Feelings are killing me..

Onderwerp: Feelings are killing me.. di 6 sep 2011 - 23:57

Een jonge kitten, nog geen vier manen speelt voor het eerst buiten de Nursery. Ze wordt goed in de gaten gehouden door haar moeder. Dotkit kan dit begrijpen. Haar broertje en zusje zijn gestorven vlak na hun geboorte. Haar moeder wil niet nog een dochter verliezen. Dotkit heeft door dat haar moeder het zwaar heeft. Ook haar vader is verdwenen. Meer wil haar moeder Dotkit niet vertellen. Ze ziet er mager en slap uit, en Zotkit maakt zich ernstige zorgen. Ze voelt een steek van verdriet en focust zich snel weer op het balletje. Vanuit haar ooghoek ziet ze haar moeder met een andere Queen praten en wijst naar Dotkit. De andere Queen knikt. Dan draait haar moeder zich om. Haar staart hangt naar beneden, evenals haar oren. Dotkit dwingt zichzelf niet te kijken, wetend dat dit misschien wel de laatste keer is dat ze haar moeder heeft gezien..

Boos lsloeg Dotpaw tegen een steentje. Een stoffige wolk zand rijste op in de lucht en overviel Dotpaw met een hoestbui. Ze loopt naar de ThunderClanuitgang. Dit is de plek waar haar moeder ooit heeft gestaan, vol verdriet en wanhoop. Snel rende ze het bos in. De frisse dennenaaldenlucht deed haar wat opfrissen. Ze durfe niet ver van het camp, ze had overigens nog nooit getraind, en zou, als ze een gevaar tegenkwam, zich niet goed kunnen verdedigen, laat staan vechten. Ze rook een sterke ThunderClangeur, wetend dat hier dus ook een patrouille rondzwierf. Een partouille vol goedgetrainde krijgers. Zou zij ooit nog Warrior worden? Ze moest het toch echt eens met Bluestar bespreken. Cloudsong was een goede Warrior, maar had haar goed verwaarloost. Dat haatte ze. Alle Apprentices hadden minstens éen keer getrained. Ze wou net opstaan toen ze geritsel tussen de struiken hoorde. Ze deinsde achteruit. Was het gevaar? De wind was gedraaid, en ze kon nu geen ThunderClangeuren meer ruiken. Maar ook niet van hetgene dat daar in de bosjes stond. Het nare was; het kon haar wel ruiken. Ze zetten nog een stap naar achteren, klaar om terug te rennen uit het kamp, toen er ineens een vaag bekend Apprenticehoofd uit de struiken verscheen.

x Dotpaw x Ashpaw~

other:

Doffe helderblauwe kijkers staarden in het niets. Het donzige grijze gestalte lag op de grond, zijn kopje op zijn voorpoten gelegd. Hij lag er maar doods en eenzaam bij. Een briesje speelde soms met zijn halflange vacht, leek het erg leuk te vinden. Verveeld zwaaide hij soms met zijn pluizige staart, leek van de wereld te zijn. Hij had nog steeds geen mentor toegewezen gekregen, en werd dus ook nog steeds niet getraind. Wat hij erg jammer vond. Hij wist niet hoe het met Foxpaw ging, want haar had hij ook al een paar dagen niet meer gezien. En eigenlijk ging alles wat de Clan betreft hem straal voorbij, hij kreeg niets mee.
Hij kwam moeizaam overeind, schudde het vuil uit zijn vacht. Hij had hier al zo lang gelegen, hij werd er een beetje stijfjes van. Hij rekte zich uit, kneep zijn ogen dicht terwijl hij dit deed. Hij was tot nu toe maar een keer het kamp uit geslopen, toen was het goed gegaan. Hij had wat gestoeid met Foxpaw, maar daar was het ook bij gebleven. Hij had het niet meer geprobeerd daarna. Had er de moed niet meer voor. Maar nu hij een halve maan in het kamp vast zit, begon hij er genoeg van te hebben. Hij had vrij veel geduld, maar zelfs hem ging dit te ver. Je kon een toekomstige Warrior toch niet zo verwaarlozen? Als hij dat althans al werd… Zonder enige training…

Behendig sloop de Apprentice het kamp uit, keek schuw om zich heen om zeker te weten dat niemand hem zou zien. Eenmaal buiten de wanden ervan spurtte hij weg; wou zo snel mogelijk weg zijn van het kamp. Zo ver als het kon. Met zijn ogen dichtgeknepen bleef hij doorrennen, negeerde de takken die hem nare klappen in het gezicht verkochten. Uiteindelijk struikelde hij, viel hard op de grond en rolde daarna nog eens een flink stuk door.
Duizelig door het rollen bleef hij languit op zijn buik liggen, staarde naar twee poten. Langzaam keek hij op, herkende de zwart witte vacht ergens van. Maar zelfs toen hij het gezicht van de ander zag herkende hij het niet voor de volle honderd procent. Het was te danken aan haar Thunderclan geur dat hij wist dat ze überhaupt een Clangenoot was. Hij stond op, schudde zijn vacht uit. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, realiseerde nu pas hoezeer hij zichzelf voor schut had gezet. Hij bloosde hevig onder zijn grijze vachtje, en was er dankbaar voor dat hij ook haren op zijn wangen had. Met een nerveus lachje keek hij naar de ander. Het was een poes, zwart wit en waarschijnlijk wat ouder dan hem. En toch kon hij haar niet herinneren. ‘Ehm… Hoi,’ begon hij aarzelend, wist niet zo goed wat hij anders moest doen, ‘Wat brengt jou hier?’

» Poep post, maar ik moet weer eventjes inkomen x')

Dreaming comes so easily
'cause it's all that I've known

» Ashpaw – Airkit «

Omg, sorry! Ik heb zo lang niet gepost! Helemaal vergeten!

Een doffe plof maakte Dotpaw alert. Ze draaide zich om en proefde de geur. Opgelucht liet ze een zucht ontsnappen. De bekende geur van ThunderClan drong haar neus binnen. Ze draaide zich om. Voor haar neus stond een grijze kater met blauwe ogen. Ze herkende hem wel, het was Ashpaw. Ze had hem wel eens in het kamp gezien, in de Den, maar ze had hem nooit gesproken. "Ehm.. Hoi," begon de kater. Ze hoorde enige aarzeling in zijn stem, "Wat brengt jou hier?" bij die vraag moest ze even nadenken. "Hallo Ashpaw," begon ze. Haar staart zwiepte zacht over de grond, ook Dotpaw was een beetje nerveus. "Ik, ehh.. Ik heb eigenlijk geen idee," Ze ging rustig zitten. "Ik heb eigenlijk niks te doen, zie je. Bluestar heeft me nog geen Apprentice gegeven," Een licht grijsje vormde haar lippen. Eigenlijk was dat niet helemaal waar. Bluestar had haar wel degelijk een mentor gegeven; deze had haar alleen verwaarloost. Niet een training had ze gehad. Ze was er teleurgesteld, maar had er niks aan kunnen doen. Nou ja, bij de volgende ceremonie kreeg ze een nieuwe mentor, dat stelde haar gerust. "En wat doe jij hier?" Ze vroeg het eigenlijk meer uit beleefdheid. Wat anders had ze te vragen? Veel had ze niet te verteleen, en ze wou niemand vervelen met verhalen van vroeger. Ze speurde haar omgeving af. Zelfs al zou er een muis recht voor haar neus komen zitten zou ze hem nog niet kunnen vangen. Ze richtte haar ogen op Ashpaw.

Weinig inspiratie, sorry

other:

Onderwerp: Re: Feelings are killing me..