Mind of its own (Falconpaw)

Hij wist dat hij een fout begaan was, maar hij hoopte dat Pepper niet extreem zou reageren. Of Pepper haar vertrouwen in hem was verloren. Hij wist dat het een slecht idee was, maar hij was bang om de velden over te steken naar een veilige plek. In deze storm durfde hij het gewoon niet meer. Hij wist dat Pepperpaw hem nu zou het territorium uit kon knikkeren of warriors erbij kon halen om hem weg te sturen, maar hij hoopte met heel zijn hart dat dat niet zou gaan gebeuren. "Jij mag niet op Shadowclan," sputterde Pepperpaw tegen hem, de conflict duidelijk te lezen op haar gezicht. Hij knikte even langzaam, maar dook ineen toen er weer een klap hoorbaar was in de lucht. Pepperpaw was overduidelijk ook klaar om hem een pets te verkopen en als dat zo was dan zou hij die gewoon ontvangen van haar, want hij wilde niet door deze storm naar huis gaan. "Sorry- maar..." hij slikte even terwijl hij even om keek naar de grote velden. "Ik durf niet.. Ik durf niet met deze storm terug te gaan..." sprak hij zachtjes terwijl hij zijn oren naar achteren draaide. Hij wist dat het gemeen was om dit van Pepperpaw te vragen, maar hij hoopte zo dat hij niet werd weg gestuurd. "Ik ga weg als het zachter gaat regenen.. echt." sprak hij belovend tegen de jongere poes. Want hij moest er niet aan denken om haar in de problemen te brengen, maar door de regen ging zijn geur ook weg en zou dit maskeren dat hij überhaupt hier was geweest... dus misschien zou dit nog niet eens zoveel problemen hoeven te geven... hoopte hij.

Hij wist dat hij Pepperpaw voor een moeilijke keuze had gelegd en hij had haar nooit in deze positie willen zetten. Hij wist dat het slecht er uit kon zien als andere shadowclanners haar zagen met hem. Dat ze dan konden denken dat ze niet loyaal was aan ShadowClan en dat hij haar daarmee meer problemen kon geven. Hij wilde dat natuurlijk niet! Hij wilde juist dat ze een goed leven zou gaan krijgen in ShadowClan en dat alle katten haar vertrouwden. Ze moest uiteindelijk immers een warrior worden voor de clan en dan zou haar loyaliteit ook bij ShadowClan liggen. Maar aan de andere kant wilde hij niet door de kneiterharde regen gaan lopen en vooral niet met al die klappen in de lucht. Voordat hij veilig was zou hij kleddernat zijn en misschien zelfs wel dood! Wist hij veel. De vorige keren dat dit gebeurde zat hij veilig en wel in het kamp, waar de klappen hem niet konden vinden. Daar was hij nu niet en de tunnels durfde hij niet in. Dus het was nu maar eenmaal zo dat hij deze keuze had gemaakt. "Alleen als je belooft te zeggen dat ik je geprobeerd heb weg te sturen en je echt gaat als het zachter gaat regenen," klonk er van de poes af, waardoor zijn blauwe ogen begonnen te stralen. "Natuurlijk! Dat is geen probleem!" sprak hij meteen tegen haar, waarna hij opgelucht adem haalde, omdat hij dus niet weg gestuurd werd en hij veilig zou zijn van de klappen en de kneiterharde regen die viel op de grond. "Je bent een held, Pepperpaw." sprak hij opgelucht tegen de poes, waarna hij om keek naar WindClan territorium, waar de regen heel hard op de grond viel. De tunnels zouden ook vol lopen, of niet dan?

Het was maar goed dat zijn moeder hier niet was. Die zou hem zo aan zijn oor mee sleuren, hem misschien wel weer bij zijn nekvel pakken om hem mee te sleuren weg van ShadowClan territorium. En vervolgens hem de grootste straf geven die ze maar kon verzinnen. Natuurlijk kon het boos zijn ook niet genegeerd worden. Hij zou er niet klaar voor kunnen zijn maar dat was hij nooit. Hij zag het al compleet voor zich en het ergste zou zijn om de teleurstelling in haar stem te horen. Het was altijd een verschrikking om de teleurstelling in iemands stem te horen. "Ik ben geen held," klonk er van de rood-creme poes af, waarop hij even knipperde en naar de poes keek terwijl ze in een dook bij de knallen. Hij had hetzelfde hoor, ook hij dook ineen. Zijn vacht was kletsnat en hij maakte, weeral een beslissing. Zijn vacht was nat en de geur zou er zo goed als uitgeregend zijn. Zelfs in die korte tijd dat hij in de regen had gestaan. Hij liep rustig naar de poes toe, waarna hij naast haar ging liggen en haar even kort aan keek. "Voor mij ben je wel een held, Pepperpaw." sprak hij zachtjes tegen de poes, waarna hij zijn oren in zijn nek draaide terwijl hij naar de kneiterharde regen keek. "Ik ben ook bang voor dit weer..." vervolgde hij zachtjes tegen de poes.

Bang zijn voor de donder was niet heel raar, toch? Vooral als het zo dichtbij was, zag hij er geen reden over waarom katten er niet bang voor moesten zijn. Hij wist het niet, maar Pepper leek er nog banger voor te zijn dan dat hij was. Dat was niet erg natuurlijk! Daarom wilde hij haar een soort van geruststellen dat ook bang was voor het onweer, dat het niet alleen haar was. "Onweer doet me altijd denken aan de dag dat mama dood ging.." klonk er zachtjes van de poes af, waardoor Falcon zijn oren wat naar achteren draaide. Pfoe... Dat was inderdaad erg heftig. Hij vond het verschrikkelijk, nog steeds, dat Pepper haar moeder was verloren.. "toen hadden de tweebenen donder in hun handen.." vervolgde de poes, waardoor hij ietwat troostend zijn staart over haar heen legde. Hij wist niet hoe ze daar op zou gaan reageren, maar hij wilde haar toch een beetje bijstaan. Het maakte niet uit welke clan, bij dit soort dingen vond hij sowieso dat katten elkaar best een stukje mochten ondersteunen. Zelfs als Pepperpaw geen WindClanner ooit was geweest, had hij zo gereageerd. zo was hij gewoon. "Het spijt me, voor je." sprak hij zachtjes tegen de poes, zijn blauwe ogen op haar gericht. Hij had het al eerder gezegd, maar goed. Iets anders kon hij op dit moment ook niet doen, toch?

De klappen liet de poes naast hem huiveren, maar de klappen leken steeds verder weg te gaan gelukkig. Hij bleef gelukkig nu wat meer droog dan als hij daar in de regen had gestaan. Wie weet hoe erg de katten in zijn clan ook wel niet geschrokken waren van dit allemaal. Hij hoopte maar dat alles oké was met iedereen.. Pepperpaw duwde haar snuitje buiten de struik, waarna ze nieste en terug de struik in kwam om met haar poot over haar snuit te wrijven. "Het is niet anders.." murmelde Pepperpaw op zijn woorden. Hij kon het niet helpen, hij wist ook niet goed hoe hij hiermee om moest gaan. Nog niet tenminste. Was het beter om het nu over iets anders te hebben? Maar dat voelde dan ook ietwat ongemakkelijk in zijn ogen. "Heb je al... veel prooien gevangen?" wat een prachtige vraag weer om van het onderwerp af te komen. Het klonk ook zeker niet ongemakkelijk of iets in die trant.