Marvelling [Training 1]

[Als vervolg op dit topic]

Het was altijd fijn om een enthousiaste apprentice te zien en Waterpaw was daar geen uitzondering op. Een hele waterval aan woorden kwam uit zijn mond, die enkel werd onderbroken toen Heatherkit hem kwam feliciteren. Ook Nettlekit kwam eraan om de rode kater succes te wensen. Ze knikte Thornstar ook even toe waarop hij even glimlachte, maar het leek erop dat Nettlekit alweer wegkeek. De Leader had ergens wel medelijden met de jonge kattin die moest zien hoe jongere katten dan zij apprentice werden, en Waterpaw had gelijk - Thornstar had zich al voorgenomen om haar bij de eerstvolgende ceremonie eindelijk een mentor te geven.

Nu dat de nieuwe mentoren en apprentices het belangrijkste wel hadden overlegd werd het kamp alweer wat rustiger. Waterpaw keek enthousiast naar hem op met de vraag of ze nu konden gaan, waarop Thornstar een knikje gaf. "We gaan beginnen," zei hij, waarna hij naar de uitgang van het kamp liep en met zijn staart het teken gaf dat Waterpaw hem mocht volgen. "Ben je al eerder met een Warrior buiten het kamp geweest?" vroeg hij vervolgens. Hoewel Thornstar van nature begaan was met de kittens van ThunderClan wist hij niet altijd uit zijn hoofd wie wanneer eens op uitstap was geweest. Onder begeleiding, natuurlijk.

& @Waterpaw'

Het kamp werd eindelijk wat rustiger en gelijk keek Waterpaw Thornstar weer aan. Een brede glimlach op zijn gelaat te zien. Hij was nu helemaal klaar voor de komende manen die hem te wachten stond. "We gaan beginnen. Ben je al eerder met een Warrior buiten het kamp geweest?" Kwam de vraag terwijl de rode kater hem richting de ingang van het kamp volgde. Hij zou alles voor Thornstar doen. Op zo een keuze kwam hij wel snel achter te staan. Maar toch schudde de rode kater zijn kop. "Nee," miauwde hij. Hij ging ook niet vertellen dat hij wel had nagedacht om het kamp uit te sneaken. Maar hij was zeker braver dan dat. "Ik weet alleen dat er ergens een steen is waar speciale katten met StarClan kunnen praten. De... De Moonstone-" Hij was al snel onderbroken door een nies dat zeer onverwachts gekomen was. Het liet hem wel voor kort stil staan, maar hij draafde gauw weer naar Thornstar toe. Niks aan de hand.

Waterpaw antwoordde dat hij nog niet uit het kamp was geweest, maar dat hij wel wist dat er een Moonstone bestond. De jonge kater niesde even en Thornstar spitste verrast zijn oren. Waterpaw zou toch niet ziek aan het worden zijn? Hij leek echter met hetzelfde enthousiasme weer naar hem toe te lopen, dus Thornstar maakte zich voor nu niet al te veel zorgen. "Dat klopt helemaal," zei hij, doelend op wat Waterpaw net had gezegd over de Moonstone. "De Moonstone ligt in een grot die wij de Mothermouth noemen, een dagreis van hier," vervolgde hij terwijl hij naar de doorntunnel trippelde en het kamp uit liep. "Medicine Cats en Leaders gaan daar inderdaad naartoe om StarClan om raad te vragen en nieuwe Leaders om hun negen levens in ontvangst te nemen. Maar vandaag blijven we op het ThunderClangebied."

Het eerste wat Thornstar wilde laten was de zandkuil die vlak bij het kamp lag en hij stopte dan ook pas met lopen toen hij boven aan de rand van de kuil stond. Hij keek even om naar Waterpaw en gebaarde met zijn staart dat de apprentice naast hem mocht komen staan. "Heb je al eens van deze plek gehoord, de Sandy Hollow?" vroeg hij vervolgens.

Waterpaw kon het niet helpen dat hij toch breed moest glimlachen toen Thornstar hem vertelde dat hij gelijk had. "Dat klopt helemaal. De Moonstone ligt in een grot die wij de Mothermouth noemen, een dagreis van hier. Medicine Cats en Leaders gaan daar inderdaad naartoe om StarClan om raad te vragen en nieuwe Leaders om hun negen levens in ontvangst te nemen. Maar vandaag blijven we op het ThunderClangebied." Legde hij uit. Waterpaw voelde zich teleurgesteld, hij had gehoopt dat hij hem gelijk alles buiten zou laten zien. Maar hey, wat Thornstar beter vond, right?
Hij volgde zijn mentor tot ze eindelijk bij een zandkuil aankwamen niet zo ver van het kamp vandaan. Hij spitste zijn oren naar voren en keek weer op naar Thornstar tot hij zag dat dit juist te bedoeling was en deze plek er was voor een reden. Dus langzaam liep hij wat dichter naar de ander toe zodat hij naast hem kon zitten. "Heb je al eens van deze plek gehoord, de Sandy Hollow?" Kwam de vraag. Hij was stil voor kort. Zijn ogen begonnen wat te branden en hij voelde zijn neus prikkelen. Verdomme, zolang hij maar niet ziek werd. "Niet echt," voegde hij toe. Zijn stem wat gedempt door de verstopte neus. "Of, ja! Wel. Denk ik? Ik denk uh... Ik denk dat dit een trainingplek is? Maplepaw vertelde me er iets over." Of was het Ardentpaw? Op dit moment kon hij niet veel nadenken. Hij kneep zijn ogen voor kort dicht. Zijn staart lichtjes zwiepend.
Toen hij zijn ogen openden haalde hij wat diep adem. "Sorry," begon hij weer. Hij voelde zich plots moe, alsof hij krap zat. Maar dat probeerde hij al niet te veel laten merken. Hij was niet ziek. Hij kon een korte rondleiding wel aan.

Waterpaw leek even te moeten nadenken over zijn antwoord en Thornstar gaf hem rustig de tijd om dat te doen. Het leek hem leervoller voor de Apprentice om zelf te antwoorden in plaats van dat hij zelf alle uitleg zou geven. Hij knikte dan ook langzaam toen Waterpaw na wat twijfel antwoordde dat hij dacht dat dit een trainingsplek was. “Correct,” reageerde de bruine kater. “Hier komen vooral mentoren met hun Apprentices om te trainen. Binnenkort gaan wij dat ook doen.” Even leek het erop dat Waterpaw onwel werd en Thornstar keek hem bezorgd aan toen hij zich vervolgens excuseerde. “Gaat het wel, Waterpaw?” vroeg hij dan ook oprecht. Als de jonge kater ziek aan het worden was, was het misschien beter om de rondleiding uit te stellen tot hij bij een Medicine Cat was langsgeweest.