A stranger’s soul is like a dark forest [Darkpaw]

Woodpaw bleef aan de rand van het thunderpath staan. De monsters raasden gestaag voorbij. Hij tuurde over het thunderpath naar Shadowclan territory. Het naaldbos aan de overkant stond als een zwarte schaduw afgetekend tegen de grijze lucht. Er was geen kat te zien, maar de koude wind bracht een sterke lucht mee: de oude vertrouwde Shadowclan geur. Bah! Dacht Woodpaw. Hij zou nooit gewend raken aan de lucht van de Shadowclan. Het stonk als een vos die al een maan dood was. Maar ja, hun waren waarschijnlijk ook niet dol op de Windclan geur, nam hij zich voor. Hij staarde een tijdje naar het bos, in de hoop een kat te zien. Opeens zag hij een vage schim bewegen. "Hallo!" schreeuwde hij boven het gebrul van de monsters uit. Hopelijk had de kat hem gehoord.

@Darkpaw

Zijn jacht ging voor de verandering in dagen eens perfect. De winden op zijn schouders waar de uil hem aangevallen had gehad waren goed genezen en er zaten nu enkel flinke littekens die hem altijd bij zouden blijven aangezien daar nooit haren op zouden gaan groeien. Maar ook het gat in zijn rechter oor door een kogel die een tweebeen op hem af geschoten had was compleet genezen al bleef het gat er voor altijd in zitten. Hij had al 2 kikkers 3 muizen gevangen en nu had hij een dikke hout duif in zijn blikveld. Zachtjes sloop hij dichterbij al zat die duif wel bij het donderpad in de buurt te pikken aan brood wat de tweebenen uit het buik van een monster hadden gegooid. Mooi dan was die duif mooi afgeleid! Darkpaw glipte van schuilplaats naar schuilplaats, maar kennelijk moest een of andere idiote kat zijn mooie kans op een vette prooi door zijn neus boren met een kreet die zelfs het gebrul van de tweebeen monsters overstemde!? De duif schrok en vloog weg naar een tak in een naaldboom! Fijn heel fijn!!! 'Muizenbrein!' riep Darkpaw nijdig en keek of er geen monster aan kwam, maar die monsters raasde zo veelvuldig voorbij dat hij zijn kans af moest wachten dus wees hij met zijn staart richting vier boom en begon er een paar stappen naar toe te trippelen voor hij kom keek of de andere kat hem volgen zou en liep daarna door na nog eens met zijn staart naar de vier grote eiken toe gewezen te hebben.

Oh ho Darkpaw is pist. XD

Na zijn kreet zag Woodpaw een duif opvliegen. Gefrustreerd schreeuwde de kater: "Muizenbrein!". De kat keek even of er geen monsters aankwamen, maar het hele thunderpath zat er vol mee. Hij wees met zijn staart in de richting van Fourtrees, en ging op weg. Aan de andere kant van het thunderpath volgde Woodpaw hem op de hielen. Om de paar vossenlengtes bleef Woodpaw even staan om te kijken of hij kon oversteken, maar de monsters bleven in een gestage stroom doorgaan. Na een paar minuten was Woodpaw bij Fourtrees aangekomen, en zijn gedachten gleden naar de volgende gathering. Vurig hoopte hij dat hij daar bij zou zijn. Maar eerst, eerst zou hij met de Shadowclanner spreken. Hij bleef geduldig wachtten totdat de andere kater het thunderpath over zou steken. Er waren hier iets minder monsters, maar het zou nog steeds erg gevaarlijk zijn.

Gelukkig volgde de kat aan de andere kant van het donderpad hem richting vier boom. Darkpaw rende nog iets verder om door de tunnel door te rennen die onder het Donderpad door liep en vandaar spurten de donker gestreepte leerling richting vier boom waar hij de andere kat zag zitten wachten. hij stond naar konijnen uitwerpselen. Met een sprong stond hij voor de andere leerling, want veel groter was hij niet en veel kleiner dan Darkpaw was. 'Vond je dat leuk om prooi van mijn clan weg te jagen met dat katten gejank van je!?' gromde Darkpaw nijdig en zijn staart trok in rukjes van ergernis. Het liefste had hij de licht bruin gestreepte tabby een flinke klop gegeven, maar hij was niet op schaduwclan territorium dus hield hij zich in.

De kater vond een tunnel onder het thunderpath door, en Woodoaw staarde hem verbaasd aan. Dit moest hij onthouden! Hij sprong naar Woodpaw en zei: "Vond je dat leuk om prooi van mijn clan weg te jagen met dat katten gejank van je!?". Zijn staart bwoog vervaarlijk. "So-sorry hoor, ik had het niet zo bedoeldL" antwoordde hij, een beetje overweldigd door de agressieve toon van de Shadowclanner. Hij deed een stapje achteruit, zodat hij bijna in Windclan territory was. Hij wou niet met deze kat vechten.

Hoewel het als een verontschuldigend klonk kon Darkpaw duidelijk zien dat de andere kat overweldigend was door zijn boosheid. De schaduwclanner deed het niets. Al zag hij dit als zwakte, maar weer hield zich ervan om te gaan vechten. 'Hoe oud ben je 6 manen? Iedere leerling wordt geleerd een jagende kat niet te storen tijdens de jacht?! bromde Dark iets minder agressief, maar nog altijd boos. Zijn wantrouwen jegens de andere clans groeide alleen maar door deze kater. Al ontspande zijn spieren wat toch bleef de donkere gestreepte kater alert

De kater keek hem even nors aan en vroeg: "Hoe oud ben, je 6 manen? Iedere leerling wordt geleerd een jagende kat niet te storen tijdens de jacht?!". Bekomen van de schrik antwoordde hij: "Ik ben acht, bijna negen manen, muizenbrein!". Als de Shadowclanner per se een agressief gesprek wou, dan kon hij dat krijgen! Hij klapte zijn klauwen zenuwachtig in en uit.

Zo zo dus meneer was al zo oud en dan nog niet weten hoe je goed moest jagen? Darkpaw snoof schakeper en tilde zijn hoofd hoog op zijn schouders. Die Windclanner had dringend een lesje nodig! 'Ja is of ontloopt je mentor je om je tot krijger te trainen?' hoewel Darkpaw zijn eigen mentor het ook druk had met Pepperpaw te trainen was hijzelf vooral veel zelf aan het trainen en voor zijn clan aan het zorgen. Darkpaw trok hoonend zijn lip op en wachten al hoewel ongeduldig op antwoord al ontging het hem niet dat de andere leerling zeeunuwachtig met zijn klauwen stond te spelen. Alsof hij niet zeker wist of hij net zo agressief moest zijn als de donkere gestreepte kater voor hem.

De Shadowclan kater snoof even en maakte zich groot. "'Ja is, of ontloopt je mentor je om je tot krijger te trainen?" vroeg de kater. De agressieve ondertoon was nog duidelijk hoorbaar. Woodpaw besloot geduldig te zijn en antwoordde, gespeeld kalm: "Nee, in tegenstelling tot jou mentor. Of is het de bedoeling andere katten op Fourtrees lastig te gaan vallen?". Hij keek de kat onderzoekend aan. In een gevecht zou hij het niet winnen, deze kat was minimaal 2 moons ouder. Maar als hij op eigen territory was, zou zelfs deze brutale Apprentice hem niet aan durven vallen. Hij deed nog een paar stapjes richting het Windclan territory.

Darkpaw grinnikte bij de woorden van deze kleine leerling die nog een paar stapjes terug deed. 'Mijn mentor heeft nog een tweede leerling te trainen en zijn taken als deputy te volbrengen. Ik respecteer hem en dien mijn clan waar ik maar kan dus als daar zelfs vervelende klusjes erbij zitten. Ga ik die niet uit de weg.' speak Darkpaw met een honende toon tot hij over Acorndust sprak. Deze zwakkeling was het niet eens waar om zich een clankat te noemen. 'Ik durf te wedden dat jij nog geen konijn kan vangen! Wat zeg ik nog een baby konijn.' lachte Darkpaw en schudden zijn kop spottend.

De andere kater lachte schamper, en zei: "'Mijn mentor heeft nog een tweede leerling te trainen en zijn taken als deputy te volbrengen. Ik respecteer hem en dien mijn clan waar ik maar kan, dus als daar zelfs vervelende klusjes erbij zitten ga ik die niet uit de weg.". Ergens zat daar wel logica in, maar Woodpaw had geen zin om die te vinden. "Ik durf te wedden dat jij nog geen konijn kan vangen! Wat zeg ik nog een baby konijn." vervolgdde de kater op honende toon. Hij schudde spottend met zijn kop. Geduldig antwoordde Woodpaw: "Liever dat, dan kraaienvoer en padden eten!". Hij keek de kater spottend aan.

Kraaienvoer? Nee dan nog liever padden eten. 'Kraaienvoer? Werkelijk vertellen ze je dat in de windclan?' lachte Darkpaw en schudden opnieuw zijn kop. Eigenlijk had hij wel zin om de leerling eens flink uit te dagen, maar zelf zou hij ook niet zo muisstom zijn om prooi te gaan stelen in het windclan gebied of zelf maar een prooi aan die snotneus voor hem te geven. 'En die padden van je zijn kikkers. Padden zijn giftig zelfs voor katten. Wat dat betreft smaken kikkers erg lekker.' voegde Darkpaw er nog even denken aan toe en draaide zich half om. Hm de vier machtige eikenbomen stonden altijd fier met hun bladerenkroon hoog naar de hemel gericht. 'Als jij jezelf zo goed vind laat maar eens zien of je een van deze bomen in komt bij de laagste takken!' daagde Darkpaw de zwakke leerling uit en grijnsde zelf voldaan. Zelf kon hij ook aardig de boom in klimmen al was hij natuurlijk geen donderclan kat die als de beste de bomen in konden komen, maar het was een goede training om spieren te kweken.

"Kraaienvoer? Werkelijk, vertellen ze je dat in de Windclan?". Tuurlijk, dat wás gewoon zo. Je kon de stank zowat al vanaf de outlook rock ruiken. "En die padden van je zijn kikkers. Padden zijn giftig, zelfs voor katten. Wat dat betreft smaken kikkers erg lekker." vervolgde de kater. Het verbaasde Woodpaw dat er geen enkele domme Apprentice zoals deze hier een pad had gegeten. Ze leken immers als twee druppels water op padden, voor hem dan in ieder geval. "'Als jij jezelf zo goed vind, laat maar eens zien of je een van deze bomen in komt, bij de laagste takken!" zei de Shadowclanner uitdagend. Woodpaw was niet bang, maar ging ook niet zomaar een boom in klimmen. "Prima, als jij het ten minste ook doet." snauwde hij. Zonder te wachten sprong hij naar de dichtsbijzijnde eik. Hij was een Windclanner, en kon dus niet zo goed klimmen, maar de eerste tak moest wel lukken.

Darkpaw hoorde de leerling snauwen en zijn grijns werd alleen maar breder. Daarna stoof de donker gestreepte kater de boom in naast die van de windclanner en klom er in snelle halen tot de helft in en daarna ing het wel wat trager, maar Darkpaw zetten door met een grimas op zijn gezicht die de ander hoogstwaarschijnlijk niet zou zien en klauterde tot hij gemakkelijk op de laagste stak kon stappen. 'Wel waar blijf je windclanner?!' riep Darkpaw uitdagend en liep tot hij het voor hem dunste stuk van de tak erover heen kon lopen en bleef daar staan om naar de andere boom met zijn gele en goud/bruine bladeren te kijken. Was het die slappeling nog gelukt of was hij alweer terug gegaan naar het gras eronder?

Zonder te aarzelen dook de kater de boom in, en sprong op de laagste tak. "Wel, waar blijf je Windclanner?!" vroeg de Shadowclanner met een uitdagende ondertoon. Woodpaw deed een paar stapjes achteruit, en maakte vaart om in de boom te springen. Hij probeerde de andere kater na te doen, wat aardig lukte, en met een laatste inspanning zat hij op de eerste tak. Hij bleef even uitpuffen, en zei toen: "Nou, was dat zo moeilijk?" en sprong de boom uit, voor de Shadowclanner hem kon uitdagen verder te klimmen. Met een zachte plof landde hij in de bladeren, en keek naar de kater hoog in de boom. Hij keerde hem de rug toe, en begon rustig terug te lopen richting Windclan territory. Zijn oren waren gespitst voor de honende opmerking van de andere Apprentice, die ongetwijfeld zou komen.

Darkpaw zag hoe de kater eerst achteruit week en dacht dat hij niet zou durven, maar zag dat de windclanner dit deed voor een aanloop. Het eerste stuk ging goed, maar ook hij scheen het laatste stuk met moeite af te leggen zeker toen hij op de tak moest klimmen. Het was toch duidelijk dat de windclanner geen goed ontwikkelde spieren had, maar voor de donker gestreepte leerling nog wat kon zeggen was de windclanner al weer weg. 'Niet slecht, niet slecht.' schamperde Darkpaw en klauterde de boom weer uit. Hij was niet zo gek als die windclanner om zomaar uit de boom te springen. Hij wilde niet zijn poot verstuiken of erger breken. Hm. Misschien zou hij hem kunnen testen in een schijngevecht? Dus sloop Darkpaw bijna onhoorbaar dichterbij en tikte naar de achterhand van de leerling met ingetrokken nagels. Daarna sprong hij weg en wachten af of de ander mee zou gaan doen.

"Niet slecht, niet slecht" zei de zwarte kater, wat Wood verbaasde. Hij had verwacht dat de kat hem voor nog iets uit zou dagen, of ten minste nog een honende opmerking zou maken. Hij voelde een zacht tikje, maar waarschijnlijk was dat een blad ofzo. Even later draaide hij zich even om, om te kijken of de andere Apprentice al uit de boom geklommen was, en deinde achteruit. Op een staartlengte van hem af stond de kater in jachthouding. Meteen liet hij zich ook in gevechtshouding zakken, maar hij viel niet aan. Hij kwam stapje voor stapje dichterbij de Windclan grens, en toen er nog maar een klein gat was draaide hij zich om en sprintte weg. Eenmaal op Windclan territory aangekomen draaide hij zich om, richting de zwarte kater. Hij hoopte dat de kat de Warrior Code zou volgen, en hem niet aanviel. Maar daar was hij nog niet zo zeker van.

De Windclanner had eerst niet door dat Darkpaw hem een zachte tik gaf, maar Zodra de kat om keek schrok hij geweldig en draaide zich om en deinsde achteruit in gevechtshouding, maar viel niet aan. Dark kwam met zwiepende staart dichterbij tot hij zag dat de leerling zich nogmaals omdraaide en weg vluchten naar de veiligheid van zijn territorium. Darkpaw kwam niet meer bij en landen in het gras van het lachen. Zijn poten trappelen in de lucht van vreugde. Had hij toch gelijk dat deze Windclanner een bang konijn was! ' HAHAHAHA! Je bent net een bange Poessiepoes! Zo vluchten je weg met je staart tussen je poten!' gierde Darkpaw spottend en ging op zijn zij liggen met zijn amberen ogen brandend op die bange leerling. Hij ging recht zitten en krulde zijn staart geamuseerd langs zijn flank. 'Zo Poessiepoes. Heb jij je door de struiken van de windclan liggen rollen of overnacht in een konijnen hol? Zoeken je tweebenen je niet?' hoonde Darkpaw en wachten af of deze kat nu eindelijk eens voor Zichzelf op zou komen of verder weg zou vluchten?

"HAHAHAHA! Je bent net een bange Poessiepoes! Zo vluchten je weg met je staart tussen je poten!" lachde de kater. Hij kon niet meer stoppen met lachen. Alles in wood zei zich om te draaien en de vervelende opdonder aan te pakken, maar hij wist zich in te houden. Stallionstar zou echt ontzettend boos worden. "'Zo Poessiepoes. Heb jij je door de struiken van de windclan liggen rollen of overnacht in een konijnen hol? Zoeken je tweebenen je niet?" vroeg de kater, met een honende ondertoon. Kokend van woede ging hij verder. Hij zou niet in de problemen komen, nam hij zich voor. Ondertussen bleef de lach vqn zijn plaaggeest door zijn hooft spoken. Opgelucht zette hij een eerste stap op Windclan territory, en draaide zich puffend om. "Nu durf je niet meer, hè?" vroeg hij, ook al twijfelde hij of het echt zo was.

De bange kat liep nog verder en draaide zich naar Darkpaw om en vroeg of hij nog durfde. Dark zetten de sprint in en kwam voor de kleinere kater staan, maar bleef met zijn poten net voor de grenslijn stil staan, al zouden ze wel neus aan neus staan als die bange schijter niet weer achteruit was gedoken. 'In tegenstelling tot jouw Poessiepoes weet ik wat clan grenzen zijn. Ik ga mijn clan niet te schande maken door andermans geurgrens over te steken. Mijn mentor zou kraaienvoer van me maken als Tallstar dat al niet zou doen. Ga terug naar je tweebenen Bange poessiepoes daar zit je veilig in dat stink nest!' de laatste woorden spuugde Darkpaw en hij draaide zich om en krabde met zijn achterpoten gras en zand in de richting van de leerling alsof hij zijn uitwerpselen begroef. Daarna liep Darkpaw een paar rustige passen weg van de grens van de wind clan met zijn staart hoog in de lucht.