[Fireheart] Endless Chaos..

"UIT DE WEG!" Met die gesnauwde woorden beukte Icestorm de bewaker van de kamp uitgang opzij en stoof ze weg het territorium in, haar lange pluizige staart golfde als een waaier achter haar aan. Takken sloegen tegen haar gezicht, fel en genadeloos, maar ze voelde het niet, ze voelde alleen de pompende adrenaline die door haar aderen stroomde en de gierende paniek die haar kop op hol bracht. Dewkit, Shinekit en Coarsekit waren verdwenen. De andere clans hadden de schuld gekregen. Nu gingen de clans vechten. Maar zij wist beter, zij wist dat Bloodclan erachter zat met die ellendige Scourge. Nu gingen de clans dus met elkaar vechten om een reden die er niet was. Ze moesten samen werken en de kittens redden. Maar ze zagen het niet, niemand zag het. Ze was in paniek geraakt, totaal in paniek. Ze had niet eens de clanmeeting afgewacht en was meteen het kamp uitgestoven. Haar adem kwam er gejaagd uit toen ze eindelijk tot stilstand kwam. Haar ogen glazig geworden van de vochtigheid. Haar vacht stond weer recht overeind, terwijl haar flanken paniekerig en bijna hyperventilerend omhoog en omlaag gingen. Een plotseling krakje liet haar opschrikken, en sissend keek ze om, haar oren plat in haar nek leggende en haar klauwen uitgeklapt. Maar meteen verzachte haar blik en keek ze weg toen ze zag tegen wie ze net gesist had.

[ENKEL Fireheart]

~.:yume no tsudzuki oikaketeita hazu nano ni, magarikunetta hosoimichi hito ni tsumazuku:.~

Beelden teisterde zijn dromen. Beelden van vechtende katten, bloed en moord. Was dit wat er zou wachten bij fourtrees. Hij kon hier toch onmogelijk aan mee doen. Hoewel, de andere Clans hadden het nestje van Sunpelt en Steelfang gestolen. Deze warriors lagen hem dicht bij zijn hart. Zij waren net warrior geworden toen hij ThunderClan in kwam en hadden hem zelfs bij twolegplace een bezoek gebracht. Hun hulpeloze kittens, de warrior code was gebroken. Desondanks wilde hij niet vechten. Zoals het er uit zag in zijn dromen, dat kon nooit goed zijn. Een beweging naast hem deed hem opschrikken. Icestorm was met grote haast haar nest uit gerend. Hij zag de bui al hangen, er was vast weer iets mis. Vlug krabbelde hij overeind en schudde zijn vacht uit. Haastig, met grote passen stapte hij naar de uitgang van het kamp en vroeg de kat die daar stond welke kant ze was opgegaan. Meteen racete hij weg, in een poging haar weer in te halen. Het leek alsof een geest haar had opgedreven, zo snel was ze van het kamp verdwenen in de bossen. Gelukkig vond hij haar snel terug en kreeg een hoog gesis te horen. 'Ik ben het.' zei hij zacht, maar ze leek het al door te hebben aangezien ze stil viel en een andere kant op keek. Nu was het aan hem om de juiste aanpak te kiezen. Voorzichtig liep hij op haar af en ging naast haar zitten. Zijn groene ogen stonden met een bezorgde uitdrukking op haar gericht. Zij, de poes die hij al zo lang lief had gehad, hij had het enkel nooit eerder gezien. Hij besloot om niets te zeggen of te vragen, maar legde zijn staart tegen haar aan. Ze moest weten dat ze veilig was, ze was immers bij hem. Hij zou haar voor alles beschermen, voor alles!

Moonkit || Skyteller || Firedance || Runeshade || Ghosteyes

Other:

In stilte staarde Icestorm naar haar poten, haar flanken rezen nog steeds snel op en neer door de rijzende paniek. De kittens.. die arme kittens. Gedesillusioneerd schudde ze haar kop en haar poten begonnen te trillen. Snel ging ze zitten zodat ze niet door haar poten zou zakken. Nog steeds schudde ze paniekerig haar kop en zacht gejammer rees op uit haar keel. Meteen toen Fireheart naast haar ging zitten, drukte ze haar kop in zijn vacht en drukte zich tegen zijn lichaam aan. Nog steeds beefde haar lichaam zachtjes en bezorgde ogen sloten zich. Haar adem kwam nog steeds huiverig uit haar mond, alsof ze langzaam uit een nachtmerrie begon te ontwaken. Maar de nachtmerrie was ver van weg, ze zat er nog steeds midden in en het joeg haar verschrikkelijke angst aan. "F-fireheart.." stamelde ze zachtjes, haar oren plat in haar pluizige nek drukkende. "Z-ze mogen niet vechten.. ze mogen het niet.." Haar stem ging langzaam over in een hoog, paniekerig gejammer terwijl ze hem met angstige ogen aankeek. Fireheart was de enige die ze vertrouwt had, niemand anders. Had ze een fout gemaakt? Scourge was haar nooit komen vermoorden... Nee, ze kon het aan niemand anders vertellen. Het zou haar einde betekenen. Scourge zou haar komen halen en het zou haar dood worden...

~.:yume no tsudzuki oikaketeita hazu nano ni, magarikunetta hosoimichi hito ni tsumazuku:.~

Fireheart volgde haar op elke beweging. Haar poten trilde, dus ze ging zitten. Toen Icestorm haar kop in zijn vacht drukte voelde hij die vonk weer overslaan, zoals altijd als ze hem aanraakte. Het was zo duidelijk dat ze helemaal van de wijs was, maar door wat. Door die kater, die Scourge? Hij had toch beloofd haar te beschermen tegen alles. Hij zou haar nooit iets laten overkomen. Toen ze hem aansprak keek hij haar recht in haar gouden ogen. Een vragende blik steeg op toen ze hem zo aankeek, gekweld. Na haar woorden kneep hij zijn ogen even dicht. 'Daar ben ik het mee eens Icestorm, maar ik vrees dat ze het toch gaan doen. Misschien komen ze nog bij zinnen en vertellen ze elkaar gewoon waar de kittens zitten' zei hij sussend tegen haar. Zoals ze er nu aan toe was, zo kon ze niet vechten. Hij zou haar buiten die hele battle houden. Niet nog eens zou hij haar vinden, gewond, gebroken. Beelden schoten terug in zijn hoofd. Icepaw, vrolijke Icepaw. De kat die hij toen al zo had bewonderd en toen. Bebloede witte vacht, vol wonden, ze was niet bij zinnen, ze was niet wakker te krijgen. Jaypaw die samen met hem te hulp schoot. De kater schudde het weg. Dat was niet het beeld waar hij aan wilde denken. Voor hem was ze nog steeds dezelfde. Icepaw was daar nog, de jonge ambitieuze poes die hij had gekend. Nog steeds, door alle paniek heen. Fireheart boog zijn kop naar haar toe en likte haar teder over haar wang. Daarna drukte hij zich dichter tegen haar aan, hopend dat ze hierdoor wat minder bang zou worden, dat ze een beetje zou kalmeren.

Moonkit || Skyteller || Firedance || Runeshade || Ghosteyes

Other:

Paniek gierde door haar aderen terwijl ze het zichzelf telkens maar inprintte. Hij zou het snappen.. hij zou het snappen... hij zou het snappen... Toch? Weer keek ze hem angstig maar afwachtend aan. Kom op.. kom op.. Zeg dat je het snapt. "Daar ben ik het mee eens Icestorm, maar ik vrees dat ze het toch gaan doen. Misschien komen ze nog bij zinnen en vertellen ze elkaar gewoon waar de kittens zitten" Probeerde Fireheart haar te sussen. Maar Icestorm sprong juist achteruit alsof ze door een wesp gestoken was, haar oren plat in haar nek gedrukt en haar kop schuddende. "Nee.. nee. Je snapt het niet!..." Paniek liet haar stem trillen, haar stem die nu al een zachte fluistering was, "Je snapt het niet!" Haar stem rees omhoog in een bijna gillende toon terwijl haar staart woest heen en weer zwiepte. "Je snapt het niet.." Snikkend kwamen de woorden er weer uit, de bespookte blik van iemand die meer wist dan ze zou moeten weten stond in haar ogen, maar vervolgens liet ze haar kop hangen en schudde ze hem opnieuw. "Ik dacht.. dat jij het zou snappen.." Fluisterde ze verslagen, haar oren liet ze hangen terwijl haar poten steeds heviger begonnen te trillen. Een plotselinge lik over haar wang liet haar iets kalmeren, en ze keek weer op naar Fireheart, haar ogen vochtig. Zachtjes snikkend drukte de poes haar kop weer in Fireheart's vacht. "Hij komt me halen.. hij gaat me echt komen halen.." Jammerde ze zachtjes.

~.:yume no tsudzuki oikaketeita hazu nano ni, magarikunetta hosoimichi hito ni tsumazuku:.~

Fireheart schrok een beetje van haar plotselinge sprong achteruit. Ze zei hem dat hij het niet begreep, dat hij het niet snapte. Ietwat wanhopig draaide hij zich om naar haar. 'Zeg het me dan, zeg me wat ik niet snap..' zei hij. Zijn ogen waren vastgehaakt in die van haar. Hij zou haar niet meer los laten. Ze bleef het maar herhalen, herhalen dat hij het niet snapte. De kater kneep zijn ogen dicht, probeerde haar wanhoop uit zijn hoofd te bannen. Blijf rustig, ze heeft niks aan je als jij je zo erg zorgen gaat maken. Ze komt er wel bovenop, ze voelt zich zo weer beter, wacht gewoon op het juiste moment. Ze kalmeerde inderdaad weer een beetje en zei toen iets wat Fireheart's haren recht overeind liet staan. Ze had het over Scourge! Zijn oren gingen plat liggen, terwijl hij haar met vastberaden ogen aankeek. 'Hij moest het eens proberen!' siste hij tussen zijn op elkaar geklemde kaken door. Die Scourge kwam niet meer aan Icestorm, nooit meer. Met elk woord, elke angstvlaag van Icestorm, koesterde hij zijn haat voor deze kat meer en meer. Het was zijn schuld, hij had haar van hem afgenomen. De oude Icepaw was weg vanwege hem. Daar zou hij nog wel voor boeten. Plotseling kwam er iets in hem op. Ze legde nog steeds de link naar Scourge. Zou hij hier iets mee te maken hebben? 'Zeg het me Ice, wat heeft hij hiermee te maken?' vroeg hij aan haar met een zachte, toch sterke stem. Als hij iets had gedaan, dan moest ze het zeggen. Hij zou een oplossing kunnen zoeken. Ervoor kunnen zorgen dat het allemaal ophield. Misschien was er een oplossing, een andere oplossing dan vechten. Misschien waren de Clans nog te stoppen.

Moonkit || Skyteller || Firedance || Runeshade || Ghosteyes

Other:

Icestorm's ogen sloten zich, nou ja, ze kneep ze eerder dicht. Fireheart's woorden golfden om haar heen, ze echoden door haar oren. Ze hield zo enorm van zijn stem... Het was haar koele water op een snikhete dag. Maar dit keer, kon hij haar niet kalmeren. "Je.. begrijpt.. het niet.." Fluisterde ze weer zachtjes, haar oren liet ze weer hangen. "Wij jagen hier. Waag het niet iets te zeggen. Als je vriendjes je straks komen redden, dan is het de andere Clan geweest. Doe wat ik zeg, want zoals ik eerder zei, ik ben er altijd. Één foute beweging, en ik zal er zijn, om af te maken wat ik hier ben begonnen" Herhaalde ze de woorden die Scourge manen geleden tegen haar gezegd had, met bijna angstwekkende precisie. Zo diep waren deze woorden in haar hoofd geprent, zo vaak waren ze weer terug gekomen in haar dromen, haar nachtmerries. Ze had ze gezien, ze had ze geroken. Niet alleen in haar dromen. Ze had hun sporen wel geroken op de plek waar de kittens ontvreemd waren. Al die tijd had ze met het verschrikkelijke geheim gelopen wat haar zo zwaar op haar hart lag. Ze had het nooit kunnen vertellen, nooit kunnen uitspreken, als een onzichtbare kooi. Maar bij Fireheart leek het alsof de ketens van haar afvielen. Ze sloot haar ogen eventjes met een zuchtje en keek Fireheart toen recht in zijn groene ogen aan met haar gouden. "Ze zijn terug Fireheart.. Ze zijn terug."

~.:yume no tsudzuki oikaketeita hazu nano ni, magarikunetta hosoimichi hito ni tsumazuku:.~

Fire wilde het zo graag begrijpen, maar als ze hem niets vertelde dan kon hij het ook niet snappen. Vertrouwde ze hem niet genoeg? Ze zouden elkaar toch alles moeten toevertrouwen? Elk klein detail, dat moest niets uitmaken voor de ander. Hij was er voor haar, maar af en toe leek het alsof ze dat alweer vergeten was. Zo'n moment als nu, waarop hij nauwelijks tot haar door wist te dringen. Toch gaf hij niet op, hij zou haar nooit opgeven. Plotseling sprak ze weer. De woorden die over haar lippen rolde deden zijn vacht weer omhoog komen. Fireheart tilde een poot op, sloeg die om haar nek en trok haar naar zich toe. 'Scourge doet jou niks, hoor je me. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen. Hij kan je niks maken, want ik sta in de weg!' zei hij tegen haar. Het koste veel moeite om zijn stem niet te laten omslaan van woedde. Toen hij ietwat gekalmeerd was haakte ze haar gouden ogen vast in de zijne en vertelde hem dat ze terug waren. Even schoten er duizenden vragen door zijn groene kijkers, maar die verdwenen meteen toen het begon te dagen. Scourge is terug, ze zijn terug? Had Scourge meerder katten om zich heen en kwamen ze weer op het territorium van de Clans? Maar wat had dit te maken met... Zijn oren zakte terug in zijn nek. Zijn ogen werden groot. 'Ice.. Zij hebben het gedaan toch?! Scourge heeft de kittens, is het niet?!' zei hij, zijn stem harder dan hij eigenlijk zou willen.

Moonkit || Skyteller || Firedance || Runeshade || Ghosteyes

Other:

Sometimes I doubt the path I chose
Sometimes my dreams feel all on hold
There's no doubt that this will make me strong
Because it's the hardest thing I've ever done
Still, I hold my breath each time you go
Out in the world that's beyond my control
If you are dreaming
I never want to wake you up
When I'm all in a spin
Full of cynicism
You remind me of just how perfect you are

Icestorm's ogen werden wijdopengesperd als twee volle manen toen Fireheart zijn poot optilde, haar terug naar hem toe trok. Haar oren gingen plat in haar nek toen ze schrok van de plotselinge aanraking. Zijn stem klonk bijna woedend, iets wat haar veel angst aan joeg. "Wees niet boos.. alsjeblieft.." Fluisterde ze zachtjes, haar oren platgelegd in haar nek en ze begon weer zachtjes te beven. "Ik weet dat ik het verpest heb.. het spijt me.. het spijt me!.. alsjeblieft.." Haar ogen begonnen weer vochtig te worden en haar woorden trilden als bladeren in de wind. Maar haar woorden dat ze terug waren, Scourge en zijn volgelingen zorgden voor meer animo dan dat ze gewild zou hebben. Zijn oren zakten in zijn nek en zijn ogen werden net zo groot als de hare. "Ice.. Zij hebben het gedaan toch?! Scourge heeft de kittens, is het niet?!" Ze deinsde achteruit van zijn harde stem en drukte zich tegen de grond. Harde woorden hadden veel meer uitwerking op Icestorm dan dat ze zouden moeten hebben. "J-ja.. Sorry..sorry...sorrysorrysorry..." Ze bleef het woord maar paniekerig herhalen, haar kop onder haar poten verbergende. Haar kleine lichaam beefde als riet en haar vacht stond recht overeind. In haar kop was de mogelijkheid nu al zonnenklaar dat Fireheart haar nu zou verlaten en haar nooit meer zou willen zien. Het maakte haar bang, het maakte haar zo enorm bang.

When I'm at my wit’s end
And I'm losing my head
You remind me of just how lucky I am

~.:yume no tsudzuki oikaketeita hazu nano ni, magarikunetta hosoimichi hito ni tsumazuku:.~

Fireheart had onmiddellijk door dat hij het verkeerd had aangepakt. Icestorm dacht dat hij boos was op haar, dat was duidelijk aan haar te horen en te zien. Even van zijn plaats gestoten, schudde hij met zijn kop. Nee, zo bedoelde hij het niet. Net toen hij zijn vermoeden had uitgesproken deinde ze achteruit en herhaalde haar excuses. Met ogen vol verdriet keek hij haar aan en zette een stap dichterbij. 'Nee zo is het niet. Ik ben niet boos op je Icestorm. Ik ben boos op Scourge. Voor dit, voor jouw angst. Het is allemaal zijn schuld' zei hij tegen haar, weer op de zachtere toon die haar minder angst aan zou jagen. Zijn oren stonden niet meer in zijn nek, maar hingen slap boven zijn kop. Hij wilde haar niet kwijt en nu dacht ze dat hij boos was op haar. Zijn vacht was gaan liggen, maar de hare stond recht overeind. Het was gewoon pijnlijk om haar zo gestrest te zien. 'Ice, luister alsjeblieft naar me. Ik wil je geen pijn doen, nooit. Ik moet alleen weten of het echt Scourge was. We kunnen dit stoppen, jij en ik. We kunnen ervoor zorgen dat de Clans elkaar niet aanvallen. We kunnen ervoor zorgen dat ze de gemeenschappelijke vijand aanvallen. Denk eens, er zijn zo veel Clankatten, daar kan hij niet tegenop. Zeg me of het waar is' zei hij haast smekend. Af en toe hoorde je zijn stem trillen. Dappere Fireheart, maar als het om Icestorm ging raakte hij gemakkelijker van de wijs dan normaal. Wat zou ze denken, wat zou er in haar hoofd omgaan? Dat ze zo in elkaar gedoken zat, bevend, trillend. Hij wilde haar zo niet zien. Ze hoorde bij hem, ze hoorde niet van hem weg te schrikken.

Moonkit || Skyteller || Firedance || Runeshade || Ghosteyes

Other:

De woorden van Fireheart drongen nauwelijks tot haar door terwijl ze in deze staat was, bevend, paniekerig. Het was net alsof ze in een diep zwart gat gezogen werd, op naar Scourge, alsof de kater haar nooit had losgelaten uit zijn scherpe klauwen. Haar angstige blik keek voorzichtig op naar de rode kater die haar hart zo veel sneller liet kloppen dan dat het hoorde. Hij had een stap dichterbij gezet, zijn oren had hij laten hangen. Hij praatte over Scourge, alleen al de naam van de kater liet haar opschrikken. Nu keek ze eindelijk Fireheart aan. Het aangezicht van die groene ogen, samen met die verdrietige blik en die hangende oren liet een steek door haar hart gaan. Voorzichtig en ietwat wankelend kwam ze tot haar poten en in één grote sprong stond ze weer bij Fireheart, haar kop in zijn nekvacht drukkende. "Alsjeblieft.. wees niet verdrietig.." Fluisterde ze zachtjes met haar zachte stem. Zijn woorden bleven komen, over dat hij haar geen pijn wou doen. Absoluut niet. Maar ze verstarde weer toen hij het had over Scourge. "I-ik kan ze niet vertellen over Scourge, het k-kan niet.." Angstig stamelde haar stem. Ze keek Fire weer aan, doodsangst in haar ogen. Ze beantwoorde Fireheart's vraag niet, maar aan haar ogen kon je zien dat ze het wist, dat ze wist dat het waar was.

~.:yume no tsudzuki oikaketeita hazu nano ni, magarikunetta hosoimichi hito ni tsumazuku:.~

Fireheart voelde zich al beter toen Icestorm opsprong en zich weer tegen hem aandrukte. Het was beter dan daar bevend op de grond liggen. 'Ik ben verdrietig als ik je zo moet zien' zei hij tegen haar. Hij voelde haar weer verstarren, natuurlijk omdat hij de naam 'Scourge' had uitgesproken. Fire keek haar aan en zag haar terug kijken. Er was meer in te zien dan dat ze hem had verteld, dat had hij wel door. 'Je hoeft het niet te vertellen. Ik kan het vertellen, als jij bij me wilt blijven. Ik zal het vertellen aan de Clans, bij Fourtrees. Dan zullen ze stoppen en dan zul jij ze naar de plek brengen. Kun je dat Ice? Dit is heel belangrijk. Ik snap dat je er niet heen wilt, maar, het is zo belangrijk' zei hij zacht tegen haar. Dit was belangrijk, Dewkit, Coarsekit en Shinekit moesten gered worden. Als niemand iets deed, zouden de Clans elkaar gaan bevechten voor niets. Hiermee zouden ze de kittens niet terug winnen en er zouden onnodige gewonden vallen. Op de lange termijn misschien wel doden. Hij kon hier niet mee leven en Ice natuurlijk ook niet. Maar het was zo moeilijk voor haar. Als zij de katten naar haar grootste angst zou moeten leiden, zou ze hem misschien ook weer tegen komen. Hij zou geen genade tonen aan de kat die zijn geheimpje door had verteld. Hij zou haar aanvliegen. Maar dat mocht niet gebeuren, Fireheart zou hem aanvallen, voor hij ook maar bij Icestorm zou kunnen komen.

Moonkit || Skyteller || Firedance || Runeshade || Ghosteyes

Other:

Icestorm's blik werd angstiger en nog angstiger toen Fireheart verder sprak, over naar vierboom gaan, het gevecht onderbreken en vertellen over haar geheim. De clanleaders zouden boos worden, boos worden op haar, of niet dan? Ze had dit geheim zo lang bij zich gedragen, het nooit verteld. Zelfs niet aan haar eigen clanleader, Bluestar. Dat kon nooit goed uitkomen. Ze zette eventjes een pasje achteruit, angst was van haar gezicht af te lezen. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond terwijl ze langzaam haar blik ophief van haar voorpoten. Langzaam ging de blik omhoog, naar Fireheart, tot ze uiteindelijk de kater zijn ogen bereikte, die prachtige, groene ogen. Haar gouden blik was voor het eerst sinds manen weer vastbesloten. De vastberadenheid die ze als apprentice had was weer eventjes terug gekeerd, eventjes waren de ketens die Scourge om haar nek had geslagen en strak had aangetrokken weggevallen. Eventjes was ze weer haar oude zelf. Haar stem beefde ook niet meer toen ze sprak, die woorden waar Fireheart hopelijk op aan het wachten was. "We doen het."

-kort, sorry-

~.:yume no tsudzuki oikaketeita hazu nano ni, magarikunetta hosoimichi hito ni tsumazuku:.~

Afwachtend zat hij daar. De rode kater stond op en keek haar aan. Dit kon alle ellende stoppen, maar ze was zo bang. Ze had alweer een stap achteruit gedaan. Het was niet haar schuld natuurlijk. Zij had nooit gewild dat dit haar was overkomen. Het kwam door Scourge. Hij had haar al haar angst aangedaan. Plotseling veranderde er iets in haar ogen. Iets wat hij heel lang niet meer had gezien leek terug te komen. Een oude vastberaden glans, glinsterde in haar ogen. Haar stem trilde niet meer toen ze hem zei dat ze het zouden doen. Zijn lippen krulde om in een glimlach. 'Icepaw' bracht hij zacht uit. Denkend aan hoe ze eerst was geweest, iets dat nog altijd in haar zat en naar buiten wilde komen. Hij hield zo veel van haar. Vooral tijdens die kleine momentjes. 'We gaan de Clans redden' zei hij tegen haar. Daarna keek hij omhoog en zag dat de lucht langzaam aan lichter werd. Het was nog geen tijd om te gaan, maar het zou zo wel gebeuren. Ze hadden nog even tijd om bij elkaar te zijn, voor het gevecht plaats zou vinden. Een goede timing was van belang. Alle Clans moesten het tegelijkertijd te horen krijgen. Als Icestorm nog even in deze staat zou blijven, zou ze de Clans zelf aan kunnen spreken. Natuurlijk zou hij haar geen minuut alleen laten staan. Ze hoorde samen.

Moonkit || Skyteller || Firedance || Runeshade || Ghosteyes

Other:

Onderwerp: Re: [Fireheart] Endless Chaos..