Soria Moria (Olive x Silver pt. 3)

Deel drie van de Olive x Silver serie (Deel 2)

De Twee liepen samen weg van de Sandy Hollow waar Olivepaw Silver wat geholpen had met haar training. De twee hadden elkaar voor vandaag al wel een paar keer kort gesproken maar hadden nooit een echt gesprek gehad. En nu hadden de twee apprentices besloten dat het een leuk idee zou zijn om samen buiten het kamp te overnachten. Toen ze net van de trainingsplek afliepen vroeg Silverpaw of hij dit vaker deed. "Heel af en toe, nooit met iemand anders" Gaf hij eerlijk toe. Het begon ondertussen te schemeren en het bos zag er prachtig uit, de lage zon gaf alles een oranje tint die hem erg opvrolijkte. Ze zouden nu niet meer zo makkelijk gespot worden als bij de Hollow. "Dus, we hebben hiervoor nooit een echt gesprek gehad... Heb ik erg veel gemist?" Vroeg hij, zijn stem was weer volledig kalm en vriendelijk, maar de toon was toch net anders dan bij een gewone vriend.

  'Heel af en toe, nooit met iemand anders,' gaf hij eerlijk toe, nadat ze gevraagd had of hij dit vaker had gedaan. Ze knikte even. Dan moest ze wel speciaal zijn, dacht ze met een kleine glimlach. Blijkbaar vond Olive haar zo aardig dat hij samen met haar een nacht buiten het kamp wilde spenderen. Dat gaf haar wel een fijn gevoel.
  'Dus, we hebben hiervoor nooit een echt gesprek gehad... Heb ik erg veel gemist?' vroeg Olivepaw toen aan haar.
  Silver keek hem van opzij aan en het verbaasde haar een beetje hoe fijn zijn stem klonk. Ze glimlachte naar hem, maar ze snapte de vraag niet volledig. 'Veel gemist, zoals? Alle avonturen die ik zonder jou heb beleefd?' vroeg ze met een zachte grinnik.

Zijn vraag was misschien niet heel duidelijk geweest, haar antwoord was meer een vraag om uitleg. "Ja, dat. En hoe het met je gaat, en wie je favoriete en minst favoriete katten zijn. " glimlachte hij. Hij vond dat gesprek altijd wel leuk, een beetje de ander proberen uit te zoeken. "Of je nog leuke katers hebt ontmoet" voegde hij er grinnikend aan toe. De zonsondergang kleurde een beetje roze. Oehh,
de kleur van liefde, dacht hij geamuseerd.

  'Ja, dat. En hoe het met je gaat, en wie je favoriete en minst favoriete katten zijn,' glimlachte hij. 'Of je nog leuke katers hebt ontmoet,' voegde hij er grinnikend aan toe.
  Silverpaw keek hem even aan en grinnikte toen ook. 'Nou ja, het gaat prima met mij,' antwoordde ze geamuseerd. 'En nu je het zegt, ja, ik heb best wel een leuke kater ontmoet. Zijn naam is Ardentpaw,' miauwde ze met een grijnsje. Ze had wel een klein beetje een idee van waar Olivepaw op doelde en ze was vereerd. Ze wist alleen niet of hij 100% echt zoiets voor haar voelde, ze kende elkaar ook pas echt vanaf vandaag. Maar Silverpaw wees hem niet zomaar af. Ze vond het stiekem ook wel een beetje grappig. En ze vond Ardentpaw helemaal niet leuk, niet op die manier in ieder geval. Het was gewoon een hele goede vriend waar ze goed mee op kon schieten. Maar dat wist Olivepaw natuurlijk niet.
  'En jij?' vroeg ze geamuseerd.

Ardentpaw, hmm? Die kende Olive ook wel, hij was best goede maatjes met de jongere apprentice. Maar Nu hij hoorde dat hij een "Leuke kater was" voelde hij... Jaloezie? Nee, dat kon toch niet? Hij kende Silverpaw net een dag en zo snel kreeg je dat soort gevoelens niet. Zijn glimlach verzwakte echter een klein beetje. "Hij is zeker aardig..." Vervolgde hij, een minuscuul beetje geforceerd. Hij vond Ardent oprecht een fijne kat om mee om te gaan, dus hij was bang dat het echt jaloezie was... Terwijl de twee doorliepen vroeg ze hoe het dan met hem ging. "Met mij gaat het helemaal top, de training loopt op schema en ik verwacht in de komende moon mijn nieuwe naam te ontvangen" Miauwde hij gelukkig, daar keek hij ongelofelijk naar uit. "En wat leuke katten betreft... Er zijn genoeg leukerds in de clan te vinden... de een nog leuker dan de andere" Voegde hij er veelbetekenend aan toe.

  'Hij is zeker aardig...' Silverpaw merkte dat het er wat minder vrolijk uit kwam als eerst, dus ze vond dat haar eerdere vermoedens wel voor een groot deel bevestigd waren.
  'Met mij gaat het helemaal top, de training loopt op schema en ik verwacht in de komende moon mijn nieuwe naam te ontvangen,' miauwde hij, een stuk vrolijker nu. Silver knikte. Dat zal ze ook wel zijn, als het eenmaal zo ver is. Maar ze zou nog wel even moeten wachten. 'En wat leuke katten betreft... Er zijn genoeg leukerds in de clan te vinden... de een nog leuker dan de andere,' vervolgde Olivepaw toen.
  De kattin keek hem weer even aan. Dus hij vond ook meerdere katten leuk. Hm.. Ze wist niet zo goed wat ze daarvan moest vinden. 'Wat vind je dan leuk in een kat?' vroeg ze, toch wel nieuwsgierig nu.

Hij hoopte dat zijn, 'genoeg leukerds' niet werd geïnterpreteerd alsof hij zei dat hij iedereen op dié manier leuk vond. Aan haar blik en verdere vraag was te zien dat ze wel vraagtekens bij die woorden zette "ehh.. Daarmee bedoel ik alleen, dat iedereen potentie heeft" oh nee Olive... Wat doe je jezelf aan.. Hij maakt het alleen maar moeilijker voor zichzelf. Een beetje beschaamd keek hij naar de bosgrond. Moest hij het dan gewoon, super voorwaarts, zeggen? Misschien wel... Maar nu nog niet... Misschien kwam het er later vanavond uit. "Ik ehh... Heb de afgelopen tijd niet echt iemand op oog gehad, nee" Dat was op zich waar, als je 'afgelopen tijd' als vóór vandaag beschouwde.

  'ehh.. Daarmee bedoel ik alleen, dat iedereen potentie heeft.'
  Silver fronste. Potentie? Wat moest dat nou weer betekenen? Bedoelde hij dat hij iedere kat wel leuk vond of met iedere kat een toekomst zag of zo? Ze snapte het niet meer, maar Olive sprak al verder.
  'Ik ehh... Heb de afgelopen tijd niet echt iemand op oog gehad, nee.'
  Oké... Dat betekende dus dat hij haar toch niet leuk vond? Of niemand leuk? Ja, ze snapte het echt niet meer nu. Maar ze had geen zin om allemaal domme vragen te gaan stellen. Of om Olivepaw nog ongemakkelijker te maken. Dus knikte ze maar.
  'Oké... Ik ook niet,' miauwde ze als antwoord. Want ook al vond ze Olive wel heel aardig, en ook wel leuk, ze wist niet of ze het al leuk leuk kon noemen, zeg maar. Want voelde ze wel echt iets? Ze was ook nog jong en ze had ook geen idee hoe het móést voelen. Dus hield ze het er maar bij dat ze niemand leuk vond, en dat Olivepaw gewoon een goede vriend was. Met wie ze nu een nacht buiten ging slapen. Ze knikte, tevreden met haar conclusie.

Nou... Het ging vanavond hopelijk niet erger dan dat worden. Zelfs haar antwoord nam hij met alle liefde aan als het dit onderwerp afsloot. Natuurlijk vond ze hem niet leuk, ze kenden elkaar één dag. Als het ooit kwam, kwam het later... Hopelijk. Snel zocht de kater voor een ander onderwerp zodat ze hier vanaf waren. "Zou jij ooit deputy of leader willen worden? " Het was geen geweldige overgang, en hij liet het vorige onderwerp abrupt achter zich, maar het was even nodig. "al die verantwoordelijkheden... En je kan nooit iedereen verblijden' vervolgde hij, nog steeds redelijk uit zijn gemak.

  Het voelde ongemakkelijk aan dus Silverpaw was blij dat Olive van onderwerp veranderde met zijn vraag of ze ooit Leader of Deputy wilde worden. Het was een heel andere vraag, maar Silver vond dat helemaal niet erg.
  'Uh...' Tja, of ze dat wilde? 'Ik heb er eerlijk gezegd nooit over na gedacht.' Was dat raar? De meeste katten dachten daar altijd wel aan, al van kitten af aan. Ze had er ook zat gezien die ervan droomde om ooit Leader te worden. Maar Silver had er nooit echt bij stilgestaan of ze dat wilde. Ze had ook geen idee of ze het wel aankon, of dat ze het wel leuk zal vinden. 'Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Maar op dit moment in ieder geval niet,' miauwde ze met een zachte grinnik. Nee, op dit moment wilde ze zo veel mogelijk trainen zodat ze snel een goede Warrior zou worden.
  'En jij dan?'

Natuurlijk had hij er vaak aan gedacht, het leiden van zijn clan. Maar zou hij het ook écht willen? Want zoals hij al had gezegd: er was altijd wel iemand die het niet met je eens was. En als je nou de verkeerde besluiten maakte die iemands dood tot gevolg hadden... Met die last zou hij nooit kunnen leven. Maar aan de andere kant... "Als ik wat ouder ben misschien. Rond de dertig, vijfendertig zou ik die taak mrt alle liefde op me nemen" legde hij uit. Opeens werd zijn aandacht getrokken door een perfecte plek: het was een kleine open plek tussen vier hoge bomen, waar het laatste zonlicht prachtig op viel. Vannacht zou de manenschijn het hier waarschijnlijk ook mooi verlichten. "Wat denk je daarvan? " vroeg hij glimlachend. De plek was zeker groot genoeg voor hun twee

  'Als ik wat ouder ben misschien. Rond de dertig, vijfendertig zou ik die taak mrt alle liefde op me nemen,' legde hij uit.
  Silver knikte. Dat was ook wel redelijk. Als zij ouder was zal ze het ook wel weten, of ze wel of geen Leader zou willen zijn. Maar op dit moment wilde zo vooral focussen om haar Apprentice tijd af te ronden.
  'Wat denk je daarvan?' vroeg Olive toen glimlachend.
  Silver keek op en volgde zijn blik, waar ze een mooie open plek zag. Het was precies goed. Ze glimlachte naar hem en knikte.
  'Daar zal ik zeker wel de nacht willen doorbrengen,' miauwde ze en ze liep naar de plek toe. Ze snuffelde even aan de plek en constateerde dat het perfect was, geen geuren die konden leiden op gevaarlijke beesten of nog een late patrouille die door het bos heen liep. De zilveren kattin ging liggen en keek glimlachend naar Olivepaw.

Mooi, zij vond het net zo'n goede plek als hij. Ze rook even of er niks in de buurt was, Olive voelde zich stom dat hij daar niet eens aan gedacht had. De poes ging liggen en bleef hem aankijken. Langzaam deed hij hetzelfde, met zijn gezicht naar haar toe. "Wat een mooie avond... Eindelijk warmte" zei him zachtjes, doelend op de greenleaf zon die de hele dag geschenen had. Het was erg fijn om hier, in de warme avond, buiten te liggen. En nog wel met een erg leuk gezelschap

  De zwarte kater volgde haar voorbeeld en ging ook liggen, met zijn gezicht naar haar gericht. 'Wat een mooie avond... Eindelijk warmte,' zei hij zachtjes.
  Silverpaw glimlachte en knikte. 'Inderdaad, ja,' antwoordde ze, haar stem ook zachtjes. Ze wilde de stilte van de nacht niet verstoren. Ook al was het natuurlijk niet helemaal stil, je had genoeg nacht diertjes die nu wakker aan het worden waren.
  Ze had ook wel vaker in het territorium gelegen, op plekjes zoals deze. Maar het voelde heel anders, nu ze zo, samen met Olivepaw, in de schemering lag, wachtend op de komende sterren. Misschien zouden ze zelfs een deel van de Silverpelt kunnen zien, zo tussen de bomen door. Ze nam zichzelf in ieder geval voor wakker te blijven tot die tijd, zodat ze kon genieten van de nachtelijke taferelen van de natuur.

Wat nu? Blijven praten of de nacht haar ding laten doen? Olive keek, net als Silverpaw, op naar de steeds donkerder wordende lucht. Hij dacht even aan zijn vader, het deed pijn maar de gedachte dat hij op zo'n mooie plek was was ook wel weer fijn... "ik vindt jou wél leuk... " miauwde hij plotseling,
op een zachte toon. Het was er al uit voordat hij er erg in had. Maar verassend genoeg werd Olivepaw niet zenuwachtig. Hij zou elk antwoord zonder problemen accepteren

  Silverpaw genoot van de rust en de lucht werd steeds donkerder, maar ook mooier. Het vulde zich met fonkelende sterren, die het bos verlichtte, voor zover het bladerdak het licht doorliet. Het mocht dan misschien niet, buiten het kamp slapen, maar ze had geen zenuwen of zoiets. Het voelde goed.
  'Ik vind jou wél leuk...' miauwde Olivepaw plotseling.
  Zijn stem had een zachte toon, maar het klonk oorverdovend in de stilte van de nacht. Silverpaw keek hem even aan, ietwat geschrokken toen de woorden van Olivepaw doordrongen tot haar brein. Hij vond haar leuk? Dus het was toch waar. Ze knipperde even verbaasd met haar blauwe ogen. Hoe moest ze hierop reageren? Ze had wel een idee gehad, maar nu hij het bevestigd had stond ze met haar bekje vol tanden.
  'Uhm..'  begon ze aarzelend. Een wat zenuwachtig lachje verliet haar bekje. 'Ik... Wauw... Okay.' Ze lachte nog wat, maar niet om hem uit te lachen. 'Dat is... Ik vind je ook leuk, hoor, maar...' Ze vond hem ook wel leuk. Maar op die manier? Ze had geen idee. Misschien zou het ooit nog wel iets kunnen worden, maar ze kende hem pas goed vandaag. 'Ik weet alleen niet of... Of ik je ook op die manier leuk vind? Het spijt me, Olive, echt waar, maar ik...' Ze beet haar lip. Het ging eerlijk gezegd gewoon een beetje te snel voor haar en ze haatte het om hem zo te moeten afwijzen. Ook al wees ze hem niet permanent af, maar voor nu wel.

Het was geen verrassend antwoord. Het ging te snel: Dat wist hij zelf ook wel. En hij had geen probleem met het antwoord dat Silverpaw hem gegeven had. Hij zag het niet als een afwijzing, ze bekende dat ze iéts in hem zag, en dat was genoeg. "Geen zorgen... Voel je niet schuldig, ik wilde het alleen maar even delen" Miauwde hij, nog steeds zachtjes. Hij glimlachte nog steeds en die glimlach was net zo echt als degene die hij al de hele tijd had laten zien. "Je bent mij absoluut niks verschuldigd" Vervolgens keek hij weer omhoog, naar de donkere hemel. "Heb je over mijn vader gehoord?" Vroeg hij rustig. Het was geen leuk verhaal, maar wel iets dat hij graag deelde met degene die hij dichtbij wilde houden.

  'Geen zorgen... Voel je niet schuldig, ik wilde het alleen maar even delen,' miauwde Olive zachtjes. Hij glimlachte naar haar. 'Je bent mij absoluut niks verschuldigd.' Hij keek weer naar de donkere hemel.
  Silver zuchtte even en knikte. Ze was opgelucht dat er geen groot probleem van maakte, en haar snapte. Maar toch had ze wel een naar gevoel van binnen. Ze vond het toch niet leuk om de gevoelens die hij voor haar had ook te hebben voor hem. Nog niet, tenminste.
  'Heb je over mijn vader gehoord?' vroeg hij toen rustig.
  Ze keek hem aan. Zijn vader? 'Nee... Wie is je vader?' Ze wist helemaal niets over Olivepaws vader. Was er iets speciaals met hem dan?

Het hele 'leuk vinden' was voor nu niet het beste onderwerp voor hem. En dus was hij "blij" dat hij over iets anders kon praten. Het was wel over het pijnlijkste onderwerp dat er voor hem was, maar ach. "Nou... Hij was gewoon een Warrior in de clan. Hij was geweldig.. " miauwde hij zachtjes "Hij leerde mij al alles van beleefdheid tot de geschiedenis van het woud,
al voordat ik apprentice werd." legde hij uit. Toen werd zijn stem een beetje meer haperig, het was nog steeds moeilijk om over te praten. "hij ehh... Stierf vlak na m'n ceremonie..." concludeerde hij het korte verhaal.

  'Nou... Hij was gewoon een Warrior in de clan. Hij was geweldig..' miauwde Olive zachtjes. 'Hij leerde mij al alles van beleefdheid tot de geschiedenis van het woud, al voordat ik apprentice werd,' legde hij uit. 'Hij ehh... Stierf vlak na m'n ceremonie...' Zijn stem was een beetje haperig.
  Silver keek hem aan, haar ogen verdrietig door zijn verhaal. 'Oh... Het spijt me...' miauwde ze zachtjes. Ze schoof wat dichter naar de zwarte kater toe en drukte zachtjes haar kopje tegen zijn schouder. 'Dat moet vreselijk zijn.' Zijzelf had haar ouders nooit goed gekend, en haar adoptie ouders leefden allebei nog.