Almost had him...

  Stilletjes sloop Silverpaw op de muis af. Gelukkig stond de wind precies goed, zodat zij wel de muis kon ruiken maar de muis haar niet. Ze merkte hoe Ardentpaw ook in elkaar dook, maar achter haar bleef. Dat was aardig. Zo lang hij meer niet weer afgeleid werd door een blaadje, dacht ze met een kleine glimlach. Ze kon een grinnik nog net onderdrukken.
  Pootje voor pootje kwam ze dichter bij de muis, die rustig eten aan het zoeken was onder de sneeuw. Toen ze dichtbij genoeg was zette ze zich schrap en hief haar achterwerk wat omhoog. Watch and learn, Ardentpaw, dacht ze in zichzelf. Even wiebelde ze haar achterwerk wat heen en weer om zich klaar te maken, en toen sprong ze. Ze strekte haar lange poten voor zich uit en sloeg de muis tegen de grond, haar nagels diep in het lijfje borend. Snel dook ze naar voren en beet zijn nekje door. De muis was dood.
  Een tevreden glimlach verscheen op haar gelaat terwijl ze de muis begroef onder de grond. Daarna draaide de poes zich om naar Ardentpaw. 'In ieder geval hebben we hem nu,' miauwde ze uitgelaten. 'Kom op, we gaan verder jagen!' zei ze en ze liep verder, haar staart vrolijk omhoog gestoken.

Ardentpaw keek toe hoe ze langzamerhand op de muis afsloot. Het beestje leek niets in de gaten te hebben en hij juichde Silverpaw in stilte toe. Ze zou hem gerust wel vangen met een techniek zoals die. Zeker vele malen beter als zijn eigenste. En toen, plots, sprong Silverpaw. Ze vloog door de lucht, leek het wel, en landde op de muis. Met een snelle beest was haar prooi dan ook dood en draaide ze naar hem toe met een glimlach op haar gelaat. "Dat was zo goed gedaan!" complimenteerde Ardentpaw haar. Kon hij dat maar! Silverpaw had wel meer training als hem gehad en ze was al ouder, dus misschien betekende dat hij dan later ook zo goed kon jagen. En anders zou hij wel net als Pepperpaw het sluipen opgeven en achter de muizen aan rennen. Dat was nog eens een grappige gedachte. 'In ieder geval hebben we hem nu,' miauwde Silverpaw vrolijk en spoorde hem aan om verder te jagen. Enthousiast volgde de jonge kater haar. Misschien kon hij nog iets leren! "Ik denk niet dat ik zo goed kan jagen hoor. Jij bent zoveel beter als mij." Ja het blaadje was dan een van zijn beste vangsten geweest.

  Met een glimlach nam ze zijn compliment in ontvangst. Ze hield ervan als dingen lukte, zeker nu ze er op geoefend had. Ze wist nog hoe slecht ze eerst geweest was en het bijna wilde opgeven. Maar toch had haar mentor haar hard genoeg aangemoedigd om te blijven trainen. En omdat hij al ziek was wilde ze hem niet teleurstellen, dus bleef ze het jagen oefenen.
  'Ik denk niet dat ik zo goed kan jagen hoor. Jij bent zoveel beter als mij,' zei Ardentpaw achter haar.
  Silverpaw draaide zich om. 'Oh, dat komt wel goed hoor. Zelf was ik ook heel slecht. Maar ik bleef oefenen,' miauwde ze, met enige trots. Ja, ze was blij dat ze de muis gevangen had, en wel voor de ogen van de jongere Apprentice. 'En dan nog een tip,' begon ze, 'jagen op levende beestjes helpt beter dan op blaadjes.' Ze grinnikte een beetje en glimlachte om te laten zien dat ze het niet gemeen bedoelde. 'Misschien kon je proberen op kleine vogeltjes te jagen, die lijken immers veel op rond dwarrelende blaadjes,' stelde ze voor.

Haar advies was om te blijven oefenen, iets wat hij nog niet echt had gedaan. Hij was te druk bezig geweest met het ontdekken van nieuwe plekken en ontmoeten van nieuwe katten. Dat leerde hem wel veel, maar niet de kwaliteiten die zijn mentor hem aan moest gaan leren wilde hij ooit warrior worden. Hmm, misschien moest hij dan Swallowflight toch maar wat meer lastig gaan vallen voor training hierna. 'En dan nog een tip,' begon Silverpaw weer. 'Jagen op levende beestjes helpt beter dan op blaadjes.' Hij voelde zijn wangen warm worden. Waarom moest ze dat nou weer omhoog brengen. "De enigste keer dat ik op een blaadje jaag," mompelde hij haast onhoorbaar tegen zichzelf. Hij had gewoon ineens de neiging gehad het blaadje uit de lucht te plukken en toen was hij gevallen. Dat was ook zeker wel weer iets voor hem. 'Misschien kon je proberen op kleine vogeltjes te jagen, die lijken immers veel op rond dwarrelende blaadjes,' stelde ze ook nog voor. Daarbij schoten zijn oortjes omhoog in intresse. Vogels jagen, dat leek hem wel leuk! "Kan jij mij dat dan leren? Dan kunnen we er nu een gaan zoeken!"

  Silverpaw hoorde hem wat mompelen achter haar, iets over enigste keer op een blaadje jagen. Ze grijnsde een beetje, maar besloot het hier maar weer bij te laten.
  Toen ze hem voorstelde om op vogeltjes te jagen schoten zijn oortjes omhoog in interesse. 'Kan jij mij dat leren? Dan kunnen we er nu een gaan zoeken!'
  Het duurde even voordat ze antwoord gaf. Zelf had ze nog nooit een vogeltje kunnen pakken, daarvoor was ze nog niet goed genoeg. Ze had het wel geprobeerd en af en toe had ze 'm bijna, maar toch lukte het haar telkens niet om de snel weg fladderende vogels te pakken te krijgen. Die kleine beesten waren sneller dan je dacht.
  'Uh... Ik kan het proberen..?' miauwde ze een beetje onzeker. 'Ik heb eerlijk gezegd nog nooit een vogel kunnen vangen, maar we kunnen het altijd samen proberen, toch?' miauwde ze met een hoopvolle glimlach. Ze hoopte niet dat Ardentpaw haar nu stom vond of zo. Misschien kon ze zelfs geen blaadje vangen, schoot het door haar kopje. 'Ik weet ook niet... Misschien moeten we wel een boom in,' miauwde ze terwijl ze omhoog keek. In de bomen jagen was natuurlijk nog moeilijker dan op de grond.

Oh. Een stilte. Kwam dat door hem? Oops. Toen er dan toch eindelijk een antwoord kwam was het wat onzeker. 'Uh... Ik kan het proberen..?Ik heb eerlijk gezegd nog nooit een vogel kunnen vangen, maar we kunnen het altijd samen proberen, toch?' Dat klonk als een plan. Ardentpaw bevestigde haar vraag met een enthousiaste knik. "Misschien als we beiden op hem afkomen tegelijkertijd kunnen we hem vangen!" Stelde hij voor, erg blij dat Silverpaw dan toch hem iets wilde gaan leren. "Wacht, kun jij klimmen?" vroeg hij plots, vol verwondering. Dustpaw had het erover gehad en dat dat het gene was wat hij het liefst deed en nu vertelde de kattin voor hem dat ze misschien beter de bomen in moest om een vogel te vangen. Oh, hij hoopte zo dat ze het kon. Hij had zoveel vragen!

  Ardentpaw knikte enthusiast en de poes kon een opgelucht lachje niet verbergen. 'Misschien als we beiden op hem afkomen tegelijkertijd kunnen we hem vangen!' stelde de kater voor. 'Wacht, kun jij klimmen?' vroeg hij plots.
  Silverpaw knipperde even met haar ogen. Ze was blij met zijn voorstel, hij vond haar in ieder geval niet stom dat ze geen vogel kon vangen. 'Uh ja, ik kan klimmen,' antwoordde ze met een knikje. 'Dat is ook heel handig als er bijvoorbeeld een andere kat achter je aanzit die niet kan klimmen,' vertelde ze hem. 'Ik ben blij dat we in een bos leven, dat is toch zo veel leuker dan zo'n saaie vlakte die WindClan heeft?' miauwde ze met een grinnik. 'Kijk maar hoe ik het doe.' Daarna liep ze naar een boom toe en sprong op de stam, haar nagels diep in de bast borend. Met haar voorpoten trok ze zichzelf op en met haar achterpoten zette ze zichzelf af, totdat ze bij de eerste tak kwam. Ze ging erop zitten en keek naar beneden. 'Nu jij!'

Silverpaw vertelde hem dat klimmen handig was, als je wilde wegrennen van een kat die niet kon klimmen, of om vogels te vangen zoals ze als eerder had gezegd. Er waren dus meer katten die niet konden klimmen? Mooi, dan was hij niet de enigste. 'Ik ben blij dat we in een bos leven, dat is toch zo veel leuker dan zo'n saaie vlakte die WindClan heeft?' Saai? Maar dat was niet wat Dewpaw hem had verteld. "Maar Dewpaw zei dat er super mega geheime informatie was over hoe Windclan cool was," vertelde hij haar. Windclan kon toch niet saai zijn? Dewpaw zou niet tegen hem hebben gelogen want ze waren vrienden. Maar was zijn clanmate dan aan het liegen? Of was het een mening? 'Kijk maar hoe ik het doe.' Onderbrak Silverpaw zijn gedachten. Ardentpaw richte gauw en gretig zijn blik op haar. Klaar om te leren! De katting sprong op de stam en boorde haar nagels diep in de bast. Deed dat geen pijn? Hij durfde het niet te vragen wat Silverpaw was diep geconcentreerd haarzelf omhoog aan het trekken op de stam. Het leek zo makkelijk! Zou het dat ook zijn? Zou hij het ook kunnen. Toen ze hem aanmoedigde om het nu zelf te doen stapte hij aarzelende naar de stam om haar bewegingen na te doen. Hij duwde met moeite zijn nagels in de stam. Wat was de boom hard! Makkelijk genoeg haalde hij zichzelf een keer omhoog, maar daarna werd het steeds zwaarder en toen hij zich voor de derde keer optrok verloor hij zijn grip. Ardentpaw tuimelde naar de grond en lande met een harde plof. "Auw. Alweer," bracht hij uit. Eerst met het blaadje en nu met de boomstam. Hadden de bomen  in het woud een complot tegen hem gevormd?

  'Maar Dewpaw zei dat er super mega geheime informatie was over hoe Windclan cool was,' vertelde Ardentpaw haar toen. Silver fronste even. Daar had ze nog nooit van gehoord. Maar ze besloot zich nu even te concentreren op het klimmen.
  Ze keek toe hoe de jonge kater haar na deed en zijn nagels in de bast duwde. Daarna trok hij zichzelf omhoog. Het leek goed te gaan, ook al kostte het hem meer moeite dan haar. Toen hij zich voor de derde keer optrok verloor hij zijn grip. Hij tuimelde naar de grond en landde met een haarde plof. 'Auw. Alweer,' hoorde ze hem uitbrengen.
  Silver zuchtte even. Hm, dit ging wat moeilijker dan ze had gedacht. 'Je moet je zo snel mogelijk omhoog trekken, en duwen met je achterpoten,' legde ze hem uit. 'Dan raken je spieren niet zo vermoeid. Probeer het nog een keer, en probeer de eerste keer zo hoog mogelijk te springen.'

Nog steeds op haar plek op de tak werd hem verteld dat hij zich snel omhoog moest trekken. Dat was allemaal mooi gezegd, maar moeilijker gedaan. Zijn lichaamsgewicht omhoog trekken was gewoon heel zwaar en moeilijk. En nu wilde ze dat hij het nog een keer ging proberen. Oef. Haar advies op zich nemende nam hij een klein aanloopje om zo hoog mogelijk in de boom te springen. Een beetje paniekerig sloeg hij zijn klauwen zo hard mogelijk in de stam. Hij wilde niet weer vallen! Okay, nu hing hij vast en wilde Silverpaw dat hij snel ging klimmen. Hij haalde zichzelf omhoog, en nog eens, en nog eens. Het ging sneller dan de eerste keer, toen hij gevallen was, maar zijn spieren waren alsnog moe aan het worden nu. Nog twee staartlengtes tot de tak waar Silverpaw op stond. Zou hij het kunnen halen. Ardentpaw richtte zijn blik vastberraden op de kattin en duwde zichzelf omhoog. Nog een klein stukje! Niet te lang blijven hangen en nog een krachtige heis en dan zou hij er zijn. Hij spande zijn spieren en duwde zichzelf omhoog voordat hij weer zijn grip kon verliezen. Zijn klauwen haakten zich in de tak en hij trok zichzelf omhoog met alle moeite die hij nog kon verzamelen. Hijgend zat hij nu, maar toch trots. Het was hem gelukt!

  Met wat gezonde spanning voor de jongere Apprentice keek Silverpaw toe hoe hij een aanloopje maakte en tegen de boom op sprong. Hij boorde zijn nagels in de stam en trok zichzelf zo snel mogelijk omhoog. Ze stapte wat opzij op de tak om ruimte voor hem vrij te maken. Best wel grappig, dacht ze, hoe ze de ene keer een kat uit een boom moest helpen en nu moest ze een kat in een boom helpen. Ze zag hoe hij zijn blik vastberaden op haar gericht had en ze glimlachte hem bemoedigend toe. Uiteindelijk lukte het hem dan toch en hijgend zat hij naast haar op de tak.
  'Goed gedaan!' complimenteerde ze hem. 'Dat ging toch best goed? Als je het vaker doet word het vanzelf makkelijker,' vertelde ze hem.
  Silver keek weer om zich heen. 'Nou laten we hopen dat er een vogeltje in de buurt is. Dus sssh,' miauwde ze zachtjes tegen Ardent. Ze sloop over de tak en stilletjes klom ze op de tak boven haar. Het ritselen van de bladeren hielp het eventuele geluid wat ze maakte te maskeren. Niet dat je veel geluid kon maken op een tak, dat zou wel erg knap zijn. Tenzij je natuurlijk de hele tak brak en naar beneden viel in plaats van het beruchte dode takje op de grond die met een luide knak net besloot doormidden te breken als je probeerde zachtjes een prooi te besluipen. Maar gelukkig waren deze takken te dik om zomaar af te breken.

Ardentpaw schoot haar een ongelovige blik toen ze zei dat het goed ging. Hij was bijna weer gevallen, alleen dan van een stuk hoger! Dan zou hij zich zeker pijn hebben gedaan. 'Nou laten we hopen dat er een vogeltje in de buurt is. Dus sssh,' vertelde Silverpaw hem zachtjes en hij gaf haar een blik. Zei was degene die aan het praten was. Hij was net de hele tijd stil geweest. Okay. Hij was dan wel aan het klimmen geweest en dat had al zijn concentratie van hem genomen, maar toch! Voor hij kon antwoorden klom Silverpaw een tak hoger en met moeite volgde hij haar zo stil mogelijk. Als ze geen vogel konden vinden had hij in ieder geval wel geleerd te klimmen. Hij liet zijn gele ogen rond gaan, maar zag er nog geen. Moesten ze het bladerdak in dan? "Waar denk je dat de vogels zouden zitten?" Vroeg hij in een fluister aan Silverpaw. Zij zou dat het beste weten toch?

  'Waar denk je dat de vogels zouden zitten?' vroeg Ardentpaw op een fluistertoon. Silver dacht even na hierover.
  'Uh... Nou ja, ze vliegen boven de bomen maar er ook tussendoor... Dus ze kunnen eigenlijk op elke tak zitten. Maar zo ver ik kan zien, zie ik nog geen vogel,' zei ze, iets overbodig. Hij zal namelijk ook wel zien dat er geen vogels waren, maar hij vroeg het immers niet voor niets. 'Luister goed of je ze hoort, okay,' miauwde ze zachtjes en ze bleef stil zitten luisteren, haar oortjes alle kanten op bewegend.
  Toch hoorde ze niets bijzonders, alleen wat vogels die boven de bomen aan het vliegen waren of van vogels in andere bomen. Daar hadden ze nu niks aan. Ze besloot dus wat hoger de boom in te sluipen. Ze hoopte dat er een vogel tussen de takken zou landen, vermoeid door het heen en weer vliegen en dat hij nu rustig aan het bijkomen was.

Hm, Silverpaw leek ook niet echt precies te weten waar de vogels waren. Misschien was dit niet zo'n slim idee geweest. Ardentpaw had namelijk geen idee hoe hij naar beneden moest komen. Misschien zou ze hem daar ook mee kunnen helpen later? 'Luister goed of je ze hoort, okay,' Ardentpaw knikte. Dat was een beetje moeilijk boven al het geritsel van de blaadjes uit, maar toch probeerde hij het. Nee, nog steeds niets! Waarom was het nou zou moeilijk om een vogel te vinden? Dat muisje hadden ze zo gevonden. Silverpaw klom nog hoger en in een splitseconde maakte de kater de beslissing om haar te volgen. Het klimmen werd al een tikkeltje makkelijker, maar toch was hij moe toen hij ongeveer op de zelfde hoogte als haar was. Ardentpaw spitste zijn oortjes, opzoek naar een vogelgeluid. Maar wat was een vogelgeluid eigenlijk? Waar moest hij naar zoeken? Help! Hij richtte een verwarde en vragende blik naar Silverpaw toe. Hopelijk zou de oudere apprentice zijn dilemma snappen.

  Silverpaw probeerde zo goed mogelijk te luisteren. Ze hoorde wat geluid achter haar en ze keek om, hopend dat het een vogel was, maar helaas, het was Ardent. Ze zuchtte even maar was blij dat hij verder wel stil was. Toen zijn blik de hare ontmoette zag ze echter dat hij haar vragend aan keek. Ze fronste. Wat was er aan de hand? Ze besloot een tak lager te sluipen zodat ze zachtjes met hem kon praten. Voor zover ze kon herinneren had ze niets raars gezegd of gedaan. Misschien had ze wat gemist toen hij achter haar aansloop.
  'Wat is er?' vroeg ze fluisterend, maar nog voordat hij kon beginnen aan een antwoord maande ze hem alweer tot stilte. 'Ssh, ik hoor er een,' miauwde ze zachtjes, een triomfantelijke glimlach op haar lippen. Ze draaide zich naar het geluid om. Ja, daar zat een klein vogeltje, vrolijk tsjirpend. Silver besloot niet langer te wachten en klom zo stil mogelijk de tak weer op. Pootje voor pootje sloop ze met haar lichaam laag op de tak naar het vogeltje toe.

Silverpaw liet haarzelf zakken tot een tak lager om met hem te kunnen praten, maar voor hij haar ook maar kon uitleggen dat hij niet wist waar in starclan’s naam hij naar moest luisteren, pikten haar oren iets op en moest hij weer stil houden. Hij keek haar wat beteuterd aan. Zo leerde hij toch niets! ’Ssh, ik hoor er een,’ miauwde ze zachtjes met een grote glimlach. Echt? Waar dan? Hij zocht de takken en het bladerdak van de boom af met zijn gele ogen maar zag het diertje pas toen Silverpaw erop af sloop. Dus dat was het geluid waar hij naar had moeten luisteren! Wist hij veel dat een vogel dat geluid maakte, alle vogels op de prooistapel waren toch dood. Zou Silverpaw hem kunnen vangen? Over de tak sluipen leek hem al moeilijk, dus hoe moeilijk zou op een tak op de vogel afspringen wel niet zijn? Ademloos keek hij toe hoe ze poot voor poot vooruit kroop op de tak, naar het vogeltje toe. Zou ze hem vangen? ”Komop, je kan het!” fluisterde hij als aanmoediging. Ze zou het niet kunnen horen, boven al het geluid van de wind en de boom uit, maar hij wilde haar aanmoedigen. Misschien zou hij wel toeschouwer zijn van hoe Silverpaw haar eerste vogel ving!

  Ik krijg hem wel. Het gaat goed zo. Bijnaaaa. Zo ging dat door Silvers kopje heen, zichzelf aanmoedigen in haar gedachte. Ze deed het net zoals bij de muis, die ze eerder die dag maar liefst twee keer beslopen had. En de tweede keer had ze hem ook echt gevangen. Ze wilde nu ook dolgraag dat deze jacht ook zou lukken. Het was helaas veel moeilijker om op de vogel af te sluipen dan op de muis. De muis was natuurlijk op de grond geweest, dit is hoog in de boom op een tak. En die tak werd ook steeds dunner en dunner. Doordat ze ook steeds verder van de stam afsloop, boog de tak ook steeds verder door naar beneden. Ze hoopte dat de vogel dat niet zou merken.
  Toch merkte ze wat aan het gedrag van de vogel. Ze stopte en hield haar adem in. Oh nee, de vogel keek haar kant op. Het spreidde zijn vleugels uit om weer op te vliegen en in die splitseconde zette Silver zich razendsnel af, haar poten met uitgestoken nagels voor zich uit. Maar helaas, de vogel was te snel en vloog zonder enige schade weg.
  Silverpaw kwam met lege pootjes neer wat verder op de tak, die toen onverwachts omlaag boog. De tak was hier ook een stuk dunner en verwoed probeerde ze grip op de tak te krijgen, maar het lukte niet meer. Haar achterpoten gleden van de dunne tak af en met angst voor haar leven boorde de nagels van haar voorpoten in de tak. Zo bungelde ze, vervaarlijk heen en weer zwiepend door het minder stevige uiteinde van de tak, op en neer. Ze probeerde uit alle macht weer grip te krijgen op de tak om er weer bovenop te klimmen, maar dat ging niet zo makkelijk.

Oh nee! De vogel had Silverpaw opgemerkt en ze ging er achteraan. Angst voor de oudere kattin vulde hem, bang dat ze van de tak zou vallen. Zijn hart sloeg dan ook een slag over toen hij haar zag krabbelen om een grip te krijgen. Maar het was tevergeefs en met het geluk van Starclan aan haar zijde viel ze niet naar beneden. Phew! Silverpaw was niet gevallen, maar de angst verliet zijn lichaam niet. Met grote, bange ogen keek hij toe hoe ze van de tak bungelde, zwiepend en zwaaiend. Zou ze alsnog vallen. Ardentpaw forceerde zichzelf uit zijn verstijfde positie op zijn tak te komen en werkte zichzelf voorzichtig haar kant op. Zou hij het durven op haar tak te klimmen om haar te helpen of zou die breken onder het gewicht van hun beiden? Hij was een akelig stuk dunner daar aan het einde. Hij besloot om via een lagere tak onder haar te komen staan. "Kan je naar beneden zakken?" vroeg hij haar nerveus. Hij wilde niet dat ze zou vallen!

  Haar blauwe ogen stonden angstig terwijl ze zich bleef vastklampen aan de dunnere tak. Nu leefde ze nog, bungelend aan een stom dun stuk tak. Maar er was niet veel kans voor haar om er weer bovenop te klimmen, of eigenlijk helemaal geen. Misschien als ze zich zou laten vallen... Maar dat was ook gevaarlijk. Was dit dan toch het laatste dilemma over leven en dood? Was dit het laatste wat StarClan haar zou laten meemaken, of had ze nog een kleine kans ergens?
  Ze zag hoe Ardentpaw naar beneden klom. Zou hij haar achterlaten? Nee, dat was een stomme gedachte. Ze schudde haar kopje. Niet zo stom denken, Silver.
  'Kan je naar beneden zakken?' hoorde ze een nerveuze Ardent haar vragen.
  Ze haalde even opgelucht adem toen ze zijn stem hoorde. Het laatste wat ze wilde was alleen achterblijven zo. Maar gelukkig was de jonge kater gebleven en probeerde haar nu te helpen. Duh, wie zou het niet doen...
  Voorzichtig keek ze langs haar slanke lijfje naar beneden. Daar zag ze Ardentpaw en de tak waar hij op stond. Ze kon niet zien of die tak ook onder haar ging of niet, en of ze genoeg ruimte en grip zou krijgen op de tak zodat ze niet toch naar beneden zou vallen. 'Kan dat wel?' vroeg ze dan ook nerveus. Ze wist wel dat er wat bosjes onder de boom stonden, maar of dat genoeg was om haar op te vangen...

Hij hoorde haar opgelucht een ademteug inemen bij haar woorden, maar zelf was hij toch nog niet zo zeker van de zaak. Zijn hart klopte nog steeds snel toen Silverpaw voorzichtig een blik naar beneden richtte. 'Kan dat wel?' Vroeg ze nerveus aan hem. Nog even keek hij waar zij hing en de tak waar hij stond. Als het niet ging, kon hij haar dan vangen? Zijn tak was zeker sterk genoeg om hun gewicht te houden, maar kon hij Silverpaw opvangen zonder zelf ook te vallen als alles mis ging. Het moest toch wel goed gaan? "Als je loslaat als de tak hier naartoe zwiept moet het zeker lukken," vertelde hij haar. Hij probeerde zijn stem geruststellend te laten klinken, maar hij was bang. Bang dat het mis zou gaan. Bang dat Silverpaw zou vallen en ze gewond zou raken. En dat als het meezat. Als het tegen zou zitten zou ze misschien wel dood gaan nu. Starclan help hun!