old souls

Onderwerp: old souls do 23 mei 2019 - 21:58

Fortuna werd me de dag ouder en hoewel de zwarte she-cat er liever niet aan dacht moest ze toch gaan nadenken over hoe het straks allemaal veder moest zodra ze oud en stijf was. Ze hoorde nu al haar botten in de vroege ochtend kraken wanneer ze opstond, nog even en dan zou ze niet eens meer zelfstandig haar dingen kunnen doen. Natuurlijk overdreef ze nu wel een beetje maar over een moon of twintig zou ze niet meer zo fit zijn zoals nu, of vroeger beter gezegd. De Elite member die haar hele leven al in Bloodclan rond liep wist dat haar clan niet zo gesteld was op de oudjes maar ze liet zichzelf echt niet zo gemakkelijk verjagen. Ze was hier geboren en getogen, niemand zal haar thuis afnemen van haar. Ze was er langer dan de meeste katten, ze heeft de leaders en diens deputy zien komen en gaan- zo lang was ze al in de Elite. Spijt had ze nooit gehad, ze wist immers niks beters. Tenslotte was hier al vanaf haar eerste moons en sindsdien nooit ergens anders geweest, een ander leven zou daarnaast ook gewoon niks voor haar zijn. Vele oudere katten van de Elite hadden een veilige haven gezocht toen ze de laatste moons begonnen aan te tikken, jagen ging bijna niet meer en zowat elke dag vechten voor een warme nest was telkens weer een gok als je het wel ging winnen van z’n vers getrainde jonge gozer. Fortuna zou vechtend ten onder gaan, een leven als kittypet na jaren hebben overleefd in de Elite was voor haar een walgelijk idee. Nee, ze zou hier sterven en begraven worden en niet in een warm nestje bij het open haard met droge brokken naast haar liggend. Daar was ze te koppig voor en te vrij. Ze kon haar vrijheid waar ze zolang aan gewend was niet opgeven, dan maar eerder gedag zeggen tegen het leven. De zwarte Elite member rekte haar lange lichaam uit en drukte haar zijkant even tegen een schutting aan om haar jeukende schouderblad te kunnen krabben. Ze gaapte kort en schudde haar brede kop waardoor haar hondentanden kort rinkelende aan haar bloedrode halsband. Ze had er nu tien, eigenlijk elf maar eentje was afgenomen omdat die niet meer gelde in de ogen van de nieuwe Bloodclan leader, Cobra. Ze had een sterke mening over de jonge tom die de zoon was van de vermoorde Claw. Daarnaast stond er nog naast zijn zijde een jonge she-cat die ook amper wist hoe het werkte in de Elite. Shark had een goeie leader kunnen worden maar zijn keuze was stom geweest om een zwakke deputy uit te kiezen, nu was hij van de troon gestoten en had de deputy die hij gekozen had aan de kant gestaan van de nu kersverse leader. Zo bleek weer dat eigenlijk niemand te vertrouwen was in de Elite en toch kon ze niet zonder die puinhoop. Haar loyaliteit was grootst en ze zou haar thuis nooit verlaten wat voorn het zooi het telkens weer was. Een greep naar macht had ze zeker willen proberen maar op haar oude leeftijd was het beter om het maar rustig aan te doen, als ze nog wat fitter geweest was dan had ze zeker een poging gewaagd om die twee idioten te verjagen maar op dit moment moest ze enkel denken om de laatste twee tanden te claimen zodat ze van haar pensioen kon genieten die ze verdiende. Een goeie barn met elke dag zekerheid op een warme nest, beter kon het niet. Fortuna liep weer stevig door, de huiskatten negerend die bang hun huis inrende toen ze haar lijf zagen die vol zat met tekens van oude gevechten. Pas toen een kat veder op niet meteen uit angst wegrende en zelfs op het Bloodclan gebied liep de Elite member er op af. Haar pigmentloze ogen vernauwde terwijl haar slanke staart zwiepte. De oudere dame was klaar om deze indringer te verjagen maar iets sprak in haar kop dat ze niet al te gauw haar klauwen in diens lijf moest slaan. Dit kon nog wel eens interessant worden. “Ben je naar iemand opzoek?” Vroeg de zwarte she-cat kil maar kalm toen ze merkte dat de zwart met wit onbekende kat opzoek leek naar iets/iemand.

Onderwerp: Re: old souls do 23 mei 2019 - 22:59

Zes manen had ze stilgezeten en niets gedaan. Zes manen lang had ze gehoopt dat haar vriendin toch nog zou komen opdagen. Maar, toen het er steeds meer op begon te lijken dat dit niet zou gebeuren, en ze toch nog steeds afwachtte, begon er een schuldgevoel aan haar te vreten. Iedere dag een stukje meer tot Lola het niet meer had aangekunnen. Ze was met een ruk omhoog gekomen, haar den uit, en plots naar Twoleg territorium vertrokken. Ze moest weten wat er was gebeurd. Weten of Shallow nog okay was, zodat ze alle donkere gedachten haar hoofd uit kon verbannen. Nee, ze had geen tweede gedachte gegeven aan haar territorium praktisch onbewaakt achter te laten. Haar siblings waren er nog, al lieten ze haar al het werk doen, bitter dat zij vaders favoriet was geweest. Iets waar Vixen haar nog een mooie wond voor had gegeven. Ze praatte dan ook niet meer met haar zus die qua uiterlijk zoveel op haar vader leek. Ergens was dat een opluchting. Ze had veel goede herinneringen aan haar vader, maar ook veel onzekere. Zoals de ene keer dat ze hem kwam opzoeken nadat hij naar de Bloodclan over was gestap en haar alles had nagelaten. Toen was ze erachter gekomen dat ze een tante had. Zira. Wat daar mee gebeurd was? Dat wist ze niet. En eerlijk gezegd kon het haar ook maar weinig schelen. Die paar woorden met de kille kattin, die hadden geen betekenis. Wat wel een betekenis had was Shallow. En die was ze nu aan het zoeken. Lola was nu diep in het Twoleg territorium, waar de meest bloodclanners toch wel waren. Nee, de warme en gezellige Kittypet waren hier niet te vinden. Ze liep nog een blokje om en een zwarte kattin in de verte ontging haar niet. Gewoon negeren, geen aandacht zoeken. Op die manier zou ze misschien haar weg kunnen banen zonder problemen. Al wist ze eigenlijk wel dat dat een grote leugen was die ze haarzelf wilde vertellen. Ze liep hier nu op Bloodclan gebied. Daar zou ze niet zonder scheuren vandaan komen als ze haarzelf niet gauw weer uit de poten maakte. En ja hoor, het kwaad was al geschiet. De zwarte kattin kwam op haar afgelopen. Lola ontweek slim genoeg de blik van de kattin voor deze voor haar stond. Het laatste wat ze hier moest doen was problemen schoppen. Een kat kon ze misschien nog aan, maar de hele Bloodclan. Nee dan was ze zo goed al dood. Kil werd er haar gevraagd of ze ergens naar opzoek was. Lola had de neiging om sarcastisch te vragen of het zo duidelijk was, maar hield haar tong nog even terug. Ze knikte kalmpjes. "Ja, dat ben ik inderdaad," gaf Lola haar antwoord. "Haar naam is Shallow, misschien ken je haar. Ze zit immers in je clan," Het woord clan kwam er wat spottend uit. Ze was vroeger namelijk verteld over de clans in het woud en Bloodclan was het tegenovergestelde waarvan die katten voor stonden.