Almost had him...

  'Als je loslaat als de tak hier naartoe zwiept moet het zeker lukken,' vertelde Ardent haar.
  Zeker lukken. Zeker lukken was niet 100%. Ze zuchtte en knikte ten teken dat ze het begrepen had. Ardent wilde haar alleen maar hielpen en ze stelde alle hulp op prijs. En als het zeker moest lukken, ook al was dat niet 100%, moest ze het toch proberen. Alles beter dan daar blijven bungelen als een hulpeloze kitten. Dus concentreerde ze zich op het bewegen van de tak. Ze zwiepte haar staart heen en weer en schopte met haar achterpoten om wat meer beweging erin te krijgen. Dan zal ik de tak wel halen, dacht ze.
  Snel keek ze achterom naar Ardentpaw en zijn tak en op het moment dat ze boven hem was liet ze haar tak los. Ze viel naar beneden en kwam met haar achterpoten op de tak terecht. Helaas was ze niet helemaal op de tak geland, dus gleden haar pootjes weg, van de tak af. Bang om te vallen zwaaide ze haar voorpoten naar voren zodat ze haar nagels in de tak kon slaan, zonder even op te letten waar Ardentpaw precies stond.

Oh nee! Het ging weer niet goed. Met kloppend hart keek hij toe hoe Silverpaw's achterpoten de tak haalden, maar ze gleed uit. Ze zwaaide haar voorpoten naar voren in een poging haarzelf nog op te vangen en hij moest snel uit de weg springen om geen nagels in zich te krijgen. Dit was niet leuk meer! Tenminste zou Silverpaw nu iets zachter vallen, minder hoog. Zonder na te denken kroop hij weer dichterbij en boog hij naar voren om een poging te doen haar omhoog te trekken. Hij zette voorzichtig maar toch ferm zijn tanden in haar nekvel en trok omhoog met al zijn kracht. Hopelijk kon hij haar helpen zo. Hij kon niet niets doen terwijl Silverpaw hier zo voor haar leven bungelde aan de takken. Zou hij ooit weer een boom in durven hierna? Zou zij het ooit weer durven. Hij was zo enthousiast geweest maar dat was nu met een haverklap omgeslagen.

  Terwijl ze naar beneden viel voelde ze tanden in haar nekvel. Het stak een beetje, maar het deed verder geen pijn. Ze voelde toch geen pijn met de adrenaline die door haar lichaam gierde. Ze voelde hoe Ardentpaw haar omhoog trok. Daardoor kreeg ze weer hoop. Ze sloeg haar nagels nog dieper de tak in en trok zichzelf met al haar kracht omhoog. Zo konden haar hoog opgetrokken achterpoten ook grip krijgen op de tak. Geholpen door Ardent krabbelde ze langzaam en met veel moeite weer de tak op.
  Ze ging op haar buik liggen, met al haar poten met uitgestoken nagels in de tak geboord. Bevend van de doodsangsten die ze net had uitgestaan kwam ze langzaam op adem. Ze haalde eens diep adem om haar hartslag weer rustig te krijgen en keek op naar Ardentpaw.
  'Dat uhm... Dat ging wat anders dan gepland,' bracht ze wat schor uit. Toch lachte ze er een beetje bij, al was het alleen maar om de schrik en spanningen weg te lachen, blij dat ze het overleefd had.

Met maximale inzet van Silverpaw kregen ze haar samen omhoog en semi-veilig op de tak. Het liefst wilde hij nu gelijk naar beneden krabbelen, maar hoe dat moest wist hij niet zeker. Dankzij de angst en adrenaline die door zijn lijf had gestroomd had hij totaal niet nagedacht over naar beneden komen en het gewoon gedaan. Zijn instinct had het overgenomen. Maar dat zou het niet gaan doen wanneer ze nu rustig naar beneden wilden. Het gevaar was nu voorlopig voorbij en Silverpaw moest even op adem komen. Voor hem was het al eng geweest en hij kon zich niet bedenken hoe het voor haar moest zijn. Zij was degene die namelijk bijna dood was gegaan. Met een zwak en nerveus lachje bracht Silverpaw uit dat dat anders dan verwacht ging. Ja, dat hoefde je hem niet te vertellen. Ze was bijna splat op de grond gegaan. Dag, dag Silverpaw. Maar gelukkig was het allemaal goed afgelopen en Ardentpaw bedankte Starclan daarvoor. De hemelse katten moest vast voor hun uitkijken om hen hier heelhuids vandaan te laten komen."Zeg dat wel! Laten we dit nooit meer doen en deze boom uit gaan. Hoe klim je naar beneden?"Zijn stem huiverde een beetje en zijn poten jeukten voor vaste grond. Hoe sneller ze uit deze boom waren hoe beter.

  'Zeg dat wel! Laten we dit nooit meer doen en deze boom uit gaan. Hoe klim je naar beneden?' Zijn stem huiverde een beetje. Silverpaw nam hem dat niet kwalijk.
  Ze haalde even even diep adem om haar stem te laten stoppen met trillen en langzaam kwam ze wat omhoog. Ze moest weer denken aan Settledpaw en hoe ze hem uit de grote boom bij Fourtrees moest redden. Daar had ze gelukkig geen bijna dood ervaring gehad. Het was toen ook moeilijker om de boom uit te komen, vooral het laatste stukje waar geen takken meer waren. Die bomen zijn ook veel hoger dan deze. Dus dit moest makkelijk zijn.
  'Uuh, we gaan via de stam omlaag, met je nagels vasthoudend aan de schors,' legde ze uit terwijl ze naar de stam liep. 'Laat jezelf zo ver mogelijk langs de stam zakken, zodat je niet zo ver hoeft te springen. Ik doe het wel voor.' Ze zette haar nagels in de stam en liep verticaal naar beneden, pootje voor pootje. Dit was ze gewend te doen en zo ver ging het ook goed, dus ze kreeg weer meer vertrouwen in haarzelf. De laatste meters liet ze voor wat het was en ze zette zich af tegen de stam. Ze landde op alle vier haar pootjes en zakte wat door om de klap mee op te vangen. Daarna keek ze omhoog naar Ardentpaw. 'Nu jij! Het is heus niet zo moeilijk als het lijkt, je kunt het wel!' riep ze hem bemoedigend toe.

Ardentpaw keek oplettend toe hoe Silverpaw omhoog kwam en hem uitlegde hoe je een boom uit moest komen. Één valpartij was meer dan genoeg voor vandaag.Via de stam omlaag net als hoe hij omhoog was gekomen? Was dat niet nog moeilijker? Aarzelend ging hij zelf stap voor stap dichter bij de stam. Silverpaw stond nu al op de grond en ze keek hem aan met haar blauwe ogen. 'Nu jij! Het is heus niet zo moeilijk als het lijkt, je kunt het wel!' riep ze hem bemoedigend toe. Ardentpaw slikte. Hij zou toch echt naar beneden moeten en hier blijven staan ging hem niet meer moed geven dan hij al had. Hij boorde zijn nagels weer in de stam, firm zodat hij niet zou vallen, en pootje voor pootje ging hij naar beneden. De jonge apprentice kon zijn spieren moe worden voelen en langzamerhand begon zijn lichaam te trillen. Voorzichtig gooide hij nog een blik naar beneden. Hij was nog een paar staartlengtes boven de grond. Zou hij veilig kunnen springen? Ardentpaw waagde het erop en zette zich af met alle kracht die hij nog op kon doen. Met een klap die zijn tanden deed ratelen kwam hij ergens in de buurt van Silverpaw op de grond neer. Oef! Nee, snel een boom in gaan ging hij niet meer doen. Vanaf nu ving hij wel vogels op de grond.

  Ze keek toe hoe Ardentpaw de boom uit klom, pootje voor pootje. De laatste paar staartlengtes besloot hij te springen, net zoals zij had gedaan. Hij landde in de buurt van haar, maar hij kwam harder op de grond dan zij.
  Ze zette wat stapjes naar hem toe. 'Gaat het?' vroeg ze, met lichte bezorgdheid in haar stem. Het was natuurlijk ook een hele belevenis geweest, voor allebei. Ze besloot het maar wat rustiger aan te doen met Apprentices de boom in en uit begeleiden. Of dat ook voor haarzelf gold hing er nog maar vanaf. Ze keek naar de boom. Hm, nee, ze dacht inderdaad dat ze wat meer aan het jagen op de grond toe was. Of überhaupt op de grond blijven. Dat leek zo'n slecht idee nog niet.
  Ze liet een diepe zucht. 'Laten we die muis maar ophalen,' miauwde ze. Die muis had ze begraven nadat ze hem eindelijk gevangen had. Ze stond op en liep richting de plek waar ze het begraven had toen opeens een gedachte haar kopje binnen kwam. Het leek wel een eeuwigheid geleden al, maar al eerder op die dag had Ardentpaw het gehad over hoe WindClan super mega en geheime informatie had. Ze was nu toch wel nieuwsgierig.
  Ze draaide haar kopje naar de jonge Apprentice. 'Zeg, wie zei ook al weer dat WindClan super geheime informatie had?'

Ardentpaw moest toch even diep ademhalen voor hij knikte en haar vraag beantwoorde. "Ja. Het gaat wel. Ik kwam alleen een beetje hard neer," miauwde hij. Zijn poten prikten een beetje, maar voor de rest had hij geen pijn of wonden. Gelukkig maar dat alles goed was gegaan vandaag. 'Laten we die muis maar ophalen,' miauwde Silverpaw ineens. Muis? Oh ja! Die ene die ze daarstraks had gevangen. Dat leek al zo'n lange tijs geleden! De hele ervaring met de boom had dan toch ook wel een hoop tijd in beslag genomen en misschien werd het inderdaad tijd dat ze maar eens terug gingen naar het kamp. Silverpaw was al opgestaan en onderweg naar de plek waar de muis begraven lag. De jonge apprentice krabbelde omhoog en ging haar achterna. 'Zeg, wie zei ook al weer dat WindClan super geheime informatie had?' vroeg ze plots toen hij weer naast haar liep. Ardentpaw kwam een beetje verward tot stilstand. Had hij dat gezegd? Oops. Misschien wilde Dewpaw dat helemaal niet. "Uh, Dewpaw. Ik had haar ontmoet op Fourtrees een tijdje terug," legde hij uit.

  Silverpaw was gerust gesteld toen hij vertelde dat alles goed was. Nu wachtte ze ietwat ongeduldig op zijn antwoord. Ze wilde wel eens weten wat voor geheime informatie die WindClanners hadden.
  'Uh, Dewpaw. Ik had haar ontmoete op Fourtrees een tijdje terug,' legde Ardent uit.
  Ze knikte even. Dewpaw, die naam had ze nog nooit gehoord. Maar Ardent kende dan ook veel katten. Veel meer dan zij. Daar moest ze misschien wel wat verandering in brengen, dacht ze. Het kon namelijk nooit kwaad om katten te kennen buiten je eigen Clan. Het was ook veel gezelliger dan, vond ze.
  'En ze zei niet wat voor informatie dan?' Misschien overdreef die Dewpaw wel, dacht ze. Als ze zei dat er super geheime informatie was, was het misschien wel helemaal niet zo geheim. Of belangrijk. Maar toch wel interessant om te weten.

Ardentpaw keek haar een beetje gek aan toen ze vroeg of Dewpaw ook had gezegd wat voor informatie dat dan was. Nee, natuurlijk niet! Het was super geheime informatie, die ging je niet zomaar vertellen. "Nee, want dan moest ik ook zeggen wat onze super geheime informatie was," Vertlede hij Silverpaw. Hij was wel loyaal aan zijn clan! Hij zou dan maar even niet aan Silverpaw vertellen dat hij met Dewpaw had afgesproken om naar Rogue territorium te gaan. Straks vertelde ze het door of dacht ze dat hij te vriendelijk werd met de Windclan apprentice. Ergens wist hij ook wel dat het niet heel slim was om zoveel katten te bevrienden in andere clans. Er was een grote kans dat hij ze ooit in een gevecht tegen zou komen, maar hij wilde niet gemeen zijn! Pepperpaw had begrepen dat dat heel moeilijk was en ook Dewpaw was zo aardig geweest. "Moest dat dan? Had ik moeten doorvragen?" vroeg hij snel aan de zilveren kattin naast hem.

  'Nee, want dan moest ik ook zeggen wat onze super geheime informatie was,' vertelde hij haar.
  Silverpaw fronste. Hun geheime informatie?
  'Moest dat dan? Had ik moeten doorvragen?' vroeg Ardent snel als antwoord op haar vraag.
  'Nou... Dat was misschien wel handig geweest,' miauwde ze. 'Ik bedoel... Super geheime informatie van WindClan, wie weet of we dat ooit nog kunnen gebruiken.' Zelf was ze helemaal niet zo strategisch ingesteld en ze hield ook niet echt van het idee om te vechten en om zelfs te moorden, dat zeker niet. Maar toch... Je wist maar nooit. 'Maar wat is jullie geheime informatie dan?' vroeg ze toen aan hem.

Ardentpaw keek even naar de grond toen Silverpaw hem vertelde dat dat wel handig kon zijn geweest. Dat ze die informatie ooit nog konden gebruiken dan. Maar waarom? Moesten ze persé vijandig zijn met Windclan. Het was waarschijnlijk toch niet eens zulke belangrijke informatie geweest, maar Silverpaw zette hem wel aan het twijfelen. 'Maar wat is jullie geheime informatie dan?' Hij slikte even bij die vraag. Had hij zijn mond ergens voorbij gesproken. Toch een hint gegeven dat hij met Dewpaw op pad was gegaan. Ardentpaw probeerde terug te denken, maar hij kon zo niet terugvinden dat hij ooit iets daarover had gezegd. Beste om maar dom te spelen dan. "H-hoe bedoel je?" Mousebrain! Stotteren zou alleen maar meer laten lijken dat hij iets verborg. Straks kon hij hier niet meer onderuit komen. Moest hij het maar gewoon vertellen in de hoop dat Silverpaw hem niet zou verklikken?

  Ardentpaw bleef even stil en Silverpaw vermoedde al dat er inderdaad geheime informatie was. En toen hij stotterde bij zijn vraag wist ze het zeker. Ze keek hem aan. 'Jullie geheime informatie. Je zei dat jullie ook super geheime informatie hadden,' miauwde ze. Was ze aan het pushen? Misschien. Waarvoor? Eigenlijk wilde ze het gewoon graag weten. Op een of andere manier vond ze het niet fijn als anderen wel iets wisten en zij niet. 'Wat is dat dan?' Ze gooide die vraag er nog even bovenop voordat ze het wist.

Ardentpaw klemde zijn kaken op elkaar bij alle vragen die Silverpaw hem nu stelde. Een uitweg zag hij niet meer. Liegen kon hij niet, voor geen meter. Dat had hij al zovele keren gemerkt toen hij het had geprobeerd. Maar de waarheid vertellen klonk ook niet erg aanlokkelijk. Hij slikte nogmaals en probeerde zijn tegenstrijdige gedachtes te sorteren. Hij moest het dan toch echt gaan vertellen. "Uhm, ik, uh- Ik heb met haar afgesproken... in Rogue territorium," mompelde hij zachtjes. Silverpaw kreeg het nu dan te horen, maar als er enige oren waren die mee wilden luisteren, die hoefden het zo niet te horen. "Maar niet doorvertellen! We zijn vrienden en ik wilde heel graag die plek ontdekken! Alsjeblieft?" Miauwde hij snel, met grote smekende ogen. Oh, Starclan, sta hem ten zijde.

  'Uhm, ik, uh- Ik heb met haar afgesproken in Rogue territorium,' mompelde hij zachtjes.
  Silverpaw keek hem aan. Aha! Dus dat was hun super geheime informatie.
  'Maar niet doorvertellen! We zijn vrienden en ik wilde heel graag die plek ontdekken! Alsjeblieft?' miauwde hij snel.
  De zilveren kattin keek hem aan in zijn grote smekende ogen. Zelf was ze nog nooit buiten het territorium geweest, maar ze wilde dat wel een keer doen. Er was nu toch geen mentor om haar tegen te houden en ze had dus tijd genoeg. Ze zuchtte en glimlachte geruststellend. 'Rustig maar, Ardent. Ik zal het niet doorvertellen. Het is ook beter dat je samen met iemand gaat,' miauwde ze rustig. Dan hadden ze altijd elkaar nog, mocht er iets mis gaan. De een kon hulp gaan halen als het nodig was, bijvoorbeeld. 'Maar toch ben ik nog benieuwd wat voor geheime informatie WindClan heeft...' miauwde ze zachtjes terwijl ze weer vooruit keek. Maar ja, daar had Ardentpaw nu natuurlijk geen antwoord op.

Oh, phew! Ze ging hem niet verklikken aan de clan. Dan zou hij vast erg in de problemen hebben gezeten. Zeker bij zijn mentor. Misschien net niet zo erg als dat hij met Pepperpaw naar Bloodclan opzoek zou zijn gegaan, maar ze waren gelukkig van dat idee afgestapt. 'Maar toch ben ik nog benieuwd wat voor geheime informatie WindClan heeft...' miauwde Silverpaw zachtjes terwijl ze weer vooruit keek. Misschien was hij ergens wel blij dat hij geen geheimen over andere clans wist. Ardentpaw zou niet weten of hij dan wel loyaal aan zijn clan kon zijn. Hij hield er niet van om anderen te verklikken en dat soort informatie kon daarbij ook nog uiterst gevaarlijk zijn. "Dankje..." mompelde hij en tikte haar even vriendschappelijk aan. Waren ze nu vrienden? Vast wel.

  'Dankje...' mompelde Ardentpaw en hij tikte haar even vriendschappelijk aan.
  Silver glimlachte naar hem en tikte hem op haar beurt ook aan. Ze vond hem heel aardig. Misschien kon ze hem nu zelfs wel haar vriend noemen! Dat vond ze een leuk idee. Ze liep verder in stilte, totdat ze een bekend bosje zag. Hey, hier had ze de muis begraven. Ze snuffelde aan de grond en pikte inderdaad de geur van de muis en haarzelf en Ardent op. Ze groef de muis uit en draaide zich weer om naar de andere Apprentice. 'Zullen we weer terug naar het kamp gaan?' Ze had een heel avontuur beleefd vandaag en ze was moe. Ze had bovendien ook honger gekregen. 'We kunnen deze muis delen,' stelde dus ook voor.

Ze waren nu bij de begraafplaats van de muis aangekomen. De geur was niet zo vers meer als toen hij eerst was gevangen, maar nog steeds sterk aanwezig. Toch wel wat jammer dat ze niet meer hadden kunnen vinden met alle moeite die ze uiteindelijk hadden moeten doorstaan. Toen ze het kadaver had opgegraven, vroeg Silverpaw of hij weer terug naar het kamp wilde gaan en Ardentpaw knikte. Ja, hij wilde een goede maaltijd en een hoop rust!. Hij hoopte maar dat ze mochten eten, straks vonden ze dat ze niet voor de clan hadden gejaagd. Misschien als ze het zouden uitleggen? Er was met het koude weer ook nog steeds maar weinig prooi te vinden. 'We kunnen deze muis delen,' stelde Silverpaw voor. Alsof ze zijn gedachten kon lezen. Of misschien voelde ze haar wel net zo moe en hongerig. "Dat zou ik fijn vinden," Miauwde hij. "Silverpaw, zijn we nu vrienden?"

  'Dat zou ik fijn vinden,' miauwde Ardentpaw. 'Silverpaw, zijn we nu vrienden?'
  Silverpaw keek hem even aan voordat ze knikte, een brede lach op haar gelaat. 'Ik vind van wel,' miauwde ze. Ze was blij dat hij haar ook als vriend zag. Tot nu toe had ze nog nooit echt vrienden gehad en ze was blij om nu een vriend te hebben. Dat voelde goed. 'Laten we nu dan maar deze muis opeten,' zei ze en ze boog zich voorover om de muis in haar bekje te nemen. Daarna liep ze langs hem heen en tikte hem aan met haar staart, ten teken dat ze dan eindelijk naar het kamp konden gaan. Het was een drukke maar leuke dag geweest, dacht ze tevreden.

Ze vertelde hem dat, ja, ze waren nu vrienden. Het was ook een beetje moeilijk om geen vrienden te zijn als je elkaar van een vieze val uit een boom had gered. Silverpaw stelde voor om dan nu de muis op te gaan eten en tikte hem aan met haar staart om haar te volgen. Met een glimlach op zijn gezicht deed hij dat dan ook. Onder de bomen en begroeing van het nu nog koude bos heen. Hij zou dan toch niet kunnen wachten om het voor het eerst in het warme seizoen van Green Leaf te zien. Maar dat zou nog wel even duren. Misschien dat hij dan samen weer met Silverpaw kon gaan jagen. Zou ze dan al een warrior zijn? Zou hij dat dan al zijn? Dat zou eens wat zijn om naar vooruit te kijken. Het was een opluchting voor zijn uitgeputte lichaam en brein toen hij de tunnel die de ingang van het kamp was in zicht kreeg. En met een tevreden gevoel volgde hij Silverpaw naar binnen.

Topic uit c: