No more.. [Lavenderstorm]

When the wolves howl, the sheep shall run.

Het was een mooie dag. Ondanks de dood van zijn moeder leek de wereld niet ten onder te gaan. Stallionheart was Stallionstar geworden en geaccepteerd als Leader terwijl een jonge maar bekende kater genaamd Owlbate hun Deputy was geworden. De kater was niet veel ouder dan hij was, maar in zijn ogen een goede opvolger die zijn moeder had gekend. Immers was hij haar Apprentice geweest samen met Undersea en daarmee geloofde hij ook dat haar hart nog steeds klopte in de katten om hem heen. Een hart dat veel had doorstaan, veel dat hij nooit zou begrijpen. Zelfs al wilde hij het proberen. Zijn broertjes en zusjes waren de reden van haar dood en dat deed zeer, maakte het lastig het te accepteren.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

Iets verderop bleef de grijze kater staan, het geritsel van gras deed hem kort opkijken. Hij was nog jong. Had een hele toekomst voor zich. Echter zag hij dit nog niet in. Het was overduidelijk dat dit geen muis was. Over het algemeen jaagde de kater voornamelijk in de vele tunnels, maar vandaag wilde hij de zon op zijn dichte vacht voelen. Een zon die zijn zorgen van zijn schouders deed smelten, en daarmee glijden. Een nieuwe dag met nieuwe hoop. Ook al was het gat in zijn zwakke hart groter geworden. De kater draaide zich om naar Lavenderstorm toen hij haar bekende vacht zag en glimlachte wrang. Haar broer was nu Leader, ze zou vast trots zijn.

But still we will rise and fight.

Zo zoetjesaan leek alles weer terug in de normale cadans te komen van het leven. Patrols lopen, prooi vangen en grenzen checken. Soms ook op kittens passen of melden als er nieuwe kruiden uit de grond omhoog schoten. Ze was trots op haar grote broer die inmiddels Leader was geworden en ze wist dat Downpour en Willowbreeze ook trots op hem waren. Zijn keuze voor Deputy was haar een raadsel geweest maar dat was haar broer wel vaker voor haar. De gevlekte poes liep rustig door het gebied heen en keek naar de lucht. Het was nog vroeg maar het was nooit te vroeg om weer op jacht te gaan. Het puntje van haar staart ging van links naar rechts toen ze de geuren rook die de wind naar haar toe droeg. Een was van een Clangenoot en in de verte iets van de grenzen maar niet iets dat per direct aandacht vroeg. Ze liet zich op haar kont neerploffen en stak haar achterpoot uit om er een klit uit te trekken. Haar tanden sloten zich eromheen en al snel zat ze met een bek vol haar die ze zo snel mogelijk uitspuwde. Ze zou haar Clangenoot eens gaan bezoeken en bij het naderen rook ze dat het Frayhowl was, de kater had nog niet zo lang zijn moeder verloren dus naderde ze hem iets voorzichtiger. "Hoe gaat het Frayhowl?" vroeg ze de grijze kater met een berekenende blik.  

When we lose, we shall never back down.

De ander leek hem bedachtzaam te naderen, waarschijnlijk omdat het niet onbekend was dat hij twee belangrijke katten in zijn leven had verloren; welke hij enkel in Starclan terug zou zien. Zijn blauwe ogen stonden kalm, maar niet kil, al was er ook weinig warmte in te herkennen. Dit alles om zichzelf te beschermen tegen de pijn die zijn hart zwaar omklemde. "Hoe gaat het Frayhowl?" Kwam een vraag die hij de komende tijd wellicht vaker zou horen. Zijn kop hield hij kort schuin alsof hij nadacht over het juiste antwoord voordat een schamper lachje over zijn getuitte lippen gleed. "Ik ben twee moeders in een paar Moons tijd verloren. Maar verder kan het niet beter." Het kwam er alles behalve fel uit, het was gewoon een constatering. Hij was moedeloos, en wist niet wat hij aan moest met zijn nieuwe broertjes en zusjes. Hij was inmiddels niet de enige kater meer dus wellicht dat hij de anderen nog wat bij kon brengen.

For we shall become the wolves,
Running with the wind under the silver pelt.

Even viel er een korte stilte waarin hij de andere kattin een kans gaf om na te denken over zijn antwoord voordat hij sprak. "Je zult wel trots zijn op je broer. Hij doet het vast goed." Mauwde hij oprecht al was de pijn in zijn ogen niet te missen. Zijn hele leven had zijn moeder de Clan geleid, tot voor kort dan. Ze had andere levens altijd voor die van haar geplaatst en haar negen levens gegeven voor de zwakkere in de hoop dat deze de toekomst van de Clan zouden worden. Hij kon de moederlijke of in zijn geval vaderlijke liefde niet begrijpen. Echter betekende het niet dat hij het zich niet voor kon stellen. Ze had het vast met een goede reden gedaan.

And so we shall rise and fight.