All men are trash

Het ene moment lag je lekker te zonnen op een vuilnisbak, het andere moment werd je hier agressief vanaf weggejaagd door een aantal mensen in rare pakjes die alle vuilnisbakken leegden in een wagen. Echter liet Zahida zich niet zo gemakkelijk kennen, en haalde ze hard uit naar één van de mensen die haar probeerde weg te duwen. Deze sprong scheldend - en, zoals ze al hoopte, bloedend - naar achteren. Helaas had ze door haar aanval niet door dat er een andere mens haar van achteren besloop en opeens was ze in diens armen. Hard siste ze en probeerde ze zich los te trappen, maar blijkbaar had diegene andere plannen en probeerde hij haar te sussen. Dit ging alleen, jammer genoeg voor hem, nooit gebeuren en opnieuw sloeg ze haar klauw uit naar de mens, nu hard in diens gezicht. Met een schreeuw liet hij haar vallen, waarbij ze netjes op haar pootjes belandde en zich vervolgens toch maar uit de voeten maakte. Wat een irritante beesten, die mensen. Nu moest ze een ander plekje zoeken.
- Jackdaw

Jackdaw had er een hobby van gemaakt om over de straten te zwerven, voornamelijk omdat hij dan charmant door de tuinen van kittypets dames kon huppelen. Was dat laag? Absoluut, deed dat hem iets? Absoluut niet. Het leven was een groot feestje, right? Voor hetzelfde geld werd je de volgende dag door een vurig Thunderclan poesje gedood, might as well have some fun before you go down. Dood gaan was ook gaan. Die dag had hij echter ervoor gekozen om heerlijk languit op een hek te genieten van de zon. Ah, als niet zijn beiden ouders dood waren geweest, zijn half broer zijn vader figuur de clan uit had geschopt én hij niet 4 gillende kinderen in het kamp had gehad, was dit moment perfect geweest. Sucks to be you, Jackdaw. Zijn rust werd echter wel een beetje verstoord toen er hard geschreeuw en geratel klonk. Loom opende hij één oog, maar het ander volgde spoedig toen hij een bekend figuur herkende. Zahida, een Bloodclan poes met een bijzonder patroon en, uh, duidelijk niet voor de poes. Ze had namelijk net haar nagels geslagen in het gezicht van een man. Jackdaw grinnikte geamuseerd en legde zijn kop op zijn zwarte poten, terwijl hij naar het hele spel keek. Snel genoeg had de poes zich los gewurmd en kwam niet al te best gehumeurd zijn kant op. Ah! "Oh, mannen toch ook altijd, zo ongemanierd!" zuchtte hij dramatisch. "Luckily I know how to treat a lady, sweetheart," hij tikte uitnodigend met zijn staart op het stenen hek waar hij op lag. "Het zonnetje is té lekker om niet te delen,"

Haar aandacht werd jammer genoeg getrokken door één van de paar BloodClanners die ze wist te herkennen. Jackdaw, een kater die bekend stond nogal een klier te zijn en ze rolde dan ook vrijwel meteen om zijn woorden. "Ik heb wel anders gehoord, scharrel," beet ze hem toe. Ze was duidelijk niet in de mood voor flirten - het gebeurde maar heel zelden dat ze dit wel was tho. Bovendien was het kind tien hele moons jonger dan haar. Ze ging voor hem zitten, zodat ze hem mooi afschermde van het lekkere zonnetje waar hij zo prijzend over sprak. "Snap niet hoe je in zo'n goeie stemming kan zijn, nu allebei je ouders dood zijn," miauwde ze hem treiterend toe. Als hij vervelend wilde doen kon zij dat net zo goed.

"Ik heb wel anders gehoord, scharrel," werd hem keihard toegebeten, Jackdaw gunde haar een scheve grijns die ze waarschijnlijk vol liefde van zijn gezicht wilde slaan. Hehe, kinky. "Geez, feisty," hij gunde haar een vette knipoog en wachtte half totdat de ander haar klauwen in zijn gezicht zou slaan. In plaats daarvan ging ze echter vol in zijn welverdiende zonnetje staan. Wow, rude. Gelukkig was ze niet zo dik, waardoor hij op z'n minst nog een beetje zonlicht kon krijgen. Toch zuchtte hij dramatisch. "Snap niet hoe je in zo'n goeie stemming kan zijn, nu allebei je ouders dood zijn," oef, low blow man. Hij reageerde echter met een schamper lachje, als iets je sterk maakte tegen dit soort opmerkingen was het wel opgroeien als de zoon van een gevreesde elite leider. "Ouch, moet zeggen dat dode ouders toch altijd een beetje een buzzkill zijn, lieverd," klonk hij luchtig maar met een zekere scherpe ondertoon in zijn stem. De kater kwam overeind en rekte zich even overdreven uit, zodat ze net even '''subtiel''' de spieren onder zijn zwarte vacht kon zien rollen. "Maar hey, gaan we nog iets leuks doen of wil je de hele dag een zuurpruim zijn?" Awh komop, wie had er nou geen zin om eens wat kattekwaad uit te halen met zo'n charmant geval als hijzelf?

Zahida wiebelde kort met haar oortjes toen hij enkel een lachje op haar opmerking gaf. Saai. Waar was zijn gevoel voor drama wat hij net nog gehad had, dan had ze misschien nog kunnen lachen als hij hier een potje was gaan lopen janken. Het enige waar hij het nu over had was dat zij hier de buzzkill was en kort rolde ze haar ogen. "Was ook helemaal niet m'n bedoeling," miauwde ze waarna ze ongeduldig met haar klauwen in de grond onder hen drukte. Als hij niks toe te voegen had aan haar dag zou ze hier zo weer weggaan. Kort grinnikte ze toen hij op haar probeerde te flexen, please, alsof de BloodClan niet bomvol zat met katers die te groot voor hun eigen goed waren. Dit was haar dagelijkse leven en niet iets waardoor ze nou onder de indruk was. "Hangt er vanaf of jouw definitie van leuk hetzelfde is als die van mij. Als het mij in risico gooit om over een aantal maanden kits te moeten uitpersen sla ik het liever over," miauwde ze hem scherp toe. Ze had één kind en dat was meer dan genoeg. En die had ze niet eens zelf gebaard. Ze vroeg zich trouwens af of hij wel wist dat ze een kind had, nu ze erover dacht. Dat was meestal een grooote turn off. Als hij teveel probeerde zou ze die wel uit de kast trekken.

Har har, bijdehandje. Jackdaw gunde haar een brede, tooth-y smirk en knipperde liefelijk met zijn ogen, al moest ze nu wel echt haar bek houden over zijn ouders. Die lagen ergens te rotten onder de grond, als de wormen ze niet al hadden opgevroten. Niet echt iets waar hij graag aan dacht, tbh. De zwarte kater zijn flex werkte niet echt, ook een beetje jammer. Maar hey, een beetje hard to get spelen vond hij altijd wel lekker, vooral omdat hij zelf zo vies makkelijk was. Charmant legde hij zijn staart over haar rug, half wachtend op een klauw richting zijn oor. "Hangt er vanaf of jouw definitie van leuk hetzelfde is als die van mij. Als het mij in risico gooit om over een aantal maanden kits te moeten uitpersen sla ik het liever over," hij stootte een lachje uit en keek haar geamuseerd aan. "Nah, het enige wat jij gaat uitpersen is een lachje, ijs prinsesje, de hele dag er zo-" hij trok een zeer overdreven serieus en boos gezicht, haar zo imiterend"- bij lopen moet toch verschrikkelijk vermoeiend zijn, hon?" daarbij, hij had al kinderen en daar ging hij niet nog een stel van uit spuiten. Zeker niet in haar, zeker niet in Bloodclan, iniedergeval. Was er niet een mogelijkheid om alleen het uh, pleziertje te hebben zonder de krijsende gevolgen? Kijk, dat was nou echt een gat in de markt, alleen afgezien van een bezoekje aan de dierenarts wist hij niet zo 1 2 3 een goede oplossing voor het probleem, en echt bereid om doei te zeggen tegen zijn geslachtsdelen was hij nou ook weer niet. "Verderop schijnt 'n enorm gebouw te zijn die de mensen 's nachts op slot zetten, maar ik weet een manier naar binnen," hij gunde haar nogmaals een knip oog zo dik dat hij vies werd, waarna hij half door zijn ene poot zakte en de ander naar Zahida uitstak, alsof hij aan het proposen was. "Geachte Zahida, wil jij bij deze mijn nieuwe partner in crime zijn?" sprak hij zogenaamd zeer geëmotioneerd. "Het juiste antwoord is ja, by the way," voegde hij er zachter aan toe waarna hij met zijn tong klikte.

Haar blik gleed kort naar de staart die over haar rug gleed, maar ze deed er niks aan. Dit omdat ze dit ook wel gewend was; katers kwamen wel vaker dichtbij en als ze daar grote problemen mee zou hebben zou dit niet in haar voordeel zijn. Ze dealde er maar mee en dat ging prima. Ze trok met haar oor, om zijn bijnaam, ijsprinsesje. Ja, die vond ze wel leuk, dat betekende immers dat ze zo koud overkwam als dat ze probeerde. Ze rolde met haar ogen om het gezicht dat hij trok, duidelijk ongeamuseerd. Het speet haar zeer maar ze kon de humor er niet in zien als iemand haar duidelijk bespotte. "En de hele tijd achter poezen aanlopen moet ook nogal wat energie kosten," miauwde ze hem droogjes toe. In ieder geval zat hij niet alleen maar met zijn brein bij zijn banaan en dat scheelde dan toch wel weer in hoe ze over hem dacht. Haar interesse werd gewekt toen Jackdaw vertelde over een verlaten gebouw, kijk, dat was nou spannend. Dat zorgde voor sensatie in haar saaie leven en daar was ze altijd wel naar op zoek. Met opstaande oortjes keek ze zijn kans op, duidelijk minder afstandelijk dan net. Bijna wilde ze zijn poot wegtikken, want wie weet wat voor huwelijksaanzoek hij nu weer ging doen, maar toen het er eentje was voor PIC hield ze zich in. Met een korte grinnik en rol van haar ogen drukte ze heel kort haar pootje tegen zijn uitgestoken aan, waarna ze hem aankijk. "Just lead the way,"

God, nog voordat hij zijn bek opentrok wist ze wat eraan zat te komen. Maar ze liet hem praten, liet hem z'n lolletje hebben, wie was zij om zijn plezier in het leven weg te halen. Ze negeerde zijn woorden, liep langs hem heen terwijl hij praatte, en toen hij zijn laatste woord zei tikte ze met haar staart onder zijn kin. "Als je is ophield met praten, zouden we allang aangekomen zijn," miauwde ze met een blik over haar schouder, waarbij ze hem een lichte grijns gunde. Toen hij eindelijk begon met lopen deed hij dit met flare, precies op de manier waarop zij dit ook deed. Het viel haar op; veel BloodClanners liepen simpeltjes door de straten heen. Maar niet zij; Zahida genoot van achtersteegjes, daken, hekken. Alles wat haar een beetje parcour gaf of nieuwe ontdekkingen bezorgde deed haar goed. Het bleef haar spieren trainen maar ook haar lust naar nieuwsgierigheid aanwakkeren. Het was voor haar dan ook prima te doen om de kater bij te houden, en ze probeerde er zelfs een wedstrijd van te maken, al wist ze niet precies welke kant ze op moest gaan.

Awh, ze negeerde hem gewoon! Hoe rude. Jackdaw zuchtte overdreven en stapte dan maar verder, niet tevreden met het feit dat hij helemaal geen reactie uit had weten te lokken. Shame, maar hey, het was hem nog altijd gelukt om haar mee te nemen op een heuze date. Zijn ogen fonkelden vol pret lichtjes toen ze zijn kin aan tikte met haar gevlekte staart. "Als je is ophield met praten, zouden we allang aangekomen zijn," hij grinnikte zachtjes. "Maar wat zou daar nou leuk aan zijn?" kaatste hij geamuseerd terug en ging toen voor, soepel zich over de straten bewegend. De spieren had hij hard aan moeten trainen, maar zijn flexibiliteit en heerlijke gei-, uh, aantrekkelijk lichaam was hem door de goden gegund vanaf geboorte. Vanaf zijn ooghoek zag hij dat Zahida een beetje pit erin gooide. Oh-oh-oh! Jacdaw ging daar met liefde op in en gooide zijn snelheid nog wat hoger op. Het duurde dan ook niet lang voordat ze bij het enorme gebouw waren, die inmiddels al gesloten was. Althans, voor de domme mensen die na 6 uur besloten dat alles klaar was, gelukkig wist Jackdaw beter. Met een kwajongens grijns op zijn gelaat ging hij zitten, waarna hij met zijn staart naar het raampje boven hen wees, die net op één kiertje stond. Die vergaten ze wel vaker, want geen dik mens kon zich daar doorheen wurmen. Maar hey, waren zij dikke mensen? Nee! "Hier zijn we dan! En voilà, our way in," nu moesten ze nog even omhoog naar dat raampje klimmen maar hey, waar een wil is, is een weg!