breken als zijn vader overleed. Het leek hem gewoon beter dat hij dingen onder controle had op deze manier. Dat hij hun vertrouwen had. Even slikte hij waarna hij weer de ladder op klauterde om weer op hetzelfde verdiep als Slatefur te gaan zitten. "Het spijt me," mompelde hij zachtjes tussen zijn lippen door, licht verbitterd. Hij was ook maar een vader, een zoon, een man met problemen. En veel hersenen had hij niet om na te denken, dus hoe moest hij het weten.

Nevermind was niet eens bij het bloodclan gevecht geweest. Hij had zich nog maar recent bij bloodclan aangesloten en wist enkel dat Cobra nu de leader was. Een onbekwaam jong in zijn ogen maar dat was zijn probleem niet. Verder was er nog Thora, de enigste die hem nog een beetje aanstond. Ze was ook jong, maar hij onderschatte haar niet. Hoe dan ook zou hij geen seconde twijfelen haar het leven te ontnemen mocht hij in een pickle komen te zitten. Slatefur vertelde hem dat Claw dood was en even keek hij rustig op naar de grijze poes. Een thunderclanner hm? Even wilde hij haar bedanken, maar ze ging verder en kort trok hij even met zijn zwarte oortjes. "Ten... Eerste... Dankjewel om me dit te vertellen," klonk er kalm van hem af. Hij was immers rogue geworden voor de clans naar de bergen waren getrokken en was mee gereisd om daar ook even langer te blijven dan hen. Niet veel later waren vader en hem terug gekeerd naar het oude gebied. "Je denkt dat ik shadowclan heb verraden?" klonk er even kalm van de zwarte kater af, een zucht volgde. "Shadowclan was niet langer mijn plaatst na de dood van Innerstar. Ze was als een moeder voor me. Ik heb dingen gezegd die ik niet heb mogen zeggen maar Shadowclan is nog steeds de plek waar ik ben opgegroeid," sprak hij even zacht mompelend. "Als ik een echte verrader ben zou ik prooi stelen... Zou ik je verwond hebben, misschien wel gedood... Dan had ik al dit niet hoeven te doen," even slikte hij waarna hij kort even zijn kop schudde. "Dan zou ik Russetfur ook aangevallen hebben toen ze even haar frustratie kwijt wilde," even zuchtte hij trillerig, niet goed wetende wat de ander daarvan moest denken. "Ik... Ben geen goed persoon... Dat weet ik..." sprak hij voorzichtig, zacht, haast fluisterend. "Maar ik probeer mijn best te doen met wat ik nog kan doen,"

Even knipperde de zwarte kater waarbij hij even strak zijn ogen op het stro richtte, waar haar nagels langzaam in het gedroogde spul leken te gaan. Was ze boos? Even plooide hij zijn oren in zijn nek waarbij hij even door zijn voorhand zakte. Hij voelde een steek door zijn borst gaan. Wat had hij verkeerd gedaan? Ze begon te zeggen dat hij de clan had kunnen helpen... Velen waren dood door verschillende dingen en kort slikte de fors gebouwde kater even. Daar was hij zich niet zo bewust van. Hij wist immers niet wat de journey had gedaan met de clans. Never was sterk genoeg om een of twee katten in leven te houden dus hij en zijn vader waren niks tekort gekomen in de bergen. Maar ja, het was een zware winter geweest, dat moest hij wel toegeven... Maar was het zo erg geweest? Vervolgens sprak ze over Russetfur en het verwonden. Even slikte hij. "Ik was toen nog een rogue, we hebben toen gewoon een eindje gelopen aan de grens en wat gepraat. Niks meer," eigenlijk best wel veel meer, maar dat moest zij niet weten. "Het spijt me nogmaals van de klap. Ik wist niet goed wat te doen..." sprak hij even schuldbewust, een duidelijk spijt sijpelde door in zijn stem. Maar goed, wat had hij anders kunnen doen? "Het spijt me dat ik niet heb geholpen, ik wist niet dat er zoveel doden zijn gevallen," de laatste tijd? Of de afgelopen maanden dat hij uit de clan was? Hij wist het eigenlijk niet, ze was niet specifiek genoeg. "Ik dacht waardeloos te zijn, Tall heeft toch genoeg katten die voor hem springen, dus ik dacht... weet je wel," even voelde hij tranen prikken in zijn ogen, maar hij duwde ze al snel weg.. Hoe dan ook trilde zijn stem even lichtjes. Tall was een gevoelig onderwerp als het hierop aankwam. "Als ik toch geen nut heb voor dit alles, dan had ik dat misschien wel ergens anders..." sprak hij, doelende op zijn vader.

Het was inmiddels al twee dagen geleden sinds Vulture in zijn eentje erop uit was gegaan, en hij vond het weer tijd om terug te gaan naar Nevermind en Lítill. Hij had zo zijn eigen mening over de oud bloodclan leider maar hij deed zijn eigen ding, en in een soort uitgesproken regel liet iedereen elkaar met rust en werden de onzichtbare regels gerespecteerd. Je hoefde niet voor elkaar te zorgen en mocht weg gaan en terug komen naar goeddunken. Hij stond nog steeds bij zijn oude standpunt, dat hij beter af was in zijn eentje, maar de warmte en de veiligheid die de schuur hem bood kon hij niet afslaan. Eindelijk kon hij rekenen op een maaltijd die met enige regelmaat kwam. Er leefde muizen en ratten rond de schuur en andere dingen waarop hij jagen kon. Langzaam aan zag hij er niet meer uit als een uitgemergelde rogue, maar weer als een normale kater. Zijn vacht was nog steeds vies en onverzorgd, maar hij had wat meer spek op zijn botten.

Toen hij de schuur naderde en shadowclan rook verstijfde hij voor een tel en bleef hij staan, ondanks de stromende regen die hem doorweekte. Met een dikke vacht sloop hij dichterbij en wierp hij een blik naar binnen. Hij moest even twee keer knipperen omdat hij de poes herkende. Ze was er al lang geweest toen hij nog in de clan zat, maar hij had geen greintje twijfel dat ze hem toch niet zou herkennen. Zijn oude shadowclan geur was al meer dan een jaar weg en zeg nu zelf, wie dacht er nu terug aan die slungelige Vultuerpaw? Hij was 10 manen oud geweest toen hij was vertrokken. Nu was hij een man geworden. "Wat is hier aan de hand, Nevermind?" Miauwde hij iet wat bezorgt toen hij zich door de opening duwde en zich rechtte. Hij keek met een intense blik naar Slatefur en slikte. Dit vond hij maar niets. Zachtjes tikte de druppels die van zijn vacht vielen op de grond terwijl hij Nevermind iet wat vragend aan keek, oren naar achteren gedraaid.

hit me up als ik niet welkom ben, dan verwijder ik deze post of laat ik vulture lekker de barn weer uit gaan!

Natuurlijk was het ergens dom en dwaas van zichzelf geweest. Maar Nevermind was nu niet bepaald de slimste van de hoop en al helemaal niet de nuchterste. Hij dramatiseerde als het kon maar dat was het ook, zodra hij het niet meer aanvoelde zou hij iemand in elkaar meppen zonder boe of ba. Dat was Never, een verschrikkelijke asshole. "Je hebt vier poten, al je zintuigen en je laat zoiets stoms als je naam je definiëren?" Hm... Het feit dat ze niet het idee kon graspen lag hem nogal gevoelig... Maar opnieuw wat had hij verwacht? "En je bent bij de pakken neer gaan zitten in plaats van je kin de lucht in te steken en het het tegendeel te bewijzen? Je bent nu zelfs een rogue! Noem jezelf Evermind ofzo." Hm... "Nou, dat was niet hetgeen waar ik de nadruk op wilde leggen maar ok..." sommige konden sterker worden uit hun eigen pijn... Die sommige was duidelijk niet Slatefur. "Wat is hier aan de hand, Nevermind?" klonk er plots waarbij Never even verbaasd knipperde en zich omdraaide naar Vulture. "Oh... Ik had je niet gezien Vulture... Vulture, Slatefur. Slatefur, Vulture." zei hij even kalm met een glimlach op zijn gezicht. Vervolgens zwiepte hij even met zijn staart. "Ik heb mijn redenen om haar hier te brengen. Maak je maar geen zorgen, Shadowclan zal haar niet vinden. Ik breng haar vanavond terug," sprak hij kalm met een lichte zucht. Hij was niet van plan haar voor eeuwig te houden, daar had ie het geduld niet voor.