Soria Moria (Olive x Silver pt. 3)

Vreselijk,  ja dat kon je wel zeggen.  Het was een wonder dat hij gewoon door had kunnen gaan met zijn training. De troostende aanraking van Silver was erg welkom, aangezien Olivepaw moeite moest doen om de brok in zijn keel weg te slikken, zoveel pijn deed het nogsteeds. "Ja...  Maar het gaat" mompelde hij.  Dat was maar half waar,  en dat wist zij waarschijnlijk ook wel. "ehh... bedankt" vervolgde hij, een beetje van zijn stuk gebracht.

  'Ja... Maar het gaat,' mompelde hij. 'ehh... bedankt,' vervolgde hij toen.
  Silver keek glimlachend naar hem op. Het was geen blije glimlach, natuurlijk, maar een verdrietige, meelevende glimlach. Een zachte. 'Natuurlijk, Olive,' sprak ze zachtjes. Ze ging nog wat meer tegen hem aan liggen, hopend hem nog wat meer te troosten. Het moest er niet aan denken een familie lid te verliezen. En zo te horen waren Olive en zijn vader behoorlijk close. 'Ik ben er voor je. Je kan altijd alles bij me kwijt,' miauwde ze. En ze meende het.

Dat was ongelofelijk lief van haar en Olive glimlachte ook een klein beetje. "Bedankt Silver" fluisterde hij terwijl de maan precies op de twee scheen. Hij hoopte dat zijn vader in ieder geval trots op hem was, vanuit Starclan. "Ik denk niet dat ik gauw zal slapen vanavond" miauwde hij, met de kleine glimlach. Het zat er best in dat hij de héle nacht wakker zou blijven. Dat gebeurde gewoon soms, omdat hij over alles na blijf denken

  'Bedankt Silver,' fluisterde hij. Op dat moment scheen de maan precies op hen twee, tussen de bomen door. Silverpaw keek er met een glimlach naar. Het maanlicht lichtte haar zilveren vacht wat op, maar zijzelf merkte dat nauwelijks.
  'Ik denk niet dat ik gauw zal slapen vanavond,' miauwde Olive met een kleine glimlach.
  Silver richtte haar blauwe ogen naar hem en glimlachte terug. 'Ik denk het ook niet,' antwoordde ze zachtjes. Het gebeurde niet vaak dat ze nachten doorhaalde, maar dit was een bijzondere nacht, en ze wilde niet dat het al zo snel over zou zijn. Voorzichtig legde de kattin haar kopje tegen zijn schouder aan, een tevreden glimlach rond haar lippen.

Zo zaten ze een tijdje,  zonder te praten. Olivepaw was aan het nadenken over van alles.  Hij wad erg blij met de houding van Silverpaw en deed geen moeite om haar positie te veranderen. Olive's gedachten schoten naar de problemen met andere clans en met een constante dreiging van buiten de clans. Zijn blik verduisterde en zijn glimlach vaagde nu helemaal weg. De zwarte karer keek weg,  zodat Silver het niet zou maken.  "Silverpaw...  Ik ben bang" fluisterde hij plotseling.  Hoogstwaarschijnlijk zou ze om uitleg vragen.

  Silver lag tevreden, met haar ogen half gesloten, dicht tegen Olivepaw aan. Ze had hem misschien wel afgewezen, op het moment, ze was blij dat ze dit moment samen met hem kon delen. Ze was al helemaal gewend aan de nachtelijke geluiden en ze genoot van het maanlicht dat op hen scheen. Ze voelde zich volkomen veilig. Tot Olivepaw iets zei.
  'Silverpaw...  Ik ben bang,' fluisterde de kater plotseling.
  De kattin fronste en hief haar kopje wat op om hem beter aan te kunnen kijken. 'Bang? Waarvan?' Er was toch niet iets wat ze gemist had? Een vreemde geur? Een raar geluid? Ze spitste haar oortjes, zoekend naar gevaar.

Geen goede uitspraak... Nu was ze gespannen, ze leek te denken dat er een direct gevaar was. "niet voor iets hier... Rustig maar" vervolgde hij snel, zodat ze zou ontspannen. "Maar er is altijd iets aan de hand... Er zijn altijd wel problemen. Of het nou gevechten, droogte, overstromingen of twolegs zijn... En ik ben gewoon bang dat ik iedereen ooit kwijt zal raken. " legde hij voorzichtig uit "Het is extreem, kk weet het. Maar het is zo" zuchte hij. De jonge kat had geen idee wat hij met zijn leven zou moeten doen als de katten die hij lief had plotseling verdwenen of stierven...

  'Niet voor iets hier... Rustig maar,' vervolgde hij snel, waardoor Silverpaw opgelucht zuchtte en haar spieren weer ontspande. 'Maar er is altijd iets aan de hand... Er zijn altijd wel problemen. Of het nou gevechten, droogte, overstromingen of twolegs zijn... En ik ben gewoon bang dat ik iedereen ooit kwijt zal raken,' legde hij voorzichtig uit. 'Het is extreem, kk weet het. Maar het is zo,' zuchtte hij.
  Silver zuchtte ook en knikte. Ze begreep zijn angst wel. 'Dat begrijp ik... Maar het heeft nu geen zin om daarover te gaan piekeren,' miauwde ze zachtjes. 'Het zal niemand helpen als je je zorgen gaat maken over dingen die nog moeten gebeuren, of over dingen die wel helemaal nooit zullen gebeuren.' Ze wilde niet zijn problemen en angsten wegwuiven, maar het was wel de realiteit. Voor Silverpaw, tenminste. Ze wilde niet stilstaan bij problemen die ze toch niet kon oplossen. Niet op het moment in ieder geval.

"Het zal niemand helpen als je je zorgen gaat maken over dingen die nog moeten gebeuren, of over dingen die wel helemaal nooit zullen gebeuren." Natuurlijk had ze gelijk. Hij was bijna Warrior,  hij zou zich bezig moeten houden met de problemen die nú speelden,  niet met de problemen die later zouden kunnen komen opdagen.  "Je hebt gelijk. En nogmaals sorry,  deze keer omdat ik je kiet schrikken" miauwde hij met een zachte grinnik. Plotseling begon de kater een beetje te gapen, was hij dan toch moe aan het worden?

  'Je hebt gelijk. En nogmaals sorry, deze keer omdat ik je kiet schrikken,' miauwde hij met een zachte grinnik.
  Silver glimlachte naar hem. 'Het is oké. En je weet, je kan altijd bij me terecht. Het is niet erg om af en toe bang te zijn over zulke dingen. Zolang je er maar niet in blijft hangen,' miauwde ze met een glimlach en gaf hem een zacht kopje tegen zijn schouder. Ze zag hem gapen, wat haar ook deed gapen. De kattin grinnikte zachtjes en ging weer tegen hem aan liggen.
  'Ik denk dat ik misschien toch wel in slaap ga vallen,' miauwde ze zachtjes met een grinnik. Het bos was prachtig zo, maar ze werd nu wel moe.

Zij ging weer liggen, tegen hem aan, en Olivepaw volgde al gauw haar voorbeeld. Hij wist niet hoe het kwam, maar plotseling was hij volledig uitgeput. Terwijl hij daar met halfgesloten ogen haar aan lag te kijken miauwde hij nog: "Ik hoop dat niemand ons mist" Maar ja, als ze morgen op tijd terugkwamen was er sowieso niks extreem ergs aan de hand. De zwarte kater gaapte nog een keer en sloot zijn ogen helemaal "Welterusten, Silver" Mompelde hij en viel langzaam in slaap.

  Olivepaw ging ook tegen haar aan liggen. 'Ik hoop dat niemand ons mist.'
  'Hmm.' Silverpaw sloot tevreden haar ogen en ging nog even extra goed liggen. Ook al zouden ze hen missen, het maakte haar nu even niet uit. Het enige wat haar uit maakte was dit moment, samen met Olivepaw.
  'Welterusten, Silver,' mompelde hij nog.
  'Truste,' miauwde Silver zachtjes, waarna ze net als Olive in slaap viel.