My Scary Aunt

Diep de Twoleg place in gaan was niet het beste idee waar Lola ooit op was gekomen. Ze had nu al een tijdje geleden een soort grens overtreden waar het territorium van de aardige kittypets ophield. Toch was ze laatste tijd wat gewaagder, zeker nu ze bezig was met haar zoektocht naar antwoorden. Antwoorden die alleen Bloodclan haar leek te kunnen geven. Dus als ze hun territorium in moest, so be it. Ze was niet snel bang, maar toch vermeed ze de katten all together. Vorheen dan, tenminste. Nu leek ze haarzelf hier steeds vaker te vinden en ze twijfelde of het alleen haar wil naar antwoorden was die haar hier bracht of toch ook iets anders. Veel familie had ze niet meer over nadat Vixen en zij waren uitgevallen. Ace en Blacky had ze al een lange tijd niet meer gezien en haar oom woonde toch echt te ver weg om ooit op te zoeken. Niet dat ze ooit close met hem was geweest. Maar haar vader...Haar vader zou nu vast heel dicht bij zijn, ergens in het Bloodclan kamp. Ze had hem lange tijd ontweken, maar met al het drama rondom Shallow een paar manen terug had ze toch gerealiseerd dat ze ergens toch een verlangen naar familie had. Hoe zelfstandig ze haarzelf ook zou willen noemen. En dus was ze nu weer hierheen gekomen. Misschien zou ze een glimps opvangen van haar vader of Shallow.


Brat first

Uit het niets stapte een rode kattin uit de shaduwen. Lola kon duidelijk de scherpe en onaangename geur van Bloodclan aan haar ruiken. Ze wist nog hoe ze geschrokken was om die geur voor de eerste keer aan haar vader te ruiken. Dat had dan ook onaangename herinneringen van haar moeders moord naar boven gebracht. Maar toen was ze nog jong en lag alles nog redelijk vers op haar gedachten. Op haar hart. Nu was ze ouder, minder naïef. Ze wist nu dat ze sterk moest overkomen of dat ze er anders zo goed als geweest was. Zeker hier. 'Wie ben jij en wat doe je hier?' Kwam een kille vraag haar kant op. Lola haalde haar shouders op. Eigenlijk wist ze het zelf niet zo goed. Ze was hier gekomen zonder echt doel, haar zoektocht naar Shallow gestaakt te hebben voor nu. Ze had een jonge kattin ontmoet die ook de Bloodclan geur droeg en zoveel op Shallow leek dat haar vriendin haast wel veilig moest zijn. "Ik ben maar zo'n beetje hier afgedwaald. Onbewust op zoek naar mijn familie, gok ik maar." miauwde ze kalm. "En voor wie ik ben. Mijn naam is Lola."Ze vertrouwde de kattin voor haar voor geen meter, maar ze koesterde nog geen angst. Ze was geen bange kittypet die alleen maar in hun kleine, omheinde twoleg territoriumpje bleef. En dus vond ze het veilig genoeg haar naam weg te geven.

Alright. De kattin leek haar antwoord niet erg positief op te nemen. Dat waarschuwde Lola dan ook al genoeg om geen spelletjes te spelen of nog om dingen heen te draaien. "Dat zei ik toch. Opzoek naar mijn familie. Of mag een Rogue geen familie hebben in jullie oh zo geweldige groep?" Hm, misschien kwam het er toch wat meer geirriteerd uit dan dat ze had bedoeld. Nou, het kwaad was nu al geschied en ze kon alleen maar hopen dat ze er geen vlijmscherpe klauw voor terug kreeg. Maar de Bloodclanner had wel het tweede deel van haar antwoord genegeerd, dus ergens had ze het recht om geirriteerd te zijn. Bedreigingen werkten ook niet goed voor haar humeur. "Het is ook niet alsof ik zonder goede reden een erg vijandig territorium inwandel en mijn eigen leven ga riskeren." Merkte ze kalmpjes op. Het leek er niet op alsof ze zo nog iemand die ze wilde zien ging vinden. Tenzij ze gevangen zou worden genomen en naar het Bloodclan kamp werd gebracht. Maar Lola zag het eerder dat ze gewoon in koud bloed zou worden vermoord. Ze was immers geen goedgelovige kitten meer die ze konden brainwashen om te geloven dat Bloodclan geweldig was.

De rode kattin sprong naar voren, maar Lola zou niet laten merken dat ze zich daardoor ongemakkelijk voelde. Emoties waren zwakte hier, vertelde ze haarzelf. 'In dat geval.' Begon ze koel, maar Lola liet zich niet voor de gek houden. Deze kattin was alsnog levensgevaarlijk, hoe kalm ze nu ook leek. 'Is je verzoek afgewezen, dus ga maar snel wel voordat ik mijn dreigement dat werkelijk uitvoer.' Lola snoof even. Het was niet slim, haar geluk te testen, maar ze was hier helemaal naartoe gekomen. Zo gemakkelijk ging ze niet weg. "Het was niet echt een verzoek," vertelde ze de kattin, wiens naam ze nog steeds niet wist, met een zoete glimlach. "Ik denk ook niet dat mijn vader erg blij zou zijn dat je zijn favoriete dochter vermoord," voegde ze er simpelweg aan toe. Het was waar. Ze was altijd zijn favoriet geweest sinds hij haar bij dat beekje had gevonden al die seizoenen geleden. Natuurlijk had hij van al zijn kittens gehouden, maar ergens was Lola speciaal geweest. Misschien deed ze hem denken aan haar moeder? Ze wist het niet en het maakte haar ook niet uit. Maar het had haarzelf en haar siblings uit elkaar gedreven toen het bleek dat hij nog steeds favorieten speelde toen ze ouder waren. Hij was weggegaan en had haar alles gegeven, wat niet goed lag bij haar siblings. Maar ergens had dat de band die ze nog steeds wat met haar vader voelde versterkt. "Dus het zou heel erg fijn zijn als je me uit de weg zou willen gaan," Besloot ze. Yep, dun ijs hier, maar een beetje opstandigheid naar de 'clan' die haar moeder had vermoord kon ze niet helpen.

Lola onderdrukte de neiging om met haar ogen te rollen. Het was geen dreigement geweest, puur een feit. Haar vader zou zeker niet blij zijn als ze ergens dood in een goot bellande. Maar zou hij in eerste instantie al niet blij zijn met haar dat ze hier was gekomen? Waarschijnlijk. Zijn beste pogingen om haar hier buiten de Bloodclante houden waren al niet gelukt toen ze Zira had ontmoet, maar waren totaal het raam uitgegooid toen ze Shallow had ontmoet. "Ik denk dat je feiten door elkaar haalt met dreigenmenten. Maar als je zo graag wilt weten wie mijn 'pappie' is zou je ook je brein kunnen gebruiken," vertelde Lola haar met een geïrriteerde zwiep van haar staart. Het was niet vreselijk moeilijk om te zien eens je wat nadacht. Op haar bouw en ogen na, die ze van haar moeder had meegekregen, leek ze erg veel op Cyber. En als de kattin haar neus zou gebruiken zou er vast ook nog wel een flauw vleugje van hem te ruiken vallen. Ze leefde immers nog steeds in zijn ouder territorium en het was niet alsof ze iedere plek gelijk van haar vaders geur had ontdaan. Ze haatte hem immers niet.

Half nicht? Natuurlijk. Waarom niet? Ze had toch al zoveel familie overal rondlopen nog een half zus van haar vader kon er wel bij. Het nieuws dat haar vader amper nog actief was in de 'Elite' kwam schokkender aan. Was dat dan de reden waarom hij een tijdje terug naar zijn oude territorium in rogue gebied was afgedwaald. "Misschien, misschien niet. Hij was altijd heel beschermend over mij dus je weet het maar nooit," Vertelde ze de nu grijnzende kattin. Dacht ze dat een simpele opmerking als dat haar rennend weg zou hebben. "Maar als je de kans liever niet neemt om hem weer actief te krijgen is het misschien slim dat je me laat leven." Ze had het gevoel al wel gekregen dat familie niets voor de rode kattin betekende, dus het punt dat zij twee familie waren zou haar geen punten aan haar goede kant scoren. Maar toch, nog een half-tante? Ze was nu wel wat nieuwsgierig. "Maar jij bent dus familie van Zira, neem ik aan. De charme is echt een familie eigenschapje," Okay, misschien was sarcasme niet het beste pad om hier nu te gaan bewandelen. Zeker niet met de nieuwe informatie die ze hier had gekregen, maar het was toch ook wel een beetje de waarheid. Geen van haar half-tantes had tot nu toe een vriendelijk bot in hun lichaam laten zien en Lola twijfelde dan ook zeer zeker dat ze die uberhaupt hadden.

Misschien had ze haar geluk iets te veel getest. Familie of niet, haar tante leek niets meer van haar te moeten hebben en sprong op haar af. Lola wist genoeg om te weten dat ze haarzelf nu uit de voeten moest maken, maar de kattin was snel. Voor ze het wist werd ze krachtig tegen de grond gepind en ontsnappen was zo makkelijk niet. Lola was niet zwak, maar in een gevecht moest ze het eerder hebben van tactiek. Alleen waren er geen tactieken die ze hier goed kon gebruiken. Ze had weinig ruimte om te bewegen en een poging om de ander van haar af te duwen zou al moeilijk zijn, laat staan iets anders te proberen. Maar betekende dat dat ze zich aan haar lot moest overgeven? Nee. Zo was ze niet opgevoed. Ze had van jongs af aan al geleerd te overleven en dit hoorde daar ook bij. Een onmogelijk gevecht toch omdraaien. Op zijn minst genoeg om te ontsnappen. Met moeite klauwde ze naar de onderbuik van haar aanvaller, aangesterkt door de drang om te leven en woede naar de kattin toe.

Lola voelde hoe haar nagels de onderbuik van haar tegenstander raakten, maar een goede grip hadden ze niet. Hoe ze nu tegenspartelde zou ze de ander amper een paar krassen geven. Toch bleek het genoeg om de rode kattin iets van angst of voorboding te geven, want vlijmscherpe klauwen boorden zich diep in haar shouders. Ze liet een sis van pijn uit, maar staakte haar pogingen om terug te vechten niet. In tegenstelling, ze werden juist sterker toen ze de scherpe tanden van haar tante zag. Lola was niet dom. Een harde, snelle beet en het zou ten einde zijn met haar. Ze had een wonder nodig. En die kreeg ze ook. De klauwen op haar achterpoten, die eerst alleen maar door rode vacht raakten, kwamen nu toch echt tegen het zachte vlees van haar tegenstanders buik aan. Met een grimras op haar gezicht verzamelde ze al haar kracht en duwde omhoog. Een krachtige beweging voor iemand van haar postuur, het verbaasde haar zelfs. Hopelijk zou het ook werken op haar aanvaller anders was ze er geweest.

Ze kon dan geen erge wond toedelen aan haar aanvaller, maar het werkte wel. Lola was nu vrij en de ander had nu lichte verwondingen. Ze was niet onoverwinnelijk en dat zou in haar voordeel gaan werken. Ze sprong nu snel weer op haar poten, voor een nieuwe aanval op haar kwam terwijl ze haarzelf niet kon verdedigen. Echter was dit niet het plan van de rode kattin, maar werd er in een snelle beweging zand naar haar gezicht gegooid. Een pijnlijk geprik weerhield haar ervan om de volgende aanval aan te zien komen. Een harde klap maakte contact met haar kop en liet haar bijna haar evenwicht verliezen. Verdomme! Een vuil gevecht was dit. Ze had het moeten verwachten. Haar tante, dacht ze spottend, was een achterbakse kattin uit een vuile clan. Dan moest ze ook maar vuil gaan vechten om te overleven. Zo snel ze kon schudde de de waas die de klap haar had gegeven, samen met het zand wat nog op haar snuitje zat, weg. Nu prikten alleen haar ogen nog, maar ze kon tenminste nog redelijk zien. Een grom kwam op uit haar keel en verliet haar bekje. Nu was ze niet meer boos, ze was pissig. En daarin sprong ze naar voren, tegen de kattin aan, in een poging de ander van haar evenwicht af te gooien.

Misschien had ze beter moeten nadenken, maar daar was het nu te laat voor. De Bloodclanner draaide haarzelf om, snel genoeg om haar aanval te omzeilen. Ze had zelf haast geen tijd om te reageren toen ze haar tegenstander zag springen en al snel viel er weer een gewicht op haar. Ze zakte haast door haar poten. Lola zou nu mee kunnen rollen met het momentum, maar dat zou haar zeker geen lichte wonden geven, met hoe diep de nagels van haar oh zo vriendelijke familie in haar schouders boorden. Toch, het alternatief stond haar helemaal niet aan. Toen ze op haar rug had gelegen kwamen de tanden van de kattin al té dicht bij haar nek en de enigste reden dat ze toen geen contact hadden gemaakt was doordat ze contact had kunnen maken met haar buik. Nu zou ze dat geluk niet hebben en sterker was ze zeker niet. Dus deed de zwart-witte kattin een poging om haar aanvaller van haar af te gooien. Het momentum van de klap was nu bijna weg, maar het zou nog steeds kunnen werken. Lola liet haar gewicht naar de zijkant vallen in een rol, hoop dat het haar vrij zou maken.