Urtica Diocia

Nauwlettend hield ze Ardentpaw in de gaten toen hij binnen stapte. onbewust hield ze haar adem in. Maar zodra ze zag dat zijn ogen begonnen te fonkelen maakte haar hart een opgeluchte sprong. Hij nam zijn omgeving in zich op voordat zijn blik op de uitgang bleef ruste. “Gaaf hé?” Mompelde ze trots. “Dit word ons nieuwe clubhuis!” Heh? Nettlekit keek voor een tel Ardentpaw verbouwereerd aan maar al snel begon haar hartje sneller te kloppen bij het idee van een clubhuis. “Clubhuis? Als in.. een club met jou en ik?” Vroeg ze weifelend maar met ogen die nu ook heel heftig begonnen te fonkelen. “Als in een geheime club voor speciale leden?” Haar mondhoeken krulde meteen om.

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

Nettlekit begon te beven van de opwinding. Haar hoofd duizelde bij Ardentpaw zijn idee. Een geheime club alleen voor katten die zíj wilde! En alle stommeriken die haar gepest hadden en haar hadden uitgelachen waren niet welkom. “Dit word zo cool!” Riep ze uit met een enthousiast sprongetje in de lucht. “We moeten ook een test bedenken die elk wannabe-lid moet nemen voordat hij of zij toegelaten wordt,” Vulde ze bij. “Een hele moeilijke zodat het niet makkelijk is om toegelaten te worden. En we moeten geheime meetings houden, en leuke dingen gaan doen samen en- en-en,” De mogelijkheden waren eindeloos. Ze slaakte een gelukkig kreetje en gaf Ardentpaw een kopje. Ze sprong weer achteruit en keek hem met rode wangen aan. “Wat een super idee..” Snorde ze plots verlegen, glimlach nog niet verdwenen.  

Ardentpaw snorde blij toen Nettlekit met het idee instemde. Daarnet had hij niet zeker geweten of ze het leuk vond of niet. Ze nam zijn plannen en ging er zelf mee verder. Volgens Nettlekit moesten wannabe-leden dan een test doen voor ze een echt lid waren. Ja! Dat was een supergoed plan. “Een hele moeilijke zodat het niet makkelijk is om toegelaten te worden. En we moeten geheime meetings houden, en leuke dingen gaan doen samen en- en-en,” miauwde Nettlekit en voordat hij het wist maakte ze een geluid van blijdschap en ontving hij een kopje. “Wat een super idee..” Snorde ze verlegen. Kwam dat door hem? "Een heel erg mega super idee!" stemde hij in. Nu konden ze gaan plannen voor hun club. Welke groet zouden ze hebben? En wat zouden ze als test gaan doen? Hij had zoveel ideeën, maar hij wilde zeker ook die van Nettlekit horen.

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

Wie had gedacht dat, na hun rampzalige intro van eerder, het tot zoiets goed was uitgelopen. Nu waren ze samen een geheime club aan het oprichten, en leek het erop dat ze een blijvende vriendschap hadden gesloten. Nettlekit haar dag kon niet meer stuk. In feiten, ze zou waarschijnlijk voor de rest van haar tijd als kitten geen moment verdrietig meer zijn. Waterpaw was haar vriend, Dustpaw en zij hadden het goed gemaakt en Ardentpaw.. Nettlekit haar hoofd tolde. "We moeten sowieso een paar leden al vinden, anders is het geen club," besloot ze. Een club met maar twee leden klonk enorm saai. "Waterpaw zou vast wel willen meedoen!" Riep ze enthousiast uit. "En ik kan Dustpaw vast ook wel vragen.. hopelijk vind hij zichzelf niet te oud," voegde ze er weifelend aan toe. Hij was immers al bijna een warrior. Maar zeg nu zelf.. wie wilde nou niet mee doen met zoiets leuks al hun geheime club? Nettlekit ging zitten en zuchtte vermoeid. Eindeloze ideeën, mogelijkheden.. Ze wist in ieder geval één ding zeker en dat waren de namen van de katten die lekker niet mochten mee doen. En toen viel het haar in. "Maar.. wie word de leider van de club? Ik weet niet of een democratie zo goed gaat werken.." Mompelde Nettlekit bedachtzaam.  

Nettlekit begon te ratelen over potentiële leden en noemde zo Waterpaw en Dustpaw. Hm, dat klonk als een plan. Waterpaw moest er ook zeker bij, dat was zijn beste vriend! Ardentpaw knikte enthousiast. "Ja, en dan kunnen we ze ook gelijk inwijden met een test! Kunnen we die ook uitproberen," antwoordde hij. Ze zouden op een gegeven moment een test moeten verzinnen, dan kon dat net zo goed zo snel mogelijk zijn en er gelijk hun nieuwe leden mee inwijden. "Maar.. wie word de leider van de club? Ik weet niet of een democratie zo goed gaat werken.." Mompelde Nettlekit bedachtzaam. Oh. Ja, dat was misschien wel even slim om te bedenken. Zelf had hij daar niet zo veel zin in, hij was meer iemand die wat ondernam en dan later pas zou denken aan de gevolgen. Dat kwam vooral door zijn enthousiasme en nieuwsgierigheid in nieuwe dingen. Daarbij, hij had dit plekje van Nettlekit tot clubhuis omgedoopt. Was het dan niet zo eerlijk dat zij de leider werd? "Jij mag leider zijn en dan ben ik een soort van de deputy van de club." Sprak hij en keek haar vragend aan met zijn gele ogen. Zou ze dat goed vinden?

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

Het leek erop dat haar vraag niet lang onbeantwoord bleef. Ardentpaw dacht voor een tel na voordat hij de meest logische oplossing aanbood. “Jij mag leider zijn en dan ben ik een soort van de deputy van de club.” Nettlekit keek hem met grote ogen aan, voor een tel sprakeloos, innemend wat hij nou zojuist had gezegd. Ardentpaw wilde háár leider maken. Ardentpaw wilde Nettlekit leider maken. Nog nooit had ze zoveel emoties over één kat gevoeld, tegelijk. Het verwarde haar. Maar toen die aanvankelijke warmte wegtrok kwam er een sterker gevoel terug. “Yés!” Riep ze uit en ze sprong overeind. “Jij en ik zullen de club leiden en zullen het sterkste duo worden die de wereld ooit heeft gezien!! Samen zullen we over heersen over de hele wereld!” Riep ze gewichtig uit op een toon alsof dit een beslissing was die tij van een oorlog zou veranderen, griezelige grijns op haar gezicht en ogen die  intens vlamde. Daarna wendde ze zich weer tot Ardentpaw en doofde de vlam. “D-dankjewel voor de eer..”  fluisterde ze awkwardly.

sorry not sorry:

Ardentheart

Oh...Inneens werd Nettlekit weer erg fel. Moest hij blij zijn dat ze er zoveel energie en vreugde in zag of moest hij een beetje bang zijn voor haar woorden? “Jij en ik zullen de club leiden en zullen het sterkste duo worden die de wereld ooit heeft gezien!! Samen zullen we over heersen over de hele wereld!” Vertelde ze hem op een alles bepalende stem. Ze gingen toch geen oorlog voeren! Dit werd nu toch wel ongemakkelijk en misschien een beetje raar. Maar, hij moest er doorheen bijten. Ze waren vrienden nu en hij zou dat niet gaan weggooien door een paar woorden die met iets te veel passie waren gesproken. En wat Nettlekit zijn was zo erg nog niet. Het sterkste duo van het woud...Daar kon de jonge kater alleen maar van dromen. “D-dankjewel voor de eer..” fluisterde Nettlekit dan toen ook en tikkeltje ongemakkelijk. Had ze dan ook zelf haar felle woorden doorgehad? Dat moest haast wel. Een kleine glimlach verscheen weer op zijn gezicht dat een klein tijdje geleden nog een geschokte uitdrukking had gedragen. "Natuurlijk. Het is jouw plekje en jij bent vast een beter leidend type dan mij. En aangezien Dustpaw en Waterpaw nog geen leden zijn kunnen zij ook geen leider van de club worden," De woorden waren oprecht en warm en hij kon het niet helpen ietsje breder te lachen.

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

Nettlekit haar blik wisselde af tussen de grond en Ardentpaw zijn gezicht. Misschien was ze iets te enthousiast geweest, maar gelukkig kon haar nieuwe vriend er nog mee lachen. Dat gaf haar ook weer een klein zetje zelfvertrouwen waardoor ze weer op keek. Ze moest zelf ook breed lachen bij zijn woorden. Lachen en blozen. Hij scheen veel vertrouwen in haar te schenken. Dat maakte het dat ze zich onbehagelijk warm begon te voelen. Trots bovendien, en een tikkeltje nerveus. Nu hij het op die manier zei moest wel serieus worden. Het laatste wat ze wilde was dat hij zijn nieuwe vertrouwen in haar leiderschap en vriendschap kwijt ging raken. Nettlekit kreeg een vastberaden uitdrukking en ging recht staan. Het mocht dan maar een club tussen vier leerlingen zijn, voor haar was het meer dan dat. Een mogelijkheid om zichzelf te bewijzen. Tegenover Ardentpaw, tegenover Waterpaw en Dustpaw maar ook tegenover ieder ander. En vooral tegen Thornstar. Ze slikte toen ze aan hem dacht. Hij was geen kwaaie leider. Hij was niet boos geworden en had haar ook niet verbannen toen ze de medicijnen van Mistgaze had omgegooid. Tevens was hij ook niet boos geworden toen ze terug kwam met Dustpaw toen hij gewond was. Hij was.. Nettlekit wist niet wat hij was. Nog een beetje eng omdat hij een grote, sterke leider was. Maar ook iets anders.

Nettlekit besefte dat ze stil was gevallen. Stilletjes keek ze op naar Ardentpaw en ze moest zwakjes lachen. "Het begint al laat te worden." Ze tuurde tussen de bladeren van hun geheime clubhuis heen en zag dat het inderdaad al flink donker was geworden. Ze zag buiten een handjevol katten zitten, samen een sharing tongues momentje delend. Als vanzelf begon Nettlekit te gapen. Nu pas besefte ze hoe zwaar haar lichaam voelde. Ze was doodop. "Ik denk dat het beter is als we hier morgen over verder praten. Misschien kunnen we dan Waterpaw en Dustpaw ook uitnodigen?" Stelde ze voor, wiebelend met haar oren.  

Zijn worden leken haar vertrouwen in te spreken. Misschien was dat onbewust ook wel wat hij wilde doen toen hij ze zei. Nettlekit moest meer vertrouwen in haarzelf krijgen, zeker na wat ze hem vandaag allemaal had verteld. Maar ook moest ze vertrouwen in anderen krijgen en dat was iets waar hij zeker mee kon helpen. Dat was iets waar hij al mee bezig was. Eerst met het breken van haar emotionele muren en nu met hun geheime club. Nettlekit mocht het dan misschien niet door hebben, misschien wel, maar ze kon zo al twee katten opnoemen die ze als lid wilde hebben en dat was goed. Vooruitgang van haar eenzame blik op de wereld. Oef, dat werd nu wel heel diep. Gelukkig haalde Nettlekit hem uit zijn gedachten door te zeggen dat het al laat werd. Oh, daar had hij helemaal niet aan gedacht. Natuurlijk was het al laat! Het was al redelijk laat geweest doen hij de grijze kattin had aangesproken en toen kwam die hele stortbui en hun gesprek in de apprentice's den nog. Het moest nu onderhand al wel donken zijn. Tijd om alle taken in de clan ten einde te brengen, rust nemen en dan te gaan slapen. "Ik denk dat het beter is als we hier morgen over verder praten. Misschien kunnen we dan Waterpaw en Dustpaw ook uitnodigen?" stelde Nettlekit voor en hij knikte. Ardentpaw kon het daar wel mee eens zijn. Hij begon ook zelf al aardig moe te worden nu. "Moeten we ze dan al zeggen dat het hierom gaat of geheim houden?" Dat was een belangrijke vraag, want de twee waren nu wel de enigsten die ze in zicht hadden om leden te worden.

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

Na nog één weifelende blik op de schemerige buitenplaats keek ze Ardentpaw weer aan. Ze hoefde niet lang na te denken over zijn vraag en een ondeugende grijns verscheen op haar lippen. "We houden het geheim, beetje lekker maken voor de grootste onthulling en zo." Snorde ze met boosaardig fonkelende ogen. "Maar vooral om Waterpaw. Als hij te horen krijgt dat we een geheime club hebben is het binnen 2 minuten voor niemand in thunderclan geheim," Schamperde ze al klonk er duidelijk door in haar stem dat ze het wel amuserend vond. Ze schudde haar hoofd en slaakte een zucht. Nu dat het moment was aangebroken dat ze allebei naar hun eigen den moesten gaan besefte ze dat ze daar als een berg tegen op zag. Terug naar haar koude, eenzame nest die veel te groot voor haar was.

Nettlekit vertelde hem om het nog even geheim te houden, omdat Waterpaw zijn mond niet kon houden. Oh ja, daar wist hij alles van. Soms floepte hij er zelf ook wel dingen uit, maar dat was bijna altijd wanneer hij niet goed over iets nadacht. Hij wist dat hij hier zijn mond wel over zou houden. Ardentpaw humde in overeenkomts. Ze zouden het dus nog even geheim houden. Uit het niets voelde hij de aandrang om te gapen. Hm, misschien was hij toch iets slaperiger dan hij wilde laten blijken. Hij liet zichzelf rustig verder naar de grond zakken zodat hij nu lag. Misschien was dat niet slim omdat hij moe was, maar zijn spieren raakten een beetje stijf van zijn zitpositie. De regen had zijn lichaam koud gemaakt en eigenlijk had hij daarom moeten blijven bewegen. Maar ze waren de den in gegaan om warm te praten en dat had zijn lichaam moeier gemaakt dan normaal. "Moeten we echt al terug?" vroeg hij een beetje beteuterd. Hij kende niet echt veel van de apprentices in de clan en Nettlekit was hij nu al een stuk closer mee. Hij bleef liever hier bij haar.

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

Nettlekit hield haar hoofd scheef met een bedenkelijke blik op haar gezicht. Ze wilde bij Ardentpaw blijven maar wist dat ze nog steeds zich op dun ijs bevond. Als ze nu een regel zou overtreden zou ze nooit leerling worden. Doch hoefde ze maar éénmaal terug te denken aan haar koude nest en werden regels breken en met hem mee gaan naar de apprentice den verleidelijker. "Ik mag niet bij je slapen in de h w den, en jij mag niet bij de kittens en de queens slapen." Dreunde ze op. Nettlekit vroeg zich af wat er was gebeurt met de kitten die geen zier gaf om de code en de regels. De code kon haar nochtans gestolen worden, maar sommige regels.. Ze kreeg toen een idee. Wat nou als Ardentpaw bij haar bleef slapen in hun clubhuis? Dat was immers neutraal gebied. Niemand zei daar wat over, wist van het bestaan af. Dat zou toch wel mogen? Maar dan dacht Nettlekit er weer aan dat het heel eng was om zoiets te vragen. Zoiets persoonlijks. Zou ze..? Ze wendde haar blik af en slikte. Nee, dat durfde ze toch echt niet. "We kunnen morgen weer verder praten. Als ik eerder wakker ben dan jou dan wacht ik op je bij de ingang van de apprentice den. Als jij eerder wakker bent dan ik dan wacht je bij de ingang van de nursery. Hoe klinkt dat?" Ze sprak nursery met wat moeite uit maar deed haar best haar schaamte te verbergen. Ze toverde zelfs een flauwe glimlach tevoorschijn. "Als je.. je weet wel. Geen taken hebt als apprentice morgenvroeg?" Voegde ze er aan toe.

Nettlekit leek zijn vraag te overwegen, maar kwam toch met het antwoord dat geen van hen in ieders den konden slapen. Ja een apprentice bij de kittens proppen zou inderdaad moeilijk worden en Nettlekit zouden ze zo terug de Nursery in sturen als ze haar nu buiten zagen. Wat was het toch een moeilijke situatie. Kon Nettlekit maar gewoon al apprentice worden, maar dat zou op zijn vroegst pas bij de eerstvolgende ceremonie zijn. "We kunnen morgen weer verder praten. Als ik eerder wakker ben dan jou dan wacht ik op je bij de ingang van de apprentice den. Als jij eerder wakker bent dan ik dan wacht je bij de ingang van de nursery. Hoe klinkt dat?" Stelde Nettlekit voor. Het was niet erg zeker maar het bracht een glimlach naar zijn gezicht. Maar toch..."Of we kunnen hier slapen? Er is genoeg ruimte en dan kunnen we nog lang doorpraten!" vertelde hij enthousiast, maar meteen nadat hij hed voorstel had gedaan moest hij gapen. Okay, misschien niet lang maar wel nog eventjes. Zou Nettlekit het raar vinden? Té prive? Ze had hem immers vandaag pas ontmoet en niet veel katten waren zo vriendelijk en vertrouwend tegen anderen als hemzelf. En dus wachtte hij wat nerveus haar antwoord af met een blosje op zijn gezicht.

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

Nettlekit haar gedachten sloegen op tilt. Liepen vast. Nettlekit.exe has stopped working. Ardentpaw stelde voor.. Ardentpaw stelde voor.. "M-m-m-met mij?" Stamelde ze verbaasd. "S-samen hier sl-" Ze kon het woord niet eens zeggen. Haar wangen werden rood en haar binnenste fladderde, maar waarom die dat deed begreep ze niet. En diep van binnen voelde ze ook geluk. Dan zou ze niet meer in de kou hoeven slapen.. niet meer alleen.. hoe lang sliep ze nu al alleen? Haar pleegmoeder was vertrokken toen de rest van haar nest leerling werd. Doch gaf dat niet heel erg. Nettlekit had toch niet veel op met haar. Nettlekit wist niet eens meer hoe het aan voelde om tegen een warm iemand aan te liggen. Sinds het incident met Rabbitkit had ze alleen maar buiten het nest geslapen, alleen. En nu wilde Ardentpaw.. Zo maar? "J-je .. we.. " We kennen elkaar pas echt net.. waarom zou je zoiets willen met zo iemand als ik? Moet je dan niet langer bevriend zijn? Is dit slecht? Is dit goed? zei ze mentaal.

Ardentpaw merkte al meteen op dat ze zijn voorstel niet helemaal goed opving. Was het nerveusiteit? Of misschien wilde ze het gewoon niet? Hij wist het niet maar ze leek zeker verbaasd. Zo verbaasd dat er geen hele zinnen meer uit haar mond kwamen. Uh...Oops. Ardentpaw knikte toch, als confirmatie dat hij inderdaad liever hier bleef slapen met zijn nieuwe vriend dan teruggaan naar de drukke apprentice den. "Zie het als oefening voor als je eindelijk in de apprentice den mag slapen. Dan kunnen we nu al wennen aan denmates zijn." Zou dat haar wat gerrust stellen? Hij hoopte van wel. "M-maar het hoeft niet hoor als je niet wilt. Ik bedoel, we kennen elkaar pas net maar ik vind jou en leuke vriend en anders slaap je maar zo alleen in de Nursey bij al die spelende kittens die je wakker houden. Daarbij is het ook wel eens leuk om op een geheime plek te slapen, we moeten het clubhuis een beetje meer eigen maken," ratelde hij een tikkeltje nerveus aan een stuk door. Misschien had hij nu hun vriendschap een stap achteruit gezet.

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

De situation was van erg naar erger geëscaleerd. Nettlekit slikte en probeerde haar gedachten op een rij te krijgen. Het allerliefste wilde ze nu weg rennen. Veiligheid. Dan dacht ze weer aan Waterpaw. Toen ze tegen hem had gezegd dat ze wel vrienden wilde zijn was er niets ergs gebeurd. Hij had haar niet verraden of pijn gedaan. Ze waren zelfs nu nog steeds vrienden. Dan dacht ze aan Ardentpaw en vroeg ze zich af hoe veilig het was om ja of nee te zeggen. Ze vond hem aardig, en praten met hem kwam als vanzelf. Maar dan toch .. Ze zuchtte gefrustreerd en wendde zich van hem af om beter na te kunnen denken. "Nou als we toch gaan oefenen dan.. dan.." Haastig verdween ze tussen de bladeren door. Ze snelde naar de nursery terug en sloop naar binnen zodat ze de queens en kittens niet wakker zouden worden. Ze trok haastig kluiten mos en takjes van een verlaten nest af, waarvan ze wist dat de eigenaar niet meer terug ging komen. Toen haar ben vol zat rende ze terug en dook ze door de ingang heen. Ze wierp Ardentpaw een blik toe en legde het neer. "Laten we twee nesten maken," stelde ze voor. Dat was nou net iets veiliger. "Ik haal nog meer en dan kunnen we hier tijdelijk vannacht slapen." Nettlekit voelde haar zelfvertrouwen terug keren nu ze het heft weer in eigen handen kon nemen. Samen in een apart nest vond ze een stuk minder eng klinken dan 'samen slapen'. Ze keerde zich opnieuw om en rende weer terug. Ze maakte nog drie extra tripjes voor ze genoeg materiaal had voor een nest voor beide. Ze had nu al zo vaak een nest gemaakt voor de elders of de queens dat ze geen enkel probleem had eentje voor zichzelf in elkaar te flansen. Ze maakte hem een halve staart lengte van Ardentpaw af, ietsje meer als in de apprentice den maar dat gaf niet. Blij met haar creatie kroop ze naar binnen en krulde zich op. Dit nest was vele malen kleiner dan haar nest in de nursery. Dit maakte hem stukken warmen. Nettlekit spon van genoegen en voelde hoe haar spanning was gezakt nu dat ze haar aandacht voor een tel op iets anders kon leggen.

200 posts wooo

Had hij het nu verpest. Nettlekit leek het een niet erg aangename gedachte te vinden. Was hij dan net iets té vriendelijk geweest? Maar hij wilde alleen dat ze niet terug hoefde naar de nursery, helemaal alleen. Ze begon wat te zeggen, maar was toen snel al het clubhuis uit en even vroeg Ardentpaw zich af of hij haar had weggejaagd. Dat had hij haar eindelijk zover gekregen om vrienden te worden en dan gebeurde er dit. Het liefst wilde hij een miljoen excuses aan haar aanbieden nu, maar zou dat hem veel goed doen? Hij had al lang gemerkt dat Nettlekit erg gevoelig was en weinig tot geen vertrouwen in anderen had. Had hij nu het kleine beetje vertrouwen wat ze hem had gegeven geschonden? Misschien was hij toch een beetje aan het overdrijven, realiseerde Ardentpaw zich, toen de grijze kattin weer door de verborgen ingang van het clubhuis kwam beladen met materiaal om een nest mee te maken. "Laten we twee nesten maken," stelde ze voor, wat Ardentpaw wat verwarde. Waarom zouden ze een nest maken? Dan zou toch wel iets te close zijn als je elkaar net had ontmoet. En oh, realiseerde hij zich, dat Nettlekit daarom misschien zo raar reageerde. Misschien was hij haar vertrouwen dan helemaal niet kwijt. Nu ze had besloten om in een appart nest van hem te slapen werd ze ook weer een stuk zelfverzekerder. Had het echt allemaal gelegen aan een misverstand van woorden. Misschien dat hij daar dan beter op moest letten, dacht Ardentpaw met een schokje. Nettlekit kon helemaal dichtslaan als hij maar één woord verkeerd zou zeggen. Hij hoopte maar dat dat zou veranderen des te beter en langer ze hem leerde kennnen. "Ik haal nog meer en dan kunnen we hier tijdelijk vannacht slapen." Haar stem haalde hem uit zijn gedachten en Ardentpaw keek toe hoe ze weer verdween en verscheen met meer mos. En dat gebeurde nog een keer en nog eens. Vier tripjes in totaal zorgde ervoor dat ze genoeg mos hadden om een nest mee te maken en daar was Nettlekit dan ook al mee bezig. Met een zwakke glimlach op zijn gezicht, die waarschijnlijk niet te zien was in het donker, begon hij ook aan zijn eigen nest. Hij duwde en vormde het mos met zijn poten tot hij tevreden was dat het niet uit elkaar zou vallen. Het maakte Ardentpaw niet echt uit hoe strak het nest in elkaar zat, want hij was zo moe, maar hij wilde niet dat het uit elkaar viel als hij er in ging liggen. En er in gaan liggen deed hij dan ook. "Ik hoop wel echt dat je snel een apprentice word," mompelde hij ietwat dankzij de slaap die hem nu overkwam. "Dan kunnen we samen allerlei leuke dingen gaan doen, zoals jagen en misschien zelfs samen trainen, maar ook het hele territorium ontdekken." Ja, dat was een mooie gedachte om aan vast te houden. Of Nettlekit het nog wilde na het hele akefietje van daarnet, dat wist hij niet.

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

In haar nest rolde de grijze poes zich op tot een bolletje. Ze keek over de rand naar Ardentpaw, hoe hij ook in zijn nest kroop toen die af was. Ze stopte met spinnen en voelde hoe ze weer serieus werd van binnen, tegen alles in. Ze observeerde hem dus ook stilletjes. "Ik hoop het ook." Zei ze werktuigelijk, al meende ze dat wel. Nettlekit had ondertussen wel meer dan genoeg van het kamp gezien. Ze vond het fijn dat Ardentpaw dingen met haar wilde gaan doen. Waterpaw zou vast ook van alles kunnen bedenken voor haar en ook Dustpaw. Ze dacht maar even niet aan haar zusjes en haar broertje. Die hadden zo goed als twee manen al training. Ze zuchtte geluidloos en legde haar kop tegen de zachte rand van haar nest aan. "Welterusten, Ardentpaw." Miauwde ze zacht, gelukzalig dat ze eindelijk weer eens welterusten tegen iemand behalve zichzelf kon zeggen. Hoewel ze van binnen een slag aan het leveren was, voelde ze zich ook gelukkig. Nettlekit sliep met een lach op haar gezicht die nacht.

end