In the embers

Settled legde zijn kopje in het mos in zijn nest in de medicine cat den. Het was nu enkele dagen na het indicent met honden, nadat hij Pepperpaw gesmeekt had de boom in de klimmen en hij net iets te laat erachter na. Zijn staart was slachtoffer geworden van een beet van de hond, en nadat de honden waren weggejaagd had Bloodpaw niet getwijfeld om zijn staart gedag te zeggen. Hij had niet eens moeite gedaan om het proberen te laten helen. Nee, het was meteen ter plekke opgelost. En Settledpaw was daar pissig om. Hij was pissig dat hij niet sneller was geweest. Als hij de honden eerder had opgemerkt? Als hij Pepperpaw omhoog had getrokken. Hij had kostbare tijd verspild. Het was zijn schuld geweest. En Acorndust, zijn mentor, was ook nog eens gewond geraakt, omdat hij niet in staat was hem te helpen. Gefrustreerd gromde hij en draaide hij was meer op zijn zij, voorzichtig om niet per ongeluk zijn stompjesstaart te stoten.

&Softpaw eerst

Met een onzekere blik in haar ogen stapte Soft naar de medicine cat's den. Ze had een muis tussen haar kaken, eentje die ze zelf gevangen had. Ze wilde hem naar Settled brengen, want die had een ongeval had enkele dagen terug. Met een hond en die had zijn staart eraf gebeten, of dat was dan wat ze meegekregen had. Soft werd altijd een beetje bibberig van dingen die met wonden, breuken of medicijnen te maken hadden. Ook was de band met haar broer de afgelopen moons best verwaterd. Dit bij elkaar zorgde ervoor dat ze een beetje zenuwachtig was om hem te bezoeken.

Maar, had ze zichzelf uiteraard verteld, ze kon het ook niet maken om niet te gaan! Dus zou ze haar angst voor alles medicine cat related overwinnen en toch naar binnen stappen. Ze kreeg er wel kippenvel van, toen ze eenmaal naar binnen gegaan was, en schrok zich ook nog bijna een hele weg naar StarClan toen ze haar broer zag liggen. Met grote ogen trippelde ze op hem af, waarna ze de muis bij zijn snuit neerlegde, heel erg hard haar best doend om niet naar zijn staart (of geen-staart) te kijken. "E-eh, Settled, ik heb wat voor je meegebracht," vertelde ze hem lichtelijk twijfelend en schoof wat met haar voetjes.

Iemand kwam de medicine cat den binnen, en zijn ogen lichtten op toen hij zijn zwart-witte zusje tegenkwam. Ze hadden elkaar de laatste tijd niet veel gezien. Misschien had Settleddust het wat te druk gehad met andere dingen. Hij bracht de laatste tijd veel door met Pepperpaw. Meteen voelde hij zich wat schuldig dat hij niet meer tijd doorbracht met zijn échte zusje. Hij was nog altijd gek op haar. Hij kreeg een muis voorgeschoteld, maar zijn ogen lieten het kleine beestje koud. ‘Bedankt!’ miauwde hij met een snor. Ze leek alhoewel niet helemaal op haar gemak. Hij draaide wat bij zodat hij zijn achterwerk afschermde en drukte zichzelf omhoog naar een zittende houding. ‘Ik ben blij je weer te zien,’ snorde hij vrolijk, de pijn, zelfmedelijden en schuld even helemaal vergetend. Het was hem niet ontgaan dat zijn zusje bij de vorige ceremonie geen warrior samen met hem was geworden. Maar dat was niet erg, ze had een beetje extra tijd nodig. Maar toch had hij liever samen met haar een warrior naam gekregen. Net als dat hij het liefst Littlepaw er ook bij had gehad. ‘Hoe is het?’ vroeg hij toen, meteen de aandacht van zichzelf afschuivend, een tevreden glimlachje op zijn gezicht.

Met grote opluchting merkte Soft op dat haar broer juist blij was om haar te zien. Ze glimlachte toen hij haar bedankte voor het eten, en durfde weer goed adem te halen toen ze de wond niet meer goed kon zien, aangezien Settled deze van haar wegdraaide. Ze ontspande wat en knikte op de woorden van haar broer. "Ja, ik ook dat ik jou weer zie, al.. Al is het niet onder de beste omstandigheden," miauwde ze met een klein glimlachje. "Het gaat goed met mij, en nou ja, m'n trainingen .. Gaan ook wel," vervolgde ze toen. Nee, ze vond zichzelf helemaal niet zielig, maar vond het altijd wel een beetje ongemakkelijk dat ze wat meer tijd nodig had. Het liefst werd ze net als de rest van haar sibs ook al warrior, al was het maar om niet achter te lopen! Het warriorschap zelf mocht van haar nog best op zich wachten, alle verantwoordelijkheden die daarbij kwamen kijken vond ze maar lastig. "Jij nog gefeliciteerd hé, Settleddust," sprak ze toen met een trotse blik in haar ogen.

Tsja, beste omstandigheden waren het niet. Maar er waren niet veel katten die Settled liever wilde zien in deze omstandigheden. ‘Ohja, dat,’ mauwde hij met een lachje, hopend om de situatie luchtig te houden. ‘Ik heb het maar geaccepteerd. Ik bedoel, hij groeit niet zomaar weer aan.’ Tsja, hij zou liegen dat hij niet StarClan had gesmeekt om een wondertje. De eerste dagen had hij met niemand willen praten, Bloodpaw was vooral de vijand geweest. Maar het was nu gebeurd en hij zou ermee moeten leren leven. Hoeveel hij het ook haatte. Softpaw zei dat het goed gaat en ook met haar trainingen. ‘Mooi, goed,’ murmelde Settleddust zijn zusje toe. Hij bleef natuurlijk de grote broer, en ondanks ze precies dezelfde leeftijd hadden leek het wel alsof toen hij warrior was geworden, de kloof tussen hen alleen maar groter was geworden. Maar hij was van plan bruggen te bouwen. Al snel kwam ook de felicitatie voor zijn warriornaam en hij lachte kort. ‘Bedankt,’ miauwde hij. Ondanks dat hij het de laatste dagen veel had gezegd, had het woord niet zijn betekenis verloren. Toch schuifelde hij wat zenuwachtig met zijn voorpootjes. ‘Ik had het liefste dat we het met zijn allen waren geworden. En met Little,’ miauwde hij stilletjes. Wie wist was ze ook al warrior? Hij had geen idee. ‘Misschien hadden ze mij maar even apprentice moeten houden. En dan waren we het alsnog samen geworden!’ probeerde hij meteen de aandacht van Littlepaw af te leiden. Nee, ze was er niet meer.