Tschüss

De massieve verminkte she-cat haar klauwen begroeven zich in het stevige aarde onder haar grote poten. Haar hart klopte luid in haar keel terwijl haar emoties een weg naar boven begonnen te worstelen. Lethal wou niet dat de masker die op haar gezicht lag zou breken en hard drukte ze de gevoelens weg. Hoewel ze het verdriet onderdrukte voelde ze vele gevoelens door haar lijf razen, dit allemaal kwam door het nieuws van laatst dat ze opgepikt had. Bronzemask, de Windclan deputy, was al een tijd gestorven. Het nieuws had haar letterlijk gebroken en nu wist de ex Windclanner wel dat liefde niet haar ding was. Al helemaal niet met haar huidige ‘partner’ die ze al tijden ontweek. Ze beschouwde de ander als een hele goeie vriendin en ze zou altijd van der houden op haar eigen crazy manier maar haar hart lag duidelijk bij een andere poes. Eentje die ze nooit meer zou zien, eentje die ze nooit meer zou kunnen aanraken. Het idee dat haar grote liefde ergens rottend onder de grond lag maakte haar ogen kort waterig maar al snel verschool ze haar zwakke kant en duwde haar woede weer omhoog. Het was makkelijk voor haar om boos te zijn dan verdrietig, huilen was zwak en zwak was iets wat ze nooit zou zijn- nooit zou willen zijn. De oude woedende Lethal kwam weer omhoog zetten waardoor er grote strepen over de grond werden getrokken. Hijgend stond ze te staren naar de heides veder op waar ze vroeger ooit gelopen had met Bronze, haar liefde.. haar alles. Ow haar hart brak al bij het horen van haar naam. De grote she-cat schudde wild met haar kop. Ze moest niet aan haar denken, ze moest die gevoelens niet de baas laten worden. Maar toch.. ze kon het niet. Ze was zwak, een idioot zelfs. Als ze het allemaal anders gedaan had in haar leven dan had ze misschien nog geleefd.. als ze braaf geweest was inplaats van doorgedraaid had ze dan nu gelukkig kunnen wezen zijn? Met Bronze? Lethal knipperde ondertussen met haar verschillende gekleurde ogen, het beeld van Bronze haar honingzoete glimlach die voor haar ogen speelde weghalend. Had ze maar nooit Windclan achtergelaten. dan had ze haar kunnen beschermen.. Okay nu was het wel genoeg. De massieve Elite member draaide zich om en liep weg van de plek waar vele herinningen lagen en zocht direct de geur op van haar mate. Al vroeg ze zich af als de rode she-cat ooit wel een echte partner voor haar geweest was. Kort was ze gelukkig geweest, verliefd, maar was dit niet gewoon de onderdrukkende gevoelens voor Bronze die boven water waren gekomen en die ze maar geuit had op een ander? Waarschijnlijk. Brat verdiende niet iemand zoals haar die liever bij een ander was dus besloot ze dat vandaag de dag zal zijn om er een einde aan te maken. Het was beter voor Brat maar ook voor haar. Toen ze de rode she-cat gevonden had sprak ze haar direct aan. “Brat.” Mauwde ze, rustig zoals ze altijd deed bij haar. Hoewel de verbrande ragdoll dus niet meer de verlangens had om partners te zijn met ander betekende dit niet ineens dat ze de rode she-cat niet belangrijk vond. “We moeten praten.” Ze viel maar meteen met de deur in huis. Kort wachtte ze nog af zodat ze wist dat er geen pottenkijkers waren en dropte toen de bom. “Het is tijd om eerlijk tegen je te zijn, je verdiend immers de waarheid. Ik wil geen partners zijn, het is beter om van elkaar af te gaan.” Er om heen draaien zou niet werken, Lethal was honderd procent zeker over haar gevoelens en de gevoelens die ze dus niet had voor Brat. Tenslotte had de ander ook niks aan een partner die s’nachts jankte om een dode high school crush.