De poes moest zachtjes lachen toen hij vertelde dat hij technisch gezien niets fout deed. Wat? Het was toch zo! Zij stond op haar territorium en hij op de zijne... er was (dacht hij?) geen regel dat je niet met de andere mocht praten!! De zijkant van haar pootje werd tegen haar mondje gedrukt om het grinniken iets te verzachten, maar hij hoorde haar wel. En het maakte hem ook niets uit. Hij glimlachte ietwat schaapachtig naar haar, blij dat ze weer kon lachen. Toen hij echter zijn mama noemde leek ze weer wat te verstijven en glimlachte de poes wat krampachtiger. "Ja.. dat lijkt me wel een beter idee.. ja." miauwde de poes zachtjes, waarop hij even knikte. Zijn moeder zou hem zo straffen hoor, dat wist hij wel zeker. "Hoe ziet het territorium er bij jullie uit?" besloot hij echter een beetje uit het niets te vragen, zijn oren compleet naar voren gespitst en zijn ogen groot. Hij was compleet vergeten waarom hij hiernaar toe was gekomen! In zijn ogen glom de nieuwsgierigheid. Het liefste was hij zelf gaan ontdekken maar... ja, dat kon helaas niet. Dus dan moest Pepperpaw het hem dan maar vertellen!

Het was duidelijk dat de flame-point zich wat meer op haar gemak begon te voelen. Ze was gaan zitten en had haar rode fluffy (hij was echt heel erg fluffy!) staart rond haar lichaam geslagen. Maar hij bedacht dat de hele reden waarom hij hier aan de grens stond was dat hij meer wilde leren over het ShadowClan territorium, omdat hij benieuwd was hoe het eruit zag.. maar hij niet zomaar naar binnen kon gaan. Dan zou iedereen meteen weer boos worden.. en dat was niet de bedoeling. "Uhm.." klonk er van de poes af, terwijl haar blik even naar de lucht boven hen gleed. Ze wiebelde even met haar oortjes terwijl ze na leek te denken en Falcon, als de brave jongen die hij was, wachtte rustig op het antwoord van de poes af. Hij zette haar natuurlijk op een voetstuk neer, want dat was waarschijnlijk een vraag waar ze niet op geanticipeerd had. "Veel dennenbomen, veel modder?" klonk er van de poes af, waarop Falcon even een ietwat vies gezicht trok. Modder? Gadver! Dan was je zo helemaal vies! "Af en toe een moeras?" Oké, dat zou dus helemaal niets voor hem zijn, dat had hij nu wel al kunnen bepalen. Daar hoefde hij niet door heen te lopen-- of naja eigenlijk wel want hij wilde het ooit eigenlijk wel met zijn eigen ogen zien. Pepperpaw was ondertussen haar pootje aan het wassen en hij kon het zich bijna indenken hoe de vrijwel witte poes in modder was bedekt. Hij grinnikte daar even lichtjes om, dat was een grappig beeld. "Ben je er ooit ingevallen?" vroeg hij met een geamuseerde glim in zijn ogen aan de poes. Het kon gebeuren! Hij viel ook wel eens over zijn poten heen, maar gelukkig waren hier niet echt modderpoelen of was het geen moeras. "Niet dat ik dat hoop hoor! Maar- ik zie het al voor me." sprak hij met een lichte grinnik in zijn stem.

De oren van de poes gingen meteen plat haar nek in toen hij aan haar vroeg of ze ooit een keer in de modder was beland. En het was eigenlijk grappig bedoelt want- hij kon het al voor zich zien hoe de wit-cremige vacht van de poes volledig onder de modder zat. Arm ding zou beter meteen in de rivier van Riverclan gegooid moeten worden om haar vacht schoon te maken. Een huivering ging er over de rug van de poes en haar haren kwamen ook nog overeind. Oh-oh, had hij een verkeerde vraag gesteld?? Het was niet de bedoeling geweest voor hem dat Pepperpaw boos werd op hem. "Nou zeker wel!" klonk er, haar gezicht ietwat geshockeerd. "Ik maakte een keer een grote sprong en toen zat ik tot aan mijn buik vast! En ik zakte steeds verder!" Hij keek haar met grote ogen aan en hij was er vrij zeker van dat zijn mond zojuist ook open was gevallen. "Gelukkig dat Wolfpaw me eruit getrokken had.. Anders was ik wel verdronken." Hij was echt geshockeerd. Het feit dat Pepperpaw dit had meegemaakt was... echt intens! Het was vast het dichtste bij StarClan dat de poes ooit had gestaan.. geez. "Wat erg.. Sorry." sprak hij zachtjes met grote ogen. Hij had eerder bedoeld dat ze in een poeltje modder terecht was gekomen en dat haar hele vacht onder had gezeten maar dit... dit was echt heel erg intens. "Gelukkig maar dat Wolfpaw jou eruit heeft gehaald!! Hij, of zij, is een held!" sprak hij luid spinnend tegen haar.

Het ergste van wat Pepperpaw hem zojuist had verteld was het feit dat ze wel dood had kunnen zijn zonder Wolfpaw. En dood betekende.. niet hier. Dat ze dan bij haar mama zou zijn en zijn papa. Maar dat had betekend dat hij niet op dit moment met haar had kunnen praten en toch, door Wolfpaw, stond Pepperpaw nu voor hem en konden ze dit gesprek houden. "Wolfpaw is een zij! En ze is inderdaad een held! Al denkt ze volgens mij van niet en vindt ze me niet zo leuk.. Want ze is een beetje brommerig.. Maar ik denk dat ze wel lief is verder!" vertelde Pepperpaw hem over Wolfpaw. Nu was hij erg benieuwd naar Wolfpaw! "Als ik ooit Wolfpaw tegen kom zal ik haar vertellen hoe blij ik ben dat ze jou gered heeft en dat ze een held is!" sprak hij met een brede glimlach tegen Pepperpaw. Misschien zou Wolfpaw Pepperpaw dan veel aardiger vinden! Hoe kon je nou zo brommerig in het leven staan? "Want dat verdient ze! Omdat ze jou heeft gered!" vervolgde hij met een iets bredere glimlach. Ja! Hij was er klaar voor, zeker. Hij zou haar zo groots bedanken-- ze zou er niet klaar voor zijn. Én! Hij zou der laten glimlachen, daar ging hij zich op voorbereiden om haar te laten glimlachen.

Als een kat een andere kat redde dan was het voor hem al de meer de reden om haar te bedanken! Net zoals een medicine cat ook katten konden redden, dus ze was een held! Daar moest hij haar echt uitbundig voor gaan bedanken, zonder enige twijfel. De poes voor hem grinnikte zachtjes op zijn woorden. "Ik ben benieuwd hoe ze reageert, verwacht maar niet een eeuwige, stralende glimlach, al kan ze geloof ik best wel lief zijn." klonk er met een grijnsje van de poes af, waarop Falcon even knikte. Goed om te weten! "Dan wordt dat mijn tweede doel! Niet alleen ga ik haar bedanken voor het redden van jou, maar ik ga haar ook laten glimlachen!" Sprak hij resoluut tegen haar. Hij had nu twee doelen voor het ontmoeten van de poes. Maar dan moest hij haar wel een keer ontmoeten.. dat zou misschien nog wel het lastigste van alles worden. Want als hij haar niet zou ontmoeten kon hij haar ook niet bedanken voor alles! "Is dat geen goed idee? Het is altijd goed om even te glimlachen!" sprak hij met een brede glimlach en een knikje. Daar was hij heilig van overtuigd en dat was toch echt wel duidelijk ook. Hij was het voorbeeld ervan!

Ze moest lachen om hem, maar waarom? Het was toch juist een suuuuper goed idee? Dan moest ze hem toch niet gaan uitlachen? Of lachte ze hem toe? In dat geval was het natuurlijk goed, want dat zou hij juist toejuichen. "Laat me maar weten of de missie geslaagd zal zijn," mauwde Pepperpaw met een glimlach tegen hem. Hij glimlachte even en knikte even. "Het is ook zeker een goed idee, maar met Wolfpaw staan een glimlach en een mep altijd zeer dicht bij elkaar," Sprak Pepperpaw, haar kopje schuddend. Hij dacht even na en knikte even bedachtzaam. "Dan moet ik gewoon op tijd weg duiken." Sprak hij met een brede glimlach tegen de poes, alsof het niks was. Wist hij veel. Hij kende Wolfpaw niet, maar in zijn hoofd leek het een super aardige poes! "Mocht ze me willen slaan natuurlijk. Ik weet zeker dat ze dat niet zal doen." sprak hij spinnend tegen de poes. Hij was er zowat van overtuigd!

Een twinkeling verscheen in de ogen van de flamepoint poes toen hij over 'Wolfpaw' praatte. Het voelde bijna alsof ze hem uitlachte! Nouja zeg en dat terwijl hij iemand wilde bedanken die haar leven had gered! Pepperpaw spinde zachtjes en schudde haar kopje. "Geloof er niks van, maar hey, jouw begrafenis!" grinnikte de poes, waarna ze opstond om haar dikke vacht uit te schudden. "Komt wel goed! Ik gooi gewoon aaaaaal m'n charmes in de strijd!" sprak hij met een brede glimlach tegen de poes. "Dan kan ze me niet eens slaan!" vervolgde hij met een grijns tegen haar. Zolang hij het maar geloofde, dan hield hij zichzelf eraan. Jammer genoeg, want hij schreef zichzelf zowat in voor Starclan bij Wolfpaw, maar dat kon hij toch niet weten!

Op dat hij zijn charmes in de strijd zou gaan gooien stak de poes haar tong naar hem uit. Hoe durfde ze!! Dat kon toch niet?! Ze giechelde vervolgens zachtjes en schudde haar kopje. "Welke charmes?" klonk er met pretlichtjes, waarop Falcon overdramatisch naar adem snakte. "Deze charmes! Die ik op jou heb gebruikt!" sprak hij dramatisch tegen de flame point poes. "Oh de pijn, hier dacht ik zo goed voor je te zijn en je gecharmeerd te hebben." sprak hij terwijl hij zijn ogen sloot en zijn poot tegen zijn hoofd aan legde met de buitenkant. Dramatisch to the max.

De poes giechelde zachtjes toen hij sprak dat het om deze charmes ging die hij op dit moment uit drukte voor haar. Maar ze leek er helemaal niets van te begrijpen! Ah man, het was echt alsof het haar niks deed en dat was niet eerlijk! "Ik merk er niks van hoor," klonk er van de poes af, waarop hij even een 'O' maakte zonder iets te zeggen. Wat erg, en hij probeerde het heel erg. "Ik geloof dat ik helemaal geen charmes gezien heb bij je, alleen maar dramatisch gedrag." klonk er waarna ze haar tong naar hem uitstak. Maar hij kon nog niet eens iets terug zeggen of er klonk een verschikkelijke knal en hij dacht voor een moment dat hij blind was geworden! Want alles werd wit voor zijn ogen. Maar wacht, hoorde het dan niet zwart voor zijn ogen te worden? Hij was zeker ook niet trots op het geluid dat hij maakte toen de klap kwam, totaal niet stoer. En toen begonnen het ook nog kneiterhard te regenen ook, meende je dat nou?? "We moeten een plek vinden om te schuilen!" riep hij naar haar toe, want harde regen was niet alleen hard op je lichaam, maar ook nog eens hard voor je oren. Vooral met die klap ook nog. Ver reizen naar het kamp was een no-go, leek hem alleen maar gevaarlijk ook op dit moment. Ze konden beter ergens veilig schuilen, wat betekende dat hij waarschijnlijk het beste de grens kon oversteken, niet? Want ja, er was weinig te schuilen op Windclan gebied. De tunnels ja, maar daar kon je verdwaald raken en dood gaan volgens Sabrefur.. Zou Pepperpaw het heel erg vinden? Twijfelend stond hij aan de grens, niet echt wetende wat te doen. Een klap met een flits ging weer door de lucht heen, waardoor hij even trilde terwijl zijn vacht doorweekt begon te worden. Bah.

Deze regen was onverwacht. En wat nog onverwachter was het feit dat het zo ongelooflijk hard was beginnen met stormen zonder dat er ook maar een waarschuwing gegeven was. Het was verschrikkelijk, hij haatte het nu al. Door de regen begon zijn vacht compleet aan zijn lichaam te plakken en alsof dat nog niet erg genoeg was, die klappen en lichtflitsen lieten hem blind en doof worden onderhand. Nee, één ding wist hij zeker en dat was dat hij heel snel een plek moest gaan zoeken om te gaan schuilen. Met een bange blik keek Pepperpaw naar hem en als hij eerlijk was, hij was net zo bang als dat zij was. Was StarClan boos? Begon het daarom opeens zo kneiterhard te regenen? Hij kon het amper niet geloven. "Dat klopt!" klonk er waarna Pepperpaw een paar stappen achteruit zette om meer richting de bomen te gaan. Bomen die hij niet had hier op het WindClan territorium. Naar beneden gaan was ook niet echt een optie, de tunnels in, want daar stroomde het water naar beneden! Dus hij moest een beslissing maken, die voor hem heel lastig was. "We.. we hebben gelukkig bomen.." klonk er langzaam, twijfelachtig. Hij slikte even, waarna hij de grens overschreed tussen ShadowClan en WindClan. Hij wist dat hij een risico nam, maar als hij het uitlegde mocht iemand het zien dan- dan zouden ze het wel begrijpen toch? Hij wist ook niet hoe Pepperpaw erop zou gaan reageren, maar hij wilde niet heel WindClan territorium over met deze storm. "Hopen dat het niet zó hard stormt dat de blaadjes van de bomen af waaien." sprak hij met een iets ongemakkelijke glimlach tegen haar. Het was niet de bedoeling dat hij de grens over was gegaan maar, hij wilde ook niet daar in die storm blijven staan.