Ghosts

Settledpaw was een stapje ter ver gegaan. Verdwaald? Niet echt. Hij was oud genoeg om te weten waar ShadowClans grenzen eindigden en de buitenwereld begon. Maar hij was altijd nieuwsgierig geweest in het nalatenschap van SkyClan, de vijfde clan die ooit ook in het woud had geleefd. Maar nooit had hij gedurfd, maar hij moest het nu maar eens op wagen. En als het niet echt mocht, dan kon hij het altijd nog op gooien op zijn apprentice zijn.
Hij liep dan ook door met as besmeurde wouden, zwartgeblakerde bomen. Het was spookachtig, alsof SkyClans voorouders nog altijd door deze wouden liep. Settledpaw wiebelde dan ook ongemakkelijk zijn ogen. De wonden waren oud, en toch leken ze vers. Je kon hun pijn bijna nog voelen. Maar de katten die ooit als SkyClan hadden geleefd waren al overleden. Toch leek hun geschiedenis nog niet vergeten te zijn.
Maar dit gebied was uitgevaagd, verloren. Geen prooi leefde hier meer, noch konden katten hier leven. Settledpaw tuurde nog eens door het verwoeste woud, voordat hij besloot te vertrekken. Nee, hij hoefde hier niet veel langer te zijn. Zijn behoede pas versnelde, terug richting het gebied wat hij wel vertrouwde. Totdat hij opeens een verse geur opmerkte. Oh help, hij was niet alleen. Was dit een spook van SkyClan?

- Eerst Ardent

Hij was zijn geluk nu misschien een beetje aan het testen. Hij was nog niet in de problemen gekomen met al zijn uitstapjes naar verre plekken zo vroeg in zijn leerbaan als apprentice. Maar Swallowflight had al van zijn vorrige avontuurtjes gehoord en hij wist zeker dat ze hier ook achter kon komen. Dat was dan ook niet zo moeilijk, met al het as wat aanwezig was. Dat zou zeker niet zo makkelijk uit zijn vachtje gaan en anders zou de geur van het oude Skyclan gebied al helemaal wel blijven hangen. Dat was namelijk waar hij zich nu bevond. Hij had ergens een paar woorden opgepikt over de katten van Skyclan en hoe hun territorium helemaal verwoest was door vuur. Dat was dan ook nog zeker te zien. Dode, zwarte bomen en overal nog een dikke laag as. Zou die dan nooit weggaan?
Het was treurig en spookachtig, maar toch stapte hij door. Hij kon zo geloven dat er hier nog geesten ronddwaalden, maar als hij zichzelf bang zou gaan maken dan zou hij nooit zijn nieuwsgierigheid naar het zwartgeblakerde territorium stillen. En daarbij, de voorvaderen van Skyclan behoorden nu toch ook nog steeds in Starclan? Ze waren dood gegaan als vijfde clan van het woud en dus zou dat hun recht zijn. Daarbij wist Ardentpaw dat Starclan niet te vrezen was. Stallionheart had hem verteld dat slechte katten daar niet terrecht kwamen, maar naar hun eigen speciale en duistere plek gingen. De Dark Forest. Eerst had hij zich die plek nooit kunnen inbeelden, maar nu hij zo naar het donkere stuk territorium voor hem keer kon hij dat ineens makkelijk. Hij zou bijna medelijden krijgen voor de katten in de Dark Forest. Geen groen, geen andere ziel te zien. Alleen maar donker en zwart. Maar, herinnerde hij zich, al die katten hadden iets gedaan waardoor ze het verdienden daar te komen. Hij schudde de gedachten snel uit zijn kopje. Als hij zo door zou gaan maakte hij zichzelf alsnog bang. Het kwaad was toch al een beetje geschied toen hij een andere kat zag. Hij maakte een sprongetje van angst bij de plotse verschijning. Maar was het wel plots? Hij had zo in zijn gedachten gezeten dat deze kat alle tijd zou kunnen hebben gehad om op die plek te komen. "Hallo?" Riep Ardentpaw uit, hopend dat de ander hem zou horen. Was het een geest? Of was het gewoon een andere kat, net zo nieuwsgierig als hem naar dit verlaten en sombere territorium?

Settledpaw nam aarzelende stappen door de bomen door. Het as dat door de lucht dwarrelde maakte het moeilijk om de geur te onderscheiden. Alles rook hier muf. Settledpaw oortjes draaiden als radartjes in het rond, hopend om een geluidje op te vangen. Uiteindelijk onderscheidde hij een gestreepte vacht en amberen ogen. Settledpaw vernauwde zijn ogen nog kort, maar er waren geen sterren in zijn vacht, noch was hij doorzichtig. Nee, deze kat was van vlees en bloed. Al snel werden zijn gedachten bevestigd toen zijn stem de stilte doorbrak. Settledpaw hief zijn kop abrupt en keek kwam achter de dode boom vandaan waar hij zich onbewust achter had verstopt. ‘Hoi,’ mauwde hij toen hij tevoorschijn kwam en keek de jonge kat nieuwsgierig aan. Een apprentice. Een ThunderClan apprentice om precies te zijn. Waarom was hij hier? En wat deed hij zo ver van huis? Vragen die eigenlijk ook zeer terecht aan hemzelf konden worden gevraagd. Onzeker kijk hij de jonge kater aan. ‘Uhh, verdwaald?’ mauwde hij vragend. Settledpaw had eigenlijk geen intenties om hier nog lang rond te hangen. Maar als deze kat daadwerkelijk verdwaald was, kon hij hem misschien een handje helpen. Oh, en gelukkig was het geen spook.

Ardentheart

Geamuseerd keek hij toe hoe de ander achter een dode boom vandaan kwam. Was hij zo eng geweest dat de kat de nood had gehad zich te moeten verstoppen? Dat kon hij moeilijk geloven. Ardentpaw wist dat hij vanalles was, maar eng hoorde daar niet bij. Nee zelfs stoer was hij niet. De ander groette hem terug en Ardentpaw zag toen pas dat hun vacht eigenlijk wel een beetje hetzelfde eruit zag. Grappig. ‘Uhh, verdwaald?’ Kwam er een vraag zijn kant op. Nee, hij was hier toch met opzet naartoe gekomen. Hij wist precies hoe hij terug moest komen, gewoon...Okay, misschien was hij toch een beetje verdwaald. "Uh, een beetje," gaf hij toe, zijn blik op de zwarte grond richtend. Het was toch wel een beetje genant. "Ik wilde een beetje rond snuffelen hier en ik weet misschien niet helemaal hoe ik terug moet komen," momepelde Ardentpaw en hij schuifelde wat met zijn voorpoot door de as heen.

Settledpaw kantelde zijn kopje waarna hij de jonge apprentice nieuwsgierig aankeek. Rondneuzen? Settledpaw vertrouwde meestal geen woord want uit de mond van een kat uit een andere clan kwam. Maar hij zei dat hij een beetje verdwaald was, en dat kon hij geloven. Het leek hier ook overal hetzelfde. Zwart en druilerig, je kon zo de verkeerde kant op lopen. Toen zei hij dat hij een beetje rond kwam snuffelen. Settledpaw keek een tikkeltje verbaasd om zich heen. ‘Er is hier niet echt veel,’ mauwde hij een tikkeltje sarcastisch, waarna een klein lachje op zijn snuit kwam. ‘Tenzij je zin hebt om as op te snuffelen,’ grapte hij vervolgens. Natuurlijk was Settledpaw er eigenlijk om dezelfde reden. Maar was hij een culturele toerist, om een beetje verloren geschiedenis te bewonderen, of een ramptoerist? Het was nogal een troosteloos slagveld. Elk beetje cultuur leek compleet weggebrand te zijn.

Ardentheart

Zijn intentie om rond te neuzen in het dode land leverde hem een verbaasde blik en een sarcastische opmerking op. Oké dan, zo raar was het toch ook niet dat hij nieuwsgierig was? Hij wilde meer weten over de verloren clan, al moest hij wel een beetje teleurgesteld toegeven dat hij niet veel geleerd had door mate van door het zwartgeblakerde territorium te lopen. ‘Tenzij je zin hebt om as op te snuffelen,’ grapte de oudere kater. Een klein halfhartig glimlachje verscheen op zijn gezicht. Het was treurig dat er alleen nog maar as en stompjes van wat hoorde te zijn aanwezig was. "Ik hoopte erop om iets te leren, maar het enigste wat ik heb geleerd is dat mijn poten zwart worden als ik hier loop," gaf de jonge kater toe. Misschien had hij er beter over na moeten denken. Nu was zijn vacht zwart en had hij geen nieuwe dingen ontdekt. Dit uitstapje leek toch zeker tegen te vallen en hij vond het niet leuk.

Settledpaw keek nog steeds een tikkeltje nieuwsgierig naar de bruin gestreepte apprentice. Toen kwam er wel wat uit hem waardoor zijn interesse gewekt werden. ‘Ja, ik was ook wel benieuwd wat de vijfde clan was,’ mompelde hij zachtjes, waarna hij om zich heen keek, naar het verwoeste territorium. ‘Zo vreemd dat ze zomaar zijn weggebrand,’ mauwde hij zachtjes. Er was niets meer van leven over. Bijna alsof ze er nooit waren geweest. ‘Om zo makkelijk te worden vergeten.’ Toch was dit territorium het bewijs dat ze hadden bestaan, als een litteken door het land heen. Weggebrand uit de beschaving. Een rilling schoot over zijn rug. Straks gebeurde dat met één van de andere clans. Waarom had StarClan überhaupt toegestaan om een Clan hun rug toe te keren. Wat hadden SkyClans voorouders er van hebben gevonden. Hoe langer hij hier was, hoe meer vragen er in zijn brein ontstonden.

Ardentheart

Ardentpaw knikte. Hij kon het ook niet geloven. Een héle clan zomaar plots weg. En nu, nu was het alsof ze nooit hadden bestaan en toch moest het bloed verder leven in alle vier te andere clans. Ardentpaw had gehoord over de Skyclan katten die zich ineens bij de vier overgebleven clans in het woud hadden gevoegd. ‘Om zo makkelijk te worden vergeten.’ vertelde de kater voor hem. Hij kon er niet aan denken als dat hem zou gebeuren. Of Thunderclan. Generaties van tradities en levens weg. Geen leaders of deputies meer die werden geeerd door starclan en de levende katten. Nee, er was alleen maar as over. Zou wat van dat as ook de overblijfselen van de katten uit de vijfde clan zijn? Ardentpaw's vacht prikkelde ongemakkelijk bij die morbide gedachte en schuifelde zijn pootjes. Wat als het zo was. Dan stonden ze nu op een dode kat. Een eervolle warrior die gestorven was voor zijn clan. Zouden ze nu dan disrespectvol zijn? "Denk jij dat hun geesten hier nog rondwalen, kwaad omdat hun clan zo snel was vergeten?" floepte hij er een vraag uit. Gelijk lekker spookachtige vragen stellen aan iemand die hij niet kenden. Wat had hij daar ook al weer zo goed over na gedacht. Not, dus.

Settledpaw merkte een klein ongemak in de jonge kat. Ja, het was ook een sinistere plek. Misschien was het tijd om snel te vertrekken. Toen kreeg hij opeens een vraag van de kat, alsof hij zijn eigen gedachten hardop uitsprak. Settledpaw wiebelde ongemakkelijk zijn oortjes. ‘Misschien,’ zei hij uiteindelijk langzaam. Zijn kopje ging in het rond, alsof er op elk moment een SkyClan spook achter elke boom vandaan kon springen. ‘Maar, ze zouden toch niet boos zijn op de andere clans? Ik bedoel, niemand heeft het vuur kunnen aansteken…’ Nee, hoeveel krachten de nobele clan warriors hadden, vuur ontstond niet aan de uiteinden van hun poten. Het enige vuur wat Settledpaw ooit had gezien, was de bol vuur die in de lucht hing. Hij had verhalen gehoord dat als het heel warm en droog was, de zon vuur kon creëren uit niets. Of bliksem dat insloeg was soms een veroorzaker van vuur. En nu was Settledpaw er getuige van wat voor destructie het kon aanrichten.

Ardentheart

De Shadowclanner wiebelde ongemakkelijk met zijn oortjes bij Ardentpaw's vraag. Zelf vond hij het zeker ook geen aangenaam idee. Doden die rond dwaalden, treurig en boos terwijl ze de levenden alleen maar konden zien. Niet aanraken of met ze praten, maar wel zien en horen. Dat moest toch wel een verdrietig bestaan zijn. De ander keek in het rond, alsof hij zijn gedachte over rond dwalende katten kon lezen en bang was dat er ieder moment een kon verschijnen. Brr! Dat was een enge gedachte die hij niet hoopte waar te zijn. ‘Maar, ze zouden toch niet boos zijn op de andere clans? Ik bedoel, niemand heeft het vuur kunnen aansteken…’ De vraag was duidelijk hoorbaar in de stilte van het territorium, maar een antwoord wist Ardentpaw niet echt. Natuurlijk hadden de clans het vuur niet aangestoken, maar dat betekende niet dat Skyclan niet onterrecht boos kon zijn. Maar hadden de clans wel genoeg geholpen? Dat kon hij niet weten. Hij was er niet bij geweest en daar was hij zeker wel blij om. Ardentpaw wist dat de overlevers van Skyclan in alle clans waren opgenomen, maar hadden de clans daarvoor ook geholpen. Misschien konden ze daar wel boos over zijn. Nee, hij moest geloven dat de clans hadden geholpen. De jonge apprentice shudde zijn hoofdje. "Ik denk van niet hoor. Ze hebben toch zo veel gedaan om Skyclan te helpen," Toch klonk zijn stem een beetje onzeker.

Settledpaw zag de jonge kat nadenken. Ja, het was ook niet een vraag die makkelijk te beantwoorden was. Tenzij ze een geest van een SkyClan kat persoonlijk tegen zouden komen en het konden vragen. Maar dat was onmogelijk, alleen medicine cats en leiders konden praten met StarClan. En wie wist of SkyClans voorouders nog wel in deze hemelen liepen. Toch leek Ardentpaw overtuigd van de andere clans goedheid, dat ze alles hadden gedaan om SkyClan te helpen. Settledpaw haalde kort zijn schouders op. ‘Ik denk het,’ mompelde hij zachtjes. Eigenlijk was het best integrerend. Vragen waarop het antwoord moest bestaan, maar alleen de doden wisten. En wie weet, misschien was de dood uiteindelijk toch een zwart gat, zonder het bestaan van StarClan. Settledpaw was kort afgeleid door zijn eigen gedachten, waarna hij de vriendelijke Thunderclanner weer aankeek. ‘Wie ben je eigenlijk?’ mauwde hij plots. Ja, ze hadden zich nooit aan elkaar voorgesteld. ‘Ik ben Settledpaw,’ mauwde hij vlak. Hij was nog steeds niet overtuigd van de veiligheid van het sinistere gebied waar ze zich bevonden.

Settledpaw haalde kort zijn schouders op. ‘Ik denk het,’ Het was een kort antwoord. Maarja, wat kon je er eigenlijk ook op antwoorden. Settledpaw was al veel te jong om er iets over te weten en hijzelf al zeker. Ardentpaw had de weinige informatie die hij nu wist bij de elders vandaan gehaald, maar verder leek het wel alsof niemand erover wilde praten. Konden ze maar met Starclan praten en antwoorde halen bij de voorouders van Skyclan. Dat zou nog eens wat zijn. Maar ook wel een beetje eng, moest hij toegeven. De oudere kater keek hem weer aan en vroeg om zijn naam. Oh ja! Voorstellen. Dat was misschien wel zo handig en netjes als hij dat deed. Ardentpaw wilde net zijn mond open trekken toen de ander dit al deed. ‘Ik ben Settledpaw,’ vertelde hij en Ardentpaw knikte in erkenning van zijn woorden. "Ik ben Ardentpaw. Leuk je te ontmoeten!" Reageerde hij. Wel, misschien niet leuk. "Ik bedoel, het is hier niet zo leuk, maar het is altijd leuk om iemand te ontmoeten. Zeker als je dezelfde intresses hebt," Ratelde hij. Oops. Nu zou Settledpaw vast denken dat hij dom was. Of irritant. De kater voor hem was al bijna een warrior en hij was pas net begonnen aan zijn training. Een gekker paar kon je zo hier niet vinden.

Kort bleef het stil, maar de apprentice had al snel zijn woorden weer gevonden. Ardentpaw. Mooi, dan kenden ze elkaar nu op naambasis. Ze waren al een stapje verder dan een misschien, mogelijk herkenbaar gezicht. Nu kon hij het een kennis noemen, wiens naam hij kon koppelen aan gezicht. Settledpaw luisterde met een geamuseerde blik op zijn gezicht naar de ratelende, jonge apprentice. ‘Ik vind het leuk je te ontmoeten,’ concludeerde hij vervolgens om de praatgrage apprentice te sussen. Hij hoefde zich geen zorgen te maken. Het ging prima, toch? ‘Hebben we dan dezelfde interesses?’ vroeg Settledpaw vervolgens. Ja, misschien wat ze nu konden zeggen was dat ze allebei een interesse hadden in het onbekende. Avontuurlijk? Dat bestemde Settledpaw niet meteen op zichzelf. Het had hem immers manen langer gekost om dit gebied voor het eerst te durven bezoeken dat Ardentpaw. En wat vond hij wel leuk? In elk geval niet in bomen klimmen!

Misschien zou Ardentpaw door zijn gegaan met zijn geratel, maar een zin van de ander deed hem de mond dichthouden. Het was een simpel zinnetje wat iedereen altijd zei om beleefd te zijn, maar toch knikte hij om te laten zien dat hij dat ook vond. Settledpaw was al een stuk ouder als hem, maar het kon toch ook geen toeval zijn dat ze elkaar hier tegenkwamen en precies over het zelfde dachten. Niet veel katten kwamen hier zo naartoe, dacht hij. ‘Hebben we dan dezelfde interesses?’ Vroeg Settledpaw als een soort van vervolg op zijn geratel. Hm, daar had hij zo nu nog niet over na gedacht. Maar ze waren beiden hier en ze moesten vast wel wat kunnen vinden dat ze samen leuk vonden. "Geen idee, ik vind nieuwe dingen leren en ontdekken leuk, vrienden maken is ook altijd gezellig..." begon Ardentpaw dingen op te noemen die hij leuk vond om te doen. "Oh! En ik vind het leuk om te praten, Maar dat was misschien al duidelijk. Ook ga ik graag op avontuur!" Er waren vast wel meer dingen die hij leuk vond en ook een hoop die hij niet leuk vond. Hij vroeg zich alleen af in welke categorie Settledpaw's intresses zouden vallen.

Settledpaw keek geamuseerd naar de jonge apprentice. Hij had inderdaad de nieuwsgierigheid en avontuurlijkheid van een kersverse apprentice die voor het eerst het territorium ging onderzoeken. Of zelfs erbuiten, in Ardentpaws geval. Settledpaw had het alleen nu pas aangedurfd. Misschien was hij dan een watje, of een braverik, maar Settledpaw hield zich graag aan grenzen. Enkel Fourtrees kwam hij vaker, al was dat StarClans gebied, voor iedereen, toch. Maar dit, dit was niemandsland. Ardentpaw sprak over leren, ontdekken en vrienden maken. Bij dat laatste wiebelde Settledpaw kort zijn oortjes. Hij hoopte toch niet dat zij vrienden zouden worden? Want dat was niet echt de bedoeling, want ze zaten in andere clans. En hij was ouder, waarschijnlijk zouden ze niet klikken. Ze zaten gewoon in verschillende stadia in hun levens. Settledpaw gniffelde toen de jonge kater zei dat hij (duidelijk) graag praatte. ‘Jij klinkt als een gezellige waaghals,’ vatte Settledpaw lachend samen. Vervolgens keek hij Ardentpaw een beetje ongemakkelijk aan. ‘Maar dit is pas mijn eerste keer hier, dus ik denk dat ik niet zo avontuurlijk ben als jij,’ mauwde hij een beetje beschaamd. Het betekende dus echt niet dat als je ouder was, je per definitie veel stoerder was. ‘Maar het is wel leuk..’ voegde hij er een beetje slap achteraan.

Een gezellige waaghals? Huh, zo had hij zichzelf nog nooit echt bekeken. Misschien was het wel waar, hij hield immers veel van praten en avontuur opzoeken. En bij avontuur kwam vaak gevaar mee. Hij had zich zonder echte training al in het rogue territorium gewaagd omdat niemand hem daar iets over leek te vertellen en hij had eigenlijk heel graag een rogue tegen willen komen. Misschien moest hij wat meer na gaan denken over grenzen en regels, zoals Settledpaw dat leek te doen. De oudere apprentice was in ieder geval een stuk verantwoordelijker dan hem, dat was zeker. Maar was dat zo'n slecht ding? Je moest katten zoals Settledpaw hebben zodat ze katten zoals hem een balans konden geven. Maar dan wel in je eigen clan. "Het is zeker leuk! Als je op avontuur gaat kun je een hoop nieuwe dingen leren en ontdekken. Zoals gave plekken, interessante katten, maar ook dingen zoals planten en prooidieren. En natuurlijk kreeg je er dan ook nieuwe ervaring bij, die je heel je leven mee kon dragen. Natuurlijk was die ervaring niet altijd even leuk, maar dat was nou eenmaal hoe het is.

Ardentpaw leek het echt leek te vinden om op avontuur te gaan. En hij moest zeggen, het klonk ook wel heel leuk zoals hij het vertelde. Maar dit was niet perse een plek die hij als “gaaf” zou bestempelen. Maar Ardentpaw was wel interessant. ‘We zullen hier geen planten en prooi meer vinden,’ grapte hij toen, waarna hij zijn poot door het stof haalde, zijn witte pootje besmeurde. ‘Zou hier ooit weer eens iets gaan groeien?’ vroeg hij toen. Als dat zo was, misschien kon SkyClan dan weer terugkomen naar hun oude gebied. Al was SkyClan nu al weg. Of een andere Clan… Nee, hij zou niet nóg een clan in het woud willen. Dan was ingewikkeld. Maar als er iets zou groeien, zou er dan ruzie komen wie het gebied zou krijgen. Daar had hij ook geen zin in. Hij keek Ardentpaw aan, afwachtend wat hij zou denken.

Ardentpaw dacht even na over de vraag die Settledpaw hem had gevraagd. Zou hier ooit nog iets kunnen groeien? Als hij zo naar het sombere en dode territorium keek zou hij zeggen van niet, maar hij had ooit woorden van wijsheid gehoord. "Vuur maakt een weg voor nieuwe planten om te groeien onder de as uit," herhaalde hij deze dan. Maar wat moest hij daarvan denken als hij hier zo nogmaals rondkeek. Een hele tijd geleden was het oude Skyclan territorium afgebrand en alsnog zag hij geen klein groen plantje door de assige grond heenkomen. "Maar ik weet het niet echt. Dan zou er toch al lang wat moeten zijn gegroeid. Misschien wil Starclan niet dat dat hier iets groeit om ruzie over het gebied te voorkomen?" Zouden de hemelse katten dat kunnen? Hij wist het niet. Voor Ardentpaw leek het dat je dan heel erg machtig moest zijn om dat te kunnen.

Vuur maakte een weg voor nieuwe planten? Maar, waarom leek het dan zo levenloos hier. Voor zover hij herinnerde, was het altijd al zo geweest. En de brand die SkyClan had verwoest was ver voor zijn tijd geweest. Settledpaw wou dan ook bijna meteen weer nieuwe vragen stellen, toen Ardentpaw zijn gedachten hardop zei, om vervolgens een mogelijke verklaring voor te leggen. Settledpaws groene ogen gingen iets verder open. ‘Heeft StarClan zelfs die kracht? Om de natuur tegen te houden?’ mauwde hij verbaasd. Wow, StarClan moest dan vast heel boos op SkyClan geweest zijn, waar hadden ze dit anders aan verdiend. ‘Best sneu eigenlijk, voor SkyClan…’ mauwde hij vervolgens stilletjes. ‘Maar misschien is het maar beter zo. Geen ruzie om dit territorium.’ Ja, dit was misschien de beste conclusie. En er kwam ook een andere gedachte in hem op. ‘Er zijn ook maar vier grote eiken. Zoals er vier seizoenen zijn, zijn er vier clans. Tenminste, zo werd mij dat altijd verteld…’

Hm, ja. Het was eigenlijk wel zielig voor Skyclan, dat hun territorium zo dood leek te blijven. Maar de clan was nu opgeheven, als je het zo kon zeggen. Alle katten zaten nu gemengd tussen de andere clans, of misschien waren ze al dood en zaten hun nakomelingen dan nog in de clan waarin zij zich hadden gevoegd. "Ik denk niet dat Starclan boos is op Skyclan. Ze sturen immers geen vuur naar het woud." Ne dat was dan iets wat ze niet konden. Of niet wilden doen. "Maar ik denk dat ze het groeien van nieuwe planten willen tegenhouden omdat alle Skyclan katten onderverdeeld werden in alle clans en dat ze dan alle vier een claim op dit gebied wilden leggen?" miauwde hij een beetje vragend. Ja er waren vier clans, vier seizoenen en vier grote eiken op fourtrees, maar er was ooit een vijfde clan. Dat die zich bij de anderen had gevoegd zorgde er niet voor dat ze nog bleven bestaan. Tradities en families waren verloren net als dit gebied. Het was maar treurig om over te denken. "Ik denk dus dat ze het hebben gedaan zodat de vier clans die er nog waren vredig zouden blijven leven." Besloot Ardentpaw.