Ghosts

Settledpaw knikte langzaam toen Ardentpaw sprak dat dat het beste was dat zijn moeder alles had gedaan wat ze kon. Settledpaw fronste. Eigenlijk was het niet waar. Ze had hem en zijn zusjes ook niet weg kunnen geven, voor zichzelf kunnen houden en zelf kunnen opvoeden. Settledpaw zuchtte diep en keek de jonge kater in zijn goudgele ogen aan. ‘Ik denk het,’ miauwde hij uiteindelijk zachtjes. Hij moest er niet meer over nadenken. Winddancer was er niet meer, dus hij zou het haar toch nooit meer kunnen vragen. De sfeer was opeens weer super bedrukt, en Settledpaw schuifelde zijn voorpootjes zenuwachtig heen en weer. Het was alsof de geesten meeluisterden en hij voelde zich er een beetje vreemd bij. ‘Maar uhh,’ miauwde hij toen ongemakkelijk. ‘Geen spoken,’ sprak hij met een geforceerd lachje.  

Ardentpaw kon zien dat de oudere apprentice zijn woorden niet echt leek te geloven. Oh. Misschien was er dan toch meer aan de hand, maar als Settledpaw hem dat niet wilde vertellen dan kon hij het ook niet weten. Natuurlijk begreep hij dat wel, want ze kenden elkaar nog geen eens een halve dag en dan ging je niet echt heel veel persoonlijks delen. Om eerlijk te zijn was wat hij nu al uit de ander had gekregen al best veel. Toch, zijn gedachten waren onderbroken toen Settledpaw aankondigde dat er geen spoken waren met een geforceerd lachje. Tja, de sfeer was nu ook een beetje ongemakkelijk. "Geen spoken inderdaad," echode hij. "Toch, het zou wel cool zijn geweest om een geest te ontmoeten. Want die moeten vast heel wijs zijn. Kon ik dat dan maar eens aan mijn vrienden vertellen. Alhoewel, misschien zouden ze me niet geloven. Dat zou ik eigenlijk ook niet doen als iemand mij zou vertellen dat ze een geest hadden ontmoet. Zou jij iemand geloven als ze dat aan jou zouden vertellen?" Begon Ardentpaw weer te ratelen, om de ongemakkelijke stilte die dreigde te vallen maar alvast te vullen. Hij kon niet tegen stilte, tenzij het moment er echt om riep, maar dit was niet zo'n moment.

Settledpaw staarde de apprentice nog even aan. Ze moesten er nu wel een einde aan breien, geen gedoe meer. Geen spoken. Geen. Spoken. Zijn gedachten werden weer hardop uitgesproken door de jonge ThunderClanner en hij knikte. Maar hij wilde net gedag zeggen, of er kwam weer een waterval aan woorden uit de kater. Settledpaw knipperde met zijn ogen. Wijze geest? Settledpaw dacht alleen maar aan enge SkyClan spoken, die hun weg zou willen jagen. Maar Ardentpaw was kennelijk een stuk optimistischer. Maar het eindigde met de vraag of hij zou geloven als iemand hem vertelde dat hij een spook had gezien. Settledpaw schudde lachend zijn hoofd. ‘Waarschijnlijk niet,’ miauwde hij eerlijk. Als spoken, echte spoken, die bestonden niet. Dode katten waren in StarClan, niet in het woud. Settledpaw schuifelde zijn pootjes weer door het as en keek de ThunderClanner aan. ‘Ik geloof niet in geesten. Tenminste, misschien eventjes net. Want deze plek is nogal.. spookachtig?’ Ja, de verkoolde bomen, de gekke sfeer. En hij kon sferen dat er af en toe een rilling over zijn rug kwam van de kou. Misschien waren de spoken er wel, maar waren ze onzichtbaar! Oh jee, nee, dat kon vast niet. Net zo min dat spoken bestonden.

Hm, Settledpaw geloofde dus niet in spoken. Maar wat was StarClan dan? Waren dat niet gewoon de geesten van overleden katten hoog in een plek in de sterrenhemel. En geesten waren toch hetzelfde als spoken? Ach, misschien dacht hij er nu te veel over na. Toch... "Ik geloof wel in spoken, maar niet dat ze bepaald slecht zijn. Misschien zijn het katten die nog niet totaal vrede hebben gevonden na hun dood en dat ze daarom afsluiting proberen te vinden. Dat betekend niet dat ze dan niet in StarClan sitten, natuurlijk." Dat was zijn uitblik op dingen. Een moederkat die was gestorven bij de geboorte van haar kittens zou een voorbeeld kunnen zijn. Die zou zelfs in dood toch nog over haar kittens blijven uitkijken, al zou ze ze misschien niet meer in de levende wereld kunnen beschermen. Maar als Settledpaw daar niet in geloven was dat zijn keuze. "Niemand weet immers wat de waarheid is tot je zelf dood gaat," eindigde hij de gedachte hardop uit met een kleine schouderophaal. Ardentpaw vond het in ieder geval niets om bang voor te zijn, nou misschien een klein beetje voor de kracht die StarClan leek te bezitten, maar spoken in generaal niet.

Ardentpaw ging vervolgens door om zijn mening over spoken uit te leggen. Settledpaw kantelde zijn kopje en keek de apprentice aan terwijl hij luisterde. Het was allemaal misschien ook maar hypothetisch. De apprentice zei het zelf toen hij sprak over dat je het pas wist tot je zelf dood ging. ‘Maar, medicine cats kunnen met de doden praten in StarClan? In hun dromen toch? Dus dan leven doden toch niet als spoken, maar in StarClan, in Silverpelt?’ Settledpaw stelde zijn retorische vragen hardop. Dit leek hem gewoon het meest logisch. ‘Waarom zouden katten als spoken terugkomen in het woud, als het in StarClan zo goed is? Ze kunnen vanuit StarClan praten met de medicine cats praten als ze afsluiting nodig hebben.’ Ja, dat leek Settledpaw de meest logische redenen. Hoe moest het anders? Konden StarClan katten überhaupt wel vanuit Silverpelt neerdalen? Settledpaw kreeg een frons op zijn gezicht. ‘Maar, het zal allemaal wel een groot mysterie blijven,’ mauwde hij uiteindelijk. Ja, tot hun dood en tot ze zelf in StarClan waren. Maar dat wilde Settledpaw liever nog even uitstellen.

Ardentpaw merkte dat Settledpaw steeds een andere mening als hem bleek te hebben als ze het over geesten hadden. Grappig was dat, want hij geloofde er niet echt in maar was er alsnog bang voor. Toch, misschien wist hij niet wat hij moest denken, want de volgende woorden dat het een mysterie zou blijven, daar kon de jongere apprentice het wel mee eens zijn. Daar zouden ze wel achterkomen wanneer ze dood waren en dat zou nog lang niet gebeuren. "Misschien, maar een medicine cat weet nooit precies hoe het met de katten die de doden hebben achtergelaten gaat," zuchtte Ardentpaw uiteindelijk. Hij wist er ook niet veel meer op te zeggen en het begon ook allemaal wel heel erg filosofisch te worden. Niet iets wat hij normaal deed. Nee hij was van het avontuur, plezier en nieuwe dingen leren. Maar filosifie? Dat leek hem geen van die drie dingen. Nouja, misschien het nieuwe dingen leren, maar het was vooral fantaseren over wat kon zijn en hoe er over dingen gedacht werd. Dat zocht Ardentpaw liever zelf uit.

Oké, waar hadden ze het ook eigenlijk over. Spoken en monsters? Dat waren verhalen om kittens bang te maken. Settledpaw besloot dat hij het maar over moest laten aan de medicine cats. Niets voor hem. Nou ja, hij geloofde wel in StarClan. Hij luisterde maar al te graag naar hun voorouders, maar dan via de katten die er verstand van hadden. Settledpaw knipperde toen de jonge ThunderClanner weer begon over katten die doden achterlieten. Wat?! Settledpaw keek verbaast, waarna hij grinnikte. ‘Je raakt me kwijt, maar,’ lachte hij met een beetje zelfspot. Ardentpaw was misschien maar gewoon slimmer dan wat hij was. De jonge kater zette weer een paar passen om de stronk die leek op een geest. ‘Maar misschien is het niet weten wel leuk. Worden we nog een keer verrast.’ Hij seinde weer naar de stronk. Ja, dat blok was ook een verrassing geweest, want Settledpaw had even kunnen zweren dat het echt een kat was. De geest haalde gekke grapjes met je uit.

Oh, tja. Het kon wel eens gebeuren dat hij iemand kwijtraakte in een gesprek. Ardentpaw zei dan ook gewoon vaak het eerste wat in hem opkwam, of hij was nooit zo duidelijk. Het maakte hem daarom ook niet zo heel veel uit en Settledpaw leek er ook gewoon om te kunnen lachen, dus dan was alles mooi. Verassingen zijn inderdaad wel eens leuk," reageerde hij. Toch was hij er wel wat bedachtzaam over, want niet iedere verassing was leuk. Nee het was een schok geweest toen Bloodclan ineens onverwachts op was gedoken toen hij maar een paar stappen in de Twoleg place had gezet. Toch was vrienden met iemand worden van een andere clan weer wel een leuke verassing voor hem geweest. Dus dat balanceerde elkaar weer een beetje uit. "Zeker als je er nog lang plezier van hebt," besloot hij. Want deze herinnering zou Ardentpaw nog lang niet vergeten. Geesten jagen met Settledpaw, dubde hij het maar. Dat was een leuke ervaring geweest vandaag.

Ardentpaw leek zich er niet kwaad om te maken, en hij liet het erbij. Hij zou niet zijn woorden nog verder uitleggen. De ThunderClan apprentice mauwde dat hij verrassingen leuk vond. Tsja, als je plezierig verrast werd zeker. Maar dat was toch de definitie van een verrassing? Anders was het gewoon pure schok. Hij herinnerde zich nog het moment dat hij opeens half-clan was, dat hij het strijdveld zag van de oorlog tussen RiverClan en WindClan. Dat was geen verassing. De kater miauwde vervolgens dat het leuk was als je er lang plezier van had. Settledpaw knikte instemmend, waarna een lachje op zijn gezicht kwam. ‘Ik zal de geestenjager Ardentpaw niet snel vergeten,’ mauwde hij een beetje plagend. Settledpaw sprong vervolgens op de rare stronk die ze eerst als spook hadden gezien en poseerde een trotse houding. ‘Deze hebben we goed klein gemaakt!’ grinnikte hij, waarna hij met pretlichtjes neerkeek op de Ardentpaw.

Ardentpaw grinnikte kort toen de oudere apprentice hem als geestenjager benoemde. Dat was nou wel een mooie titel, vond hij zo. Een geestenjager was toch iemand die heel dapper was en een avontuur niet uit de weg stapte. Dat wilde hij wel zijn hoor. Terwijl hij hier zo over na aan het denken was, had Settledpaw zich boven op de gekke boomstronk gepositioneerd. "Zeker! Ardentpaw en Settledpaw, Geestenjagers Buitengewoon," kondigde hij aan met een grote grijns. Misschien was hij eerst wel wat bang geweest, want het was een geest, maar hij was nieuwsgierig geweest en toch ook wel dapper hoor! En het was toch wel een leuk misverstand geweest. "Ze verslaan iedere geest en enge boomstronk in de buurt!" vervolgde hij voor dat hij moest lachen. Misschien was het een beetje raar, of gek, of kinderachtig, maar hij vond het wel leuk.

Ardentpaw kon er gelukkig om lachen en Settledpaw kreeg een brede grijns op zijn gezicht. Ze werden zelfs omgedoopt tot Geestenjagers Buitengewoon. Settledpaw kon nu zijn lach niet meer inhouden en keek vrolijk op de bruine apprentice neer. Hij miauwde dat elke geest (of enge boomstronk) niet meer veilig zou zijn. Settledpaw grinnikte en sloeg eens zijn klauwen in het dode hout. ‘Zeker niet!’ miauwde hij vrolijk mee, helemaal opgaand in hun spelletje. ‘Pas op, want we krabben de oren van iedere boze geest!’ gromde hij speels, waarna hij sloeg naar een puntje wat van een afstand leek op kattenoren van de boomstronk. Het hout was zo verkoold, dat hij er maar één tik tegenaaf hoefde te geven en het brak en op de grond voor Ardentpaw zijn poten viel. Grinnikend sprong hij weer van de boomstronk. Nou, het was dan geen échte geest, maar hij had hem moot te pakken gehad.

Settledpaw moest lachen en haalde met een speelse tik uit naar de 'oren' van de geestachtige boomstronk. Het was alleen maar grappiger dat het stuk verkoold houd er dan ook vanaf brak en voor zijn poten landde. "Nou die was makkelijk te verslaan," merkte hij grinnikend op, toen de oudere apprentice weer van de stronk afsprong. "Natuurlijk zou je een echte geest niet kunnen aanraken, denk, dus hou zouden we die verslaan?" vroeg hij zich hardop af. Want ja, ze waren nu wel dé Geestenjagers Buitengewoon van het woud en omliggende gebieden, maar een echte geest hadden ze nog niet verslagen. Ze waren er zelfs nog geen eens een tegengekomen. Straks zouden ze hun titel niet na leven en dat was toch onacceptabel, bedacht hij zich geamuseerd.

De stronk-geest was natuurlijk maar een makkelijke vijand geweest. Maar toen Ardentpaw begon te spreken dat je een geest niet kon aanraken en misschien op een andere manier moesten verslaan, kreeg Settledpaw weer kortsluiting in zijn brein. Ja, hoe moest je een geest verslaan? ‘Dan moet je ze terugjagen naar StarClan!’ miauwde hij stellig. Zonder ze aan te raken? Dat was dan nog wel een hele opgave. Settledpaw fronste en kantelde zijn kopje een paar graden. ‘Maar ik heb geen idee hoe,’ miauwde hij daarna met een lachje. Nee, geen idee. Misschien moest hij ook maar niet zo respectloos over geesten en StarClan praten. Straks stuurde StarClan nog écht een nare geest naar hen toe om hem een lesje te leren.

Hm, die vraag zou dan onbeantwoord blijven. Misschien was dat ook maar beter, want Ardentpaw stond nou niet echt te popelen om een geest tegen te komen, hoe interessant of bijzonder het nou ook mocht zijn. Ja, zijn enthousiasme was zeker aanwezig geweest nog maar een paar minuten geleden, maar dat kwam meer door de adrenaline en zijn nieuwsgierigheid dan dat hij echt een geest had willen ontmoeten. Hij dacht er veel over na en hij had veel vragen, maar het liefste richte hij deze op de levende katten om hem heen, al bleken zij er niet veel over te weten. "Tja, ik denk ook niet echt dat we er een tegen gaan komen, dus heel veel maakt het niet uit." Het laatste deel van zijn zin kwam er wat vragend uit. Hoe kon Ardentpaw er immers zeker van zijn? Gekke dingen gebeurden iedere dag en dat was een feit. Toch, hij had niet het gevoel dat ze vandaag nog een échte geest tegen zouden komen en veel anders was hier ook niet te doen. Het was immers maar een melancolische plek. Maar, wat nu?

Nee, geen geesten. Dat leek Settledpaw ook. Hij kantelde zijn kopje nog even. Nee, dan maakte het inderdaad niet heel veel meer uit. Toch? ‘Nou, als we geen geesten meer tegen komen,’ mauwde hij terwijl hij nog voor de laatste keer om zich heen keek, om er zeker van te weten dat er écht geen geesten meer waren. ‘Dan ga ik maar weer eens terug naar huis. Je weet wel, misschien missen ze me?’ Hij lachte even ongemakkelijk naar de jonge ThunderClan apprentice. Hij zwaaide met zijn staart naar Ardentpaw. ‘Het was leuk, mede-Geestenjager Buitengewoon,’ miauwde hij nog met een speelde grijns. Daarna keerde Settledpaw om. Misschien kwamen ze elkaar ooit nog tegen, misschien niet. Maar hé, ze hadden hier herinneringen gemaakt. Hij keek nog een keer om naar de bruine-gestreepte apprentice, waarna hij weg sprong tussen de verkoolde bomen door. ‘Doei!’ schreeuwde hij nog, waarna hij uit het zicht verdween.

- Setted topic uit!

Oh. Settledpaw ging al naar huis terug. Dat was wel wat jammer, maar ook wel logish. Er waren immers geen geesten meer en als Geestenjagers Buitengewoon hadden ze hier dan niets meer te zoeken. Ardentpaw realiseerde zich ook dat het misschien inderdaad tijd was om naar huis te gaan toen de oudere apprentice hem vertelde dat ze hem misschien misten en zijn gedag bood. Hij zou straks zeker wel gemist worden als hij niet terug ging, dus dat klonk als een plan. "Ja, zeker leuk," greens hij terug en keek na hoe Settledpaw tussen de bomen door verdween met nog een laatste 'doei'. "Tot ziens!" Riep hij zelf nog gauw terug voor hij zelf zijn tocht terug naar zijn eigen kamp begon. De verkoolde bomen raakten zo af en toe zijn vacht nog eens en dus zou het niet moeilijk zijn om te raden waar hij was geweest. Maar of iemand daar ook maar een probleem mee zou hebben maakte hem niet uit. Nee, hij had een geweldig leuke dag gehad door Settledpaw te ontmoeten en hij had zelfs een titel bij zijn naam gekregen. Misschien was het geen officele titel zoals leider of deputy, maar het was wel een belangrijke titel voor hem.



~Ardent ook