Urtica Diocia

Hij hoorde een zachte giechel ontsnappen bij zijn woorden. Had hij iets grappigs gezegd, dat wist hij niet. Maar Nettlekit kon lachen en dat was belangrijk. “Te oordelen naar zusjes valt dat toch echt te bezien hoor,” schamperde ze. Tja, daar kon hij geen oordeel over hebben. Broertjes of zusjes had hij niet al kon hij gerust geloven dat familie voor drama kon zorgen. Misschien  deden haar zusjes heel rot tegen haar met een reden, maar niet alles was alleen de schuld van Nettlekit. Dat wist hij zeker. In een ruzie, hoe lang deze ook door ging, zaten beide partijen altijd wel een beetje fout. “.. Je bent eerlijk tegen me, dat vind ik fijn ..” En dat bracht een kleine glimlach op zijn gezicht, ook al was het gezegd met een zucht. “Ik ..” Nettlekit dwaalde af, niet helemaal zeker wat ze moest zeggen. Een blindende lichtflits kwam door de ingang van de den heen. Bliksem. Het leek er dus niet op dat de storm snel zou gaan stoppen en ergens vond Ardentpaw dat wel fijn. Nu had hij tenminste tijd om met Nettlekit te praten, in plaats van dat ze weg zou gaan en haar muren weer compleet dicht zou metselen. “Ik zal proberen een goede vriendin te worden,” Mompelde ze plots. Haar stem was vastberaden, en een beetje bang. “Maar.. ik kan gewoon niet zo maar veranderen. Dat heeft tijd nodig.” Ze keek hem aan, emoties ronddraaiende in haar oranje ogen. “Ik wil het wel, eerlijk.. er is niets aan om boos en eenzaam te zijn. Om zoveel ongeluk te hebben!” Haar stem ging wat omhoog en een van de apprentices aan de andere kant van de den schoot een blik hun kant op, maar keek al snel weer weg. Het waren zijn zaken immers niet. “Ik wilde alleen maar mijn ouders zien, en voor ik het wist werd de hemel donker en Dustpaw gebeten,” ging Nettlekit verder en ze kneep haar ogen dicht. “Het was nooit mijn bedoeling om ze pijn te doen, Waterkit, Rabbitkit, Dustpaw.. Mistgaze met haar kruiden en Coalkit die alleen maar huilde.. ” Ardentpaw had medelijden met haar, maar hij wist dat Nettlekit het niet zou waarderen als hij dat zou laten zien. Nee, hij kon er beter voor haar zijn dan sorry voor haar voelen. “Ik wilde alleen maar goed doen.” Hij wilde haar aankijken, vertellen dat het okay was, maar de kattin liet haar kopje hangen. “En niemand kan meer van je vragen,” Maar de woorden verlieten zijn mond en het klonk al niet goed. Natuurlijk konden ze meer vragen. Maar ze zouden het niet horen te doen. Ze zouden niet meer moeten vragen dan een kat die haar best deed. “En als ze dat wel doen dan zijn het gemene mousebrains die je aandacht niet verdienen.” Het was belangrijk dat ze dat wist. “En nu lacht iedereen me uit! En er is geen moer wat ik daar aan kan veranderen.“ Ardentpaw zuchtte. Nettlekit had het echt moeilijk, vooral als de clan zo tegen haar deed. Konden ze dan echt niet inzien dat alles een ongeluk was geweest, dat ze het goed had bedoeld. Ze had veel pijn en spijt, maar niemand wilde dat blijkbaar inzien. “Zoals ik al zei, gemene mousebrains.” Het was een halfhartige poging op humor. “En jij hoeft niet te veranderen om hun gelukkig te maken. Ze zouden eens hun brein moeten gebruiken en snappen dat niet alles jouw schuld is.” Het was misschien niet zoals hem, om kwaad te spreken over clangenoten, maar dit vond hij toch wel een beetje te gek voor woorden.

Ze had echt niet bitter willen klinken, of gepijnigd maar dat was nu eenmaal gebeurt. Het bracht Ardentpaw niet van zijn stuk echter. Integendeel, hij leek zijn mening erover al klaar te hebben. Dit was nu al de tweede keer dat hij zo onvoorwaardelijk achter zijn eigen woorden stond. Nettlekit was het er helemaal mee eens dat het gemene mousebrains waren. Ze slaakte een zucht maar moest toegeven dat zijn woorden enig effect hadden op haar. Op een goede manier. Doch, de twijfel! De vragen. Hoe kon zij in hemelsnaam niet vragen van zichzelf om te veranderen als de hele wereld haar beoordeelde op wie ze echt was? Het was moeilijk om niet alle schuld op zich te nemen als nog niemand anders dan zij de schuld van alles had gekregen. Ze schudde haar kop afwijzend. “Ik zal moeten veranderen als ik geaccepteerd wilt worden,” Nu was het haar beurt om met volledige zekerheid te spreken. “Niet iedereen is zo ruimdenkend als jij,” Grapte ze. “Kon ik maar gewoon dit rot kamp uit! Mijn energie kwijt.” Verzuchtte Nettlekit gefrustreerd. “Mijn siblings inhalen met trainen ..” Ze begon haar vacht weer droog te likken. Die voelde nog best vochtig en dat werkte beklemmend. Genoeg verdrietig geweest. Tijd om zichzelf weer te herpakken en de strijd weer aan te gaan. Ardentpaw wilde haar vriend zijn. Hij probeerde haar op te vrolijken merkte ze. Dan mocht ze wel eens wat dankbaarheid daarvan tonen. “Zal ik wat prooi gaan pakken van de stapel terwijl we hier wachten tot de regen voorbij gaat?”

Nettlekit leek er zeker van te zijn dat als ze wilde dat andere katten haar accepteerden dat ze moest veranderen. Misschien had ze een klein punt daar, maar niemand zou iemand anders moeten zijn om geaccepteerd te worden. Dat klopte niet. “Niet iedereen is zo ruimdenkend als jij,” Grapte ze. Hij glimlachte kort. "Okay, okay. Maar niet te veel veranderen. Dat zou mijn ruimdenkende brein niet aankunnen," grapte hij terug. “Kon ik maar gewoon dit rot kamp uit! Mijn energie kwijt.” zuchtte Nettlekit gefrustreerd. “Mijn siblings inhalen met trainen ..” Vastzitten in het kamp is niet iets wat hij zou willen en hij begreep compleet dat ze haar energie kwijt wilde. Dat zou hij ook willen als het hem was. "Het zal vast niet lang meer duren tot je een apprentice word. Ze kunnen je niet voor eeuwig kitten laten blijven en ik denk dat Thornstar graag een nieuwe warrior erbij heeft zo snel mogelijk." Vertelde hij haar. Hij kon niets beloven op dat vlak, hoe graag hij het ook zou willen. Maar Nettlekit was nu al twee manen teruggehouden van het worden van een apprentice. Veel langer zouden ze haar niet nog in de nursery laten blijven, toch? “Zal ik wat prooi gaan pakken van de stapel terwijl we hier wachten tot de regen voorbij gaat?” vroeg ze opeens en zijn maag knorde al in antwoord. Buiten in de regen had hij niet aan eten gedacht, maar nu kwam de honger opeens. Ardentpaw knikte. "Dat zou fijn zijn." miauwde hij als antwoord. Van hem mocht Nettlekit zo lang in de den blijven als ze wilde, maar volgens clanregels zou ze uiteindelijk toch weer terug moeten naar de nursery.

Nettlekit moest lachen toen Ardentpaw zijn maag begon te knorren toen ze hem aan eten herinnerde. Ze hoefde niet op antwoord te wachten van de cyperse tom om te weten dat hij honger had. Ze trok geamuseerd met haar snorharen en knikte. “Goed, ik ben zo terug.” Murmelde ze en ze wendde zich tot de uitgang. Het stortte nu zo hevig dat er een soort bewegende, grijze muur van regendruppels voor de ingang hing. Ze had net de meeste nattigheid van haar vacht gehaald en nu zou ze weer nat worden. Als ze snel was dan zou het meevallen, dacht ze. Ze had immers niet stil gezeten al die tijd in het kamp. Nettlekit spande haar spieren aan en dook toen vooruit door de natte muur. Het hooste zo erg dat ze niet veel voor zich kon zien en dus moest ze de prooistapel op instinct en gevoel vinden. De magere hoop kwam in het zicht voordat ze hem ruiken kon. In dit weer scheen het haar toe dat ze alleen maar aarde rook die door de regen omhoog gewerkt werd. De paar stukken prooi die er lagen waren al doorweekt wat betekende dat ze een stuk prooi moest zien te vinden die wat onder de rest verscholen lag. De grijze kitten duwde vlug wat karkassen opzij en greep een magere, bruine merel die er redelijk droog uit zag. Haastig keerde ze om en sprintte ze terug naar de apprentice den. Eenmaal binnen schudde ze haar vachtje uit en liet ze de merel uit haar bek vallen. “Brrrr-” Ze ging meteen zitten om haar ruggetje te drogen. “Eet smakelijk.” Zei ze alvast tegen hem en ze schoot hem een warme glimlach.

Nettlekit lachtte om zijn knorrende maag voor ze hem vertelde dat ze zo weer terug zou zijn en ze de den snel uitsprintte. Oh! Hij had helemaal niet gedacht aan de regen die buiten nog steeds aan de gang was toen ze had aangeboden wat prooi te halen. Wat was hij toch weer lekker slim bezig. Nettlekit had haar vacht net droog gekregen en nou ging ze weer de stortbui in om doorweekt te worden. Straks werd ze nog ziek door hem, goede vriend zou hij dan zijn. Voor zijn gedachtengang verder kon gaan wurmde Nettlekit haarzelf weer naar binnen en liet een merel voor hem neervallen. Ze ging weer zitten en begon opnieuw met het drogen van haar vacht. "Eet smakelijk." vertelde ze hem met een warme glimlach. Hij lachte terug en nam een hap van de merel. Het was pas nadat hij deze had doorgeslikt dat Nettlekit misschien ook wel honger zou hebben. "Wil je hem delen?" vroeg hij haar. Dan kon hij het tenminste goed maken voor het feit dat de kattin de regen weer had ingemoeten. "Je hebt al die moeite gedaan om een stukje voor mij te halen dan vind ik dat je ook wel een paar happen hebt verdient," Als ze honger had dan. Hij wist natuurlijk niet wanneer de grijze kattin voor het laats had gegeten, maar hij gokte dat het ergens vroeg die dag was geweest en nu was het toch al laat in de middag.

Terwijl Nettlekit haar vacht zachte likken gaf hield ze ook haar ogen gericht op Ardentpaw. Hij begon al aan de merel en dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Nu dat zij er eens over nadacht.. wanneer had zij voor het laatst gegeten? Ze kon het zich niet meer herinneren. “Wil je hem delen?” Alsof hij haar gedachten had gelezen. Ze stopte met haar vacht te likken en knikte aarzelend. “Je hebt al die moeite gedaan om een stukje voor mij te halen dan vind ik dat je ook wel een paar happen hebt verdient,” Nou, als hij zoiets niet erg vond dan liet ze zich dat geen twee keer zeggen! Ze zakte door haar pootjes en trok wat veren uit, waarna ze een hap nam. Het vlees smaakte zoet en droog. Onder het kauwen kropen haar mondhoeken omhoog. “Heerlijk.” Bracht snorrend ze uit met haar mond vol. Ze krulde haar staart om haar lijf heen en nam nog een hap. Het scheen haar toe op dat moment dat prooi het beste smaakte als je het met iemand deelde. Haar maag knorde hard en ze nam nog een gretige hap. Ze keek weer omhoog naar Ardentpaw en kon haar lach niet onderdrukken. Ze vond het zo fijn dat iemand met haar eten wilde delen. Met haar wilde zitten en naar haar wilde luisteren. Ze voelde zich gewaardeerd en serieus genomen. Natuurlijk was ze nog steeds een beetje bang. Bang om gekwetst te worden en bang om dit mooie moment te verliezen. Maar op dit moment overwon de vreugde het van de twijfel. Nettlekit besefte zich plots dat ze aan het staren was en keek snel weg met blozende wangen. Focus op je vogel, Nettlekit.

Ardentpaw keek geamuseerd toe hoe Nettlekit de vogel zowat aanviel. Ze trok wat veren uit het beest en nam haar eerste hap. Om daarna nog een gretige tweede en derde hap te nemen. Zolang hij ook nog maar iets had. Ze keek op naar hem met een lach op haar gezicht en een warm gevoel vulde hem. Het voelde goed om de grijze kattin te laten lachen, omdat ze maar zo weinig had om over te lachen. Er waren zoveel factoren in haar leven die haar tegen wilde houden en hij was blij dat hij juist het tegenovergestelde voor haar deed. Toch keek Nettlekit na een tijdje weer weg. Was ze aan het twijfelen, dingen aan het over analyseren? Maar was dat nu niet precies waar hij mee bezig was? Grappig hoe dat dan werkte. “Ik weet dat de vogel lekker is, maar laat nog wel wat voor mij over,” Plaagde hij haar. Ardentpaw had besloten om te doen of dat hij haar staar niet had opgemerkt, zonder twijfel dat ze had zitten nadenken op dat moment. En misschien zou wat humor haar nog meer op haar gemak laten voelen.

De amberkleurige ogen van de kattin focuste zich nu strak op de vogel. Ze wist er nog een vierde hap in te krijgen voordat Ardentpaw haar erop wees dat hij ook nog wat wou willen. Ze stopte abrupt en grinnikte schaapachtig. “Nou vooruit dan,” Ze wierp hem een speelde blik toe. “Je zou bijna zeggen dat je het niet nodig hebt met dat buikje van je.” Wierp ze terug, zichzelf verrassend met haar grapje. Geen gemeen grapje maar een oprecht grapje. Dat voelde vreemd.. Nettlekit ging weer recht op zitten en besloot om Ardentpaw voor nu maar even te laten eten. Als ze er over nadacht dan had hij het toch drukker dan zij. Met al die apprentice taken. Een bedachtzame blik verscheen er in haar ogen. “Zeg.. hoe ziet het er uit daar buiten?” Vroeg ze zacht. Ze kon niet veel herinneren van haar nachtelijke uitstapje. Het was donker geweest en verraderlijk. Ze was per toeval uitgekomen bij de snake rocks en ook die waren in duisternis, sneeuw en een vaag schijnsel van de maan gehuld geweest. Ze had geen flauw idee hoe de rest van de wereld er uit zag. De druppels buiten begonnen ondertussen minder hard neer te dalen.

Een buikje? Hij had zeker geen buikje! "Haha, erg grappig," reageerde hij goedaardig. Om een punt te maken nam hij dramatisch een hap van de vogel. Dan zou hij wel een buikje krijgen. Even zaten ze in stilte terwijl hij at, maar het was niet onaangenaam. Toch had Nettlekit opeens een vraag. “Zeg.. hoe ziet het er uit daar buiten?” Hij slikte een stukje prooi wat hij nog in zijn mond had door en zocht haar blik op. "Groot," was het eerste woord wat in Ardentpaw opkwam. Hij had nog steeds niet iedere plek van hun eigen territorium kunnen verkennen, zo groot vond hij het en dan waren er nog drie territoria minstens zo groot. "Maar het is wel mooi. Zelfs nu in het slechte weer zie je nog de bladeren proberen door te komen. Soms ziet het er dan heel groen uit in de zwakke zon, en dan valt er een mooie gloed over de bosgrond." Dat was hoe hij het had meegemaakt. "Het is nog wel steeds koud hoor, en negen van de tien keer ligt er nog sneeuw en die andere keer regent het, dus dan ziet het woud er niet altijd zo mooi uit, maar ik wou toch dat ik je het kon laten zien," Dat laatste kwam er een stuk minder enthousiast uit. Kittens mochten het kamp niet uit, en hoewel hij overtuigd was dat ze binnenkort een apprentice zou worden, was de datum daarvan nog helemaal niet zeker. Misschien als Nettlekit een apprentice was konden ze samen gaan jagen. Dat zou eens mooi zijn, mogelijk konden ze er dan een vriendschappelijk wedstrijdje van maken wie het meeste kon vangen. Dat zou haar zeker motivatie geven om haar training in te halen op een vlak.

“Groot.” Was zijn antwoord. Nettlekit ging rechter zitten, nieuwsgierig naar wat hij te vertellen had. Ten teken dat hij haar onverdeelde aandacht had. “Maar het is wel mooi. Zelfs nu in het slechte weer zie je nog de bladeren proberen door te komen. Soms ziet het er dan heel groen uit in de zwakke zon, en dan valt er een mooie gloed over de bosgrond.” Haar ogen begonnen te schitteren terwijl ze het zich voor de geest probeerde te halen. Ze zag kale takken voor zich, bedekt met willekeurige bosjes bladeren. En de zon die de bosgrond groen kleurde. Ze deed haar ogen gauw dicht om het beter te kunnen visualiseren. “Het is nog wel steeds koud hoor, en negen van de tien keer ligt er nog sneeuw en die andere keer regent het, dus dan ziet het woud er niet altijd zo mooi uit, maar ik wou toch dat ik je het kon laten zien,” Nettlekit opende langzaam haar ogen en keek op naar hem. “Ik hoop dat we het samen een keer kunnen zien.” Zei ze oprecht. Ze keek opzij naar de uitgang van de den, naar de druppels die naar beneden stortte. Het leek er op dat het op ging klaren. Een klein stemmetje in haar hoofd wist het al voordat ze het zou kunnen uitspreken. Als het op zou klaren dan zou het bijna tijd zijn voor haar om terug te gaan naar de kittens. De zon was al aan het ondergaan en de den zou weldra gevuld zijn met leerlingen. Ze slikte moeizaam. Het groeiende gevoel van teleurstelling in haar binnenste negerend. “Vertel me meer,” zei ze in een poging het onvermijdelijke uit te rekken. Ze wendde zich weer tot Ardentpaw. “Bestaat er echt een plek door tweebenen is aangelegd?” Vroeg ze met grote ogen.

Terwijl hij vertelde kon hij haar ogen zien gaan schitteren. De bewondering van het woud dat hun kamp omringde was iets wat hij zelf ook had meegemaakt. De bomen die tot de hemel kwamen, met eekhoorns en vogels te hoog voor hun om te vangen. Hij kon niet wachten om het in bloei te zien. “Ik hoop dat we het samen een keer kunnen zien.” Ardentpaw knikte enthousiast. "Als je in green-leaf een apprentice bent gaan we het samen allemaal verkennen!" beloofde hij haar. Dan zou alles er mooi uit zien, dan zou er voldoende prooi zijn. Nettlekit keek naar de opening in de den en Ardentpaw volgde haar blik. De regen was nu zeker niet meer met bakken uit de lucht aan het vallen, integendeel, het verminderde. Snel zou het alleen nog miezeren en dan zou het stoppen. En toch...Toch was de gestreepte kater er niet blij mee. Hij zou nog uren met Nettlekit kunnen praten. Ze was een goede gesprekspartner nu ze eenmaal wat open was tegen hem en hij kon al voelen dat ze een goede vriendshap kunnen gaan krijgen. Als ze hem maar niet zou wegduwen wanneer ze dacht dat het fout leek te gaan. Maar dat zouden ze later wel zien. “Vertel me meer,” Bracht de stem van de kattin hem weer terug naar hun gesprek. “Bestaat er echt een plek door tweebenen is aangelegd?” Ardentpaw knikte. "Ik ben er nog niet geweest, maar toen ik mijn rondje door het territorium kreeg liepen we er langs. Ze hebben echt rare dens." vertelde hij haar vrolijk. Het schoot hem niet te binnen om te zeggen dat Bloodclan daar ook ronddwaalde, want dat had hij wel gehoord, maar of het waar was wist hij niet. "En je hebt ook fourtrees. Die eiken zijn echt mega groot, groter als enige boom die je ook maar in het woud tegenkomt," Fourtrees was hij wel geweest en de plek hield nog steeds een bepaalde wonder in zich. Ardentpaw wist dan ook dat hij zichzelf daar zeker nog wel eens zou vinden.

Nettlekit luisterde. Met groeiende verbazing en ontzag. Als er echt een plek bestond waar twolegs leefde dan zou de wereld eindeloos groot zijn. Ze zou nooit verveeld raken met de wereld als die zo groot kon zijn. “Wauw..” Prevelde ze vol ontzag toen Ardentpaw inderdaad beaamde dat er twolegs leefde. In vreemde dens! Ze wilde wel eens zien hoe die eruit zagen. Ze stelde zich voor dat die er net uit zagen als de dens van de warriors, alleen dan vele malen groter en hoger omdat ze wist dat twolegs volgens de verhalen erg lang waren. “Fourtrees!” Echode ze toen Ardentpaw dat punt omhoog bracht. De heilige plek van StarClan waar katten ook konden komen en elke volle maan een gathering hielden. Nettlekit snakte naar adem toen ze het besefte. “Fourtrees..” Fluisterde ze afwezig tegen zichzelf en ze keek weer naar de grond met een bedenkelijke uitdrukking. Die eiken zijn echt mega groot, groter als enige boom die je ook maar in het woud tegenkomt, had Ardentpaw gezegd. Als er een plek was waar ze met StarClan kon communiceren dan was het daar wel. Ze zou op de grote rots klimmen zoals ze had gedaan bij de snakerocks en .. Nettlekit keek weer op. “Ik wil naar Fourtrees,” Besloot ze resoluut. Stem onwrikbaar en ogen serieus.

Ze was een goede luisteraar, vooral toen hij over Fourtrees begon. “Ik wil naar Fourtrees,” kondigde Nettlekit aan. Bedoelde ze nu? Maar ze wist toch ook wel dat het kamp uitsluipen haar juist in deze positie had gebracht. "N-nu?" kwam er dan ook verrast uit. Als ze zou beaamen dat ze inderdaad nu Fourtrees wilde bezoeken kon hij altijd nee zeggen. Maar dan? Nettlekit's toon en houding gaven aan dat ze niet om te praten was en hij zou haar ook niet alleen laten gaan. Nee, het zou toch ook wel een beetje gek zijn om nu nog te gaan. Het zou zo donker worden en Fourtrees was zeker wel een eindje van het kamp vandaan. Niet te vergeten dat er nog veel warriors buiten waren, terug op hun weg naar het kamp. Maar misschien begreep Ardentpaw haar wel gewoon helemaal vekeerd. Misschien bedoelde de kattin wel wanneer ze eindelijk apprentice zou zijn. "Ik wil je wel eens meenemen," Eens. Niet vandaag, maar eens. Zo maakte hij geen beloftes die hem in de problemen zouden kunnen brengen.

Het plan was eenvoudig. Eenmaal bij de Fourtrees aangekomen zou ze wachten tot het avond werd en de sterren tevoorschijn komen. Als Nettlekit eenmaal op de rots was geklommen, die er lag volgens vele katten, kon ze StarClan oproepen. Ze zou op de meest heilige plek staan die er maar bestond. Dan zouden mam en pap toch met haar praten! “Nee, niet nú domoor!”  Riep ze uit met fonkelende ogen. “Als ik nu het kamp uit ga zorgt Thornstar er voor dat ik pas warrior word als ik een oud vrouwtje ben!” Voegde ze eraan toe en ze rolde met haar ogen. Het vuur in haar binnenste was weer aangewakkerd. Ze had een tijdje niet meer geloofd in StarClan. Maar dan herinnerde ze zich weer aan de wolken die voor de maan waren getrokken die avond. Ze waren vast boos geweest omdat ze nog kitten was en de regels overtrad. Als ze leerling was dan mocht ze het kamp uit. Dan had ze alle recht om naar de Fourtrees te gaan als ze dat wilde. “Ardentpaw,” Ze keek hem aan met vastberaden ogen. “Dankjewel dat je mij mee wilt nemen maar ik ga nergens heen,” Ze keek opzij naar de regen. Het miezerde. “Nu nog niet althans. Wanneer het moment daar is dan zou ik het geweldig vinden om met jou samen naar de Fourtrees te gaan.” Nettlekit lachte van geluk. Ze waardeerde het dat hij zo met haar mee zou gegaan zijn. Misschien was dat niet heel verstandig van hem als ze nog kitten was maar zodra ze apprentice was dan lag dat anders. Hij.. hij was oprecht aardig voor haar. Dat geluk was sterker dan het verdriet die ze voelde om haar nutteloze siblings.

“Nee, niet nú domoor!” riep Nettlekit uit. Phew, dan had hij het toch verkeerd begrepen. “Als ik nu het kamp uit ga zorgt Thornstar er voor dat ik pas warrior word als ik een oud vrouwtje ben!” Ardentpaw kon het niet helpen om kort te lachen toen hij haar dat hoorde zeggen. "Je bent nu al een oud vrouwtje tegenover mij," plaagde hij. "Maar ik ben wijzer," voegde hij er grinnikend aan toe. Hij had haar toch een hele therapeutische sessie gegeven daarnet, dus dat moest ergens wel betekenen dat hij wijs was. Misschien niet kwa logisch advies, maar wel als het om het hart ging. Nettlekit miauwde zijn naam en hun blikken kruisten elkaar weer, de hare vastberaden brandend in de zijne. “Dankjewel dat je mij mee wilt nemen maar ik ga nergens heen,”Ze keek opzij naar de regen. Het miezerde. “Nu nog niet althans. Wanneer het moment daar is dan zou ik het geweldig vinden om met jou samen naar de Fourtrees te gaan.” Ze lachte en het was aanstekelijk. "Dat is een deal. En dan gaan we er gelijk een avontuur van maken, zodat het waardig is om te herinneren." beloofde hij. Hoe, dat wist hij nu nog niet, maar hij kon vast iets bedenken. En misschien had Nettlekit zelf al wel wat in gedachten. Dat zouden ze nog wel zien.

Nettlekit knikte eenmalig. Dan was dat dus afgesproken. “Ardentpaw, zodra ik de naam Nettlepaw toegewezen krijg beloof ik dat we samen naar de Fourtrees gaan.” Beloofde ze plechtig. Ze rechtte haar schouders en keek hem voor een tel heel plechtig aan- voordat ze onherroepelijk begon te giechelen. Ze hoorde buiten de regen stoppen. De druppels vielen eerst langzamer. Steeds grotere pauzes er tussen. Tot dat alleen nog maar het geluid van zacht vallende druppels te horen was. Het zachte ruisen van de wind. En voordat Nettlekit nog iets anders kon doen stormde de eerste apprentice al langs hen. Ze keek opzij en zag dat het kamp weer drukker begon te worden. Geroezemoes steeg op en sijpelde tussen de kieren van de den heen. Als je het haar mocht vragen had de regen nooit hoeven op te houden. Dit moment, het mocht eeuwen duren. Al gauw verschenen er meer leerlingen en moest Nettlekit opzij stappen zodat ze langs haar heen konden. Ze ging naast Ardentpaw staan en keek naar de plotse bezigheid. Ze durfde Ardentpaw niet aan te kijken. Bang dat hij als eerste de woorden zou uitspreken.

Ze maakte hem een belofte, erg officieel en Ardentpaw kon het niet laten om even te grinniken. Nettlekit barste zelf ook in een bui van giechels. Ondanks hun lol wist hij dat ze zich wel aan hun beloftes zouden houden. En hij kon haast niet wachten tot Nettlekit een apprentice zou zijn. Over apprentices gesproken, de den raakte voller, merkte hij op. Hij luisterde en de regen kwam tot een stop. Hij keek naar Nettlekit, die nu naast hem stond, de drukte te bekijken. Was dat ongemak wat hij zag, of beelde hij zich nu dingen in? De den werd zeker te druk om nog rustig te blijven praten, naar elkaar namen ze namelijk redelijk wat ruimte in in de nu lichtelijk overvolle ruimte. Toch wilde hij nog wel blijven praten, maar niet zo tussen iedereen. Het kon hem misschien niet schelen dat anderen hem over van alles en nog wat hoorden praten, maar de kattin naast hem gaf er zeker wel om naar wat hij kon aanleiden van hun gesprek die dag. "Het wordt een beetje druk," mompelde hij, niet gedag willende zeggen. Waarom konden ze niet gewoon rustig verder praten? Konden zijn denmates niet voor eens buiten blijven, de regen was nu toch bijna voorbij. Het had geen nut voor hen om te schuilen. Maar wacht, als de regen bijna voorbij was... "We kunnen buiten misschien een rustig plekje opzoeken om verder te praten? Ik denk niet dat we hier elkaar nog gaan horen?" stelde hij met een nerveus lachje voor. Hij wist niet hoe Nettlekit er op zou reageren, want ze wilde hem nu geen eens aankijken. Maar voor hem was het nog steeds beter als het alternatief. Hij had een nieuwe vriend gemaakt en dat betekende een verlangen om meer over haar te weten te komen.

Weifelend luisterde Nettlekit naar twee apprentices die de gebeurtenissen van de dag met elkaar aan het delen waren. De één zwoer een uil te hebben gezien terwijl de ander er stellig van overtuigd was dat uilen niet bestonden. De woorden kwamen nauwelijks door tot haar echter. Ze was zich alleen maar scherp bewust van Ardentpaw die naast haar stond en niets zei. Hij zou ook wel willen gaan slapen binnenkort, of bij andere apprentices gaan zitten om te luisteren naar hun verhalen. Ze betwijfelde dus ook dat hij bij haar zou willen blijven. Haar kop schoot opzij toen hij dus ook voorzichtig opmerkte dat het druk begon te worden. Ze beet op haar lip en knikte, maar keek hem nog steeds niet aan. “We kunnen buiten misschien een rustig plekje opzoeken om verder te praten? Ik denk niet dat we hier elkaar nog gaan horen?” Dat verraste de grijze kitten en ze keek hem meteen aan met grote ogen. “Echt?” Flapte ze eruit. Ze haakte haastig vast op dat voorstel, hopend dat het geen grap zou zijn. “Er is een plekje naast de nursery waar we beschut zitten voor de regen, als die terug komt, en waar we een beetje privacy hebben. Ik zit daar heel vaak,” Stelde ze voor, even twijfelend als hij. Vond hij haar nu stom omdat ze daar altijd zat? Alleen? Ze dwong zichzelf om haar nieuwe maatje aan te blijven kijken. Niet bang worden nu, Nettle!

Het zag er naar uit dat Ardentpaw het een goed idee vond. Hij was er vrolijk genoeg om. Onwillekeurig moest zij zelf daar ook om lachen. Het werkte aanstekelijk. Ze volgde dus ook zonder aarzelen, ze wilde overal anders zijn dan hier op dit moment. Een nieuwsgierige apprentice keek hen na maar zei verder niets. Ze ging naast hem lopen en keek op naar hem. Hij was immers ietsje hoger dan zij. “Het is niet ver,” miauwde ze, wat een relatieve term was aangezien het kamp onmogelijk zo groot was als het territorium. “Hier ik zal het laten zien.” Ze stapte voor hem langs en stapte naar een plek tussen een staartlengte verwijdert van de nursery ingang. Verscholen tussen dikke bladeren was er een opening zichtbaar. “Hier.” Ze duwde zich er doorheen. Het was een kleine holte van vier staartlengtes breed en zes staart lengtes lang. Je kon, vanaf de beschutting, het kamp nog zien. Nettlekit was daar blij om. Ze kon daardoor mooi zien of er iemand langs kwamen. “Hier.” Kondigden ze aan en ze keerde om, ruimte makend voor Ardentpaw. “Hier zitten we wel beschut.” Miauwde ze trots.