Ghosts

Settledpaw luisterde geïnteresseerd naar de kleine apprentice. Hij had een punt. Hij zag hongerige katten al op het territorium springen bij de eerste tekenen van leven. RiverClan verhongerde nu al en was bereid andere katten genadeloos ervoor te vermoorden. En WindClan moest nu ook wel wat extra’s nodig hebben nu ze hun territorium hadden verloren. ‘Het klinkt logisch,’ mauwde Settledpaw instemmend. Hij kantelde zijn kopje nadenkend. Maar als StarClan gevecht om territorium wilde vermijden, waarom hadden ze het gevecht tussen RiverClan en WindClan dan toegelaten? Settledpaw schudde de gedachte weg. Hij zou het waarschijnlijk pas ooit kunnen begrijpen als hij zelf met een StarClan kat had gesproken. En hij wilde dat avontuur nog even uitstellen. ‘Maar, zullen we kijken of we een SkyClan spook kunnen vinden?’ mauwde hij toen, proberend zijn eigen avontuurlijkheid omhoog te halen. Hij was nog lang niet overal geweest. Misschien was er toch nog iets bijzonders in dit verbrande woud.

Ze deden nu maar goedgerichte gokken. Tenminste, hijzelf wel. Ardentpaw kon niets zeggen over de gedachtengang en kennis waarover Settledpaw bezat. Zou de oudere apprentice meer weten over wat hier was gebeurd? Hij kon het niet echt geloven. Skyclan was lang voor hun bestaan ten onder gegaan. Hun territorium in de letterlijke zin en hun clan in de zin dat al hun wegen waren verloren. Opeens verlangde Ardentpaw om Skyclan te hebben gekend. Om te zien hoe anders zij waren van de andere clans en hoe ze gewoon hadden bestaan. Het was een sombere gedachten die dan snel weer werd weggevaagd toen hij werd gevraagd of hij een Skyclan spook wilde gaan zoeken. Dat prikkelde zijn gevoel voor avontuur zeker wel. ”Zouden die hier nog zijn dan?” Vroeg hij zich hardop af. Zelfs spoken zouden hier toch niet willen rondhangen. Of juist wel? Dat ze hier bleven voor een eeuwigheid, boos en treurig om hun verloren leven in het woud. Maar ja, hoewel het een beetje eng mocht zijn, een skyclan spook zoeken klonk erg spannend.

Settledpaw voelde spanning in zijn poten tintelen toen Ardentpaw vroeg of ze er nog waren. ‘Geen idee,’ gaf hij eerlijk toe. ‘Maar er is maar één manier om het uit te vinden!’ Settledpaw sprong overeind en draaide zich om, zijn ogen langs de verkoolde bomen langs, alsof er elk moment een kat met sterren in zijn vacht tevoorschijn zou komen. Waar anders moesten SkyClan katten heen. Als ze niet meer een territorium hadden. Zouden SkyClans voorouders überhaupt nog wel in dezelfde hemelen lopen als de voorouders van de huidige vier clans? Of zouden ze kwaad zijn? Settledpaw zette een paar stapjes naar voren, waardoor hij de leiding nam. Hij zou wel eens laten zien dat hij óók stoer en avontuurlijk kon zijn, waarna hij omkeek naar de jongere apprentice keek. ‘Uh.. zullen we?’

Settledpaw spoorde aan dat er maar een manier was om er achter te komen en sprong omhoog en nam de leiding. Toen de vraag kwam of hij klaar was knikte Ardentpaw vastbesloten. Aan het opzicht van een spook vinden stroomde de spanning en toch ook adrenaline door zijn lichaam. Zouden ze er echt een kunnen vinden? En als ze dat dan konden, zou het spook vriendelijk zijn? De voorouderen van Skyclan konden ook hun woede willen uiten op hun twee apprentices. Was hij zichzelf nu bang aan het maken met dingen die nooit zouden gebeuren? Misschien. Toch was de jonge apprentice op zijn hoede. Hij was klaar om een spook te ontmoeten maar ook klaar om zo snel als hij kon weg te rennen of te vechten als het nodig was. Zijn gele ogen vernauwden zich toen hij een vaag figuur in de verte zag. Zou dat dan een spook zijn? "Kijk daar!" riep hij zachtjes uit en wees een poot naar het figuur. Misschien kon Settledpaw er wat van uitmaken?

Het duo wandelde rustig tussen de zwartgeblakende bomen, het as plakte inmiddels in zijn vacht. Zijn witte vacht was meer zwart dan wit. Maar dat deerde hem niet. Langzaam bewoog hij verder, zorgend dat niets hem zou verassen. Hij keek vlug heen en weer en zijn oren gingen als radertjes in het rond. Totdat opeens Ardentpaw zei dat hij ergens naar moest kijken. Verrast keek hij op naar de apprentice en volgde zijn poot. Settledpaws groene ogen vielen op een vaag figuur, bijna een silhouet. Zijn ogen werden groot en de spanning tintelde in zijn poten terwijl zijn hart een slag over sloeg. ‘Wat is dat?’ fluisterde hij muisstil. Hij vernauwde zijn ogen, hopend om het figuur te verscherpen. Maar hij stond stil als een standbeeld, hij durfde geen stap meer te verzetten. Kwam het figuur nou dichterbij? Zijn hartslag zat inmiddels in zijn keel. Was dat nou écht een spook?

Ardentpaw liep rustig nog verder, toch wel wat voorzichtig, maar Settledpaw verzette geen stap meer. Ze gingen toch een spook zoeken? Als ze niet gingen kijken dan zouden ze ook niet weten of dit een spook was of niet. Toen kroop een gedachte zijn kop binnen. Was Settledpaw bang? Maar hij was al bijna een warrior, groot en sterk. Waarom zou hij dan bang zijn voor een spook, een overblijfsel van iets wat niet meer bestond. Toch, zelf was hij ook wel een beetje bang, maar hij was nog nieuw in deze buitenwereld. Tot kort geleden had de tabby alleen nog maar het kamp gezien en nu was hij overal en nergens. Hij was nieuwe dingen aan het ontdekken die interessant en spannend waren, maar soms ook eng. Hij wist nog niet veel van de mysterieuze hemelse katten af, alleen dat er een goede en een slechte plek was en ze beiden op de levende wereld neer konden kijken vanuit de sterren. Maar konden ze ook de levende wereld bewandelen? Hoe meer hij erover na dacht, hoe meer hij er over twijfelde. Hoe kon je zo machtig zijn dat je zelfs dood nog een fysieke vorm aan kon nemen onder de levenden? Maar dan was het ook weer de vraag die eerder gesteld was die naar boven kwam. Hoe kon Starclan zo machtig zijn dat ze het land zo dood en leeg konden houden? Het was allemaal maar veel informatie om over na te denken. Informatie die ze juist wilden ontwijken toen ze het besluit hadden genomen om een spook te gaan zoeken. "Kom op laten we gaan kijken," spoorde hij Settledpaw aan. Het was vast niet alsof het een spook was. En met die gedachte gooide hij zich dan ook halsoverkop vooruit, niet echt nadekend over de gevaren die aan dat figuur in de verte vast konden zitten.

Settledpaw stond als een standbeeld te kijken naar het figuur, zijn ogen strak, kijkend of het bewoog. Of leek het te bewegen? Toen opperde Ardentpaw opeens dat ze maar moesten gaan kijken. Settledpaw keek verbaasd naar de jonge apprentice, zijn ogen groot. Meende hij dat nou? ‘Ja, nee… wacht?’ Wanhopig probeerde Settledpaw de ander te doen stoppen, maar hij was al vooruit aan het gaan. Settledpaw vond het opeens niet grappig of spannend meer, dit was gewoon eng.  Settledpaw zette een paar huiverige stappen achter Ardentpaw aan. ‘Denkt je echt dat het een spook is?’ fluisterde hij naar zin ThunderClan maatje. Ja, hij was omgedoopt tot zijn maatje. Hij was de dappere avonturier, dat bewees hij maar weer. Settledpaw had het nooit moeten voorstellen.

Ardentpaw merkte dat de oudere apprentice hem niet meer vrolijk volgde en hij keek achterom. Oh, hij was echt bang. Hij stopte om te wachten op Settledpaw die, wanneer eenmaal bij hem, fluisterend vroeg of hij echt dacht dat het een spook was. Hm... Ja, goede vraag. Hij had er net steeds meer over lopen twijfelen, maar toch had hij geen besluit genomen. Moest hij dat nu dan gaan doen? Hij had toch echt meer bewijs nodig voor hij een oordeel ging trekken. Hij haalde zijn shouders op. "Geen idee, daarom wil ik gaan kijken. Dan kunnen we er achter komen," besloot Ardentpaw te zeggen. Want dat besluit stond nu vast in zijn kop en hij zou er niet van af gaan wijken. Als het een geest was konden ze veel leren en als het iets anders was zoals een rare boomstronk of iets dan was er geen kwaad geschied. Daarbij, een geest kan ons niet aanvallen toch? Dus er is geen gevaar!" Vertelde hij Settledpaw vrolijk. Misschien zou dat hem een beetje geruststellen?

Oh jee, Ardentpaw meende menens. Settledpaw schuifelde achter de jongere apprentice aan. Hij zei dat het moest kijken, om erachter te komen of het een spook was. En daarbij dat spoken hun niet konden aanvallen. Ja, was dat zo? Settledpaw wist het opeens niet meer zo zeker. Geen gevaar. Uhum. Settledpaw slikte en hij viel weer naast de kleinere apprentice. Zijn blik stond voor hem op de figuur. Elke stap kwamen ze dichterbij, elke stap werd het figuur groter. Echter leken er geen sterren in zijn vacht te zitten, geen ogen te schitteren. ‘I-is het wel een geest?’ mauwde hij toen zachtjes. De twijfel kwam in hem op. Was er misschien toch niets?

Nieuwsgierig liep hij dus naar voren. Settledpaw leek nog niet erg gerrust gesteld en dus besloot hij maar de leiding te nemen. Misschien was de ander dan toch geen moedige warrior, misschien zou dat pas komen bij iedereen wanneer ze de ceremonie hadden gehad. Of zouden er ook bange warriors zijn? Ardentpaw wist het niet, maar dat was nu ook niet belangrijk. Over die vraag had hij nog genoeg tijd om na te denken, maar om de 'geest' te onderzoeken niet. Het figuur zag er niet erg geestachtig uit hoe meer dichterbij de jonge kater kwam. Hij kon de zachte vraag van Settledpaw nog net horen, maar hij gaf niet gelijk antwoord. Hij kreeg het ding nu pas goed in zicht en zag dat het gewoon een zwartgeblakerde boomstronk was. Huh, grappig dat het dan zo erg op een kat kon lijken. "Nee hoor! Het is gewoon een gekke boom!" Riep hij terug. Ja, hij had de oudere apprentice kunnen plagen met zijn angst, kunnen doen alsof het wel een geest was, maar dat leek hem gemeen. En hij wilde niet gemeen zijn.

Langzamerhand kwamen ze steeds dichterbij. Settledpaw hield zijn ogen strak gericht op de geest. Het bewoog niet, het glom niet. Hoe dichterbij ze kwamen, hoe zekerder Settledpaw bijna was dat het wat anders moest zijn. Het duurde ook niet lang voordat Ardentpaw dan ook sprak dat het geen geest was. Fjieuw. Opgelucht haalde Settledpaw adem, waarna hij dichterbij sprong en bestuderend de boomstronk aankeek. Het leek net alsof het een oren en een staart had, van een afstandje. Nu leek het gewoon op een verkoolde boom. ‘Gek,’ miauwde hij, meer naar zichzelf dan naar Ardentpaw. Hij fronste, keek nog enkele tellen naar de boom, waarna hij weer de jongere apprentice aankeek. ‘Ik ben niet helemaal meer zeker of hier wel echt spoken zijn,’ grapte hij toen, een schuine grijns op zijn gezicht. ‘En zo wel, zouden ze met twee apprentices willen praten?’

Settledpaw leek het met hem eens te zijn dat dat maar een hele gekke boom was. Welke boom had er nou ook weer oren en een staart? Had hij nog eens wat aan zijn vrienden te vertellen na vandaag. Een verhaal over een gekke boom en een Shadowclan apprentice met wie hij geesten ging zoeken. Gesprokem over geesten, Settledpaw leek niet te denken dat ze hier nog wel zaten en al helemaal niet zeker of ze wel met apprentices wilden praten. Huh? "Waarom niet? Medicine Cat apprentices zijn toch ook gewoon apprentices, die zijn ook niet geboren met een connectie naar Starclan, die krijgen ze wanneer ze gaan trainen," miauwde Ardentpaw wijselijk. Want was dat niet waar dan? Hij had nog nooit over een kitten gehoord die met Starclan kon praten. Dat zou nou nog gekker zijn als die boom ook. Dat zou eigenlijk ook wel gekker zijn dan alle gekke dingen in het woud.

Settledpaw keek nog eens met een scheve blik naar de gekke boom, waarna hij zijn schouders ophaalde en weer naar de bruine apprentice keek. Die leek het oneens met hem te zijn en haalde medicine cat apprentices op als argument. Settledpaw lachte kort, waarna hij de poes ongelooflijk aankeek. ‘Ja maar dat zijn medicine cat apprentices, die zijn anders.’ Ja, dat was helemaal waar. Zij trainden allebei om krijger te worden, om te vechten en te jagen, niet om bijzondere blaadjes uit te zoeken. ‘Zij zijn uitgekozen door StarClan. Wij zijn maar normale apprentices. Waarom zou StarClan dan opeens met ons willen praten?’ Nee, hij vond het maar raar dat Ardentpaw dacht dat StarClan maar bij jan en alleman voorbij zou komen Wipwap om wijze woordjes in te fluisteren. Hij geloofde wel dat ze toekeken naar iedereen. Misschien keek zijn moeder wel nu op hem neer. Maar, nee, hij geloofde niet dat dat het geval was. Alleen leiders en medicine cats spraken met StarClan, niemand anders.

Settledpaw was het niet eens met hem, bleek het zo. Hij dacht niet dat Starclan met hen wilde praten, maar wel met Medicine Cat apprentices omdat ze uitgekozen waren door hen. Maar Starclan was toch niet alleen maar voorgaande hoog gerankte katten en wijze oude voorspellers. "Maar er zitten toch ook normale katten? Familie en vrienden. Die zouden toch wel met ons willen praten?" Was dat zo'n gek idee? Dat iemand die je kende en die dood waren met je wilde praten was toch normaal. Hij zou er zelf alles voor geven om met zijn ouders te kunnen praten, want herinneren kon hij ze niet echt. Natuurlijk zou hij de geur van zijn moeder nog herkennen, misschien het geluid van haar stem als hij het zou horen. Zijn vader kon hij nog wel redelijk herinneren, want daar had hij nog wat tijd meer rond kunnen brengen, maar niet veel meer. Misschien had Settledpaw dat idee niet, maar Ardentpaw gokte dat iedere jonge kat, misschien zelfs ook wel iemand ouder, er over fantaseerde over het praten met hun dode familie. Het kon niet alleen hem zijn, toch?

Settledpaw was overtuigd van zijn eigen mening. Totdat Ardentpaw opeens met een andere vraag kwam. Settledpaw fronste. Zo makkelijk was het niet. Niet iedere StarClan kat kon toch gewoon met iedereen praten. Dan was dromenland wel heel gezellig. Nee, alleen medicine cats en leiders hadden die connectie met StarClan. Bovendien, Winddancer had nooit in zijn dromen gewandeld. ‘Mijn moeder is dood. Ik heb… haar nooit meer gezien.’ Hij had hier nog nooit met iemand over gehad. Maar, het was dan ook ooit ten sprake gekomen. Hij had ook nooit verwacht dat zijn moeder hem kwam bezoeken. Ze had hem immers ook niet gewild toen ze leefden. Maar misschien had hij het stiekem gehoopt, dat ze ooit nog eens gedag kwam zeggen. Dat ze trots op hen was, dat ze van hen hield? Maar het was stil gebleven. Misschien ooit, als hij ook naar StarClan zou gaan, zou hij haar weer zien. En wie wist, misschien was StarClan wel een leugen. En verhaal voor kittens om te gehoorzamen. Misschien was er wel niets na de dood.

Oh. Zijn moeder was dus ook dood. Dat was dan toch iets wat ze nog meer gemeen hadden, maar niet iets leuks. Ardentpaw wist wel hoe Settledpaw zich voelde. Hij kon zich zijn moeder ook niet meer herinneren. Dat ken ik," mompelde de jongere apprentice zachtjes. Het was niet veel van een antwoord, maar wat moest hij zeggen. Hij wist niets over de band van Settledpaw en zijn moeder, toch, hij kon de generale reactie geven dat het hem speet dat zijn moeder dood was gegaan. Maar dat was ook zo stom. Daar had je toch niets aan? Het waren loze woorden die niet hielpen, medelijden wat je niet nodig had. "Kan je haar nog herinneren?" vroeg Ardentpaw dus maar, in plaats van een troostend antwoord. Misschien zouden herinneringen omhoog halen de andere kater weer wat opbeuren? Zelf zou hij het niet weten. Hij had er geen.

Settledpaw fronste toen Ardentpaw sprak dat hij ook zijn moeder was verloren. Settldepaw zuchtte onder zijn adem. Daar stonden ze dan, beiden moederloos. In Settledpaws geval was het ouderloos, hoewel Outrage nog wel. Nou ja, voor zijn part mocht hij doodgaan. Hij zou er toch nooit voor hem zijn. ‘Het spijt me voor je,’ miauwde hij zachtjes naar de apprentice. Ja, het was gewoon ruk. Natuurlijk wenste hij vaak dat hij ook een liefdevolle familie had. Dat had hij ook ooit, toen Emberspark nog zijn vader was, toen al zijn zusjes nog in ShadowClan waren, toen alles koek en ei was. Nu was het chaos en voelde hij zich stiekem best eenzaam. Toen Ardentpaw vroeg of hij zijn moeder nog herinnerde knikte hij. Hoewel hij dacht eerst had gedacht dat Winddancer zijn tante was en een andere queen hem had opgevoed. Hij kende Winddancer, hij mocht haar. ‘Ja, soort van,’ miauwde hij zachtjes. Hoe oud was hij ook alweer toen ze was overleden. Drie.. vier manen? Settledpaw keek naar zijn pootjes die de as bestrooide grond kneedden. ‘Het is ingewikkeld.’

Het gesprek was weer eens compleet omgeslagen en de sombere sfeer die hij eerst had gevoeld voor het verbrandde territorium was weer terug, alleen nu voor Settledpaw en hemzelf. De woorden die hij niet had willen zeggen werden nu wel gesproken door de ander, op dezelfde zachte toon dat hij zijn opmerking had gemaakt. Het was ook allemaal niet leuk. Zij waren nog jong en ze misten belangrijke katten in hun leven. Dat was niet iets wat je leven gemakkelijker maakte. Maar je kon er niets tegen doen. Het was nu eenmaal zo, en misschien dat andere keuzes voor een andere afloop hadden kunnen zorgen, maar het verleden viel niet te verranderen. "Oh," reageerde Ardentpaw snugger toen hij werd verteld door Settledpaw dat hij zijn moeder nog wel herinnerde, maar dat het ingewikkeld was. Misschien was er iets gebeurd wat het zo maakte, maar hij wilde niet persoonlijk door blijven vragen. Zo goed kenden ze elkaar niet. "Zijn het tenminste goede herinneringen?" Besloot hij dus te vragen.

Ergens was het passend. Ze spraken nu over katten die in StarClan waren, op een plek die vervaagd was door StarClan. Of tenminste, die dood werd gehouden door StarClan, wat ze net hadden geconcludeerd. En misschien was het zoals StarClan ook was, dat iedereen dood werd gehouden, in een constante staat. Je ging niet meer voor of achteruit, je bestond gewoon. Toen vroeg Ardentpaw of het goede herinneringen waren. Hij dacht terug aan de poes waar hij zo op leek. Het was zijn tante geweest, of tenminste, dat had hij altijd gedacht voordat ze overleed. En ja, het waren goeie herinneringen. Ze speelden samen, ze liet hem op haar rug klimmen. Maar nooit had hij warme glimlachjes ontvangen van haar als van Emberspark. Ze had hen immers niet gewild, gedumpt bij een andere queen. Maar hij had dat toen nooit geweten, het was goed toen. ‘Ja,’ miauwde hij ook uiteindelijk. Pas na haar dood kwam de waarheid naar boven, toen ze nog leefde was dat niet ten orde geweest. ‘Ze deed haar best,’ concludeerde hij uiteindelijk. Hij wist ook niet hoe het vanuit haar oogpunt was geweest. Ze had vast zo haar redenen. Daar zou hij pas achter komen tot hij haar weer zou zien in StarClan. Voor nu moest hij er maar vrede mee nemen.

Het was even een tijdje stil. Een tijd waarin Settledpaw in gedachtes, misschien herinneringen, verzonken was. Toch bracht hij uit dat zijn moeder haar best had gedaan, maar het klonk een beetje halfhartig. Misschien geloofde Settledpaw het zelf niet helemaal, of raakten de herinneringen toch niet die ene speciale plek in zijn hart. Sommige families waren moeilijk, of vol met drama en soms...Soms had je gewoon helemaal geen familie. Het was gewoon de harde waarheid van de wereld waarin zij leefden. "Dat is dan alles wat ze kon doen," sprak Ardentpaw zachtjes, want zelf had hij geen herinneringen die erg uitsprongen. Hij wist niet of zijn moeder of vader hun best hadden gedaan met hem opvoeden. Hij was ze al snel kwijt geraakt en, met zijn kleine kittenhartje, afleiding gezocht in het spelen en rondneuzen in het kamp. Het had geholpen om hem niet geplaagd te laten worden door geesten van het verleden, geesten die hij niet kende en nooit zou kende. Hij had snel geleerd dat vooruit kijken en gewoon doorgaan de beste oplossing was. Toch, hij miste zijn ouders wel soms. Gek was dat, om iemand te missen die je je niet kon herinneren.