Urtica Diocia

Ardentpaw had er weer een drukke dag op zitten. Jagen voor de clan, een idioot van zichzelf  gemaakt en nu was hij opweg naar de nursery. Hij hield van de energierijke pluizenbolletjes die niets liever wilden dan apprentice worden. Plus, hij miste het toch wel een beetje. Het was dan ook eerst tot zijn verbazing dat hij een van de kittens buiten de nursery zag, wat met dit koude weer en alles. Maar toen Ardentpaw beter keek zag hij dat het Nettlekit was. Ze was niet echt een kitten meer, kwa leeftijd dan. De kattin was ouder als hem zelfs. Maar ze had een beetje een reputatie als troublemaker gekregen in het kamp.
Tegen beter weten in liep hij op haar af, want zo slecht kon ze toch niet zijn? Voor hoever hij begreep was alles een ongeluk geweest, of in ieder geval was het niet met opzet gebeurd. "Hey," begroette hij haar vrolijk.




+Nettlekit
Beetje kort oops

Nettlekit zat dicht tegen de kampwand aan, haar rug naar de nursery toegekeerd. Het weer was koud en onprettig maar toch weigerde de grijze kitten om haar poten terug de nursery in te zetten. Ze sliep er nu al bijna twee manen langer dan normaal en werd gek van alle krijsende kittens. Dustpaw was er zo goed als bovenop weer en daarom was haar constante aanwezigheid ook niet meer nodig in de medicine den. En dus was Nettlekit vandaag op zichzelf aangewezen. Tenminste, tot er een gestreept katertje haar kant op kwam. Ze keek op toen hij er aan kwam en ontmoette zijn blik. Nettlekit trok met haar oren bij zijn vrolijke toon. Oh wat moest het toch fijn zijn om apprentice te zijn. Om het kamp uit te kunnen wanneer je maar wilde.. Geen ouders en alsnog moet ik hier zitten.. Dacht ze boos. “Hey.” Zei ze kortaf. “Waarom zo blij? Dit weer maakt mij alleen maar aan het huilen.” Miauwde ze dan dus ook met een barse toon. Waar was Waterkit als ze hem nodig had. Ahem- Waterpaw. Hij vrolijkte haar altijd op en nu miste ze hem enorm.

Okee, Nettlekit leek zijn enthousiasme niet helemaal te waarderen. En met niet helemaal bedoelde hij helemaal niet. Ze groette hem kortaf terug. Misschien was ze dan toch niet echt in de mood voor een gesprek, al zou ze anders helemaal niets aan het doen zijn, dus helemaal snapte Ardentpaw dat niet. “Waarom zo blij? Dit weer maakt mij alleen maar aan het huilen.” Miauwde ze als antwoord op zijn vrolijke toon. Haar toon was het tegenovergestelde, onvriendelijk en hard. Misschien has hij toch een beetje over zijn hoofd gegrepen door een gesprek met de grijze kattin aan te gaan, maar het kwaad was nu geschied. "Als je beweegt is het niet zo heel koud en boos of depressief gaan doen omdat het weer niet meezit heeft ook geen nut, dan komt er niets van pas." antwoordde hij. Ardentpaw wist dat ze niet echt een antwoord had willen ontvangen op haar vraag, dat het meer bedoeld was om haar toon hem af te laten schrikken, maar zo bang was hij nu ook weer niet voor Nettlekit. Ze had zeker een scherpe tong, maar hij kon een paar woorden wel aan. "En daarbij, je zag er wel uit dat je wat vrolijkheid kon gebruiken," Miauwde hij vriendelijk, om het wat duidelijker te maken dat hij het niet als een gemene opvatting bedoelde. Het laatste wat je wilde doen was een kat beledigen als deze al onvriendelijk tegen je was.

Nettlekit haar kop schoot omhoog van verontwaardiging, en shock. Zijn directe en scherpe antwoord overrompelde haar dus ook voor een tel voordat ze haar vacht boos opblies, maar een antwoord kon ze niet vinden. Ze was dus ook met stomheid geslagen toen hij haar daarna weer vriendelijk aansprak. “Ik- ik-“ hakkelde ze, totaal uit haar element. Ze was niet gewend dat haar scherpe tong geen effect had. Iedereen wist wel beter als ze zo lelijk deed, en toch leek het alsof het Ardentpaw helemaal niet deerde. “Als ik boos wil zijn of depressief dan mag ik dat!” Beet ze terug in een poging haar oude zelfverzekerdheid terug te krijgen, al slaagde ze er niet helemaal in haar onzekere toon te verbergen. Nettlekit legde haar oren plat in haar nek en keek boos weg.

Zijn antwoord maakte haar niet al te blij, al leek hij haar wel verrast te hebben. De reactie op zijn woorden kwam wat verlaat, en Nettlekit leek moeite te hebben om met een scherpe comeback te komen. “Als ik boos wil zijn of depressief dan mag ik dat!” Beet ze dan uiteindelijk terug, al klonk het niet helemaal up to par met haar normale ontvriendelijke persoonlijkheid. Nettlekit legde haar oren plat in haar nek en keek boos weg en Ardentpaw kon het niet laten om zijn snorharen geammuseerd te laten trillen. Misschien was het dan toch allemaal maar een beetje een act? "Dat mag zeker, het lijkt me alleen niet heel leuk." Ging hij verder, want tja, wie koos er nou met opzet voor om boos en depresief te zijn. Iedereen wilde toch wel een beetje vrolijkheid in hun leven, hoe bitter de kat ook. "En ik denk dat je dat zelf ook wel weet," Voegde de gestreepte kater er met een klein glimlachje aan toe. Na een zinnetje was ze ineens onzeker geworden, dus zo boos op de hele wereld kon ze nu ook weer niet zijn.

Nettlekit hield haar amberkleurige kijkers koppig weg gericht. Hij had haar ontwapend met een simpele reactie. Één stompzinnig zinnetje en haar hele façade viel in duigen. Wie was hij wel niet om haar zo.. zo te ontwapen? Haar zo kwetsbaar te maken? “Dat mag zeker, het lijkt me alleen niet heel leuk” Dat wakkerde haar vuur weer een beetje aan. Hield hij haar zo voor gek? Ze was niet gek! Ze keerde zich weer naar hem toe om een scherpe reactie te geven maar zijn volgende woorden lieten haar sprakeloos achter. Ze opende haar mond maar er kwam geen geluid uit. Nettlekit kon alleen maar toekijken, van een afstandje, hoe haar enigste wapen en pantser zo gebroken werd. Ze keek gauw weg, bang dat hij nog meer zou zien. “Jij weet helemaal niets Ardentpaw..” fluisterde ze zacht. Zacht genoeg dat de woorden wel eens verloren konden gaan op de wind. 8 manen lang was dit haar offensief geweest, en een 6 manen oude snotaap- een 6 manen oude apprentice prikte zo door haar flinterdunne gordijn heen.

Ze keek hem nog steeds niet aan, tot hij zijn volgende woorden had gesproken. Ze leek weer wat vuur en boosheid terug te krijgen en misschien was dat het moment dat Ardentpaw over een lijn was gestapt, maar ze leek al gauw weer spreakeloos. Blijkbaar had hij toch ergens doorheengeprikt en nam ze het misschien niet al te goed op. Nettlekit keek weer weg. Hey, het is niet erg. Je mag boos zijn als je wilt, maar ik heb geleerd dat katten beter reageren op wat vriendelijkheid." vertelde hij haar zachtjes. Misschien zou dat haar wat beter laten voelen maar misschien ook niet. Hmm, misschien was het gewoon weer tijd dat hij een idioot van zichzelf zou gaan maken. Misschien zou hij Nettlekit zo aan het lachen kunnen maken, al had hij niet echt het gevoel dat ze dat veel deed. "Maar misschien heb ik wel gewoon last van waanvoorstellingen, wie weet. Ik ben er zeker vaak genoeg voor op mijn hoofd gevallen," Grapte hij.

De lucht voelde dik en onprettig aan. Er hing regen in de lucht die de atmosfeer geladen deed aanvoelen. Toch was er nu een andere reden waarom de lucht geladen aanvoelde. Nettlekit zat hard na te denken hoe ze in hemelsnaam haar imago weer terug kon krijgen. Als ook maar iemand merkte hoe week ze onder haar pantser was..! Nee dat mocht nooit gebeuren. Heel langzaam keek Nettlekit weer op toen Ardentpaw een duidelijke poging deed de atmosfeer een beetje op te klaren. Haar hoofd dolde nog. Waterpaw was aardig geweest voor haar. Onvoorwaardelijk. En nu hij..? Nee, dat kon je geen aardig noemen. Hij probeerde haar alleen maar te foppen met mooie woorden. Woorden zo zacht als fluweel, en zo scherp als een dolk. Ze wilde hem vertrouwen. Ze kon hem niet vertrouwen. “Dat blijkt wel..” bromde ze met een hint van haar oude knorrige zelf. Voorzichtig keek ze omhoog naar hem. “Waarom doe je aardig? Zei ik net niet dat ik boos wil zijn ik daar recht toe heb?” Nettlekit voelde het vuur in zich weer ontvlammen. “Ik heb geen vriendelijkheid nodig! Ik ben sterk in heb niemand nodig!” Haar stem schoot uit naar een schrille gil waar ze zelf ook van schrok. Ze schudde haar kop en duwde zich overeind. Ze was zo verward en radeloos verloren dat ze zich geen houding wist te geven en haar masker nu volledig afviel. Hij was niet meer gebroken, afgebrokkeld. Hij was verdwenen.

Nettlekit leek verloren in haar eigen gedachten. Had hij haar echt zo erg geraakt met zijn woorden dat ze geen raad meer wist? “Dat blijkt wel..” Bromde ze dan uiteindelijk, haar blik weer op hem richtend. “Waarom doe je aardig? Zei ik net niet dat ik boos wil zijn ik daar recht toe heb?” HEt was niet of hij haar had tegengesproken daarin, maar met haar reactie zou je het wel denken. “Ik heb geen vriendelijkheid nodig! Ik ben sterk in heb niemand nodig!” Haar stem schoot uit naar een schrille gil, iets wat zelfs Ardentpaw niet had verwacht. Ja, ze had radeloos geweest in antwoorden, maar hoewel fel, was haar uitroep ook onzeker. "Zo te horen denk je er zelf niet eens zo over," Miauwde hij zachtjes, voorzichtig. Hij had het vuur in Nettlepaw weer aangewakkered, ten goede of ten slechte. "En dat is okee, want iedereen heeft wel eens iemand nodig. Niemand red het lang alleen." voegde hij er zachtjes aan toe. Het was misschien niet het beste idee om door te drammen op het onderwerp na haar uitbarsting, maar Ardentpaw wilde Nettlekit laten inzien dat ze niet alleen hoefde te zijn. Als ze daar nog steeds voor wou kiezen dan was dat okay, maar hij dacht niet dat ze er diep van binnen zelf zo over dacht. "En waarom ik vriendelijk ben? Ik dacht dat je misschien wel een vriend kon gebruiken?" Nu klonk hij zelf wat onzeker. Het was zeker niet zijn eerste gedachte geweest toen hij op de grijze kattin af stapte, maar nu was hij er overtuigd van.

Gespannen begon Nettlekit te ijsberen. Een vruchteloze poging de opgebouwde spanning uit haar lichaam te krijgen. Wat doe je als je enigste overlevingsmiddel die je kende opeens werd onderschept en teniet gedaan werd? Haar aanval was haar verdediging. En nu stond er een kater voor haar die geen enkele boodschap aan haar dreigementen had. Dat maakte haar banger dan al het andere wat er bestond. Ardentpaw was een onbegrijpelijke entiteit voor haar. Ze stopte voor een moment met ijsberen en richtte zich weer tot Ardentpaw. Ze zette al haar haren op en maakte zich groot. Toen een koude windvlaagje opstak rilde ze niet. Natuurlijk kon ze een vriend gebruiken. Maar als ze ja zou zeggen zou hij in haar space komen, haar veilige plek. Hij zei dat het oké was. Dat zoiets mocht. Wie was hij om dat te beslissen? Nettlekit hield haar vacht vooralsnog opgezet, haar bescherming weer aangetrokken. Het was net als met Waterpaw. Het ene moment deed ze hem pijn en het andere vertelde hij haar dat ze vrienden waren. Daar begreep ze toch mooi niets van. “Waarom zou je vrienden willen zijn met iemand zoals ik?” De wolken boven haar begonnen zich bijeen te pakken en werden steeds donkerder. “Je kan me niet zo verzwakken en dan verwachten dat ik je binnen laat!” Riep ze uit waarna de hemel open spleet toen het keihard begon te donderen. Nettlekit schrok daar zo van dat ze een verschrikt kreetje slaakte en in elkaar door.

Het kamp kleurde donker en Ardentpaw schoot een snelle blik omhoog. Stormwolken waren aan het verzamelen en een koude bries stak op, precies op het zelfde moment dat Nettlekit begon met ijsberen. Ze stopte om haar vacht op te zetten en haarzelf groot te maken, in een poging intimiderend over te komen en met het weer dat zo eng op haara gevoelens mee speelde moest hij toegeven dat het inderdaad werkte. “Waarom zou je vrienden willen zijn met iemand zoals ik?” Okee, hij kon begrijpen waarom die vraag in haar hoofd rondspookte. Maar als hij eerlijk was kon hij haar scherpe tong wel eens bewonderen, bewonderen dat ze niet bang was haar mond open te trekken. Nou ja, nu was dat anders, maar dat was omdat hij had doorgedrongen tot haar met een paar simpele woorden. En dat betekende toch ook dat ze wel een hart had. De wolken boven hen trokken dichter bijeen en de schaduw die over het kamp was gevallen werd nog donkerder. Ardentpaw wilde net zijn mond open doen om haar een antwoord te geven, maar Nettlekit ging al weer verder met haar tirade. “Je kan me niet zo verzwakken en dan verwachten dat ik je binnen laat!” Riep ze uit waarna de hemel open spleet toen het keihard begon te donderen. Hij kromp kort ineen bij de harde donderklap die zijn oren pijn deed. "Verzwakken?" Vroeg hij verbaasd. Maar dat probeerde hij helemaal niet! "Nee, ik probeer je te helpen!" Riep hij uit. "Ik probeer je een makkelijkere manier te laten zien, maar je zal altijd een keuze hebben, die kan niemand je weg nemen." Vertelde hij haar, zijn geloof in de woorden zo sterk dat zijn stem erg oprecht klonk. Hij zou nooit iemand willen bespelen!

De grijze kitten had haar ogen stijf dicht geknepen na de harde donderslag, voor een tel verstijfd van angst. Ze opende haar amberkleurige ogen weer toen de lucht begon te rommelen en keek weer omhoog naar Ardentpaw. “Mij helpen?” Echode ze benauwd. “Ik probeer je een makkelijkere manier te laten zien, maar je zal altijd een keuze hebben, die kan niemand je wegnemen.” Altijd een keuze? Hoe kon ze nou een keuze hebben als iedereen die ze liefhad haar verliet of zich van haar weg keerde. Als ze zo onzeker in elkaar stak dat haar enige manier van communiceren vijandig was? Als ze zo veel druk voelde om beter te presteren dan ieder ander in de clan dat ze geen andere keus had dan te doen wat ze deed? Overleven? Nettlekit duwde zichzelf weer overeind. Maar waarom klonk Ardentpaw dan zo zelfverzekerd? Het klonk alsof hij geloofde in alle waarheid in zijn woorden. Was het echt zo simpel? Ze wendde haar blik weer af. Ergens besefte ze dat als hij kwaad in de zin had hij hoogstwaarschijnlijk al lang verveeld met haar geraakt zou moeten zijn. Maar wat nou als dat niet zo was? Wat nou als hij haar ook foppen? Pijn wilde doen? Nettlekit kon op dat moment niet vertellen waarom, maar ze zag Waterpaw weer voor zich. Die warme namiddag. Hij had gehuild want ze had zijn kever doodgetrapt. Hij had verklaart dat ze vrienden waren. En Waterpaw was dan wel een apprentice geworden maar hij deed er niet minder aardig om tegen haar. Niet zoals haar zusjes die haar nooit meer op kwamen zoeken. Niet zoals haar broer die geen oog meer voor haar had. Ze hield haar ogen op de grond gericht met een strak gezicht.

“Sorry van je kever.” Had Nettlekit gezegd. Waterkit bleef nog steeds stil. Want hij wist niet wat hij moest zeggen. Tot er eindelijk een idee in hem opkwam. "Dat maakt niet meer uit," sprak hij vastbesloten voor hij zich naar haar toe keerde. "Want jij wordt mijn beste vriendin."

En dat waren ze nog. Ze moest onwillekeurig lachen als ze daar aan dacht want dat idee maakte haar gelukkiger dan wat dan ook. Ze voelde hete tranen achter haar ogen. Haar keel voelde dik. En toen begon het te regenen. Ardentpaw zou haar tranen nu mooi niet kunnen zien.

”-Als ik later groot ben dan word ik de beste kitten in de hele clan en honderd keer sterker!” Had Nettlekit geschreeuwd. Vacht opgezet van woede. Met een vreemd, kil gevoel wachtte Rabbitkit af tot Nettlekit haar tirade had afgewikkeld en er weer stilte viel voordat ze sprak. “Je zegt het zelf al, de beste kitten. Meer zul je nooit worden dan een kitten met geen broertjes of zusjes.”

Het scheen Nettlekit toe op dat moment dat haar zusje toch mooi gelijk had gekregen.

OOC:

Ongeloof leek nog steeds in Nettlekit rond te spoken nadat ze zijn woorden had herhaald. Geloofde ze echt zo erg in het feit dat ze geen vrienden nodig had? Of misschien dacht ze wel dat ze ze niet verdiende. Ardentpaw zou bijna zijn kop hebben geschud aan die gedachte. Iedereen verdiende een vriend, vaak meer. Hoe hij het zag was de grijze kattin erg gevoelig, maar duwde ze dit weg onder bijtende antwoorden. Als ze nou alleen maar door kreeg dat dat helemaal niet nodig was. Nettlekit leek verloren in gedachten, maar waarvan kon hij niet zien. Ze haar blik naar de grond gericht, dus was deze moeilijk te lezen. Toch kon Ardentpaw bijna wel zeker zeggen dat ze zich net zo verloren voelde op dit moment als dat ze was in haar gedachten.
Regen viel nu neer, maar geen van de twee bewoog om naar een droge plek te gaan. "Hey, kop op. Jij bent de stoere Nettlekit. Jij kan alles aan, maakt niet uit hoe," Probeerde de gestreepte kater haar wat op te vrolijken, maar in alle eerlijkheid wist hij niet hoe hij dat kon. Hij kende Nettlekit niet goed genoeg, niet goed genoeg om de juiste woorden te kunnen zeggen. Maar hij wist wel dat hij dat wilde. Dat hij nu vastberaden was om haar vriend te worden.

Regen tikte zachtjes neer op de grond. Tegen de bladeren van het kamp. Doorweekte hun vachten maar zorgde voor een rustgevende sfeer. Het was nog maar de vraag of andere katten hun konden zien of gewoon veilig in hun den verbleven waar het droog was. Nettlekit schonk niet veel aandacht aan ze. Door de geluidloze sfeer, als je de regen niet meetelde, voelde het aan alsof zij en Ardentpaw momenteel helemaal alleen waren op de wereld. “Hey, kop op. Jij bent de stoere Nettlekit. Jij kan alles aan, maakt niet uit hoe,” Zijn woorden braken door haar interne dialoog heen en brachten haar weer terug in de realiteit. Ze hief langzaam haar grijze kop omhoog en keek Ardentpaw recht aan. Verbaasd. Sprakeloos. Dankbaar. Een waterige glimlach kroop er over haar gezichtje toen ze begon te lachen. “D-dankje.. Ar-Ardentpaw.” Hikte ze door haar tranen heen. Ze begon te rillen. Het leek alsof ze de kou weer voelde nu dat ze haar emoties toestond te vloeien. Maar dat maakte haar niet uit. Ardentpaw geloofde in haar. Onvoorwaardelijk. Waarom? Nee, niet waarom. Nettlekit besefte dat ze moest accepteren dat sommige dingen gewoon geen antwoord behoefte. Ze zette enkele stapjes vooruit tot ze voor hem stond. “Dankjewel dat je in mij geloofd.” Fluisterde ze boven de regen uit, haar kop dicht bij de zijne. Hij gelooft in mij.. Dat had nog nooit iemand gedaan. Het maakte haar bang. Het maakte haar vreugdevol. Het maakte haar los en zorgde ervoor dat ze wilde blijven lachen tot ze niet meer kon.

Zijn woorden, in hoop haar wat op te beuren, leken door te dringen en ze keek hem aan. Hij kon nu merken dat ze net had gehuild, ook al had de regen het toen verborgen. Een lach kroop over Nettlekit's gezicht en zelf kon hij ook een glimlach niet onderdrukken. Misschien had hij het eerst erger gemaakt, maar haar in het eind toch geholpen. “D-dankje.. Ar-Ardentpaw.” hikte Nettlekit. Ze kwam naar hem toe, voor hem, haar kop dicht bij de zijne. “Dankjewel dat je in mij geloofd.” Fluisterde de grijze kattin haar dank nogmaals. Even kon hij het niet geloven dat Nettlekit hem bedankte, want net leek ze nog zo boos en zeker verloren en verdrietig. Maar die gedachte was al snel weer aan de kant gegooid. Ze had gewoon een vriend nodig, die haar accepteerde en in haar geloofde. En dat wilde hij wel zijn. Zijn glimlach keerde terug, breder en warmer als voorheen. "Iemand moet het doen," vertelde hij haar zachtjes. "En iedereen verdient iemand die in hen geloofd. Dus ik ben die iemand voor jou," besloot hij. Zo, nu kon Nettlekit protesteren wat ze wilde, als ze dat wel wilde, maar hij zou koppig bij die gedachte blijven staan. Misschien was de rest van de clan afgeschrokken door haar scherpe tong, maar dat was alles wat het was. Hij was niet bang geweest voor een paar woorden en had daardoor tot haar doorgedrongen. En dat was iets wat hij niet snel zou vergeten. "En ik wil ook jouw vriend zijn, als je het toe laat," Misschien zou dat haar afschrikken, maar Ardentpaw wilde dat ze wist dat hij er altijd voor haar was als ze met iemand wilde praten, of zelfs wat leuks doen.

De woorden waren er uit en er was geen weg terug meer. Doch voelde ze zich beter dan ze zich in een lange tijd had gedaan. Ardentpaw lachte tegen haar met oprechtheid en zijn woorden waren eerlijk. Ongeglazuurd. Oprecht. Dat had ze nog niet beseft tot nu. Nogmaals rilde ze van de kou. “Iemand moet het doen," zijn stem was zacht maar ze kon ieder woord ervan verstaan. "En iedereen verdient iemand die in hen geloofd. Dus ik ben die iemand voor jou,” Nettlekit voelde een warmte in haar binnenste. Haar buik die vreemd aanvoelde. Ze trilde zacht met haar snorharen en keek hem dankbaar aan. “En ik wil ook jouw vriend zijn, als je het toe laat,” sprak Ardentpaw hij tenslotte. Daar hoefde de grijze kitten niet lang over na te denken. Ze zou zichzelf nooit vergeven als ze hem nu de rug toekeerde. Ze vestigde haar ogen op de zijne. Schraapte al haar moed bijeen, en brak haar muur die ze om zich heen had een stukje open. Als ze dit nu niet deed dan zou ze het wellicht nooit kunnen. Waterpaw had haar vertrouwen al. Ardentpaw moest dat nu ook krijgen. Nettlekit boog naar voren en duwde haar neusje tegen zijn wang, haar wang schuurde onhandig en verlegen lange de zijne in een halfslachtig kopje. Meteen zette ze een pasje terug en stond ze er opgelaten bij. “Dat wil ik wel,” haar stem was nu zacht, een tikkeltje onzeker. “Vanaf nu zijn we vrienden.” Bevestigde ze en Nettlekit lachte weer zwakjes. Oké, genoeg .. nu moest ze echt even bijkomen. Haar vacht was doorweekt. Ze had het koud, en bovendien voelde ze hoe haar muurtje zichzelf weer dicht begon te metselen. Al liet ze nog een paar barsten over zodat hij de volgende keer zich weer gemakkelijker opende.

Het verraste Ardentpaw hoe snel Nettlekit leek te besluiten hem dan toch te vertrouwen. Hoe licht dat vertrouwen dan ook mocht zijn. Ze boog naar voren en duwde haar neusje tegen zijn wang en gaf hem een flauw en ietwat onhadig kopje. De gestreepte kater kon een glimlach niet onderdrukken toen het gebeurde, al stond Nettlekit er nu wel wat ongemakkelijk bij. “Dat wil ik wel,” vertelde ze hem zachtjes. Een blij gevoel kwam naar boven. Blij omdat hij haar had kunnen helpen, blij omdat ze hem binnen liet en blij dat ze nu vrienden met hem wilde zijn. “Vanaf nu zijn we vrienden.” Bij haar bevestiging snorde hij en hij kon ook Nettlekit zien lachen. "Goed, want ik wou geen nee horen," gaf hij toe met een beetje humor in zijn stem. Ja, het zou altijd haar keuze zijn geweest, maar niets zou hem hebben gestopt van blijven aandringen. En misschien kunnen we nu naar binnen gaan? Ik bevries namelijk," bracht hij uit. De regen kwam nog steeds naar beneden en ze waren nog steeds doorweekt. Als ze nog veel langer buiten bleven zouden ze nog verkouden worden.

Loom hief Nettlekit haar kop omhoog en nam ze Ardentpaw zwijgend in zich op. Ze moest flauw glimlachen toen hij opbiechtte dat hij geen genoegen zou hebben genomen met een ‘nee’. Dat maakte haar warm van binnen. Ze kende elkaar nauwelijks en toch wilde hij al zo graag haar helpen. Natuurlijk twijfelde ze nog en was ze eigenlijk erg bang. Maar nu dat ze dat stukje aan hem had gegeven, net als bij Waterpaw, voelde ze ook een soort opluchting. Onder alle angst. “Oh!” Ardentpaw had gelijk. Hij zou natuurlijk ook verkleumd moeten zijn. “Natuurlijk.. laten we naar de apprentice den gaan,” Tenslotte hoorde hij daar thuis. Ze voelde zich erg zelfbewust als hij mee zou komen met haar naar de nursery. “Dan kunnen we opwarmen.” Voegde ze er nog aan toe en ze liep langs hem heen om hem voor te gaan. De regen begon steeds harder naar beneden te komen. Geen enkele kat waagde het om op dit moment om zich buiten te wagen. Nettlekit moest toegeven dat het best een onnozele actie was van haar om zo te blijven staan. Met deze kou was het een realistisch probleem dat ze wel eens ziek zou kunnen worden. Dat was wel het laatste waar ze naar uit keek. Nettlekit stapte de droogte van de apprentice den in en schudde haar natte vacht uit. Afgezien van een handjevol katten achterin was de hele den leeg. Ze waren uit jagen gokte ze. Het grijze poesje keek de den rond met een licht verlangen. Als kitten was ze vaak genoeg hier wel eens naar binnen gegaan. Nu ze er in stond, met bijna 8 manen oud, en die kleine nesten zag die geschikt waren voor 1 kat elk, kriebelde het. Zij zou straks hier ook slapen. Net als Poppypaw, Milkypaw, Dogpaw en Rabbitpaw, en als Waterpaw en Ardentpaw. Nettlepaw zou haar naam zijn.

Ze keek opzij toen Ardentpaw zich ook bij haar voegde. Ze stapte voor hem aan de kant en begon haar vacht schoon te likken. Hoognodig. Tussen het likken door keek ze op naar haar nieuwe vriend. “Wat vind je van mij? Ik bedoel-“ ze stopte tussen het likken door en fronste. “Voordat je vrienden met mij werd.. hoe dacht je over mij? Toen je me nog niet kende? ..” ze voelde zich dwaas omdat ze zoiets vroeg aan hem en had ook meteen spijt. Ardentpaw kende haar nu ook nog niet. Maar die onzekerheid in haar maakte het er naar dat ze zulke dingen wilde weten. Al had ze al een vrij goed idee hoe hij haar vast had bekeken.

Nettlekit leek zich toen pas te realiseren dat ze nog buitenstonden in de koude regen en stelde voor om naar de apprentice den te gaan zodat ze weer warm konden worden. Hij stelde haar aanbod niet in twijfel. Nettlekit was al ouder als hem en in zijn gedachte verdiende ze het zeker om daar al te slapen. Dat was dan ook pas het moment dat Ardentpaw realiseerde hoe rot het voor de grijze kattin moest zijn om nog steeds in de Nursery te moeten slapen waar ze constant herinnerd werd waarom ze nog geen apprentice was. En alle drukke kittens zouden zeker haar humeur ook niet helpen.
Nettlekit liep langst hem heen, naar de droogte van de apprentice den en Ardentpaw volgde haar. Het was niet dat hij regen haatte, maar met een doorweekte vacht en dit koude weer wilde hij toch eigenlijk wel weer snel de droogte in. Okee, misschien haatte hij regen dan toch wel. Hij schudde gauw zijn druipende vacht nog uit voor hij de den inging. Het had niet veel nut, maar tenminste was hij iets droger. Zijn gele ogen gingen de den rond, welke erg leeg was ondanks het rotweer. De bui had onverwachts en snel gekomen dus waarschijnlijk waren velen nog buiten het kamp, bezig met taken die ze niet zomaar konden laten vallen. Ardentpaw's ogen vielen op Nettlekit, die haar vacht al droog aan het likken was en ze ging voor hem opzij.  “Wat vind je van mij? Ik bedoel-“ kwam haar vraag plotseling en hij kon de frons op haar gezicht zien. “Voordat je vrienden met mij werd.. hoe dacht je over mij? Toen je me nog niet kende? ..” Hij gokte dat het een eerlijke vraag was. Hij was zeker zomaar op haar afgestapt en had haar muren wat naar beneden gehaald. Of tenminste een gaatje gevonden om zich door heen te wurmen. Ze moest nu vast bang zijn hoe hij over haar dacht, afvragen waarom hij vriende wilden zijn met haar. "Om eerlijk te zijn, ik wist niet precies wat ik moest denken." Natuurlijk had hij gehoord wat er was gebeurd bij Snakerocks, waarover veel katten al een oordeel over haar konden uitspreken, maar hij niet. Ardentpaw besloot wel wijs om dat akefietje niet te noemen nu hij haar vraag aan het beantwoorden was. Hij wist niet of het nog een verse wond was. "Ik bedoel, ik oordeel niet graag over iemand zonder er zelf mee te hebben gepraat." Legde hij zijn eerdere antwoord wat meer uit. Misschien was het een beetje vaag, en zeker niet het antwoord wat Nettlekit zocht, maar het was eerlijk. "Natuurlijk had ik wel gehoord over jouw scherpe tong, en dat je soms een beetje humeurig kon zijn," Plaagde hij een beetje. "Maar ik schrik niet zo snel af van woorden, en ik wist zeker dat je niet alleen maar boos kon zijn. Iedereen heeft een hart." Oké, misschien werd hij nu een beetje sappig.

Zonder er echt aandacht aan te besteden begon Nettlekit haar vacht weer verder te likken. Ze wilde niet laten merken hoe belangrijk ze haar vraag eigenlijk vond. Ze was Nettlekit! Ze moest sterk zijn en niet laten zien dat zulke dingen haar raakte. .. meestal dan. Ardentpaw zijn eerste zin was diplomatiek. Toch trok ze het meteen in twijfel. Iedereen had een mening, over alles. Al had je enkel nog maar een blik gewisseld met diegene. Je aard was zo geëvolueerd dat onbedoeld of niet je al een mening over hem of haar vormde. Of het een goeie was was nog te bezien. Maar ze hield haar woorden achter en dwong zichzelf te luisteren. “Ik bedoel, ik oordeel niet graag over iemand zonder er zelf mee te hebben gepraat.” Meneer moraalridder. Ze lachte geluidloos. Het was niet spottend of kwetsend bedoeld. Voor Nettlekit, die een mening klaar had voor iedereen die ze ontmoette, was dat concept haar erg vreemd. Maar als hij er nu eenmaal zo over dacht dan moest ze dat maar respecteren. “Natuurlijk had ik wel gehoord over jouw scherpe tong, en dat je soms een beetje humeurig kon zijn,” Ze stopte abrupt met zichzelf droog likken en richtte haar oranje kijkers nu recht op Ardentpaw. Humeurig? Dat zei men dus over haar? Hoe kon ze niet humeur zijn als iedereen haar als een ongehoorzaam kind behandelde? Doch hield ze haar gezicht enigszins in de plooi, afgezien van de spanning die ongetwijfeld van haar af te lezen was. Zijn volgende woorden waren heel belangrijk.. “Maar ik schrik niet zo snel af van woorden, en ik wist zeker dat je niet alleen maar boos kon zijn. Iedereen heeft een hart.” Nettlekit trok met haar oren en giechelde. O,o, wat kon hij toch zoet zijn. “Te oordelen naar zusjes valt dat toch echt te bezien hoor,” schamperde ze. Iedereen had een hart..  en zij kon zo al een paar katten opnoemen die dus echt geen hart hadden. Ze dacht even na over haar woorden echter. Nog steeds was het erg ontwapenend om zo open te zijn met Ardentpaw, en ze deed echt haar best niet alsnog hem te beledigen. Ze wierp kort een blik opzij naar de apprentices achterin. Ze besteedde geen aandacht aan hen, zag ze dus kon ze onverstoord verder praten met de bruine apprentice. Nettlekit liet haar blik weer op Ardentpaw rusten. “.. Je bent eerlijk tegen me, dat vind ik fijn ..” Zei ze dan toch met een vermoeide zucht. “Ik ..” haar stem stierf weg. Ja.. ik. Wat nu? Buiten rommelde de donder en werd voor een korte tel het hele kamp gehuld in een fel licht. Ze keek naar buiten. Naar de stromende regen. Ze vond dit fijn zo. Praten met hem. Echt praten. Niet stom onnozel geklets met katten waar ze geen donder om gaf. Hersenloos geklets met haar zusje die haar best deed niet te laten merken dat ze niets van Nettlekit wilde weten. Als ze terugdacht aan de nursery en haar lege, veel te grote nest waar ze moest slapen straks, trok haar maag weer samen. “Ik zal proberen een goede vriendin te worden,” Mompelde ze plots. Haar stem was vastberaden, en een beetje bang. “Maar.. ik kan gewoon niet zo maar veranderen. Dat heeft tijd nodig.” Ze zocht Ardentpaw zijn ogen weer op. “Ik wil het wel, eerlijk.. er is niets aan om boos en eenzaam te zijn. Om zoveel ongeluk te hebben!” Riep ze uit met enige stemverheffing. “Ik wilde alleen maar mijn ouders zien, en voor ik het wist werd de hemel donker en Dustpaw gebeten,” Ze kneep haar ogen dicht bij de pijnlijke herinnering. “Het was nooit mijn bedoeling om ze pijn te doen, Waterkit, Rabbitkit, Dustpaw.. Mistgaze met haar kruiden en Coalkit die alleen maar huilde.. ” Zachte druppels tikte neer op het bladerdak. “Ik wilde alleen maar goed doen.” Ze liet haar kopje hangen terwijl alle pijnlijke herinneringen terug kwamen. Alsof ze die vergeten kon. Elke nacht droomde ze dezelfde dromen. “En nu lacht iedereen me uit! En er is geen moer wat ik daar aan kan veranderen.“ Wat ik daar aan wil veranderen. .. Ik zal ze eens wat laten zien! Als ik leerling wordt. Beloofde ze zichzelf.