You are a living memory

Onderwerp: You are a living memory do 25 jul 2019 - 17:09

Met langzame slagen trok een ruwe tong over een gehavende, cyperse vacht. Een slanke kater lag in de schaduw van een hoge boom, genietend van de koelte die dat hem bood. Overal om hem heen bloemde kleine, vrolijk gekleurde bloemetjes die fel afstaken tegen het groene gras. Hij opende zijn groene ogen en staarde naar een vogel die op de stenen muur aan de andere kant van de tuin was geland. De tuin lag naast de kerk en was omheind door een grote stenen muur met een opening waar je doorheen kon lopen waar twolegs soms een hekje in hun plek hadden. Het was geen slechte plek. Loom liet hij zich op zijn zij in het gras zakken en slaakte hij een zucht. Hij was te lui om er op af te gaan. Sinds hij zich bij de rogue groep had aangesloten was zijn instinct om direct achter alles wat bewoog aan te gaan iets afgezwakt. Hij hoefde niet elke dag meer zich af te vragen of hij het wel haalde vandaag, want er was genoeg eten hier en de leden keken uit voor elkaar. Een vlieg zoemde om hem heen en hij schudde met zijn kop voordat hij die ook in het gras legde en zijn ogen sloot. Ja, sinds hij zich bij Kha'rath had aangesloten was hij op veel dingen vooruit gegaan.

Danger is real, but fear is a choice...

Het was maar goed dat ze Lethal aan haar zijde had gehad toen ze de keuze had gemaakt om Rogue te worden. De jonge kattin wist wellicht niet voldoende om te overleven, maar was niet bang voor pijn of honger. Immers had ze voldoende gezien in Bloodclan, geen medelijden zou haar ergens brengen. Toch ergens in haar stekelige karakter was Bristle zich er van bewust geweest dat ze wel degelijk deze emoties voelde. Ze was te gevoelig, te zoekende naar zichzelf en haar thuis was haar thuis niet meer. De jonge kattin stapte rustig in de richting van de twoleg nesten. Daar waar ze nog relatief in de buurt van Bloodclan was, leek het wel een stuk rustiger. Ze was geen echte eenling, ze hield van gezelschap. Vechten kon ze wel in hoge uitzondering, maar niet super goed. Immers had de kattin nog geen training genoten, maar ze wilde niet getraind worden door de Elite die haar zo verwarde. Ze miste iets, wellicht wel oprechte liefde en samenzijn. Ze had iemand nodig die er voor haar was, die haar kon laten zien wat ze zocht. Het goede in katten, en hulpvaardigheid. Haar groene ogen gleden langs de vele bloemen terwijl ze langzaam een gestreepte kater benaderde die druk bezig was met zijn gehavende vacht. Even keek ze naar haar eigen zachte vachtje, ze leek wel meer een Kittypet in plaats van een sterke Elite kat. Niet dat ze dat ooit zou zijn, ze kon zich niet voorstellen dat ze voor de lol en aanzien een leven af kon nemen. Nee, ze wilde gewoon veilig opkrullen s'nachts tegen een warme vacht en snorrend naar verhalen luisteren. De kater leek last te hebben van een zoemende vlieg, waardoor ze in een sluiphouding zakte en even op haar achterpoten wiegde. Misschien dat ze al vast kon oefenen op haar jaagkunsten, voordat ze het wist moest ze haar eigen prooi zien te vangen. Stuiterend, stoof de jonge rossige kattin achter het zoemende dier aan terwijl haar groene ogen het wezen volgde. Ze sloeg er met haar poten naar toe, maar miste totdat het aan de horizon verdween. Zuchtend draaide ze zich om naar de kater die ze daarnet zo ruw had verstoord terwijl ze even met haar ogen knipperde. "Zijn er.." Begon ze op een sterke, ruwe maar ergens ook zachte stem. "Veel Rogues hier?" Wellicht dat ze een Rogue kon vragen haar te helpen, ze zou een vijand minder zijn doordat ze niet de regels van Bloodclan meer volgde.

~ notes ~

Elyon

De rust die de cyperse kater voelde zou wellicht niet lang meer duren, toen er een eindje van hem vandaan een kleine gedaante in elkaar dook. Hij bewoog zijn oor toen hij dacht iets te horen en opende zijn ogen. Ook al woonde hij nu al een maan bij Hyazeth en was het hier vrij rustig, Vulture was zijn oude onoplettendheid niet verleerd. Hij moest al zo lang als hij zich herinneren opletten voor gevaar, een iets minder stressvol leventje zou dat niet van hem wegnemen. Hij keek op en zag nog net een wit en oranje flits langs hem schieten. Met grote ogen keek hij naar een jonge kitten die achter een vlieg aan schoot. Het leek erop dat ze geen geluk had. Vulture had niet verwacht om zo'n jong kind hier te treffen waardoor hij voor een tel uit het veld geslagen werd, maar toen hun ogen elkaar ontmoette stortte alles in.

Niet begrijpend keek hij in de ogen van het poesje. Ze waren gras groen, donkerder als de zijne maar even licht als die van Buzzard. Dezelfde tint, dezelfde blik.. diezelfde ..

f l a s h b a c k
Uiteindelijk drong een ShadowClan geur zijn neusgaten binnen die werd vergezeld door stille pootstappen. Vulture stond meteen op en keerde om, klaar om zich te verdedigen. Hij trok zijn klauwen echter weer in toen hij de jonge, rode poes voor hem zag staan die hij maar al te goed herkende. Buzzardpaw. Met zijn mond vol tanden keek hij in haar groene ogen. "Wat .. doe je hier?" Zei Vulture moeizaam tegen Buzzardpaw. 'Wat ik hier doe' - begon Buzzardpaw - ' is met je mee gaan. Ik had het ook gehad dus wat is er beter dan op zoek gaan naar je Rogue familie en vragen of je samen kan jagen?'

De snotaap die voor hem stond was jonger dan zij was geweest toen ze hem had opgezocht na zijn verdwijning. Toch leek ze als twee druppels water op haar. Buzzard was helemaal rood, en hoewel de kitten voor hem meer wit in haar vacht had waren haar ogen onmiskenbaar hetzelfde. Vulture stond op. Zijn hart deed zeer bij de gedachten aan zijn overleden nichtje. Hoe kon dit? Zijn nichtje was dood gegaan zes manen geleden. Ze was zwanger geweest.. dit moest toeval zijn? Hij schudde zijn hoofd nogmaals vol verwarring. "Wie ..?" Bracht hij met een schorre stem uit.

Danger is real, but fear is a choice...

De oudere kater leek haar in het begin niet al te veel aandacht te geven. Wellicht was hij niet zo agressief als ze hem zou hebben ingeschat. Immers stond Bloodclan erom bekend katten op te voedden die normale Rogues behoorlijk wat schade aan konden doen. Zelf had ze af en toe ook wel haar nageltjes gebruikt maar dodelijk verwonden, dat zat gewoon niet in haar karakter. Ze voelde er eigenlijk ook een aversie voor en had het enkel gedaan uit verdediging en omdat ze niet anders kon. Met grote ogen keek hij haar aan, ze waren bijna indentiek aan die van haar echter waren die van haar een stuk donkerder maar nog steeds wad het bijna dezelfde tint. Verward keek ze de kater kort aan voordat ze haar aandacht weer op de vlieg vestigde en deze probeerde te vangen. Toen het mislukte en ze door had dat de ogen van de kater nog steeds in haar vacht prikten, draaide ze zich om, om hem vervolgens aan te spreken. Immers wist ze weinig van het Rogue leven af. Een leven dat vrijer was dan Bloodclan maar wellicht ook lastiger. Ze was simpelweg te jong zelf een territorium te onderhouden en jagen was ook niet bepaald haar ding. Ze vroeg naar mogelijke andere katten maar kreeg een ander antwoord dan ze had verwacht. "Wie ..?" Bracht de kater op een schorre stem uit. "Ik ben Bristle, voormalig Bloodclanner. Op de een of andere manier paste ik er niet helemaal bij ondanks het feit dat mijn moeders Lethal en Brat daar wonen." Mauwde de jonge kattin onhandig, iedereen kende de Bloodclan wel geloofde ze en wellicht zou hij informatie kunnen geven over dit gebied zolanf ze eerlijk was en hem bevriendde. Eerlijk gezegd was het best spannend, zo alleen.

~ notes ~

Elyon

Vulture draaide zijn oren naar achteren terwijl hij in zijn hoofd de som probeerde op te lossen. Ze leek te veel op haar. Hij kon het niet aan toeval overlaten. Haar naam was Bristle, en ze had twee moeders? Hij probeerde hard na te denken waar Buzzard in deze equatie paste maar het enige wat hij voor zich zag was haar dode lichaam en de bloodclan geur die om haar heen had gehangen. Hij keerde zijn kop voor een paar tellen van het kleintje af, alsof het te pijnlijk was om naar haar te kijken. Vergiste hij zich zo zwaar? Miste hij haar zo erg onbewust dat hij haar nu in het gezicht van een wildvreemde rode kitten zou zien? Hij maakte zichzelf wijs dat hij met haar dood had leren omgaan maar dat was een grote leugen. Hij had de herinnering na een klein tijdje weggeduwd en dwong zichzelf nooit meer aan haar te denken. Het deed hem te veel zeer. Vulture keek Bristle weer aan. "Voormalig? Komen je ouders je niet zoeken dan?" Zijn stem was erg onvast en dat vond hij verschrikkelijk. Hij keek op en voelde hoe er nu een nieuwe angst plaats in hem maakte. Wat als die twee moeders van haar hier naartoe kwamen om haar te zoeken? Hij zou haar daar over moeten uithoren. Hij moest immers de groep beschermen.

Lethal voelde een druk op haar maag liggen die ze wel vaker gevoeld had. Het waren geen buikkrampen van een aankomende griep maar het gevoel dat je iets verloren was wat je dierbaar was. Zo had ze dit gevoeld toen ze Runningtime voor haar ogen zag sterven, toen ze Darkpaw- of nu Odis uit het oog verloren had, toen ze haar kinderen achter liet in Windclan en toen ze er achterkwam dat Bronzemask, de she-cat waar haar hart altijd voor kloppen zal, overleden was zonder dat zij ooit haar spijt aan de ander had kunnen vertellen. Nu was ze weer iemand kwijt, weer iemand waarvan ze hield. Had Starclan echt z’n verschrikkelijke hekel aan haar dat ze maar door bleven straffen? Was haar brandwonden niet goed genoeg geweest? Waarschijnlijk niet. De pijn, de ontroostbare verdriet, de razende woede, het ging nooit meer weg. De zwaar verminkte member stond op vanuit haar nest en vertrok uit het kamp. Ze zou Bristle zo nu en dan nog zien, met geluk, maar het bleef voelen alsof ze weer gefaald had als ouder en ze weer een kind verloren had. De she-cat onderdrukte een trillende zucht terwijl ze veder liep. Ze had haar dochter uit Bloodclan geholpen maar dit betekende dat ze elke dag over haar schouder moest kijken, niet alleen zij maar ook Brit. Terwijl zij dacht dat ze nu vrij was van de koudbloedige groep was dit niets dan minder waar. Zodra Cobra of één van de andere Bloodclanners er achter kwam dat Bristle verdwenen was zou ze vogelvrij verklaard worden, iedereen mocht haar dan opjagen en vermoorden. Het was dan ook van groot belangrijk dat Lethal een goeie veilige thuishaven zou vinden voor haar dochter voor ze met gerust hart haar kind kon loslaten. Ze was het niet eens met haar beslissing maar dat kwam puur omdat haar moederhart niet nogmaals vaarwel wou zeggen tegen een kind. Ze wist dat Bristle nooit gelukkig zou zijn in Bloodclan.. ze wist dat dit niet haar plek was.. en hoewel Lethal een gestoorde she-cat was gaf ze wel zielsveel om haar kinderen. Ook als deze niet met bloed verbonden was. Bristle was van een andere moeder, een moeder die zij vermoord had, maar ze beschouwde de rode she-cat nu als familie ook al was dat niet eens de bedoeling geweest. De kit die ze gestolen had was eerst uit actie geweest om het vertrouwen van Bloodclan te winnen, om nieuwe aanwinst te brengen voor de groep, maar na 6 moons met Britje aan haar zijde voelde het nu alsof ze zelf haar gebaart had. De ex Windclanner schrok op en hief haar brede verbrande kop op toen ze de geur van Bristle rook. Nee. Dit kon niet! Waarom had haar kind zich te dichtbij Bloodclan gewaagd? Ze was in gevaar als ze zo dichtbij Bloodclan rondsloop. Met grote rennende sprongen volgde ze de geur tot ze haar dochter aantrok, met een rogue. "Voormalig? Komen je ouders je niet zoeken dan?" Hoorde ze de tabby tom nog vragen. “Dat komt ze wel.” Mauwde ze met haar lip opgetrokken. Haar ogen knepen zich samen terwijl ze de tom van top tot teen bekeek. Hopelijk zou hij niet de kat worden waar Bristle zou verblijven, dit magere ding kon met een simpele klap omgelegd worden door een Bloodclanner. “Bristle! Wat heb ik je verteld? Je kan je niet meer zo dichtbij de grens wagen, als iemand van Bloodclan je geur aantreft en je vind ben je dood.” De nadruk leggend op haar laatste woord. “Ik heb je beloofd om je altijd te beschermen en als het rogue leven jouw keus is help ik je daarmee.. maar je moet wel voorzichtig zijn. Je weet wat er gebeurd wanneer je vogelvrij verklaard ben.” Sprak ze streng tegen de rode she-cat, enkel voor haar oortjes bedoeld.

Danger is real, but fear is a choice...

De nog onbekende cyperse kater leek op de een of andere manier geïnteresseerd in haar. Alsof hij een moeilijke puzzel probeerde op te lossen; had hij misschien Brat ooit gezien. Ze leek veel op haar tweede moeder, de eerste was Lethal. De kattin had haar geholpen met haar ontsnapping; iets dat grote gevolgen kon hebben. Ze had wel meer om zich zorgen over te maken dan alleen het vinden van prooi. Als Bloodclan achter haar verraad kwam konden ze haar zonder twijfel vogelvrij verklaren. Wat betekende dat ze haar zouden proberen te doden wanneer ze haar vonden. Ze had nog bijna nooit van geen succes gehoord. Doordat ze in haar gedachten verzonken was geweest, viel het gesprek kort stil en had ze de pijnlijke blik van de kater ontlopen. "Voormalig? Komen je ouders je niet zoeken dan?" Zijn stem was onvast, wellicht had hij ook een slechte ervaring met de groepering? De meeste katten leken dit te hebben. Voordat Bristle antwoord kon geven rook ze een bekende geur. Die van haar moeder, toch schoot ze eerst ter verdediging; automatisch in een lage houding. Soepel en sterk, natuurlijk was ze nooit getraind maar ze had vaak genoeg heftige stoeipartijen gehad. Tegen Lethal maakte ze echter geen kans. "Dat komt ze wel." Mauwde de bekende kattin met haar lip opgetrokken. Bristle kneep haar groene ogen samen terwijl ze in de richting van de ander stapte en haar warm begroette. Ze was nog steeds haar dochter; ook al woonde ze niet meer in Bloodclan. "Mam," begon ze zacht voordat ze haar kop kort tegen diens schouder drukte. Ondertussen nam Lethal de nog onbekende kater in zich op, hij zag er minder goed uit dan de krachtige kattin. Niet sterk genoeg om haar te beschermen. “Bristle! Wat heb ik je verteld? Je kan je niet meer zo dichtbij de grens wagen, als iemand van Bloodclan je geur aantreft en je vind ben je dood.” De kleine kattin liet ongemakkelijk een oortje hangen. Het duurde even voordat haar geur zou vervagen; het zou helpen als ze in een groep aanwezig was die haar geur zou veranderen. Echter betekende het niet dat ze snel vergeten zou zijn. Lethal en Brat waren trouwe leden en ondanks het feit dat haar ouders wellicht gestoord genoemd konden worden, hielden ze wel van elkaar en van haar. “Ik heb je beloofd om je altijd te beschermen en als het rogue leven jouw keus is help ik je daarmee.. maar je moet wel voorzichtig zijn. Je weet wat er gebeurd wanneer je vogelvrij verklaard ben.” Sprak de krachtige kattin, enkel tegen haar. Bristle knikte voordat ze zacht terug sprak. "Soms is de beste verstopplek onder de neus van hen, denk je echt niet dat ze mij nooit zullen kunnen vinden. Als mijn geur voldoende veranderd is en ik een andere naam aan neem, dan zal ik best wel eens kunnen doen alsof ik vroeger een Kittypet ben geweest. Dat jij mijn sibling niet gevonden hebt of zo." Mauwde ze zacht tegen haar moeder. Ze had er geen problemen mee manipulatief te zijn. Daarnaast, niemand verwachtte haar hier en alle banden met Lethal breken kon ze ook niet. "Ik was gewoon nieuwsgierig wat zoveel geuren hier deden.." Begon ze een tikkeltje onhandig.

~ notes ~

Elyon

Vulture zijn kop schoot opzij toen hij een rauwe stem hoorde. Alle haren op zijn rug rezen omhoog toen hij oog in oog stond met een massieve, gehavende bloodclanner. Hij meende voor één twijfelachtig moment, voor één ogenblik haar geur te herkennen. Zijn ogen gingen weer naar Bristle, en toen weer naar haar. Bristle haar ogen, dit monster haar geur. Vulture staarde haar heel lang aan zonder een woord te zeggen. Zijn ogen waren twee groene hellevuren. Hij snoof schamper bij het horen van haar woorden naar Bristle. Wat was dit? Een moordmachine met een vals gevoel van integriteit? Je kon het hem niet wijsmaken dat de bloodclanner in haar vrije tijd katten onder de grond stopte, en in de tussentijd een hart had voor een kitten? Wat een grap. Waarom anders zou die poes zo gemakkelijk haar afstaan. “Jij.” Zei hij tegen de bloodclanner. Alle angst was uit hem gevloeid en de gebruikelijke, timide Vulture had plaats gemaakt voor iets geheel anders. Hij kon haar niet aan. Dat zou hij nooit kunnen. Maar hij wilde laten zien dat met al haar verwondingen en al haar kracht, hij vandaag niet bang zou zijn. “Ik weet niet wat je hier komt doen, maar als je wilt dat je clangenoten haar niet vinden kun je maar beter snel vertrekken.” Met een strakke kaak rechtte hij zijn rug en gingen zijn ogen naar Bristle. Hij zou de groep in gevaar brengen als hij haar binnen haalde, maar hij had al één keer eerder gefaald. Hij zou dat niet nogmaals doen. Toen hij haar blik kruiste was de eerlijkheid van zijn woorden duidelijk te zien in zijn groene ogen. “Ze is veilig bij mij. Dat beloof ik. Ik zal haar beschermen. Met alles wat ik heb.” Hij keek naar Bristle, haar groene ogen die ook zoveel op de zijne leken, en voelde een stekende pijn in zijn hart. Allemachtig.. wat leek ze veel op haar. Ze was een levende herinnering aan zijn grootste fout. Zijn ogen gingen weer naar de grote she-cat.

Onderwerp: Re: You are a living memory