You okay?

Viperpaw had zijn mentor weer eens versteld doen laten staan. Normaal gezien kreeg hij deze opdrachten pas wanneer hij zich rebels had opgesteld en de regels had verbroken, maar nu kwam het plotseling eens uit zijn eigen mond om vers mos te gaan halen voor de medicine cat’s den. Viperpaw wist dat als hij zich niet snel zou gedragen dat hij later warrior zou worden – hij was er maar van uit gegaan dat zijn mentor zijn dreigement echt oprecht meende – en dat kon hij zich tegenover Settledpaw natuurlijk niet permitteren. De waarheid was ook dat hij zich wat lichter in zijn hoofd voelde en het gevoel had alsof hij op wolkjes liep sinds hij de knappe WindClan apprentice had ontmoet in Fourtrees. Dewpaw’s amberkleurige, honingzoete ogen waren op zijn netvlies gebrand en haar zachte stem vulde heel soms zijn dromen als hij sliep. Zijn ontmoeting met Dewpaw had hem ook doen beseffen dat als hij later warrior zou worden wegens slecht gedrag, dat hij absoluut geen indruk op haar zou maken bij de volgende Gatherings als ze elkaar weer zagen. En dus wilde hij de laatste moons wel nog echt zijn best doen zodat zijn mentor potentie in hem zag en een goed woordje voor hem zou doen bij Tallstar. En dus rende hij op en neer naar het kamp zodat hij flink wat verse mosbedden kon verzamelen. Eén van de laatste keren nam hij ook wat water mee en nadat hij met zwoegende flanken eindelijk voor de laatste keer was aangekomen in het kamp besloot hij om het water naar de medicine cat’s den te brengen. Zijn oortjes bewogen kort toen hij Kindpaw zag liggen, één van zijn denmates waar hij eerlijk gezegd nog niet zo vaak mee gepraat had. “Kindpaw?” Hij boog zich over haar heen, het mos met water tussen zijn tanden geklemd waardoor haar naam er niet echt soepel uit was gekomen. Hij liet het mos op de grond zakken en gaf haar een zachte por. “Kindpaw, wil je soms wat water hebben?"

De tweekleurige ogen van Kindpaw gingen open en ietwat slaperig keek ze hem aan, waardoor Viperpaw zachtjes begon te grinniken. Hij wilde er eerlijk gezegd een flauwe opmerking over maken, maar weerhield zich toen ze instemde en wiebelde wat met zijn oortjes toen hij opmerkte dat ze last leek te hebben van haar wonden. Hmm. Misschien was dit toch niet de juiste gelegenheid om grappen te gaan zitten maken, niet vlak na wat er gebeurd was. Hij had niet alles meegekregen, maar het was in elk geval niet goed geweest. Hij liet de mos voor haar zakken zodat ze gemakkelijk ervan kon drinken en boog zich wat naar achteren. Eigenlijk had hij nog andere taken waar hij zich op moest richten, maar nu hij hier was, kon hij net zo goed even een praatje houden met Kindpaw, niet dan? “Hoe gaat het nu met je?” vroeg hij op een rustige manier aan haar. Haar wonden hadden zeker tijd nodig om te genezen, maar Viperpaw had wel in de gaten dat ze hier goed verzorgd werd en dat hij zich daarover geen zorgen moest maken. Maar wat zou dat inhouden voor haar warriorschap? Ze was al ouder dan hem, op de leeftijd om warrior te worden. Dat zou misschien iets langer duren nu dat ze eerst nog moest herstellen. “Wat is er eigenlijk gebeurd?” vroeg hij aan haar, geen idee hebbende of zijn vraag slechte herinneringen op zou wekken. Nou ja, dat zou hij dan wel zien.

Viperpaw gaf een kort, ernstig knikje toen ze het over haar genezingsproces had. En misschien had ze het dan enkel over haar fysieke wonden; mentaal gezien zou het ook nogal een klap moeten zijn om te verwerken, wat ze dan ook had meegemaakt. Bovendien was Kindpaw niet één of andere she-cat die niets kon hebben. Viperpaw had het dan ook wel een beetje met haar te doen nu ze hier lag. Normaal gezien was hij rebels en arrogant, maar steeds vaker werd het duidelijk dat hij toch een zorgzame kant had wat zijn Clanmates betrof, al was hij niet voor iedereen zo aardig. Er waren ook apprentices waar hij zich wél arrogant naar op kon stellen, maar daar was Kindpaw niet één van. Ze vertelde wat er gebeurd was en even sloeg Viperpaw’s hart sneller terwijl hij aan Dewpaw dacht, maar snel duwde hij die gedachte aan de kant. Het was niet omdat zijn gedachten steeds bij één WindClanner bleven hangen dat hij de andere WindClanners ook maar meteen moest accepteren. “Dan zal hij het wel verdiend hebben,” sprak hij op een harde manier, zich lichtelijk schuldig voelend tegenover Dewpaw omdat zijn Clanmate een Clanmate van haar had gedood en hij nu praktisch gezien aangaf dat hij dat een goede zaak vond. “Dan moeten die hazenvreters maar leren om op hun eigen territorium te blijven.” Hij wilde het aan de ene kant niet, maar aan de andere kant had hij geen andere keuze. Zijn loyaliteit lag bij ShadowClan, wat zijn hart hem ook wijs probeerde te maken. En dus boog hij zich naar voren en drukte zijn neusje kort tegen het oortje van Kindpaw aan. “Ik ben blij dat jij er nog bent,” murmelde hij. “ShadowClan kan het zich niet permitteren om een sterke apprentice te verliezen.”

Nee, naar zijn idee had Kindpaw niet echt iets om boos of verdrietig over te zijn. Ja, ze had het leven ontnomen van iemand, maar dat was enkel uit zelfverdediging. Als die idioot gewoon op zijn eigen helft was gebleven, had Kindpaw helemaal geen reden gehad om zichzelf te verdedigen. Dan had hij gewoon verder kunnen gaan met zijn leven en was er niets aan de hand geweest. Iedere apprentice wist hoe dom het was om zomaar een grens over te steken. Hijzelf zou bijvoorbeeld nooit de grens oversteken, bij niemand en voor niemand. En terwijl hij dat dacht, flitsten er kort gele ogen door hem heen die goud verlicht werden wanneer de zon erop scheen. Een lekkere, zoete geur vermengd met de geur van open vlaktes en konijn. Hij schudde zijn kopje. Daar mocht hij nu niet aan denken. Toch drong er heel even spijt door hem heen, heel even maar. Hij was immers slecht aan het praten over een denmate van Dewpaw, iemand waar ze misschien veel verdriet van had. Zou hij het aanhalen bij hun volgende ontmoeting? Hij schrok van zijn eigen gedachten. Waarom ging hij er meteen vanuit dat er een volgende ontmoeting was? De woorden van Kindpaw gingen bijna langs hem, maar toch kon hij zich net goed genoeg concentreren om te horen wat ze zei. “Ik denk dat je het je niet zo hard aan moet trekken,” zei hij op een nonchalante toon, al waren zijn gevoelens vanbinnen duidelijk niet nonchalant. “Aan het einde van de rit heb je zowel jezelf verdedigd als je Clan. Meer wordt er niet van je verlangd door de warrior code.” Hij keek haar kort aan. Dacht zij er ook zo over? Duidelijk niet.

Ze gaf hem een knikje, maar haar blik sprak boekdelen. Haar blik sprak de woorden uit die ze nu wijselijk voor zich hield. En het maakte Viperpaw boos. Het was verdomme zelfverdediging. Waarom wilde ze dat niet inzien? Hij dacht niet dat hij zich zo schuldig ging voelen als hij een WindClanner ging doden. Zijn gedachten gingen naar Dewpaw, naar hoe zij zich zou voelen als hij een Clanmate van haar zou doden. Hij herinnerde zich weer die schichtige, boze blik die ze op hem had geworpen nadat ze elkaar voor een tweede keer ontmoet hadden en even hield hij zijn adem in. Even was hij niet meer in de medicine cat’s den, maar bij haar, in Fourtrees. Daarna hoorde hij het zachte geluid van een kat die aan het drinken was en werd hij weer naar het hier en nu gebracht. Kindpaw had haar blik op het water gericht, dus hij dacht niet dat ze iets tegen hem gezegd had. “Kindpaw, zeg het me nu eens eerlijk,” zei hij met een kalme stem, nu beter in staat zijnde om zijn woede te onderdrukken. “Zou hij hetzelfde hebben gedaan als hij de kans had gehad? Zou jij nu nog in leven zijn als je je niet verdedigd had? Wees eerlijk tegen jezelf en als je dat antwoord hebt, zoek dan nog maar eens een reden om je schuldig te voelen.”