Almost had him...

  Ze snoof de geuren om haar heen op. Daar! Een muis! Er gleed een glimlach op haar gezicht. Ze was dan nog geen Warrior, maar ze kon al best wel okay jagen. En natuurlijk kon het nooit kwaad om het sluipen te oefenen wat nodig was om een prooi te vangen. Ze zakte nog dieper door haar poten en sloop zachtjes op de muis af. Ze was zo dichtbij... Nog even... Langzaam hief ze haar kont in de lucht en wiegde het zachtjes heen en weer, voorbereidend op de aanval...

- Ardentpaw first

Ah, en daar was hij weer. Nogmaals de buitenwereld in. Nu had hij zichzelf echter beloofd om dicht bij het kamp te blijven, in plaats van een lange trek naar Fourtrees. Zijn meest recente ontmoeting was daar met Pepperpaw, een Shadowclan apprentice die daar eigenlijk was om een glimp van zijn beste vriend op te pakken. Toch bleef de ontmoeting met de Windclan deputy, Stallionheart, daar hem het beste bij. Hij had zijn tong verloren toen hij achter de rang van de kater was gekomen. Maar Stallionheart had hem ook verteld dat jonge apprentices meestal niet zo ver weg van kamp wanderden op eigen houtje en had hem ook gewaarschuwd over Bloodclan, wie hij had verdacht zich nog steeds in de buurt verschuilde. Ja, dat had hem wel goed over gehaald om in zijn eigen territorium te blijven voor een tijdje. Het betekende echter niet dat hij er niet op uit wilde en nieuwe dingen wilde ontdekken.
Dat was dan ook waarom hij nu door het territorium liep, waar de bomen nog steeds kaal waren en de grond nog steeds koud. Een ferme bries liet zijn bruine vacht warrig omhoog steken en de lucht was een donkere kleur grijs. Er was neerslag op komst, zoveel was wel duidelijk. Ardentpaw keek toe hoe een blaadje van een boom naar de grond dwarrelde en in een splitseconde maakte hij de keus om er op af te springen. Zijn sprong was zeker niet waardig voor ook maar de minste jager, maar het was leuk. De jonge kater ving het blaadje tussen zijn voorpoten, alleen het probleem was dat dat ervoor zorgde dat hij zijn sprong niet kon opvangen. Met een kabaal stortte hij op de grond. Hm, misschien had Pepperpaw’s abiliteit om niet op te letten op hem afgewreven. Toen hij de kattin had ontmoet had ze immers een grote tuimel van de helling van Fourtrees afgemaakt omdat ze niet aan het opletten was toen ze een muis probeerde te vangen. Wat in zijn gedachten verloren had hij niet door dat hij nu praktisch voor een kattin was neergevallen en hij had al helemaal de prooi verstopt in de begroeiing niet opgemerkt. ”Auw, mompelde hij.

  Opeens hoorde ze kabaal vlak bij haar. Ze keek verstoord op. Een jonge kater was vlak voor haar neergevallen. De muis weer herinnerend keek ze langs hem heen, maar het was verdwenen. Ze zuchtte. In ieder geval was ze dichtbij gekomen, bedacht ze. Dat is tenminste iets.
  Ze keek weer naar de kater, Ardentpaw, zag ze nu, en ging rechtop zitten. Haar staart krulde ze netjes over haar voorpoten heen. De zilveren poes keek een beetje geërgerd naar de kat tegenover haar. 'Voortaan wat zachter aan, alsjeblieft,' miauwde ze. 'Je joeg de muis weg waarop ik aan het jagen was.'

Oh, de kattin was zeker niet blij met zijn lawaai. Blijkbaar was ze aan het jagen geweest en hij kon zich wel bedenken dat hij haar prooi dan had weggejaagd. Snel krabbelde hij overeind en schudde hij het zand uit zijn gestreepte vacht. De kattin, een zilvere poes, vertelde hem dat hij volgende keer stiller moest zijn. Ja en hij koos er zeker ook voor om te vallen. Dat maakte eenmaal geluid en daar kon hij niets aan doen. Hij dacht nou eenmaal niet altijd even goed na als hij iets deed en dit was een van die momenten. "Sorry. Maar het was niet alsof ik koos te vallen," miauwde hij schaapachtig terug. Het was de waarheid. Al dacht hij niet dat iemand daar ooit voor zou kiezen. "Ik was een blaadje aan het vangen en ik had niet zo goed nagedacht over mijn landing. En, nou ja...De rest weet je al," Hij richte zijn gele ogen op het vekreukelde blaadje wat nu op de bosgrond lag. Yep, goede indruk. Ach, tenminste had hij niet gemeen of geirriteerd terug gereageerd, dat moest voor iets tellen.

  'Sorry. Maar het was niet alsof ik koos te vallen,' miauwde de kater schaapachtig terug. 'Ik was een blaadje aan het vangen en ik had niet zo goed nagedacht over mijn landing. En, nou ja... De rest weet je al,' hij richtte zijn ogen op het verkreukelde blaadje op de grond.
  Silver volgde zijn blik en zuchtte. Ze wilde nog zeggen dat hij misschien ook op iets nuttigs kon jagen, maar ze wist dat ze daar geen vrienden mee zou maken, dus glimlachte ze naar hem. 'Het is al goed. Ik weet ook niet of ik de muis überhaupt had kunnen vangen.' Natuurlijk had ze dat graag willen uitproberen, maar ja, een andere keer dan maar weer, dacht ze.

De zilveren kattin zuchtte voor ze hem vertelde dat het goed was. Dat ze niet zeker was geweest of ze haar prooi wel zou hebben gevangen. Maar dat was toch juist niet goed! Het liefst zou hij weer zeggen dat het hem speet, maar daar zouden ze niets mee opschieten. Hm, met wat dan wel. Een idee schoot zijn hoofd te binnen waar hij hen beiden blij mee kon maken. "Laten we anders samen een nieuwe muis voor je gaan zoeken en dan mag jij hem helemaal alleen vangen," Stelde hij enthousiast voor, een glimlach op zijn gelaat. Ja, zo zou hij het wel goedmaken met de kattin.. Daarbij kon hij ook zijn eigen jagen ook oefenen. Nadat hij haar een muisje had laten vangen natuurlijk!

  'Laten we anders samen een nieuwe muis voor je gaan zoeken en dan mag jij hem helemaal alleen vangen,' stelde Ardent enthousiast voor met een glimlach op zijn gelaat.
  Silver keek hem even aan en toen brak ook bij haar een glimlach door. Zo konden ze samen jagen en ze kon de kater beter leren kennen. Dat leek haar wel wat. 'Ja, is goed,' miauwde ze terwijl ze op stond, haar staart omhoog met een knikje aan het einde. Ze begon te lopen in de richting waar de muis ook heen ging. Misschien konden ze hem zo weer vinden. De poes keek om naar Ardentpaw. 'Jij hebt toch al een mentor?' vroeg ze hem.

Oh, voor hij het wist was ze al aan het lopen en was hem de vraag gesteld of hij al een mentor had. Ardentpaw knikte. Jazeker, de moeder van zijn beste vriend. Grappig was dat. "Ja, Swallowflight. Maar ik heb nog niet super veel gezien van haar hoor. Maar iedereen is ook altijd zo druk," Ratelde hij een beetje nerveus. Nee, hij wilde geen kwaad spreken maar het was toch wel een beetje teleurstellend om niet veel te hebben getraind nu hij een mentor had. Jij niet dan? vroeg Ardentpaw haar. Het was een beetje gek. Silverpaw, herinnerde hij haar naam nu, moest toch zeker wel een paar manen ouder als hem zijn. Hoe kwam het dan dat ze nog geen mentor had en hij wel? Was er iets gebeurd?

  'Ja, Swallowfight. Maar ik heb nog niet super veel gezien van haar hoor. Maar iedereen is altijd zo druk,' ratelde hij als antwoord op haar vraag of hij al een mentor had.
  Silverpaw knikte. Dat was waar.
  'Jij niet dan?' vroeg Ardentpaw haar.
  Ze zuchtte. 'Nee, niet meer. Ik had wel een mentor, maar die was ziek geworden en heeft het niet overleefd. Nu moet ik weer wachten tot mijn volgende mentor. Ik moet nog een hoop leren namelijk,' legde ze hem uit met een kleine glimlach. 'Gelukkig mag ik wel het het kamp uit, anders zou ik me rot vervelen. En nu kan ik op mezelf ook een beetje oefenen,' miauwde ze. 'Oefen jij ook of jaag je alleen maar op blaadjes?' vroeg ze hem, met een lichte speelsheid in her stem.

Met een kleine glimlach legde Silverpaw uit hoe haar mentor ziek was geworden en hoe die ziekte zijn leven had ontnomen. Ai, dat zat zeker niet mee. 'Gelukkig mag ik wel het het kamp uit, anders zou ik me rot vervelen. En nu kan ik op mezelf ook een beetje oefenen,' miauwde ze. Ja, dat was een reden om het kamp uit te gaan. Zijn reden was totaal anders, wat hem een beetje een gebrek aan woorden gaf bij haar volgende vraag. 'Oefen jij ook of jaag je alleen maar op blaadjes?' Er was een lichte speelsheid in haar stem, net als toen Dewpaw hem plaagde over dat hij aan het liegen was. Maar dat had hij niet gedaan! Thunderclan was gewoon de beste clan, punt uit. Toch. Ardentpaw schonk de ander een schaapachtig lachje. "Ik, uh- Ik heb nog niet echt veel geprobeerd te jagen." vertelde hij haar. Ja, de poging op het blaadje was simpel genoeg, maar hij had al snel gemerkt dat levende diertjes moeilijker waren om te vangen. Dus had hij die maar zo veel mogelijk achterwege gelaten tot hij wat echte training zou hebben gehad. "Ik was te druk bezig met katten ontmoeten en plekken ontdekken," gaf Ardentpaw dan ook toe.

  Met een kleine grijns merkte ze dat hij even niets meer te zeggen had. Hij schonk haar een schaapachtig lachje. 'Ik, uh- Ik heb nog niet echt veel geprobeerd te jagen.' vertelde hij haar.
  Ze knikte. 'Dat was te merken ja,' mompelde ze zachtjes, maar met dezelfde speelsheid als eerst. Ze was hem heus niet belachelijk aan het maken, in ieder geval was het haar bedoeling. Maar sommige dingen moest ze gewoon gezegd hebben, zeker als je met veel kabaal voor haar neus valt en haar prooi wegjaagt nadat je probeerde een blaadje te vangen. Een blaadje was immers niet echt een goede toevoeging aan de prooistapel.
  'Ik was te druk bezig met katten ontmoeten en plekken ontdekken,' gaf Ardentpaw toe.
  Ze keek hem aan. 'Ahaa, nou misschien helpt dat je wel mijn muis terug te vinden, nu je zoveel plekken kent.' Ze glimlachte, maar de sarcasme was onmisbaar in haar stem te horen. Een vrolijke twinkeling verscheen in haar blauwe ogen terwijl ze zijn reactie opwachtte.

Ardentpaw keek haar wat beteuterd aan toen ze opmerkte dat dat wel te merken was. Hij had het blaadje toch gevangen! Okay...Hij was misschien niet zo goed op zijn pootjes neergekomen. Maar muizen vlogen toch ook niet in de lucht. Gekke Silverpaw dat ze hem verwachte vliegende prooi te vangen. Al werd er waarschijnlijk ook niet verwacht dat hij een blaadje zou vangen voor de clan. Oops. Silverpaw keek hem aan toen hij zei dat hij veel katten had ontmoet en ook daarop had ze een antwoord om hem te plagen. Dewpaw was dan toch echt leuker geweest in haar plagen dan Silverpaw. 'Ahaa, nou misschien helpt dat je wel mijn muis terug te vinden, nu je zoveel plekken kent.' Hij richtte even een blik op de kattin en zag een vrolijke twinkel in haar ogen. Vond ze het echt zo leuk om hem belachelijk te maken? Niet lief. "Ik ben vooral bij plekken geweest die ver weg zijn. Zoals Fourtrees. Ik denk niet echt dat mijn mentor er helemaal blij mee was, maar ik heb geen problemen er voor gekregen?" Zijn stem was vragend, alsof hij het zelf ook niet helemaal kon geloven.

  'Ik ben vooral bij plekken geweest die ver weg zijn. Zoals Fourtrees. Ik denk niet echt dat mijn mentor er helemaal blij mee was, maar ik heb geen problemen er voor gekregen?' Zijn stem was vragend.
  Ze knikte even. 'Ik zal het er dan maar vooral niet over hebben met haar,' miauwde ze als advies. 'Voor je het weet krijg je toch nog straf of zo.' Ze glimlachte naar hem en dook tussen wat bosjes door. 'Zelf ben ik ook een keer bij Fourtrees geweest,' vertelde ze hem. 'Moest een van de bomen inklimmen om een andere Apprentice te helpen.' Ze wist niet of het verstandig was dat ze dat gezegd had, maar nu was het toch al te laat. Ze dacht ook niet dat Ardent iemand was om haar te verklikken, ook al had ze hem zonet een beetje geplaagd.

Ardentpaw wilde zeggen dat hij heus wel wist dat hij er niet over moest praten met Swallowflight. Hij was ook weer niet dom. Maar voor hij ook maar iets kon zeggen ging Silverpaw al verder in op zijn antwoord. Blijkbaar was ze zelf ook naar fourtrees geweest en had ze een apprentice uit een boom moeten redden. Hm, dat zou hij eigenlijk wel hebben willen zien. Toch zou hij waarschijnlijk zelf ook de apprentice hebben geholpen. Dus misschien was dat dan toch niet het beste geweest. "Ik hoefde niemand te redden maar ik kwam wel interessante katten tegen. Een daarvan was Stallionheart, de Windclan deputy!" Ja, die was hem toch het meeste bijgebleven, maar het was niet de enigste. Hij had ook Pepperpaw ontmoet, die zijn beste vriend toevallig ook kende en Dewpaw had hij bevriend op Fourtrees.

  'Ik hoefde niemand te redden maar ik kwam wel interessante katten tegen. Een daarvan was Stallionheart, de Windclan deputy!' vertelde Ardent haar.
  Silverpaw keek hiervan op. De WindClan Deputy? Ze vond het al speciaal als de Deputy van haar eigen Clan haar aan zou spreken, maar die van een andere Clan? 'Wow, dat is best wel cool. Hoe is hij?' vroeg ze aan de andere Apprentice. Misschien moest zij ook maar is vaker naar Fourtrees gaan. Ze vond het wel leuk om meer vrienden te maken. Alhoewel je de Deputy van een andere Clan natuurlijk niet als vriend kan zien, maar andere Apprentices meestal wel. Zelf had ze er namelijk geen probleem mee vrienden te hebben in andere Clans. Niet dat ze haar eigen Clan zal verraden, natuurlijk niet. Maar in haar ogen kon het geen kwaad om vrienden te hebben buiten je eigen Clan.

Nu had hij wel haar intresse. Grappig hoe dat werkte zeg. Doe of zeg iets bijzonders en willen alles erover horen. 'Wow, dat is best wel cool. Hoe is hij?' Vroeg Silverpaw hem dan ook. "Hij was heel aardig en rustig. Hij waarschuwde me wel veel over Bloodclan maar hij leek het niet erg te vinden dat ik veel vragen stelde," Stallionheart had ze dan ook bijna allemaal kunnen beantwoorden op één na. De vraag of Bloodclan ergens anders in geloofde als ze dan niet geloofden in Starclan. Soms dacht hij er nog over na, maar hij kon zelf ook geen antwoord op de vraag verzinnen. Even dacht Ardentpaw erover om Silverpaw ook de vraag te stellen, maar besloot er toch op van niet. De kattin plaagde hem al genoeg en hij wist niet goed hoe hij daar mee om moest gaan. Boze katten snapte hij, verdrietige katten kon hij blij maken, maar als iemand hem plaagde kon hij niet echt iets doen en straks zou ze hem dom vinden om te denken dat Bloodclan in iets zou geloven. "Was die apprentice die jij had ontmoet ook van een andere clan? Want ik heb ook een apprentice uit Windclan en een uit Shadowclan ontmoet!" vertelde hij enthousiast.

  'Hij was heel aardig en rustig. Hij waarschuwde me wel veel over Bloodclan maar hij leek het niet erg te vinden dat ik veel vragen stelde,' antwoordde Ardentpaw.
  'Ohh, ja BloodClan... Geen leuke naam, he?' miauwde ze met een zucht. Zelf zou ze BloodClan nooit gekozen hebben als naam, maar ja, BloodClan bestond ook niet echt uit leuke katten, als ze de verhalen moest geloven. 'Ik hoop dat ik nooit een BloodClanner tegen zal komen,' zei ze.
  'Was die apprentice die jij had ontmoet ook van een andere clan? Want ik heb ook een apprentice uit Windclan en een uit Shadowclan ontmoet!' vertelde Ardent enthousiast.
  Silver keek om. 'Ja, uit ShadowClan. Ik dacht vroeger ook altijd dat ShadowClanners gemeen waren, in ieder geval werden er veel verhalen over hen verteld en ze kwamen niet echt aardig over, vond ik. Maar de kat die ik heb ontmoet was heel aardig,' miauwde ze glimlachend.

Silverpaw vertelde hem dat ze nooit een Bloodclanner wilde tegenkomen en ergens deelde hij dat sentiment wel, maar ergens wilde hij er ook wel eens een ontmoeten. Wel nadat hij een hoop vechttechnieken had geleerd, zodat hij niet geveld zou worden door de enge katten. Misschien was hij dan echt hopeloos nieuwsgierig en goedgelovig, maar niet iedere Bloodclanner kon slecht zijn. 'Ja, uit ShadowClan. Ik dacht vroeger ook altijd dat ShadowClanners gemeen waren, in ieder geval werden er veel verhalen over hen verteld en ze kwamen niet echt aardig over, vond ik. Maar de kat die ik heb ontmoet was heel aardig,' Miauwde Silverpaw als antwoord toen hij vroeg of ze al iemand uit een andere clan had ontmoet. Huh, dat was grappig, nu hadden ze er beiden een uit Shadowclan ontmoet. Straks was het gewoon ook Pepperpaw die de kattin had ontmoet. Nee, dan zou de wereld toch wel echt een te kleine plek zijn. "De Shadowclanner die ik had ontmoet was ook heel aardig. Ze leek een beetje op mij kwa karakter,"

  'De Shadowclanner die ik had ontmoet was ook heel aardig. Ze leek een beetje op mij kwa karakter,' vertelde Ardent.
  'Oh...' Ze aarzelde even. Ze wilde wat gaan zeggen, maar besloot dat toch maar niet te doen. Ze had hem al wat geplaagd en ze kon wel aanvoelen dat hij het niet op prijs zal stellen als ze dat nog meer deed. Zeker niet als het om zijn karakter gaat. En ze vond hem eigenlijk best aardig, dus het zou ook een beetje tegenstrijdig zijn als ze nu een opmerking erover zou maken. Dus glimlachte ze. 'Dat is leuk.' Het kwam er wat raarder uit dan gepland.
  Ze liep in stilte verder, totdat ze een geur oppakte. Ze stopte en gebaarde met haar staart dat hij ook moest stoppen. 'Sssh, ik ruik een muis,' mauwde ze zachtjes, voordat ze door haar lange poten zakte, haar buik bijna op de grond. Stilletjes sloop ze verder, totdat ze de muis in het vizier kreeg. Eindelijk, ze zou hem te pakken krijgen. Ook al wist ze niet of het dezelfde muis was, maar dat maakte even niet uit.

Silverpaw was nu een beetje raar aan het doen. Ze leek namelijk wat te willen zeggen maar besloot er toch tegen om daarna ongemakkelijk uit te brengen dat het leuk was dat Pepperpaw een beetje op hem leek qua karakter. Had ze weer een opmerking willen maken? Of wist ze gewoon niet hoe ze daarop had moeten reageren? Ardentpaw had zelf toch ook niet raar gereageerd op haar. Nu wist hij zelf ook niet meer wat hij kon antwoorden en dus liepen ze in een korte stilte verder. Het was misschien een beetje ongemakkelijk, maar dat ging gelukkig snel weg toen Silverpaw hem stopte om te vertellen dat ze een muis rook. Oh ja! Dat was de reden dat ze samen op pad waren gegaan, zodat Silverpaw een nieuwe muist kon vangen. Dom van hem dat hij dat even was vergeten. Ardentpaw volgde het voorbeeld van de kattin en dook in elkaar, maar sloop niet naar voren. Dat was de taak van Silverpaw en daarbij gokte hij zeer zeker of hij het prooidiertje wel kon vangen. Hij was nog niet goed getraind en straks miste hij. Dan had hij Silverpaw weer een muist ontnomen.