A stranger’s soul is like a dark forest [Darkpaw]

Boos stormde de kater op hem af, en Wood deed onbewust een stapje achteruit. Gelukkig bleef de zwarte Shadowclanner een paar pootstappen voor de grens staan. "In tegenstelling tot jouw Poessiepoes weet ik wat clan grenzen zijn. Ik ga mijn clan niet te schande maken door andermans geurgrens over te steken. Mijn mentor zou kraaienvoer van me maken als Tallstar dat al niet zou doen. Ga terug naar je tweebenen Bange poessiepoes daar zit je veilig in dat stink nest!" tierde de zwarte kat. Wood kon het toch niet laten nog een boze opmerking te maken. "Pssss! Shadowclan geur stinkt als een rat die al twee manen dood is!" zei hij. Hij keek de kater spottend aan.

Ja hoor die poessiepoes deed alsnog een stapje achteruit waardoor Darkpaw schamper snoof, maar zodra hij zich omdraaide klonken de woorden van de windclanner en hij trok met zijn oor. Nu vroeg die kat er toch echt om!!! Toch lachte hij de leerling hatelijk uit en schudden zijn kop. 'Je durft wel als je daar staat he Poessiepoes. Maar heb je het lef het ook op neutrale grond te zeggen?' vroeg Darkpaw ineens poeslief en hij draaide zich om en ging zitten met zijn staart langs zijn flank gekruld. Nee hij ging dit gezicht niet vergeten. Zodra hij de kans kreeg zou Darkpaw hem eens mores leren!

De kater snoof spottend, en trok met zijn oor. Hij lachtte hem hard uit. "Je durft wel als je daar staat, he Poessiepoes. Maar heb je het lef het ook op neutrale grond te zeggen?" mauwde hij honend. "Durf jíj wel, op neutrale grond?" kaatste Woodpaw de bal terug. Hij wou geen gevecht uitlokken, maar deze kater vroeg gewoon om een klap in zijn gezicht. Hij wist zich nog in te houden en bleef op Windclan territory. Windclan had al problemen met de Riverclan, en Stallionstar zou niet blij zijn als hij hier ging lopen vechten met een Shadowclanner.

Ach wat die blaaskaak was niets waard! Zonde van zijn tijd eigenlijk! Maar zijn trots stond Darkpaw in de weg. 'Ha ik wel. Want ik vlucht niet als een bange muis weg voor een andere kat zoals jij Poessiepoes!' schamperde de bruin gestreepte leerling en zwiepte met zijn staart wijzend om zich heen. Hij was op neutraal terrein die bange broek niet en bleef hardnekkig op windclan grond staan. Ineens trok Dark met zijn oren en hoorde vleugel slagen zijn kant opkomen. De duif die die snertkat had laten schrikken fladderde naar de struiken die rond om 4 boom stonden. Meteen sloop de donkere leerling op de duif af en toen hij nog een staartlengte van de prooi af was sprong hij op de duif en beet hem snel dood. Triomfantelijk draaide de donkere gestreepte kater zich om en nam een arrogante trotse houding aan en keek met de zelfde blik in zijn ambergele ogen naar de Windclanner. 'Zie of jij ook zo snel een redelijke grote prooi vangt. Vast niet, want Poessiepoezen kunnen niet jagen.' lachte Darkpaw na de prooi neer gelegd te hebben en vermaakte zich kostelijk om de jonge leerling zo. Te treiteren.

"Ha ik wel. Want ik vlucht niet als een bange muis weg voor een andere kat zoals jij Poessiepoes!" antwoordde de kater met een stem waar de spot vanaf droop. Opeens dook hij in jachthouding en ving een vogel, alsof het hem geen enkele moeite kostte. Hij keek Wood dven triomfantelijk aan. "Zie of jij ook zo snel een redelijke grote prooi vangt. Vast niet, want Poessiepoezen kunnen niet jagen." mauwde hij spottend. Woodpaw wist dat het hem niet kon lukken, de kater had net namelijk alle prooi in de omgeving weggejaagd met zijn luidruchtige gedrag. "Dat is een beetje moeilijk als jij als een luidruchtige das op een vogel springt. Volgens mij is zelfs in Tunderclan territory alle prooi gevlucht." mauwde hij, in de hoop van de zwarte kat af te zijn. Maar hij wist dat dat nog lang zou duren.

Het protest van de windclanner liet hem grinniken. 'Ach wat zielig de Poessiepoes kan niets vangen? Enkel en alleen omdat ik daar net zelf een prooi heb gevangen?' bespotten Darkpaw de leerling en haakte de prooi aan zijn klauwen en wiegde de dode duif heen en weer voor hij de prooi naar een struik toe bracht en die daar even te begraven en draaide zich daarna weer om. 'Wel zielig. Al hoor ik nog genoeg rond krabbelen en fladderen.' Klonk het ineens poeslief en de donker gestreepte leerling wiegde zijn hoofd van links naar rechts.

De kater grinnikte even. "Ach wat zielig de Poessiepoes kan niets vangen? Enkel en alleen omdat ik daar net zelf een prooi heb gevangen?" zei hij spottend. Van binnen kookte Wood van woede, maar hij probeerde kalm te blijven. De kater pakte zijn duif en wiegde hem plagerig heen en weer. Hij bracht hem naar een struik toe en begroef hem. "Wel zielig. Al hoor ik nog genoeg rond krabbelen en fladderen." vervolgde de Shadowclanner toen hij klaar was. Wood vocht tegen de dwang de vacht van zijn lijf te plukken. Hij wou geen problemen... "Ach, als jij zo graag wilt dat ik vertrek, dan ga ik toch!" snauwde hij boos. Hij draaide zich om en liep weg, wachtend op de volgende opmerking van de kater.

De windclanner wilde weg? Hm, misschien kon hij hem nog een laatste keer stangen? Darkpaw kuchte schamper en keek naar de hemel. 'Je tweebenen zullen zich wel zorgen maken, maar goed als je bang bent om langer in de gevaarlijke wereld buiten je tweebeen tuintje te blijven ga gerust je gang. Ik kan je moeilijk tegen houden.' sprak Darkpaw spottend en keerde de windclan leerling zijn rug toe. Tot hij zware stamp geluiden hoorde die niet van vierboom af kwamen. Zijn blik keerde over zijn schouder en op het hoogland zag hij een gevaarte steeds groter worden. Het was een tweebener. 'Ah kijk ze komen je zelfs al halen.' grinnikte Darkpaw en dook onder de struiken naast de plek waar hij zijn prooi begraven had gehad. Zijn ervaring met tweebenen was niet zo geweldig te noemen daar was het gat in zijn oor wel het bewijs van, dus keek hij liever van tussen de takken die steeds meer bladeren verloren toe naar hoe de leerling hiermee om zou gaan? Want de tweebener sneed hem eigenlijk de pas af naar het windclan gebied.

Waarom heb je toch steeds het gekke gevoel dat iemand naar je kijkt?

De kater zuchtte, en de lang verwachtte opmerking kwam. "Je twolegs zullen zich wel zorgen maken, maar goed als je bang bent om langer in de gevaarlijke wereld buiten je twoleg tuintje te blijven ga gerust je gang. Ik kan je moeilijk tegen houden." klonk het spottend. Wood trok zich er niets van aan en liep ongestoord verder. Hij keek even achterom, en zag dat de kater weg liep. Hij haalde opgelucht adem, tot hij opeens overspoeld werd door een smerige geur. Twolegs! Nu viel het hem pas op dat het gestamp dat hij de hele tijd al hoorde niet van de Shadowclanner was. "Ah kijk, ze komen je zelfs al halen." zei hij grinnikend en Wood hoorde hem de struiken in vluchtten. Nu was de kater niet zo stoer meer! Opeens kwam de twoleg in zicht, en Wood drukte zich tegen de grond. Hij besloot dat het het beste was om te wachtten tot die verdwenen was. Hij voelde een paar ogen in zijn rug prikken, waarschijnlijk van de Shadowclan Apprentice. Na een paar minuutjes gewacht te hebben was de Twoleg uit het zicht, en hij kon de pootstappen ook al niet meer horen. Woodpaw wou weer verder lopen, maar het brandende gevoel alsof hij bekeken werd bleef. Hij draaide zich om, maar zag niks. Vreemd... hij besloot te controleren of het misschien de Shadowclanner was, en ging er behoedzaam op af.

Darkpaw zag tot zijn genoegen hoe de windclanner zich tegen de grond drukte. Jammer was wel dat de tweebener niet naar de kat toe was gelopen. Hm... Echter bekroop hem een vreemd genoeg bekeken te worden. Zijn oren spitste zich toch hoorde hij niets al bleef het gevoel. Nijdig draaide Darkpaw zich om, maar zag eerst niets. Hij stapte door de struiken heen richting de high rock waar de leiders normaal bij volle maan erop zouden staan om de clan's toe te spreken, maar voor nu was er niemand en zijn aandacht voor de windclan kat was even helemaal verdwenen. Waar zat die gluurder!? Opeen zag Darkpaw een stel op lichtende ogen vanachter een boomstam verschijnen. Toch droeg het geen echte vorm en was geheel zwart. Eerst keek Darkpaw vragend naar de vorm die weer verdween en achter de boomstam aan de andere kant verscheen. Dark schudden zijn kop dit kon toch niet? Wat was hier gaande???

Toen Wood dichterbij kwam, zag hij dat de kater verdwenen was. De geur was echter nog wel sterk, dus hij kwam nog wat dichterbij. Hij zag de kat nieuwsgierig naar een boomstam zat te kijken. Alsnog voelde hij een paar ogen in zijn vacht brandden... toen hij wat beter naar de boomstam keek, zag hij dat er een paar oplichtende ogen in de duisternis zaten. Hij knipperde even met zijn ogen, maar het licht verdween niet. Hij keek even rond, merktte dat er overal om hem heen ogen gloeiden in de schaduw. Bovern in een book, onder een steen, in een poo gras, enzovoort. Bang deed hij een stapje achteruit. Hij zou gewoon weg vluchtten, en niemand zou het te weten komen... opeens stapte hij op een luid krakend takje. Geschrokken keek hij naar de Shadowclan kat. Als die maar niks gehoord had...

Er kwamen steeds meer schaduwen met gloeiende ogen. Darkpaw begon zich bedreigd te voelen en zowel zijn nek als rug haren gingen overeind staan. Hij zwiepte nijdig met zijn staart en merkte niet eens dat de windclanner opnieuw dichterbij was gekomen. Een dreigende grauw kwam van achter uit zijn keel en net op het moment dat hij naar voren naar een van die gloeiende ogen wilde springen hoorde hij dichterbij van achteren een takje breken. Als door een wesp gestoken draaide Darkpaw zich om met een luid gesis, maar hij keerde zich al snel tot een van de schaduwen met gloeiende ogen achter de kat. Darkpaw schoot naar voren met een strijd kreet en haalde met beide poten uit naar de gloeiende ogen, maar hij ging er dwars door heen al verdween de schaduw wel of tenminste zo leek het... 'Zeg bange muis kom je nog in beweging of moet ik die rare dingen zelf weg jagen!?' snauwde Darkpaw en hij sprong weer weg met een luide grauw naar de volgende schaduw en jaste zijn rechter voorpoot op de schaduw af die weg dook.

Luid sissend draaide de kat zich om, maar gelukkig had hij hem niet gezien, zo dacht Wood ten minste. "Zeg bange muis, kom je nog in beweging of moet ik die rare dingen zelf weg jagen!?" snauwde de tom, en die sprong weer op een paar ogen, maar hij ging er dwars doorheen. Gelukkig leek de schsduw nu verdwenen te zijn. Maar voor elke die de Shadowclanner kapot maakte, kwamen er op een andere plek weer twee terug. Wood besloot dat hij het beste maar kon helpen, ondanks zijn angst. Wat zou zijn clan wel niet denken als ze op de grote vergadering hoorden dat hij als een poesiepoes was weggevlucht? Hij rende op een schaduw af en haalde met zijn klauwen uit. Tot zijn verbazing voelde hij niks, maar hetgene dat hij net aangevallen hsd was wel verdwenen. Hij vroeg zich af of deze wezens ooit zouden verdwijnen.

Darkpaw zag dat de gestreepte windclanner gelukkig ook in beweging kwam en mee probeerde te helpen met het verjagen van die vreemde schaduw dingen. Maar nog voor Darkpaw weer een van die wezens kon bespringen en ze om ze weg te jagen dook een van die gloei ogen schaduw op hem af. Een snauwende gegrauw van Darkpaw werd ineens af gekapt toen de schaduwclan leerling in de duisternis op genomen werd waardoor hij een schim werd van wat de schaduwclan kat ooit van zichzelf geweest was. Hij kon zich niet meer bewegen en wat daarna gebeurde kon Darkpaw niet uitleggen.
Hij stond in het bos van het schaduwclan territorium in de verste uithoek waar Dark wel eens gejaagd had, maar hij keek snel om zich heen. Er waren geen schaduw wezens nog de licht gestreepte leerling die hem van zijn jacht af gehouden had gehad. Net toen Darkpaw naar hem wilde roepen schalde een hoge schrille pijn kreet tussen de bomen door. Dark schrok zich een hoedje en draaide zich als door een wesp gestoken om, maar zag nog niets. Wel hoorde hij twee stemmen. 'Moeten we er geen medicijnkat erbij halen?' vroeg een zware stem over duidelijk een kater. 'Ben je helemaal van de ratten gebeten, wil je door twee clans tegelijk verscheurd worden?!' klonk een snerpende snauwde stem die Dark maar al te goed herkende als die van zijn pleegmoeder. Meteen sprong Darkpaw op het geluid af, maar kon de volgende woorden niet horen door een nieuwe kreet die tussen de bomen door galmde. Angst nam bezit van hem een gespannen sfeer hing nu tussen de bomen op schaduw territorium en hij wilde er snel naar toe om te zien of ze zijn hulp konden gebruiken, maar toen hij op de plek van bestemming kwam zag hij de drie katten die bij elkaar zaten, maar de kater was in schaduwen gehuld waardoor Dark hem niet goed kon zien, maar hij leek veel op de gestreepte leerling die hij zo had getreiterd voor die schaduw wezens aan waren gekomen. Een nieuwe kreet galmde uit de bek van de kat die de gemarmerde kater meteen herkende al had hij haar pas 1 keer eerder gezien toen hij aangeschoten was door de tweebener. Een groot donker kitten bijna zwart lag achter de moeder poes. 'Het komt wel goed, dit is mijn eerste nest en dan gaat het altijd moeilijker toch Wingbird?' vroeg de even donkere poes als Darkpaw zelf was. Wingbird knikte, maar ze wende haar blik naar het jong en beet de navelstreng door en begon het jong schoon te likken zodat ze niets hoefde te zeggen. De kater haalde opgelucht adem maar bleef bezorgd kijken naar de moederpoes. Hij wilde naar haar toe buigen toen ze opnieuw weeën kreeg en een nieuwe kreet galmde door het woud. 'Hier likken dan doe je ook wat dan alleen voor problemen zorgen!' Beet Wingbird de kater toe en boog zich weer na het donkere jong bij de kater neer gelegd te hebben die met stevige likken het donkere jong droger begon te maken. 'Ik heb jullie ook al heel vaak gezegd dat jullie te ver gingen en moesten stoppen, maar nee jullie twee moesten perse de krijgscode met vele poten overschrijden!' Mauwde zijn pleegmoeder pinnig en keek naar de moederpoes. 'Deze zit niet goed! Hij ligt verkeerd...' Heeg zijn moeder en meteen begon Wingbird de buik van de moederpoes te masseren. Ze krijste het uit, maar weerhield de nijdige kattin niet van waar ze mee bezig was. Wingbird wist wat ze deed ze had het de medicijnkat het vaak genoeg zien doen. Na nog een luide kreet floepte een wat kleinere toch gestreepte jong naar buiten net op het moment dat het donkere jong begon te piepen en bij de buik van zijn vader naar melk probeerde te zoeken. 'Ik voel er nog eentje!' gromde Wingbird en bleef masseren van de buik van zijn moeder. 'Nog een?' vroeg de kater die verrast en blij op keek, maar met de moederpoes leek hete helemaal niet goed te gaan. 'Blazingshadow wakker blijven je hoeft nog maar 1 kit dan kun je uitrusten en gaan we terug naar het kamp!' Snauwde Wingbird bezorgd en duwde met haar neus tegen de wang van de donker gemarmerde poes die weg zakte. 'Helfire? Helfire is hier...' miauwde Blazingshadow en wees met haar staart naar de plek waar Darkpaw stond. Hij sprong verrast opzij toen een bundel sterrenlicht dwars door hem heen liep. 'Helfire kan hier niet zijn! Hoor je me Blazingshadow je gaat niet naar Starclan niet nu je jongen je hard nodig hebben!' di was de eerste keer dat Darkpaw haar had horen smeken. Het was heel ongewoon voor hem om de anders zo steen harde poes zo fragiel en smekend naast zijn moeder te zien liggen. Een nieuwe kreet galmde tussen de bomen door en Darkpaw kon nog een kitten geboren zien worden, maar de leek wit te zijn, maar nu zag hij dat ze vaag als een soort van schimmige mist gemaakt leek. Daarna volgde de namen van de drie kittens. Ze raakte ze met veel moeite met haar neus aan. 'Darkkit, Woodkit en ...kit' Daarna viel haar kop opzij en rees nog daalde haar borstkas meer. Darkpaw hoorde beide katten jammeren, maar nog voor hij verder actie kon ondernemen vervaagde het beeld en verscheen Blazingshadow naast hem. 'Het spijt me dat je dit moest zien lieverd. Die schaduwwezens teren op alle negatieve energie die ze maar kunnen vinden. Maar nu moet je terug en je broer Woodpaw gaan helpen. Ja Woodpaw is je broer.' miauwde ze en raakte voor kort zijn wang aan. Darkpaw schudden zijn kop dit kon hij niet geloven. Die kleine wurm leek veel jonger dan hem... Maar Darkpaw kon het niet oneens met haar zijn ondanks dat Dark boos op de kater was geweest had hij iets van vertrouwds gevoeld bij de kater. 'Je kunt ze bestrijden met positief denken. Ik zal je voor even terzijde staan, maar enkel tot de schaduw wezens weg zijn en Woodpaw de waarheid ook kent.' murmelde ze en raakte hem met haar neus tegen zijn voorhoofd aan. Darkpaw voelde zich opgevuld worden met haar positieve energie, maar wist dat het tijdelijk zou zijn.

Het leek manen te duren terwijl Darkpaw zo gevangen had gezeten in een schaduw wezen en zo nu en dan opende hij geluidloos zijn bek en sloot die weer, maar er kwam geen geluid uit zijn mond. Opeens leken Darkpaw's ogen op te lichten en hoorde je een schrille kreet van pijn en angst van het schaduw wezen af komen die als de bliksem van de donkere leerling af sprong en weg vluchten. 'We kunnen ze aan Woodpaw! We verslaan deze schaduw dingen door met alle positieve energie die we maar in ons hebben hen aan te vallen kom op!' riep Darkpaw voor hij zich weer in de strijd storten met een luide kreet en bleef de positieve gedachten die hem net gevuld had vanuit de waarheid die hem getoond was scherp in zijn gedachten te houden. Het volgende schaduw wezen trok zich luid gillend terug en verdween tussen de bomen om nooit mer terug te keren.

Voordat hij zich op een nieuw wezen wierp, keek hij nog even om naar de zwarte kater. Tot zijn verbazing zag hij dat een schaduwwezen recht op de Shadowclanner af dook. Die zakte ineen, en leek in een soort trance. De wezens helemaal vergeten sprong Wood naar hem toe. De kater maakte een paar gekke bewegingen, en Wood was bang dat hij zou sterven. Gelukkig stond hij na een tijdje weer op, met een vreemde blik in zijn ogen. Op de een of andere manier was het schaduwwezen dat de tom had aangevallen doodsbang geworden, en het schoot krijsend weg. "We kunnen ze aan Woodpaw! We verslaan deze schaduw dingen door met alle positieve energie die we maar in ons hebben hen aan te vallen! Kom op!" riep de kater. Hij wierp zich op de schaduwwezens, en tot Woods verassing waren die allemaal doodsbang voor hem. Hij vroeg niet waarom de kat net zo in trance was, of waarom de wezens opeens zo bang waren. Dat kwam later wel. Eerst die verdomde schaduwen verlaan! De raad van de Shadowclanner volgend dacht hij sterk aan de warme geur van Amberpaw. Tot zijn verbazing kon hij de schaduwbeesten nu makkelijk aan, en de meeste begonnen al te vluchten voordat Wood maar iets kon doen. Hij bleef zijn gedachten bij haar amberen ogen houden, tot alle wezens in het verre niets verdwenen waren. Hij keek de kater met een schuine blik aan. "Ehh... wat deed jij net?" vroeg hij verward.

Nu ze wisten wat ze moesten doen om van deze vreemde schepsels af te komen sloegen de schaduwen al snel op de vlucht tot er geen meer over was. Darkpaw voelde hoe de meeste positieve energie weer uit hem weg vloeide tot hij zich zo moe voelde dat de donkere gemarmerde kater hier en nu wel een maan lang zou kunnen slapen. Maar de vraag van Woodpaw haalde hem uit de meeste vermoeidheid. Hij ging zitten omdat zijn poten aan het trillen waren van de inspanning die ze geleverd hadden. Als de leiders zich zo zouden voelen als hij net dan moesten het machtige sterke katten zijn! Maar Darkpaw had nu iets heel anders aan zijn hoofd en hij keek naar de gestreepte leerling en zuchten even van de ingehouden spanning. 'Ik deed niets dan die wezens weg proberen te jagen tot eentje me aanviel. Ik kon niets meer... Daarna kreeg ik een soort visioen of een flashback van onze moeder.' Ja het klonk gek en Darkpaw kon het zelf nog nauwelijks geloven, maar een Starclan krijger loog niet, toch... Maar de donkere leerling voelde dat zijn moeder Blazingshadow gelijk had. 'Sorry nog van net. Ik was boos door de gemiste kans op een goede prooi.' mauwde Darkpaw en zijn oren bewogen even gegeneerd voor hij weg keek. Hij was geen fan van het liegen of het nu tegen zijn eigen clan was of tegen een andere kat buiten zijn clan. Natuurlijk kon hij wel afstandelijk en zelfs arrogant doen, maar liegen deed hij niet gauw.

Gelukkig waren alle schsduwen verdwenen, en konden ze weer gewoon praten. Wood keek de kater nieuwsgierig aan. Het had geleken alsof hij in een soort trance was. Hij zuchtte even, en zei toen: "Ik deed niets dan die wezens weg proberen te jagen tot eentje me aanviel. Ik kon niets meer... Daarna kreeg ik een soort visioen of een flashback van onze moeder. Sorry nog van net. Ik was boos door de gemiste kans op een goede prooi." zei hij. Wood keek hem vrbaasd aan. Had hij een spreekfoutje gemaakt ofzo? "Wacht... ónze moeder?" zei hij verbouwereerd. Hij wist dan wel niet wie zijn echte moeder was, maar hij was toch geen shadowclanner?

Woodpaw keek hem nieuwsgierig aan, maar luisterde wel tot hij hem verbaasd aan keek. Zijn vraag deed Darkpaw weer naar de gestreepte leerling. 'Ja onze moeder. Ik kreeg onze geboorte te zien. Eerst kon ik het ook niet geloven, maar ik heb Blazingshadow al 1 keer eerder gezien. Ze jaagt met Starclan en een kat met sterrenlicht om zich heen zal toch niet liegen?' vroeg hij Woodpaw aan het einde van zijn woorden en had tijdens dat hij sprak zijn kop geschud gehad. Darkpaw voelde een zachte troostende duw tegen zijn flank en de zoete geur van hun moeder die zijn geurklieren vulde. Misschien zou Woodpaw die geur ook wel ruiken? De donkere gemarmerde kater was hier heel serieus over, hij verwachten dat Blazingshadow wist wat ze deed. Hopelijk kon ze de windclanner bereiken hier en nu?

"Ja onze moeder. Ik kreeg onze geboorte te zien. Eerst kon ik het ook niet geloven, maar ik heb Blazingshadow al 1 keer eerder gezien. Ze jaagt met Starclan en een kat met sterrenlicht om zich heen zal toch niet liegen?'" vervolgde de kater. Hij klonk te serieus om te liegen... maar hoe kon die kat, die zwarte kater, zijn broer zijn? "Ehm... Blazingshadow? Wie is, ik bedoel, was dat?" vroeg hij verward. Opeens voelde een heerlijk zoete geur zijn geurklieren binnenstromen, en een paar fluisterende woorden klonken in zijn oor: "Ik ben je moeder, schatje.". Verbaasd en bang te gelijk deed Wood een stapje achteruit. Had hij dat wel echt gehoord? Was het niet gewoon de wind geweest? Of misschien... misschien had de kater wel echt gelijk... hij keek de kater even in zijn ogen aan, maar kon geen spoor van leugen vinden. "Ehm... ik geloof dat ik het al weet..." zei hij ongemakkelijk. Hij dacht aan waarom zijn vader al die manen had verzwegen wie zijn moeder was... misschien wou hij het niet zeggen omdat zijn moeder een Shadowclanner was! Hoe meer hij nadacht, hoe meer hij de kater begon te geloven, hoe gek dat ook klonk. "Ik geloof je..." fluisterde hij zacht.