Mind of its own (Falconpaw)

De zachte bries die beloftes van heidevelden naar haar toe fluisterde liet haar snorharen zachtjes beven. De woorden van haar vader waren nog vers in haar brein gegroefd en Pepper moest toegeven dat ze er flink over na heeft moeten denken. Aldus haar vader was Halfclan zijn iets wat in je hoofd zat, niet iets wat in je lichaam zat. Betekende dat dus dat als ze geen halfclan wilde zijn, ze dat ook niet was? Misschien moest ze dan ook stoppen met zich zo aangetrokken voelen tot de Windclan grens, maar ook dat kon ze niet laten. Pepper hield echter wel een respectabele afstand terwijl ze naar het hoge gras tuurde.

Hij moest zeggen... dat ondanks dat hij zich echt wel aan de regels wilde houden, hij altijd getrokken werd door het onbekende. Maar dat moest iedereen wel hebben, toch? En hij stond technisch gezien nog op het juiste territorium, dus echt boos kon zowel Burnetbliss als mama niet worden. Hij was benieuwd hoe de andere territoria eruit zagen, hoe anders de clans waren dan WindClan was. Hij ademde diep in, de mixende geuren van ShadowClan en WindClan bereikten zijn neusgaten. Deze... lijn diende als een grens tussen de twee clans. Hij keek rustig rond, tot hij een andere kat zag zitten, die niet veel ouder dan hem kon zijn. Hij knipperde even verbaasd, waarna hij opstond en meer richting de poes liep, maar nog wel op zijn deel van het territorium bleef. Hij trok even iets met zijn oortjes, voordat hij zijn kopje iets draaide. "Wie ben jij?" vroeg hij gewoon, out of nowhere. Gewoon.. omdat het kon. Hij overtrad nog steeds geen regels!! Echt niet.

Het was altijd maar een drukke bedoening in het Windclan gebied. Ze was vaak gaan kijken aan de grens, maar tot nog toe ook bijna iedere keer een Windclanner tegengekomen. Vandaag ook weer, al was deze windclanner wat jonger dan dat ze gewend was. Pepperpaw's ogen vernauwden zich met lichte nieuwsgierigheid toen het knappe katertje verscheen en haar met zijn blauwe ogen aankeek. Wat was zijn naam... "Ik ben Pepperpaw!" reageerde ze, nog steeds diep nadenkend. Maar wacht, ze wist wel wat anders van deze kater! "Is jouw mama Amberstorm?"

De poes leek ook lichtjes nieuwsgierig te zijn naar hem, als dat hij ook naar haar was. Dat was tenminste fijn, er leek geen vijandigheid te zijn tussen hen. Ze deden totaal niks tegen elkaar en dan, nog een keer, ze stonden allebei op hun eigen territorium. Dus er hoefde ook geen probleem te zijn. "Ik ben Pepperpaw!" Reageerde de poes, waarop hij even knikte. Pepperpaw... Pepperpaw van ShadowClan. "Is jouw mama Amberstorm?" Hij keek haar verbaasd aan. Maar... hoe dan?? Hoe kende ze zijn mama en waarom wist ze dat hij haar zoon was? "Kan je gedachten lezen?" vroeg hij voorzichtig. Dat was de enige manier waarop ze dat kon weten! Toch? Hij leek namelijk niet bepaald op zijn moeder, dus een gesprek zou te weinig zijn geweest om te kunnen bepalen dat hij de zoon was van Amberstorm. En daarbij, was mama ook niet echt het type om met katten van andere clans te praten, als hij heel eerlijk was. "Want mijn mama is inderdaad, Amberstorm." sprak hij, nog steeds verbaasd. Maar hoe dan??

Pepperpaw haar snorharen trilden in milde nieuwsgierigheid terwijl ze het jonge katertje voor haar in zich opnam. Hij was flink gegroeid, maar Pepper was nog steeds net iets groter want hah ze was ouder! Het katertje leek helemaal ondersteboven te zijn van haar magische truc daarentegen en kon maar niet snappen hoe Pep wist dat hij een zoontje van Amberstorm was. "Omdat ik samen met je in de nursery heb geslapen gekkie!" reageerde Pep met een mild ongenoegen. Hey nou, was hij dat nu alweer vergeten? Was ze zo snel vergeten door Windclan? Dat was niet lief hoor.

Oké, nu snapte hij er al helemaal niks meer van. De poes zei dat ze samen in de nursery hadden gelegen?? Maar ze was... Shadowclan? Hoe dan? "Maar je zit in Shadowclan..." bracht hij dan ook niet begrijpend uit. Zijn mama was toch geen shadowclanner? Nee, dat was onmogelijk. Dan had iedereen haar raar aangekeken. "En ik in Windclan..." deze raadsels waren toch allemaal veel te veel voor de jonge Falcon, dit kon toch allemaal niet!

Kalme passen, het was een rustige dag... Een te warme dag. Burnet zuchtte even. Ze was liever ergens gaan liggen, ergens gaan rusten... Maar ze voelde zich nergens meer veilig. Ze was onrustig... Maar ook verschrikkelijk moe. De laatste dagen had ze niet in het kamp geslapen... En wanneer ze een midnight patrol kon grijpen, deed ze dat. Ze wilde er niet meer zijn... Daarbij was het ook zo dat ze zich niet meer veilig voelde op het territorium. NAdat ze oog in oog had gestaan met honden, vossen, twolegs en een vijandige clan die hun gebied wilde impalmen... Was ze paranoia geworden. Ze waren hier niet veilig. Misschien waren de holen nog ok, maar verder was er niks dat ze echt... Veilig konden noemen. Ze waren zwak. Even keek ze op, haar oren wiebelden even... Er waren stemmen, stemmen die ze herkende. Even rechtte ze haar rug even, waarbij ze even versnelde en richting het geluid liep. Na enkele passen hield ze echter halt en daalde ze wat meer naar de grond toe. Rustig duwde ze zich in de struiken en het lange gras, haar ogen licht vernauwende. Falconpaw was aan het praten met een Shadowclanner... Maar het was niet zomaar een shadowclanner, het was Pepperpaw... Hm... Even zien wat ze zouden doen.

- Sorry als ik stoor B) Ik ben er niet

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De kater leek nu nog erger in de war te zijn en Pepperpaw trok toch eventjes een lichte pruillip. Waarom wist deze suffie niet meer dat ze een Windclanner was? Ze hadden samen in de nursery gelegen verdorie! Zij wist het nog? Pepperpaw wiebelde wat onhandig met haar oortjes en trok een gezicht. "Ik ben nu Shadowclan ja," miauwde ze, "maar ik ben geboren in Windclan en jij was toen ook al geboren!" Haar staartje tapte eventjes iets ongeduldig op de grond. Hallo? Herinner je het je al?}

Toen hij nog meer in de war was keek de poes aan de andere kant van de grens hem aan met een lichte pruillip. Wat?? De poes wiebelde wat met haar oortjes, hij snapte het gewoon niet meer! "Ik ben nu Shadowclan ja," klonk er van de poes af, waarop Falcon knikte. Dat wist hij maar hoe kende zij dan zijn mama! Het leek hem niet dat de twee vriendinnen waren, want mama was toch wel een stuk ouder dan Pepperpaw. "maar ik ben geboren in Windclan en jij was toen ook al geboren!" Hij fronste even, hij kon het zich echt niet herinneren! Hij wist wel dat er op een gegeven moment een geur weg was... maar dat gebeurde wel vaker, als katten bijvoorbeeld apprentices werden en queens weer terug gingen naar hun warrior taken. "Waarom zit je nu in Shadowclan dan?" vroeg hij zachtjes, niet helemaal begrijpend. Mama was loyaal aan de clan, waarom was Pepperpaw dan overgestapt naar een andere clan? Dat kon toch ook niet zomaar? "Waren ze niet lief voor je hier?" vervolgde hij zachtjes. Maar ze waren eigenlijk wel heel lief hoor!!

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De andere apprentice leek er maar helemaal niks van te snappen. Hij was totaal in de war over wat ze hem nou allemaal aan het vertellen was. Pepperpaw trok even een teleurgesteld hoofdje, maar ze besloot de kater er niet verder over te pesten. Ondanks dat ze verdrietig was dat hij haar zo snel alweer vergeten was, en dus ook die doodenge aanval van de tweebenen, zou ze het niet veel verder pushen. Ze vond het wel een beetje jammer dat hij nog steeds niet de puzzelstukjes bij elkaar legde. Hij vroeg immers door en Pepperpaw slikte eventjes kort. De herinneringen aan de tweebeenaanval kriebelden aan de randen van haar geheugen, maar ze weigerde ze naar de voorgrond te halen. "Toen de tweebenen aanvielen met de vos en de honden.." ze slikte opnieuw, "is mijn mama.. Tinderlight.. doodgegaan." ze legde haar oren plat in haar nek. "Papa is me toen komen redden, maar papa is Shadowclan."}

De poes leek echt teleurgesteld te zijn dat hij haar niet meer kon herinneren. En dat speet hem ook heel erg! Maar hij wist het echt niet meer. En dat was verschrikkelijk, want normaal wilde hij echt alles eraan doen om andere katten blij te maken en om nu te zien dat ze teleurgesteld en misschien ietwat verdrietig was omdat hij haar niet herinnerde pijnigde hem ook. "Toen de tweebenen aanvielen met de vos en de honden.." klonk er van de poes af, waarop hij even langzaam knikte. Daar had hij veel over gehoord. Hij had het ook meegemaakt, maar echt geregistreerd in zijn hoofd stond het niet. Hij was jong, erg jong. Had misschien net een paar dagen zijn oogjes open toen het gebeurde. "is mijn mama.. Tinderlight.. doodgegaan." De oren van de poes gingen plat in haar nek en eigenlijk had hij vrijwel meteen spijt dat hij het vroeg. Hij wilde haar troosten, maar hij mocht de grens niet over. "Papa is me toen komen redden, maar papa is Shadowclan." Hij slikte even, wat heavy... Hij herinnerde zich niet meer heel erg veel van die dag. Het was vooral chaos geweest. En er was een kater bij hem geweest die hem veilig bij zich hield. En de deputy was overleden die dag, daar had hij nog veel over gehoord. "Het spijt me voor je verlies..." sprak hij zachtjes tegen haar. Het liefste wilde hij naar haar toelopen om haar te troosten en je zag de twijfel ook echt in zijn houding, maar hij wist niet wat te doen. Hij wilde geen straf en hij wist dat het gevaarlijk kon zijn. "Ik weet niet veel meer van die dag.. mijn mama was weg toen. Weet niet waarheen. En er was chaos en bloed.." sprak hij zachtjes, zijn oren draaiende. "Maar meer weet ik niet.. ik kon amper woorden zeggen toen." sprak hij met een onhandige glimlach. Hij was toen echt nog een hele kleine, fluffball. Dat was hij nu wat meer kwijt. Hij was groter geworden. En zijn kittenvacht was grotendeels weg nu. "Is Shadowclan lief voor je?" besloot hij vervolgens te vragen.

Pepperpaw voelde een zachte trilling opbouwen in haar tenen, totdat haar hele lijfje toch lichtjes begon te beven. Ondanks dat de hondendromen minder waren geworden, had ze nog steeds intens last van honden. Geblaf was genoeg om haar in een paniekaanval te laten schieten en de herinnering zorgde al voor dit soort heftige reacties. Misschien moest ze het er maar eens met papa, Acefray of Bloodpaw over hebben. Misschien dat zij er iets tegen wisten.

De zachte stem van de kater aan de andere kant van de grens liet haar opkijken en voorzichtig glimlachen. [B"Dank je,"[/b] miauwde Pepperpaw met een enigszins droevige glimlach. "Papa zegt dat mama over ons waakt.. en misschien is het maar beter dat je je er weinig van herinnert.." voegde Pepper er stilletjes aan toe. Zij zou er ook veel liever niks meer van weten. Daar deed ze ook haar best voor, de herinneringen zo diep mogelijk wegstoppen. Helaas kwamen ze dan op de meest onmogelijke momenten weer opborrelen om je weer lastig te vallen. Pepper spitste haar oortjes ietsjes bij de laatste woorden van de kater. "Shadowclan is heel lief voor me," beloofde ze met een brede glimlach, "al mis ik Windclan wel. Windclan was ook leuk.." Ze dwaalde wat af bij de laatste woorden. Ze had het al tegen Routnose gezegd, waarom kon beide niet gewoon?

Hij merkte hoe ze lichtjes begon trillen en echt... hij wilde haar bijstaan en troosten. Het maakte toch niet uit in welke clan iemand zat zolang je goede bedoelingen had? Misschien moest hij dat maar eens vragen aan Burnetbliss, die wist misschien beter wat te doen. De poes glimlachte voorzichtig naar hem toen hij zei dat ht hem speet dat ze haar moeder was verloren. "Dank je," klonk er van Pepperpaw af met een ietwat droevige glimlach. En dat was oké, natuurlijk. Hij had nog niet iemand verloren die zo dichtbij hem stond maar... Hij kon zich wel indenken dat het hem veel pijn zou doen. "Papa zegt dat mama over ons waakt.. en misschien is het maar beter dat je je er weinig van herinnert.." klonk er stilletjes achteraan van Pepperpaw. Hij knikte heel langzaam. Misschien wel ja, want er was die dag veel verdriet en chaos geweest in de clan. "Jouw mama beschermt je vast vanuit StarClan tegen alle gevaren. Dat geloof ik." sprak hij met een zachte glimlach tegen de poes. Dat kon niet anders! De apprentice spitste haar oren bij zijn volgende vraag. "Shadowclan is heel lief voor me," klonk er belovend van de jonge poes af met een brede glimlach. Mooi. Anders zou hij haar zo terug halen hoor!! Dan zou hij het gaan eisen ook. "al mis ik Windclan wel. Windclan was ook leuk..." Hij knikte even instemmend en glimlachte zachtjes. "Als ik iets moet doorgeven aan iemand moet je dat maar zeggen hoor! Moet misschien even zoeken naar die kat... maar anders kan mijn mentor Burnetbliss vast wel helpen!" sprak hij met een glimlach tegen de poes. Ja, hij kon op deze manier helpen! Berichten doorgeven aan katten waarvan Pepperpaw wilde dat hij iets doorgaf!

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De trieste blik die Pepperpaw op haar gelaat had, spoelde iets weg bij de woorden van Falconpaw en een zachte, voorzichtige glimlach brak door op haar gelaat. De hoeken van haar bekje krulden iets omhoog en ze wist de blauwe ogen van Falconpaw weer iets te ontmoeten. "Dat hoop ik maar.." fluisterde Pepperpaw zachtjes. Meer dan het hopen kon ze niet. Acorndust was immers niet van plan om haar bij de moonstone te laten komen en het mama zelf te vragen. Vervolgens spitste Pepperpaw haar oren wat verbijsterd. Zijn belofte klonk zeer aanlokkelijk. "Zou je dat willen doen?" miauwde Pepperpaw zachtjes. Al wist ze zo snel niemand om berichten aan door te geven. Zoveel Windclanners kende ze immers niet meer. De meesten zagen haar helemaal niet meer als een clangenoot, en met goed recht eigenlijk wel. Maar het deed alsnog zeer. "Wacht is Burnetbliss jouw mentor?" miauwde ze vervolgens verbaasd. De laatste woorden van de kater drongen pas later door. "Dan heb je een goede mentor!" snorde Pepperpaw vrolijk.}

De trieste blik die Pepperpaw op haar gezicht had, werd langzaam verandert in een zachte, voorzichtige glimlach. De blauwe ogen van de poes hadden die van hem weer gevonden, mooi! Ze glimlachte weer, al was het maar voorzichtig, het was nog steeds een glimlach. "Dat hoop ik maar.." fluisterde de poes zachtjes, waarop hij even langzaam knikte. "Mijn papa kijkt ook op me neer en zorgt voor me." sprak hij zachtjes tegen haar. "En ik weet zeker dat jouw mama en mijn papa allebei trots op ons zijn." Hij had zijn papa nooit gekend, maar volgens Burnetbliss zou hij een geweldige vader zijn. Toen hij voorstelde om berichten voor haar door te geven aan clangenoten leek ze ietwat verbijsterd te zijn. "Zou je dat willen doen?" Hij knikte meteen, waarom niet? Het was geen straf om boodschappen door te geven. Net zoals dat dit ook gewoon mocht! "Natuurlijk! Ik wed dat sommige katten nog steeds bezorgd om je zijn." snorde hij tegen de poes. Als hij haar echt had leren kennen toen dan was hij ook zeker weten nog bezorgd om haar zijn geweest! Dat was hoe hij in elkaar zat, tenminste. "Wacht is Burnetbliss jouw mentor?" klonk er vervolgens verbaasd van de poes af, waarop hij even knikte. Jup! En hij was er blij mee ook. "Dan heb je een goede mentor!" snorde Pepperpaw vrolijk, waardoor hij breed begon te glimlachen. "Had je veel contact met haar gehad vroeger??" vroeg hij enthousiast aan haar. Als ze zei dat Burnet een goede mentor was... Dan moesten ze goed contact hebben gehad, toch?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw’s blauwe ogen vulden zich met verbazing toen ze Falconpaw hoorde spreken over zijn papa. Oh.. hij had ook..? Voor een moment was ze heel erg stil. Ze had er nooit zo bij stil gestaan dat ze niet de enige was die een ouder verloren was. Maar het was nu wel heel concreet voor haar. Aangezien Falconpaw er het levende bewijs van was. “Het.. spijt me voor je,” miauwde Pepperpaw erg zachtjes. “Wie.. is je papa?” besloot ze vervolgens te vragen. Ze wist dat de mama van Falconpaw Amberstorm was, ook wel deels omdat ze Amberstorm een beetje eng vond. Ze begon vervolgens zachtjes te blozen bij zijn volgende opmerking. “Denk.. je dat?” fluisterde ze zachtjes. Ze miste Windclan ontzettend, maar ze mocht ze niet missen. Want ze was ook Shadowclan. Ze was nu juist Shadowclan. En dat betekende dat ze daar loyaal aan moest zijn. Maar toch bleef haar hart haar altijd naar Windclan trekken. “Burnetbliss heeft voor me gezongen toen ik heel bang was,” snorde Pepperpaw zachtjes, “Toen ik nog heel klein was. ”}

Ze leek even stil te zijn van zijn woorden toen hij vertelde dat hij geen papa meer had. Wel een mooie combi zo, hij zonder vader en zij zonder moeder. Net Ying en yang, Windclan en Shadowclan. "Het.. Spijt me voor je," klonk er zachtjes van de poes af. Ach.. Het was niet zo erg als voor Pepperpaw, zij had haar moeder nog gekend. "Wie.. Is je papa?" klonk er van de poes af, waarop hij even slikte. "Cootsnarl. Ik heb hem nooit mogen kennen, hij is overleden voordat ik geboren was." sprak hij zachtjes tegen haar. "Mama praat nooit over hem, ik denk omdat het teveel pijn doet." vervolgde hij zachtjes, met een lichte zwiep van zijn staart. Soms vroeg hij het zichaf, hoe het zu zijn als hij ook nog een vader had. Volgens Burnetbliss was hij een goede vader. Maar iets wat je nooit had gehad, kon je ook niet missen. Toen hij vertelde dat hij vrijwel zeker wist dat katten nog bezorgd over haar zouden zijn bloosde de poes iets. "Denk.. Je dat?" fluisterde de poes zachtjes, waarop Falcon even knikte. "Natuurlijk! Je hebt een tijdje in onze clan gewoond, je bent er geboren! Ik weet zeker dat katten zich nog steeds afvragen of alles wel goed gaat met je." sprak hij, terwijl hij knikte. Hij was ervan overtuigd! Het zou niet anders kunnen! Hij was nu ook extra blij met Burnetbliss, als Pepperpaw zei dat ze goed was.. ! Pepperpaw had geen grammetje kwaad in zich. " Burnetbliss heeft voor me gezongen toen ik heel bang was," klonk er zacht snorren van Pepperpaw af. "Toen ik nog heel klein was." vervolgde ze, waarop Falconpaw blij snorde. "Dat klinkt als iets wat ze zou doen ja!" Spinde hij blij tegen Pepperpaw. "Ik denk dat ze wel boos op me is als ik vertel dat ik alleen bij de grens ben geweest maar-- ik denk dat zij ook blij is om te horen dat het goed gaat met je." sprak hij met een brede glimlach tegen haar. "En ook al kan ik je niet herinneren, ik ben ook heel blij dat alles goed met je gaat." snorde hij tevreden naar haar.

Pepperpaw had haar oren voorzichtig gespitst en naar de kater gericht. Ondanks dat ze ontzettend met de kater meevoelde dat hij ook een ouder verloren was (en zijn resterende ouder best eng was), was ze toch ook wel stiekem wat nieuwsgierig naar wie zijn papa dan was. Ze liet één oortje ook hangen toen Falconpaw de kater noemde en schudde vervolgens zachtjes haar hoofd. Van die naam had ze nog nooit gehoord. "Sorry, ik denk dat hij ook al dood was voordat ik geboren was, ik ken hem niet." Haar toon was verontschuldigend, maar ergens vroeg ze zich af waar ze haar excuses voor aanbood. Ze wist het zelf ook niet zo goed. Ze kikkerder echter helemaal op toen Falconpaw begon te praten over dat ze gemist werd. Langzaam brak er een brede, gelukkige glimlach uit op haar gelaat en begonnen haar blauwe ogen te stralen. "Oh.."[/b] reageerde ze alleen. Ze besefte zich ergens wel dat ze helemaal geen loyaliteit meer mocht voelen aan Windclan, maar ze deed het toch. Haar glimlach werd wat schaapachtiger bij Falconpaw's woorden over Burnetbliss. "Als je niks aan haar wil vertellen omdat het moeilijk is hoeft dat niet hoor.." miauwde ze zachtjes.

Toen hij de naam van zijn vader liet vallen, ging één oortje van Pepper naar beneden, hij had het niet verwacht hoor, dat ze hem kende. "Sorry, ik denk dat hij ook al dood was voordat ik geboren was, ik ken hem niet." Het klonk verontschuldigend, maar Falcon schudde meteen zijn hoofd. "Kan jij niks aan doen." Spinde hij zachtjes met een glimlachje. Toen hij echter erover begon dat Windclan haar echt wel zou missen leek ze helemaal op te beuren. Haar blauwe ogen begonnen te stralen en een brede glimlach kwam op de kop van de poes. Een pure, gelukkige glimlach. En dat maakte hem blij, dat hij haar met deze woorden zo gelukkig kon maken. "Oh.." klonk er van de poes af. Toen hij echter vertelde dat Burnetbliss misschien niet zo blij zou zijn werd de glimlach van de poes wat schaapachtiger. "Als je niks aan haar wil vertellen omdat het moeilijk is hoeft dat niet hoor.." miauwde ze zachtjes, waarop hij iets grinnikte en zijn kopje schudde. Het was niet persé moeilijk, ze zou er misschien gewoon niet zo blij mee zijn. "Ik heb in theorie niks verkeerds gedaan." sprak hij met een rustige glimlach. "Ik ben niet op jullie territorium geweest.. ik ben op m'n eigen territorium. Daar kan ze me niet om straffen." sprak hij met een lichte schouderophaal. Hij wist dat hij in dat opzicht wel gelijk had. "Ik vertel het alleen mijn mama niet, denk dat die het niet zo fijn vindt." sprak hij met een grinnik.

ONCE UPON A DECEMBER

Pep moest zachtjes lachen toen Falconpaw aangaf dat hij technisch gezien niks fouts had gedaan en dat Burnetbliss hem dus niet op zijn falie kon geven. Ze drukte de zijkant van haar voetjes tegen haar mond om haar gegrinnik iets te stelpen. Ja daar had hij wel een punt. Die moest ze onthouden de volgende keer dat Acorndust bij haar kwam zeuren, of nog erger, papa. Bij de benoeming van Amberstorm draaide Pep haar oortjes wat naar achteren. Ja, Amberstorm was zijn mama.. Amberstorm was een kat die Pep toch liever niet tegenkwam. Ze glimlachte wat krampachtiger. "Ja.. dat lijkt me wel een beter idee.. ja." miauwde ze zachtjes.

➹

Onderwerp: Re: Mind of its own (Falconpaw)