We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Nettlepaw moest terug denken aan haar kamp-arrest. Sinds ze vrij was kon ze het territorium veel noemen maar saai was het absoluut niet! Daarom schudde zij ook haar hoofd. "Wat is er nu saai aan klimmen? Daar leef je toch voor?" Riep ze uit vanaf de overkant met trillende snorharen. Sinds ze voor het eerst een echte boom in was geklommen hoefde als het aan haar lag geen seconde meer op de grond door te brengen. "Het geeft zo'n voldoening als je eindelijk hoog bent gekomen, ik zag een clan genoot zelfs een vogel vangen in een boom ooit." Zei ze toch wel een tikkeltje trots omdat ze dat super cool had gevonden.
Pepperpaw trok een gezicht bij het horen van klimmen en schudde haar kopje direct. Nee, ze vond klimmen helemaal niks! Slechte ervaringen met klimmen. "Ik heb twee keer geklommen! Ik zat één keer vast in een boom en één keer brak de tak! Niks voor mij dat klimmen!" riep ze terug over het donderpad. Shivers. Nee. "Ik ga veel liever rennen!" Misschien was dat ook niet heel erg Shadowclannerig, maar Pepper kon er niks aan doen dat ze bijzonder was toch? Ze wist ook niet waarom dat sluipen er niet helemaal in zat, maar ze deed echt haar best, heus!
Nettlepaw kon wel inzien waarom Pepperpaw klimmen niet echt zag zitten. Ze bakte er niets van! Maar misschien kwam dat ook omdat ze shadowclan was. Al dacht ze dat die verwaaide windclanners op hun heuvels meer van rennen hielden. "Kan je dat goed in shadowclan?" Vroeg ze toen. "Rennen? Met.. al die bomen en zo," Noemde ze schouderophalend. Als zij wilde rennen zou ze vast en zeker ergens tegen aan knallen. Ze was in dat opzicht ook wat steviger gebouwd dan Pepperpaw die erg slank en dun eruit zag in vergelijking met haar.
Nettlepaw leek verbaasd te zijn over het feit dat Pepper graag ging rennen in het gebied. Misschien was het ook wel een beetje gek, reflecteerde Pepperpaw, het feit dat ze van rennen hield. Dat was meer Windclan dan Shadowclan. Maar ze was allebei, dus tegelijkertijd was het ook weer niet super gek. "Als je weet waar alle bomen staan, of tenminste een beetje weet, dan gaat het wel goed!" stelde ze Nettlepaw gerust. Ze wstruikelde alleen wel soms over boomwortels, maar hey, details.
Het klonk vrij logisch wat Pepperpaw allemaal zei. Toch voelde Nettlepaw nou niet direct de aandrang om eens een flink stukje lekker te gaan rennen. Nee hoor, ze hield het maar bij klimmen. Ze richtte haar donkere ogen even opzij toen ze in de verte weer een monster hoorde naderen, voordat ze weer naar Pepperpaw keek. "Het is best bijzonder hoe we zo verschillend zijn, maar toch nog dezelfde soort." Sprak ze bedenkelijk, haarzelf afvragend of dat logisch zou klinken.
Pepperpaw grijnsde breed naar Nettlepaw, al viel deze weer weg in een nadenkende blik toen Nettlepaw haar volgende woorden uitsprak. Huh? Waren ze zo verschillend? Langzaam trok Pep haar hoofdje scheef, niet goed wetende wat ze moest zeggen in eerste instantie. “Als.. we allemaal hetzelfde waren dan was het heel saai toch?” besloot ze uiteindelijk maar te zeggen, niet goed wetend wat ze er anders van moest maken.
Met die woorden kon Nettlepaw niet twisten. Dan zou de wereld inderdaad heel saai zijn. Of juist niet. Als de hele wereld zoalsNettlepaw zou zijn dan was het geen gezellig boeltje, maar als de wereld zoals Pepperpaw zou zijn.. Dat zou vast een stuk leuker. Ze knikte dus ook. "Ja, dat denk ik ook," Beaamde ze. "Gelukkig dat we allemaal anders zijn. Je bent reuze gezellig om mee te kletsen, Pepperpaw!" Ze glimlachte breed en oprecht.
Pepperpaw wachtte kort af op Nettlepaw's reactie en trok enigszins nerveus met haar snorharen. Wat als Nettlepaw het er niet mee eens zou zijn, sterker nog, wat als Nettlepaw boos zou zijn om haar opmerking? Gelukkig gaf Nettlepaw haar gelijk en Pepperpaw grijnsde breed bij haar compliment, een beetje in verlegenheid gebracht door de lieve woorden. "Dat is lief van je!" snorde Pepperpaw vrolijk, "ik vind jou ook super gezellig om mee te kletsen! Zelfs al ben je een Thunderclanner!"
Nettlepaw kon niets anders doen dan breed glimlachen. Haar snorharen trilde van vreugde. Het was gemakkelijk om alleen maar terug te denken aan al het negatieve. Ze had een goede portie van haar kitten tijd alleen maar negativiteit ondervonden. Daardoor had ze geleerd om de kleine dingen meer te waarderen. Zoals een Shadowclan apprentice die ze op de grens ontmoet had die aardig tegen haar was. "Wat jammer dat we niet in dezelfde clan wonen. Jij bent tien keer gezelliger dan de meeste clangenoten die ik heb.." Ze trok een gezicht. "Maar er zitten niet alleen maar zuurpruimen bij. Je zou Waterpaw eens moeten ontmoeten! Hij is een echte grapjas." Lachte ze met de gedachten aan haar vriend. Een grapjas was hij, maar absoluut ook een flapuit. Als je een geheim geheim wilde houden moest je die dus niet aan Water vertellen. Dan wist iedereen en hun moeder het geheim voor zonsondergang.
Ze had wel vaker met katten aan de grens gesproken, maar zelden had ze zo'n ontspannen gesprek gehad als nu. Pepperpaw was er zelfs bij gaan zitten, al moest ze toegeven dat de voorbij racende monsters wel een enorme moodkiller waren. Grote Starclan, konden ze niet even stoppen met grommen? "Ja inderdaad! Anders moet je maar bij Shadowclan komen!" miauwde Pepperpaw optimistisch. Zij had het immers ook gedaan, al moesten ze dan wel even een Shadowclan papa voor Nettlepaw vinden.. Maar ja, details. Bij de naam 'Waterpaw' spitste Pepperpaw haar oren. "Oh ja die ken ik wel!" miauwde de flamepoint, "Hij wilde bij vierboom afspreken, maar dat mocht niet van mijn mentor.. Dus zeg hem maar sorry namens mij!" Ze grijnsde verontschuldigend naar Nettlepaw. Dat was niet goed gegaan.
"Oh ja die ken ik wel!" Nettlepaw keek verrast op. Eigenlijk had het haar niet moeten verbazen. Hij was vriendelijk met iedereen. En als alle katten uit andere clans zoals Pepperpaw waren dan was dat niet iets verkeerds. Nettlepaw knikte ernstig. "Oké, ik zal het tegen hem zeggen! Belooft!" Sprak ze serieus. Als ze straks terug naar het kamp ging kon ze het meteen zeggen voordat ze het vergat. "Hey, wie weet kunnen we een keer samen ergens heen gaan. Als dat tenminste mag van jouw mentor," Stelde ze met een bedenkelijke blik voor.
Pepperpaw zag voor een moment verbazing in Nettlepaw's blik, maar die verdween al snel. Voor een moment vond ze het zelf ook verwarrend, maar toen besefte ze zich dat ze zelf ook het gek zou vinden als Nettlepaw bijvoorbeeld Settleddust had gekend. Dus misschien was het ook wel een begrijpelijke reactie. "Dank je!" miauwde Pepperpaw snorrend, niet heel erg veel boodschap hebbend aan vijandigheid tussen clans. Ze had immers zelf nog nooit een oorlog meegemaakt. "Lijkt me leuk!" reageerde ze automatisch op de woorden van Nettlepaw, waarna ze bij het woord 'mentor' wat bedenkelijker keek. "Uhm.. wat Acorndust niet weet, wat niet deert?" miauwde ze met een wat schaapachtige grijns.
Nettlepaw moest lachen om Pepperpaw. Wie had gedacht dat zo’n onschuldige she-cat lak had aan wat haar mentor wel mocht denken? Dan was dat dus geregeld. “De volgende keer als ik je zie is bij de Fourtrees dan,” Begon de grijze she-cat terwijl ze op stond. Een monster raasde voorbij. “Dankjewel dat je met me wilde praten, Pepperpaw! Ik had het naar mijn zin,” Ze wilde eigenlijk niet weg. Haar poten begonnen te jeuken. Maar hoe langer ze hier zaten hoe meer het mogelijk was dat ze ontdekt werden. “Doei.. Pepperpaw..” Miauwde ze met een zwak glimlachje. Nettlepaw keerde zich om na nog één blik op haar te hebben geworpen. Tenslotte hakte ze de knoop door en schoot ze terug het lange gras in op weg naar het kamp, al bleef Nettlepaw nog lang verscholen zitten in het gras terwijl ze toekeek hoe Pepperpaw zich ook omdraaide en uiteindelijk verdween. Nettlepaw zou nog lang na denken over deze dag.
Onderwerp: Re: Blood honey 
do 27 jun 2019 - 17:03
