Don't belong to no man

Nu ze een young one had, was de tijd die ze voor zichzelf had gehalveerd. Nu vond ze dit niet heel erg; ze hield van het feit dat ze een young one had en dat ze een zieltje had om om te kneden tot haar bloedeigen soldaatje. Echter betekende het wel dat ze haar baan van alleenstaande moeder hier mee moest balanceren en ook nog genoeg tijd alleen moest hebben om niet compleet gek te gaan. Vandaar dat ze nu uit het kamp was weggeglipt.

Het motregende, en de lucht was grijs. Haar groene ogen stonden strak vooruit gericht terwijl ze door de verschillende donkere achterstraatjes manouveerde. Af en toe blafte er een hond naar haar vanachter hun hoge hekken, maar hier keek Za niet meer van op. Ze leefde hier haar leven lang al, en wist dat honden als die haar niets konden. Die zaten vast aan hun gebonden mensenleven. Met een schuine blik richting één van de huiskatten die aan de overkant van de straat liep, sloeg ze linksaf, een tuin in. Twee konijnen zaten in een afgesloten hok. Kort tikte ze tegen het hok aan, maar hoorde toen hard gerammel aan de deurklink van het huis dat bij de tuin hoorde, waardoor ze wegschoot. Opnieuw terug een een straatje in, een brandpoort door, bosjes in, en weer de straat op.

Dit is waar Zahida van hield. Ze was een straatkat door en door, hield van struinen over de straten en genieten van de vrijheid die ze had. Iets waar Clankatten nooit van zouden konden genieten als zij deed. Evenals dat huiskatten dat nooit zouden kunnen. Dat was de grootste overwinning die ze op hen had; de vrijheid van de stad.

- Brat

Geërgerd wiebelde Zahida met haar oortjes toen er overduidelijk iemand aandacht wilde van haar aan de overkant van de straat. Wie het was kon ze niet goed zien, maar de gevallen bladeren en druppels zeiden meer dan genoeg. Vogels hadden niet genoeg gewicht om zo'n duidelijke aanwezigheid te laten zien. Hadden ze dat maar, bedacht de she-cat zich met een schamper lachje, dan zou ze nu niet geforceerd moeten socializen.

De BloodClanner stak de lege straat over naar de boom die zojuist nog bewogen had en kneep haar ogen samen om beter op zoek te gaan naar een vacht tussen de bladeren. Ze zag her en der wat vlagen rood, en gecombineerd met een duidelijke geur kwam ze tot de conclusie dat dit Brat moest zijn. Een she-cat met wie ze al een flink aantal moons samen woonde, maar die ze nog nooit werkelijk gesproken had. Blijkbaar zou daar nu verandering in komen. "Was er wat?" vroeg ze de ander met een tik van haar staart. Zahida had het niet op small talk, nu niet en nooit niet. Had ze het geduld niet voor.

Ach en wee, de ander stond er blijkbaar op om een gesprek te voeren. En duidelijk geïrriteerde zucht verliet de bek van Zahida, waarbij ze de ander met een verveelde blik aankeek. Toen deze over haar young one begon, trok ze haar wenkbrauw naar de ander op. "Wat heb jij daarmee te maken?" vroeg ze, nu toch wel geïnteresseerd. Voor zover zij wist had Brat totaal geen familiebanden met Jaws en was het nogal apart dat ze daar interesse in had. "En waarom zou ik dat aan jou vertellen," merkte ze daarna nog op, met opgetrokken wenkbrauw. Want zeg nou eerlijk. Brat moest zich bij d'r eigen zaakjes houden zoals ze de afgelopen 29 manen dat Zahida op deze aardkloot wandelde ook gedaan had.