We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Het Thunderpath. Een van de gevaarlijkste plekken in het territorium- volgens Swallowflight. Dan was het alleen maar een normale reponse dat de grijze apprentice juist door dat gevaar aangetrokken werd. De eerste keer dat er een monster langs was gerend was ze zo geschrokken dat ze regelrecht naar huis was gerend. Inmiddels wist ze nu hoe het zat en was ze niet meer bang. De monsters waren dom en weken nooit van hun pad af. Sure, de lucht was dik en warm en het pad van de monsters stonk zo erg dat Nettlepaw het liefste weer weg wilde rennen. Maar ze was geen apprentice geworden om terug te schrikken, op te houden, ze was apprentice geworden om haar angsten te overwinnen en sterker te worden dan Rabbitpaw, Maplepaw, Poppypaw en Dogpaw samen!
Ze wilde niet naar de overkant lopen. Echt niet. Ze wilde gewoon kijken hoe het was om op het pad van de monsters te staan. Eerst had Nettlepaw tien minuten aan de rand gestaan, haar spieren gedwongen te blijven staan toen een monsters langs haar ging. Elk vezeltje in haar lichaam schreeuwde ren, keer om! Maar Nettlepaw bleef staan. Tenslotte haalde ze diep adem en stapte ze het pad op. Ze keek naar links en toen naar rechts. Ze zag en hoorde geen monsters. Goed.. dan kon ze iets verder lopen.. misschien tot het midden!
+Pepperpaw(en speciale toestemming voor acorndust xoxo)
Het donderpad bleef een griezelig iets wat je haren overeind liet staan en je stinkend liet weglopen van de zure lucht die er hing. Toch kwam Pepperpaw er nog wel eens, om een glimp op te vangen van de Thunderclan katten die er patrouilleerden. In haar vrije tijd ging ze graag naar de grenzen, zich af en toe opgesloten voelend binnen het gebied en onder het strenge oog van Acorndust. Ze liet zich vaak niet zien, maar ze keek wel. Zoals dat ze nu deed. Alleen had ze geen halve hartverzakking verwacht. Een apprentice liep op het Thunderpath, rustig om zich heen kijkend. "Pas op! Ga daarvanaf! Straks komt er een monster aan!" riep Pepperpaw, diepe intense schok in haar stem hoorbaar.
De focus was daar. Haar oren waren gespitst zodat ze kon luisteren, de monsters al ver weg hoorde aankomen. Nettlepaw zette voorzichtig wat passen naar voren. Nog een paar. Nog maar een paar. Voor ze het wist was ze al op het midden! Ze struikelde bijna van schrik toen een stem haar uit haar concentratie haalde. Haar donkere ogen schoten geschrokken heen en weer zoekende naar de bron. Haar ogen landde op een bleke leerling die aan de andere kant van het pad stond. Met haar veren een beetje gerafeld besloot Nettlepaw om wat rechter te gaan staan om maar even te onderstrepen hoe weinig zorgen ze zich erover maakte. "Welnee! Die maken zo veel lawaai dat ik ze zo horen kan." Verzekerde ze haar. "Ik ben niet bang hoor." Voegde ze er nog even aan toe voor de goede orde, zodat het onmogelijk te missen was dat Nettlepaw niet bang was.
Pepperpaw's ogen waren zo rond als schoteltjes van angst terwijl ze naar de grijze apprentice keek. Ze had gezien wat het donderpad kon aanrichten bij een muis. Het dier had plat op de grond gelegen, gebroken en uiteen gereten. Zou ze dit dan ook nu bij een kat zien? De flamepoint liet haar haren alle kanten op pieken en had haar oren vlak in haar nek gelegd. De apprentice tegenover haar, van Thunderclan nam ze aan, leek echter iets te willen bewijzen ondanks dat ze zo achterlijk deed. Ze pochte over dat er niks aan kwam en dat ze hier stond. "Ga er vanaf voordat er wel wat aankomt," miauwde Pepperpaw verstikt. Dan mocht ze Pepper maar een aansteller vinden. die kattin mest van het donderpad af!
Het leek er niet echt op dat Nettlepaw haar gepoch resultaat leverde. In tegendeel. Het poesje leek oprecht bezorgd dat zij op het donderpad stond. Dat vond Nettlepaw toch wel vreemd ergens. Shadowclanners waren de vijand en wat kon het haar nu schelen wat een willekeurige kat op het donderpad, die ze niet eens kende, overkwam? Haar kop draaide opzij toen ze in de verte gerommel hoorde. "Zie je, ik hoorde hem, niets aan het handje." Ze kwam nog niet in beweging terwijl ze naar het naderende voertuig keek. Hij was nog ver weg.
Waarom besefte deze gekke grijze kattin niet dat het een heel, heel slecht idee was om hier op dit pad te blijven staan? Plotseling begon de aarde licht te trillen onder haar poten en Pepperpaw's staart poefte nog iets meer op. De kattin keek met geschrokken ogen naarhet monster wat aan de horizon opdoemde en toen weer naar de grijze Thunderclan apprentice. Ze kon niet eens meer een woord uit haar bek krijgen en stond voor een moment aan de grond genageld. Urgentie lag in haar blik en beet aan haar hielen. De kattin moest écht van het donderpad af!
Nettlepaw keek de ander recht in de ogen voor een tel en toen weer opzij. De grond begon te trillen en het monster maakte steeds meer lawaai. Om te demonstreren dat er echt niets aan de hand was draaide de grijze poes zich om en liep ze, toch een klein beetje versneld, naar haar kant van het pad. Toen ze al haar vier poten weer in het gras had gezet schoot het monster langs. Nettlepaw draaide zich om en ging zitten. "Zie je." Riep ze naar de overkant met een schouderophaal.
Pepperpaw haar ademhaling was gejaagd terwijl ze keek naar hoe de kattin terug stapte en het monster langs raasde. Ze had niks en stond weer veilig in het gras, maar het had tegelijkertijd wel haar dood kunnen zijn. Pepperpaw haar pels stond alle kanten uit en haar hart sloeg als een kerkklok. De kattin was oké, het was een volslagen idioot maar ze was wel oké. "Ik ben blij dat je in orde bent," riep Pepperpaw terug met plat gelegde oren, terwijl ze weer terugdacht aan haar muis die zijn doem gevonden had op het donderpad.
Het was moeilijk om te missen. Zelfs vanaf haar kant van het donderpad was duidelijk te zien dat de shadowclanner erg geschrokken was. Haar vacht stond rechtovereind. Nettlepaw schudde haar hoofd. Ze zag er jonger uit dan zij dus het was alleen maar logisch dat ze bang was voor zulke dingen. Nettlepaw vond haarzelf wel heel wat immers. Ze hield haar kopje scheef en fronste. De woorden van de ander verraste haar. Die snapte ze niet. "Waarom?" Vroeg ze verbouwereerd en een tikkeltje onzeker. Waarom zou iemand nou om haar welzijn geven als je niet in dezelfde clan zat? Al was dat natuurlijk ook wel objectief gezien, dacht Nettlepaw.
Pepperpaw had haar oren nog steeds plat in haar nek gedraaid terwijl ze keek naar de andere apprentice. Hoe kon ze die gekke Thunderclanner duidelijk maken dat het echt een heel heel slecht idee was om te gaan lopen feesten op het donderpad? Echt van alle plekken in deze wereld niet daar. De apprentice leek zich echter vast te bijten in een ander aspect van wat ze gezegd had en haar te vragen waarom ze blij was. Van haar verbazing schoten Pepper's oren kort omhoog en ze hield haar hoofdje wat scheef. "Omdat ik je liever niet als een platte, bloederige hoop vacht op het donderpad zie?" reageerde Pepperpaw verbaasd. Dat leek haar redelijk duidelijk toch?
Kort wiebelde Nettlepaw met haar oren. Een vlugge blik links en rechts om te zien of er nog monsters aankwamen maar de weg leek voor nu helemaal vrij. Haar ogen gingen weer terug naar de ander. Ze liet de woorden van de ander even door haar hoofd spoken en onderdrukte de aandrang om opnieuw te vragen 'waarom'. "Maar.. je kent me niet eens .." Zei ze fronsend met een verloren uitdrukking. Was dat een trucje of zo? Eerst aardig doen en dan haar prooi stelen?
Pepperpaw zag de verwarring in de ogen van de grijze aprentice en trok daarop ook zelf verward met haar gevlamde oren. Pepper snapte juist weer niet waarom de grijze apprentice zo in de war was. "Je niet kennen moet een reden zijn om je dood te laten gaan?" reageerde Pepperpaw verontwaardigd, "maar misschien ben je wel heel aardig! En sowieso heb je katten die van je houden dus dan zouden zíj verdrietig zijn!" Pfuh.
De verwarde blik in Nettlepaw haar ogen reflecteerde inmiddels ook in de ander haar ogen. Nu twijfelde zij ook aan haar woorden. Het eerste antwoord van haar bracht niet veel duidelijkheid op. Oké, misschien een beetje. De verontwaardiging was te horen en Nettlepaw moest grinniken. Als het aan haar lag kon het haar geen moer schelen als weet ik wie van wat voor clan dood zou gaan. Haar schampere gedachte vervaagde echter meteen. Ze nam de woorden van haar wel serieus. De shadowclanner wist niets ervan of zij aardig was. Het was best bijzonder dat ze zoiets zou durven stellen terwijl ze haar niet eens kende. Er stak waarheid in echter. Als haar iets overkwam dan zouden Waterpaw en Ardentpaw vast verdrietig zijn. Dustpaw zelfs ook misschien.. "Ik ben niet zo aardig hoor." Besloot ze. Veilig. Afwerend. "Maar.. je hebt gelijk." Nettlepaw wendde haar blik af naar een monster die in de verte van links aan kwam rennen. Goh, het was ineens veel minder interessant om te laten zien hoe niet bang ze wel niet was. "Bedankt, denk ik."
Het bleef even stil. Het enige geluid wat Pepperpaw hoorde was het gerommel van de monsters in de verte tot ze weer langs scheurden. Toch bleef ze bezorgd naar de andere apprentice, wie ze nog niet eens om de naam gevraagd had, kijken. De apprentice schoot in de ontkenning over dat ze niet aardig was, maar gaf haar uiteindelijk wel gelijk. Pepperpaw schudde hierop haar hoofdje. "Vast wel voor iemand, en naar mij ben je ook nog niet gemeen geweest," stelde de apprentice vast, waarna ze haar pels uitschudde om deze weer iets meer op de plek te krijgen nadat het zo uitgezet was. "Geen probleem. Ik ben Pepperpaw trouwens!" Dus wie ben jij onbekende vreemdeling?
Nettlepaw haar ogen schoten even opzij naar het monster die binnen enkele seconde zo langs hen schoot. Het monster stond zo hoog op zijn poten dat ze het kleine gezichtje van de pluizenbol aan de overkant nog kon blijven aankijken. Het was een feit. Nettlepaw was niet gemeen geweest naar haar. Pepperpaw had ook niets gedaan om te zorgen dat ze gemeen moest doen. Alleen maar.. tja, bezorgdheid getoond. En daar bleek niets mis mee. "Ik ben Nettlepaw." Liet ze weten. "Hoe oud ben jij?" Wilde ze toch wel weten.
Pepperpaw keek nieuwsgierig naar de Thunderclan apprentice. Nu wilde ze haar naam weten ook! Ze hadden immers een gesprek en Pepperpaw kon niet ontkennen dat ze de grijze kattin tot nu toe, op domme acties na, wel prettig gezelschap vond. Nettlepaw bleek haar naam te zijn en Pepperpaw maakte kort een begroetend geluidje, waarna ze weer overstemd werd door een monster. "Aangenaam Nettlepaw!" miauwde Pepper op een vrolijke toon. "ik ben zes manen oud!" Ze was er trots op. Ze was immers al heel oud!
Vanaf haar kant maakte Nettlepaw een zacht begroetend geluidje in haar keel terug. Ze had eigenlijk niet verwacht dat haar eerste ontmoeting met een andere clankat zo vriendelijk en vreedzaam zou verlopen. Ze had zo haar eigen idee gehad hoe shadowclan, windclan en riverclan eruit zagen. Van wat ze had gezien vanaf haar kant van het territorium was dat toch heel anders. "Leuk!" Riep ze terug. "Maar ik ben al 8 manen oud." vertelde ze ook trots. Pepperpaw kon onmogelijk weten dat ze lang in het kamp had moeten zitten dus dat liet ze ook maar zo. "Zeg, is het echt waar dat shadowclanners in een moeras leven vol giftige gassen en gevaarlijke plassen waar je in ondergetrokken kan worden en dood gaat?" Was de logische vraag daarna want van wat ze nu kon zien zag ze voornamelijk een duister en hoog bos, en wat open plekken verderop. Geen eng, groen slijmerig gebied zoals een apprentice haar ooit had wijsgemaakt.
Pepperpaw's blik veranderde er naar eentje van groot ontzag toch de andere apprentice al wel 8 hele manen oud was! Wow! Haar pelsje ging van enthousiasme weer iets overeind staan en met grote ogen aanschouwde ze de apprentice. Maar tegelijkertijd, waarom was ze dan zo dom om het Thunderpath op te lopen? Als Pepperpaw zelfs al beter wist.. Pep besloot deze woorden echter voor zich te houden. Het was net zo gezellig immers. "Nee joh! Anders was ik er allang niet meer geweest! Ons territorium is modder en dennenbomen!" Of was dit onverstandig geweest van Pep? Misschien moest ze wel volhouden dat het heel eng was. "Voor Shadowclanners natuurlijk!"
Nettlepaw knikte bij haar woorden en voelde toch wel ergens een beetje teleurstelling. Gif gassen en enge moerassen klonken veel enger. Toch was haar glimlach oprecht. "Cool. Ik zou het graag een keer zien." Zei de grijze apprentice eerlijk al wist ze dat zoiets nooit ging gebeuren. "Is het niet saai als er alleen maar modder en bomen zijn- oh en ik denk niet echt dat dennenbomen heel lekker klimmen." voegde ze er met een bedenkelijke frons aan toe.
Pepperpaw hield haar hoofdje langzaam wat scheef toen de kattin aan haar vroeg of het niet saai werd. Huh? Nee? Waarom zou dat saai worden? Pepperpaw overwoog het eventjes, maar schudde toen haar rossige hoofdje in een respons naar Nettlepaw. "Nee hoor, jullie territorium is toch ook alleen maar boom? Is dat dan saai?" besloot Pep te vragen aan Nettlepaw. Ook de klimvraag was haar vreemd en Pep knipperde dan ook verbaasd met haar ogen. "Maar waarom zou je dan ook in dennenbomen willen klimmen?"
Onderwerp: Blood honey 
vr 14 jun 2019 - 21:10
