The end of all things

Het waren al een paar manen geleden sinds het vertrek van Shark. De grijze kattin had al eerder besloten om de Elite uit te stappen, met een waterdicht genoeg plan, maar kon de moed sinds het gevecht niet meer vinden. Ze had zich al die manen druk gemaakt, met de verdomme pluizige bollen naast haar buik. Ze had niet op een moederrol gerekend. Het was al eerder besproken dat Brat voor de kittens zou zorgen. Maar na haar gesprek met Chawl had ze toch haar vertrek uitgesteld om erover na te denken. En al dat nadenken zorgde ervoor dat ze toch bleef. Toch, om haar eigen kinderen te verzorgen. En ergens kreeg ze ook een moedergevoel. Een gevoel dat ze er steeds bij moest zijn voor het geval dat ze het ook op haar gemunt hadden. Maar nu leek het wel alsof de hele clan medelijden had. En dat was niet waar ze om vroeg.

Nu waren haar kittens zes manen oud. Nou ja, over een paar dagen al. Ze kon ze nu alleen laten in het kamp terwijl zijzelf wat kon vinden om te eten. Alleen moest ze nu wel zien te weten hoe ze Cobra kon overtuigen Jackdaw geen mentor te maken van éen van de vier.
Gelukkig leek winter al voorbij te zijn, en werd het steeds makkelijker om wat eten te vinden. Het duurde dan ook niet lang voor ze naast een rij twolegnests een huismus wist te vangen. Haar scherpe tanden boorden zich in het kleine lichaam van de vogel nadat ze het net uit de lucht had geplukt. De grijze kattin liep gerust de rijen van de twolegnests voorbij tot ze bij een grote struik aankwam en eronder kroop om aan haar maaltijd te beginnen. Dit was een betere vangst dan de manen daarvoor, dat kon ze toegeven. Ze was al tevreden genoeg dat ze weer voor zichzelf kon zorgen. Ze was geen hulpeloze moeder meer. Geen 'kijk, die heeft Jackdaw in de maling genomen'. Ze was nu haarzelf. Een member van de BloodClan. En zodra haar kittens Young ones werden dan kon ze dat voor goed achter zich laten.
+ Chawl

De kattin had maar éen hap kunnen nemen van haar vangst voor ze weer de bekende geur van een kat opving. Ze keek weer op en kroop langzaam uit de struiken om te kijken wie dat nou kon zijn. En zoals ze verwacht had, was de zwarte vacht en de halsband niet te missen. Shallow stond daar even stil, niet zo zeker wetend wat te zeggen. Ze voelde haar bloed koud worden toen ze uiteindelijk oogcontact maakte met de andere BloodClanner. Dit hoorde niet zo te zijn. Ze hoorden samen te lopen, grappen maken over bange kittypets. Ze hoorden op éen pad te blijven. Maar nu was het apart getrokken. Nu waren ze ouder, ze hadden hun eigen pad uitgekozen. En ergens had de kattin de neiging om naar hem toe te lopen, om hem een knuffel te geven of een grap te maken over hoe het haar op zijn kop zo stoer stond. Nu waren ze vreemden voor elkaar. En dat was allemaal haar schuld.

"Chawl," miauwde ze uiteindelijk. Het zat al voor minuten lang op het puntje van haar tong. Ergens voelde ze spijt in haar opbouwen. Maar nu ze zijn aandacht had kon ze het alleen maar verder rekken. Langzaam liep ze richting de zwarte kater toe. De mus vergeten onder de struik waar ze zonet zat. Hij was veranderd. Misschien wat mager, maar dat was zijzelf ook. Het was een moeilijke winter geweest voor de Elite. Maar nu ze toch dichterbij stond kon ze ook sommige littekens opmerken. Ze keek er wat te lang naar, alsof ze een juiste opmerking probeerde te vinden. Verdomme, ze had er gewoon moeten zijn. Hij had haar hulp nodig, ze had hem moeten verdedigen. De kattin keek weer naar beneden voor ze met al haar moed recht in de ogen van de ander keek. Nu pas merkte ze dat ze toch zelf wat moest zeggen. Maar ze wist niet wat. Er ging zo veel door haar kop heen dat ze niet eens wist wat ze precies moest zeggen. "Hey," kwam er eindelijk. In een wat zachtere stem, ze kwam hier niet voor ruzie. Ze kwam hier om hun vriendschap te herstellen. Goed te maken wat goedgemaakt moest worden en nooit meer zijn zijde verlaten. Zoals ze elkaar beloofd hadden. "Wat is er gebeurd met beste vrienden voor altijd?" Miauwde ze na een hangende stilte. Of vroeg ze nou te veel van hem? Ze wou weten wat er mis was gegaan. Waarom ze zomaar uit elkaar gevallen waren. Zodat ze het weer recht kon zetten.

Ze had verwacht op een simpeler antwoord. Misschien de hijzelf ook niet wist wat er gebeurd was, en dat ze het allebei gewoon van zich af konden schudden en het goed konden praten. Maar Chawl wist het blijkbaar wel, en Shallow wist niet of ze dat zo op prijs kon stellen of niet. “Toen waren we nog kittens Shallow.” Miauwde hij. Ze keek hem nog steeds aan, haar ogen gevuld met afwachting, waar ook ergens verdriet in schuilde. Maar haar blik was strak genoeg om het niet al te duidelijk maken. “Toen waren mijn ouders nog niet dood en jouw vader nog niet verbannen.” Ze trok haar oren naar voren in licht ongeloof. Dat was het? Dat was het probleem? "Je wéét dat dat nergens op slaat, Chawl. Wat wij hadden was sterker dan dat." Zei ze terug. Haar stem brak op het einde. "Wij waren beste vrienden sinds de dag dat ik me bij de Elite aansloot. Ik had geen idee over hoe gevaarlijk de Clan zou zijn. Maar ik vertrouwde jou. Verdomme. Ik vertrouwde jou, dat jij bij mij zou blijven. En ik-" ze slikte. "Ik wil weten wat ik fout heb gedaan, ik wil niet dat iets kleins zoiets groots kon breken. En ik wil het terug. Ik wil het achter ons laten zodat we tenminste iets hebben om ons in deze plek stabiel te houden." Na dat keek ze toch weg, ze wist niet precies wat ze hiermee probeerde te bereiken, ze was nooit goed geweest in het confronteren van katten. Shallow liet een zucht horen, voor ze eindelijk weer haar moed bij elkaar raapte om hem aan te kijken. "Wil je dat niet terug, dan? Onze vriendschap?" Voegde ze toe, in een minder scherpte toon. Dat wou ze wel weten, dan kon ze bepalen of dit het waard was of niet.

Ze had wel verwacht dat Chawl er wat van zou zeggen. Maar ze kon er ook niet veel aan toevoegen. Het enige wat ze terug wou was haar beste vriend, de enige kat die ze hier nog kon vertrouwen. En zelfs nadat een drempel hun vriendschap op stop had gezet, zelfs als Chawl niet meer zo stabiel was als hij vroeger toen was, ze vertrouwde hem nog steeds. En dat maakte haar bang, dat ze zo afhankelijk was van éen kat. “Ooh ja?” Kwam er als volgt. Nog steeds keek ze niet weg. Zelfs als ze dat wel wou, ze moest hem laten zien dat ze er wel was. Deze ene keer. “Het was blijkbaar niet sterk genoeg om er voor mij te zijn toen Cobra Thora opdroeg mij voor mijn leven te verminken. Ik dacht trouwens dat zij ook een vriendin van mij was, maar blijkbaar betekent dat allemaal niet zo veel voor jullie!” Zijn stem klonk harder. En even voelde ze een golf van schuldgevoel over haar heen. Het was inderdaad zo dat ze niet voor hem op was gekomen. En al kon ze haar kittens de schuld niet meer geven, ze zat er nog steeds mee. Maar voor ze wat kon zeggen, volgde er veel meer. “Vertrouwen is blijkbaar een slechte eigenschap, dat probeerde mijn vader mij altijd al te vertellen en ik had naar hem moeten luisteren. Jij raakt zwanger van Jackdaw, Thora voert Cobra zijn bevel uit zonder daar later ook maar op terug te komen. Mijn broer verband Shark zelfs. Nee je kunt niemand vertrouwen en jij kunt mij ook niet vertrouwen Shal.” Waarna ze nog net zijn gefluister kon horen. “Ik durf niet meer voor mijzelf in te staan.” Haar vacht tintelde. Vooral omdat ze de zwarte kater nooit zo kwetsbaar had gezien. Al was het maar voor een paar seconden. Ze was voor hem in de Elite gebleven. Ze had het overwogen, met Lola een plan vastgesteld dat ze rogue zou worden en de kittens voor Brat achter zou laten. Maar ze was nog steeds BloodClan. Puur omdat Chawl het haar had verteld. En als Chawl zei dat ze moest blijven, deed ze dat ook. "Chawl..." “Wat houdt vriendschap in dan Shallow?” Kwam er al snel. Waardoor ze voor even stil was. Wat hield het in? In het algemeen of voor haar? "Ik weet het niet," miauwde ze eerlijk. Haar stem had geen scherpe rand meer. Ze gaf erom. "Voor mij is vriendschap belangrijk. Toen ik klein was zag ik iedereen als mijn vriend. Vriendschap is een groot woord. Maar toen ik- toen wij ouder werden was het al duidelijk dat we altijd voor onze rug moeten oppassen." Begon ze maar. Verdomme, waarom was dit zo lastig? "Vriendschap kan gevaarlijk zijn als je de verkeerde katten ervoor kiest. Maar ik ken jou voor manen, seizoenen. Ik wil zoiets niet weggooien." De laatste zin eindigde in een zachtere toon. Maar het was eerder omdat ze niet wou laten horen dat ze wanhopig werd, dat ze elk moment verdriet over haar heen kon krijgen. "Vertrouwen hoort bij vriendschappen, samenwerken, begrip. Vriendschap is niet zomaar rondspelen. Het is van elkaars aanwezigheid genieten, grappen maken. Naar de sterren kijken," voegde ze toe. Dat was hun ding. Als Young One uit de toren naar de lucht kijken. Dat zou ze nooit vergeten. Hel, ze had zelfs Dipper ernaar vernoemd. Ze hoopte dat Chawl begreep wat ze bedoelde. Dat ze niet voor niets hem terug wou. Ze wou het niet loslaten, wat ze hadden. Niet nu ze de kans zag dat ze er wel wat aan kon doen. "Ik weet dat jij-" Ze slikte. "Ik weet dat wij zoveel hebben meegemaakt. Zowel alleen als samen. En ik wil dat je weet dat ik om je geef. En dat als jij mij de kans gaf, dat ik jouw zijde niet meer verlaat, Chawl. Alsjeblieft."

Ze had hem aan het denken gezet, dat was een goed iets. Dat hoopte ze, tenminste. Het betekende dat hij het ook terug wou. Misschien zelfs miste. Maar hoe kon ze hem volledig overtuigen? Dat het niet weer ging gebeuren? “Maar hoe kan het dan, dat zoiets belangrijks, zo makkelijk kapot kan worden gemaakt?” Kwam de vraag. Waardoor ze haar oren naar voren spitste. Ja, dat had ze ook niet geweten, daar lag zij zelf om wakker als ze er te lang over dacht. "Ik denk niet dat het volledig kapot is." Gaf ze uiteindelijk toe. Als het wel zo was, waarom vroeg hij haar dit? Waarom deed zij- waarom deden ze allebei hun best om dit terug te krijgen? "Dingen veranderen, wij veranderen. We zijn geen kittens meer. We moeten nu de last zelf op onze schouders dragen. En veel gaat gebeuren in de komende jaren. Maar hoe ik over jou denk en deze vriendschap, dat verandert niet, Chawl. Dat kan niet-" “Ik heb iemand vermoord Shal.” Een stilte volgde. Een iets te lange, zware stilte. Chawl had iemand vermoord. Alhoewel ze kon zien dat hij nog niet volledig stabiel was, hoe kon het tot moord komen? Ze staarde hem nog steeds aan. Haar snorharen trilden voor kort voordat ze eindelijk weer begon te praten. "Ik..." Begon ze, maar hield al gauw haar mond. Wat kon ze hierop zeggen? "Ik weet alleen dat dat niet te vermijden is. In de Elite leef je op moord." Probeerde ze hem gerust te stellen. Al nam ze aan dat het niet echt werkte. Ze was geen fan van het doden van katten, maar had ze anders kunnen verwachten? De BloodClan vormde iedereen, het maakt een andere kat van iedereen. Het was doden of gedood worden. "Je blijft nog steeds Chawl." Voegde ze toe in een zachtere toon. Zelfs dat kon haar perspectief niet veranderen. Haar beste vriend had een kat vermoord. En als ze wat jonger was, misschien dan had ze het erg gevonden, misschien was ze er zelfs bang voor geweest. Maar nu was het gewoon ogen dicht en afwachten. Je kon niks aan doen, je kon je lot niet tegenhouden. En als dit was hoe Chawl als kat zou worden, dan kon ze toegeven dat ze er wat bezwaar mee had. Maar nu had ze het niet door. Ze was alleen gericht op het vertrouwen van de kater. Gericht op het opgraven van hun vriendschap, dat was het belangrijkste. Al klonk het alsof hij er zich ook voor schaamde. Ze wou alleen een deel van haar jeugd terug, een deel van haar oude zelf. En dat was Chawl.