Ice cold.

De schemering begon te vallen en Blizzardpaw volgde een senior warrior terug naar het kamp. Hij had haar net geleerd hoe ze op vissen moest jagen. Blizzard had de les echt ontzettend leuk gevonden, maar ze was toch wel blij dat ze dadelijk kon gaan slapen. Ze zou enkel nog een prooi uit moeten kiezen om op te eten en daarna kon ze gaan liggen. Toen haar rank van kitten naar apprentice was veranderd, had ze vrij snel een keuze kunnen maken waar ze kon liggen. Aangezien het geluid van zowel water als wind haar altijd al getroost hadden en rustgevend voor haar waren, had ze al snel gekozen voor een plekje bij de ingang van haar den. Natuurlijk was het met sommige periodes wel koud, maar dan zorgde ze er gewoon voor dat ze dicht tegen een andere apprentice aankroop. En aangezien ze wel apprentices in de buurt hadden liggen die dat ook fijn vonden, bracht ze de meeste nachten warm door. Ze was iemand die gemakkelijk in slaap viel en vervolgens diep sliep, dus slaapgebrek had ze eigenlijk nooit. Natuurlijk moest niemand haar dan nieuwsgierig maken vlak voor ze ging slapen, anders kon ze niet in slaap vallen omdat ze zo nieuwsgierig en enthousiast was naar wat die apprentice te vertellen had. Gelukkig gingen de meeste verhalen tegen de avond over alledaagse dingen; wel iets wat Blizzard kon interesseren, maar niet echt iets wat haar geboeid kon houden. Blizzard koos de vis van de prooistapel die ze vandaag zelf had gevangen en liep in de richting van de apprentices den. Ze herkende Icepaw al snel tussen de andere apprentices en legde de vis voorzichtig voor haar neer. “Icepaw, kijk eens wat ik gevangen heb,” zei ze met een tevreden grijns. “Als je wilt mag je er zelfs van mee-eten.”

Blizzard voelde haar vacht prikken van trots toen ze Icepaw op een bewonderende manier naar de prooi zag kijken. Ze was er dan zelf ook wel heel trots op, vooral omwille van het feit dat het nog maar pasgeleden was geweest dat ze had geleerd om te jagen, laat staan dat ze kon vissen. Dat had ze ook echt nog maar pas geleerd en hoewel haar pootje steeds ijskoud werd als ze haar prooi miste, was ze toch blij dat ze door had gezet en dat ze nu met trots een prooi kon delen met één van haar denmates. Dat zorgde toch voor een iets hoger aanzien en bovendien was dit de perfecte gelegenheid om een gesprekje met hem te beginnen. Aangezien Blizzard nog maar pas van rang was veranderd en nog niet veel de kans had gekregen om contact te onderhouden met haar denmates gebruikte ze momenten zoals deze om ze beter te leren kennen. Ze zouden immers samen opgroeien en ongeveer op hetzelfde moment aan hun warriorschap beginnen, al vermoedde ze dat Icepaw een paar moons eerder benoemd zou worden dan zij. Wat ook logisch was, gezien zijn leeftijd en de ervaring. “Natuurlijk meen ik dat,” snorde ze tegen hem en ze schoof de vis met haar poot uitnodigend een beetje meer zijn richting op. “Jij mag de eerste hap nemen.” Het water vulde haar bek als ze naar de vis keek, maar ze vond dat aangezien zij Icepaw had uitgenodigd om mee te eten dat hij de eerste hap mocht hebben. Dat was wel zo vriendelijk. Ze legde zich naast hem neer zodat hun vachten elkaar net niet raakten en zodat ze de prooi gemakkelijk konden delen en wachtte geduldig totdat Icepaw een hap had genomen. “En hoe verloopt jouw training?” vroeg ze aan hem om het gesprek te beginnen.

Blizzard voelde stiekem toch wel iets van trots toen hij echt leek te genieten van de vis die zij had gevangen. Het was misschien maar een kleine aanwinst en ergens ook maar een klein gebaar, maar het waren de kleine gebaren die telden voor Blizzard. Ze vond het fijn om iets te betekenen voor haar Clan en dat gevoel werd nog eens extra bevestigd op momenten zoals deze. Icepaw legde nadat hij een hap had genomen van hun prooi uit wat hij leuk en minder leuk vond aan zijn training en Blizzard knikte begrijpend. Dat gevoel kende ze. Zij vond het ook veel fijner om iets met woorden op te lossen dan met klauwen, maar ze had al begrepen van sommige elders dat het soms niet anders kon dan het op een gevecht uit te laten draaien. Toch wist ze niet of ze een andere kat ooit echt zou kunnen verwonden in een gevecht, zelfs als Butterstar erop zou staan dat ze zou vechten. Dat zou haar misschien wel een gemakkelijke prooi maken, maar toch vond ze het nog altijd fijner om alles met woorden op te lossen dan met daden. “Ik begrijp je helemaal,” sprak ze met een zachte zucht. “Ik vind het ook fijner om iets met woorden op te lossen dan met klauwen. Maar je komt er inderdaad niet onderuit; het is een onderdeel van je training en je moet er maar mee leven.” Ze keek hem even meelevend aan, maar er brak een glimlach door op haar gezicht toen hij informeerde naar haar training. “Mijn mentor is vlak nadat ik benoemd werd als zijn apprentice ziek gevallen door heel het gedoe met de prooi en zijn zwakke weerstand. Ik word nu om en om getraind door verschillende warriors totdat Butterstar me weer een vaste mentor geeft. Het is interessant om het maar zo te benoemen, maar ik zal toch ook wel blij zijn als ik weer een vaste mentor heb. Dat maakt sommige zaken toch wel gemakkelijker.” Ze keek hem met een glimlachje aan. “Maar het heeft toch ook wel iets om door de leader zelf getraind te worden, niet dan?” Niet dat ze jaloers op hem was of zo. Helemaal niet! Ze gunde het hem juist.

Blizzardpaw humde instemmend toen Icepaw zijn mening gaf over het vechten. Ja, zo dacht zij er ook over. Het was beter om bepaalde zaken met woorden op te lossen dan met klauwen, maar soms dwong de situatie hun er wel toe om zich met klauwen te verdedigen. Zo had ze al akelige verhalen van elders gehoord die het hadden over BloodClan en hoe die zonder aarzelen vochten met hun klauwen. Hun doel was om zo veel mogelijk territoria over te nemen en dit op een zo gewelddadig mogelijke manier. Het zorgde voor rillingen over haar ruggengraat als ze er te veel over nadacht. Ze wilde haar vechtlessen om die reden dan ook niet skippen, maar ze hoopte dat ze nooit in een situatie terecht zou komen dat ze zich moest redden met enkel haar klauwen puur om te overleven. Dat leek haar echte pure horror. “Ik denk dat ze er geen hebben,” zei ze op bedachtzame manier. “Volgens mij, als ik het me goed herinner tenminste, hebben de elders me verteld dat het ieder voor zich is. Dat ze dus op eigen houtje moeten kunnen genezen als ze gewond raken.” Blizzardpaw zou geen idee hebben wat ze zonder hun medicine cats moesten doen. Ze zou zelf in elk geval geen idee hebben wat ze met sommige plantjes aan moest als ze een bepaalde wond had. En gelukkig hoefde ze daar ook niet over na te denken; StarClan zou altijd wel voor een opvolger zorgen als hun huidige medicine cat zijn of haar taken niet meer voort kon zetten. Ze glimlachte toen hij vol genegenheid over Butterstar sprak. “Het is belangrijk dat je een goede band hebt met je mentor. Het is toch een groot deel van je jeugd als je het zo bekijkt.” Aangezien ze het met veel katten kon vinden, dacht ze niet dat ze een mentor zou krijgen die ze echt zou kunnen haten. Zo was ze gewoon simpelweg niet. “Misschien kunnen we samen eens een keer trainen of een patrouille doen als ik een nieuwe mentor zou krijgen,” sprak ze vol enthousiasme tegen Icepaw.

“Ja, dat is het zeker,” zei Blizzardpaw met een knikje. “Hoe kun je nu overleven zonder een medicine cat?” Ze had zelf gelukkig nog niet al te veel meegemaakt waardoor ze vaak naar de medicine cat’s den moest gaan, maar het was al wel een hele geruststelling dat de mogelijkheid daar was als het zich voor zou doen. Ze had gehoord van katten die al eens heel erg verwond waren geweest en die er vervolgens weer helemaal bovenop waren gekomen. Zoiets was toch gewoon fijn om in je Clan te hebben? Het gaf een geruststellend gevoel om te weten dat iemand medische kennis had en je kon genezen als er iets voor zou vallen. En Blizzardpaw had ook alle vertrouwen in Coyotepaw als haar iets zou overkomen. Ze richtte haar blik op Icepaw. Er verscheen een enthousiaste blik in haar ogen toen deze aangaf dat ze wel eens samen konden trainen en dat hij het zou gaan overleggen met Butterstar. Ze gaf een knikje. “Ik kijk er nu al naar uit,” zei ze naar waarheid tegen hem. “Hoewel het me stiekem toch wel een beetje nieuwsgierig maakt om met Butterstar samen te gaan trainen. Ze heeft toch al wel ontzettend veel ervaring en vergeleken haar ben ik natuurlijk niet zo heel veel,” lachte ze het wat weg, hoewel er wel wat onzekerheid in haar stem door klonk. “Weet ze trouwens dat je niet echt van vechten houdt?” Ze hield haar kopje scheef terwijl ze Icepaw vragend aankeek. Ze vroeg zich oprecht af of de leader daar een punt van zou maken, maar kon zich dat eigenlijk nauwelijks voorstellen. Wat had je immers aan katten die anderen graag aan wilden vliegen? Helemaal niets, toch?

Blizzardpaw besefte dat ze iets te snel over een luchtiger onderwerp was begonnen toen ze besefte dat wat Icepaw zei eigenlijk best wel erg was. En dus besloot ze om het gedeelte van zijn tante heel even te negeren. Of nou ja, ze negeerde het niet, maar reageerde er enkel snel op door te glimlachen en te knikken. Non-verbale communicatie was immers ook communicatie, toch? Ook op zijn volgende opmerking kon ze niet veel zeggen, behalve dan een knikje geven ten teken dat ze het begreep. Ze zou er natuurlijk op door kunnen gaan, maar dan voelde het net aan alsof ze een zwaar onderwerp expres probeerde te vermijden en dat wilde ze niet. Ze wilde niet die ene Clanmate zijn die over vrolijke dingen begon en haar kop in het zand zou steken tegen ernstigere dingen. Ze was dan misschien geen voorstander van vechten, maar qua verbale communicatie wist ze wel dat ze sterk in haar poten stond. “Je zei dat je er niet meer geweest zou zijn als we geen medicine cat hadden,” sprak ze op een zachte toon tegen hem, want ze had geen idee hoe gevoelig dit onderwerp voor hem lag. Hij had het op een vrij ernstige toon gezegd, dus ze vermoedde dat het hem wel zwaar lag. Of misschien niet echt zwaar, maar eerder… Tja, ze had er niet direct een woord voor. “Wat bedoelde je daarmee?” vroeg ze, nog steeds de ernst in haar toon behoudend en de neiging onderdrukkend om het naar een nieuwsgierige toon te laten veranderen. Ze was weldegelijk geïnteresseerd in wat er met hem gebeurd was en ze bedoelde het ook echt wel ernstig, maar ze kon het niet laten dat ze zich wat nieuwsgierig voelde over het eventuele feit dat ze weer iets nieuws van iemand uit haar Clan kon ontdekken, al was het maar een beetje achtergrondinformatie waar ze voor de rest waarschijnlijk niet veel mee kon doen.

Blizzardpaw’s oren zakten naar achteren toen ze zijn angst in golven van hem af voelde komen. Wat hij ook aan haar ging vertellen, het was iets wat hem erg dwarszat. En het was iets waar ze zorgvuldig op moest reageren. Ze probeerde een rustige blik in haar ogen te houden terwijl hij zijn verhaal vertelde, maar toch zakten haar oren net zoals de zijne in haar nek toen hij zijn grootste angst aan haar voorlegde. Snel schoof ze wat dichter naar hem toe zodat ze haar vacht troostend tegen de zijne kon drukken. “Je weerstand is misschien gewoon iets minder goed dan die van een ander. Je bent nog jong, dus misschien wordt dat wel beter,” zei ze met een glimlach tegen hem. Ze was tot nu toe nog nooit echt zwaar ziek geworden, dus ze kon zich niet volledig in zijn situatie plaatsen. Maar ze merkte wel op dat zijn angst oprecht was. “Er is maar één manier om daar achter te komen, Icepaw,” murmelde ze zachtjes. “We hebben twee medicine cats rondlopen die altijd hun best zullen doen om elke kat binnen deze Clan te verzorgen naar hun beste vermogen. Ik weet zeker dat ze de antwoorden hebben op jouw vragen. Het zou gek zijn als je met die angst rond blijft lopen.” Ze legde haar staartpunt heel even op zijn rug en gaf hem een bemoedigend glimlachje. “Ik wil zelfs wel met je meegaan als je dat fijner vindt.” Ze zou hem alle steun willen geven die ze kon bieden als het zou moeten. Nee, Icepaw hoefde hier niet alleen voor te staan. “En het lijkt me dat als ze bekend zijn met de ziekte van je vader, dat ze misschien wel weten hoe ze het moeten genezen als je het al mocht hebben. Waar we uiteraard niet van uitgaan.” Nee, daar wilde ze niet aan denken.

Blizzardpaw dacht kort even na toen hij aan haar vroeg of ze ooit ziek was geweest, maar ze dacht niet dat dat het geval was geweest. Of dat ze te jong was om zich dat nog te kunnen herinneren als het al zo was. Ze was in een seizoen geboren waar de ziektes die zich de afgelopen moons voor hadden gedaan nauwelijks voorkwamen omdat het weer stukken beter was. En dan nog had haar moeder er altijd wel voor gezorgd dat ze niet met het één of ander geïnfecteerd kon raken. Op dat vlak had de soms ietwat beknellende bezorgdheid van haar moeder haar wel beschermd tegen dat soort dingen. “Nee,” antwoordde ze dan ook eerlijk tegen Icepaw. “Maar het lijkt me logisch dat als iemand ziek is, dat ze dat meestal ook wel kunnen genezen.” Plus ze had ontzettend veel vertrouwen in haar medicine cats. Als Icepaw al een ziekte zou hebben, dan zouden ze dat naar haar idee wel op kunnen lossen. Nee, ze wilde er niet aan denken dat er geen oplossing zou zijn en dus deed ze dat dan ook niet. Dat was wel zo makkelijk. “Waarom niet?” vroeg ze op zachte toon aan hem toen hij zijn probleem met Coyotepaw voorlegde. “Ik denk dat ze anders heel rustig gaat reageren, hoor. Ze zal je vast zo veel mogelijk proberen te helpen en de beste oplossing voor je proberen te zoeken.” Blizzardpaw stootte hem zachtjes en bemoedigend aan met haar schouder. Ze hoopte dat ze hem binnen de kortste keren toch wel zou kunnen aansporen om zijn probleem voor te gaan leggen bij Coyotepaw. Wat had hij er nu aan om de hele tijd in die onzekerheid te blijven leven? Het moest hem vast vreselijk veel zorgen baren, die onwetendheid. Nee, hij zou er goed aan doen om het tegen Coyotepaw of Chivysniff te vertellen, maar dan moest Blizzardpaw hem wel eerst overhalen om dat te gaan doen.

Blizzardpaw had eerlijk gezegd niet verwacht dat er zo’n geluid kon komen uit zo’n rustige, vriendelijke tom. En dus zakten haar oren geschrokken in haar nek toen hij opeens tegen haar begon te roepen, al begreep ze zijn panische reactie natuurlijk wel. Al waren de woorden die hij sprak natuurlijk regelrechte onzin. Het waren niet alleen zwakke katten die ziek werden; ook sterke warriors werden ziek. Icepaw leek door te hebben dat zijn reactie te fel was en bood zijn excuses aan. Blizzardpaw liet haar oortjes weer overeind komen en wuifde het weg met haar staart, hem aankijkend met een blik vol sympathie. “Icepaw,” sprak ze op een rustige, vriendelijke manier. “Je redenatie klopt niet helemaal. Als enkel zwakke katten ziek werden, waarom verliezen Clanleaders dan in leafbare levens aan ziektes zoals greencough? Zelfs sterke warriors worden ziek en zelfs zij sterven daaraan. Dat heeft niets met zwakte te maken, dat heeft gewoon te maken met hoe vatbaar iemand is voor een infectie of wat die kat op dat moment overkomen is. En ja, soms ook erfelijkheid, maar dat maakt je daarom niet “zwak” tegenover de rest.” Op het gedeelte van Coyotepaw gaf ze een begrijpend knikje. “En ook daar snap ik je in, maar ik vind nog steeds dat je niet je eigen leven op het spel mag zetten of weg mag gooien puur vanwege je angst. En als je het niet doet voor jezelf, doe het dan voor alle katten die je graag hebben.” Ze wiebelde met een glimlach met haar oortjes. “En dat zijn er véél, Icepaw. Vergeet dat niet.” Bij die woorden keek ze hem doordringend aan met haar blauwe ogen, alsof ze dat nog eens goed wilde benadrukken.

Blizzardpaw zei niets op zijn gemurmel. Ze had het idee dat als ze daar weer reactie op zou geven, dat ze weer in een vicieuze cirkel zouden belanden waarin hij steeds dezelfde vragen zou stellen en zij hem dezelfde antwoorden zou geven. Het was toch echt hij en hijzelf die de antwoorden had op zijn eigen vragen en die ook zelf oplossingen kon geven. Zij kon hem nog zo veel aanbieden, maar als hij geen stappen ondernam, veranderde er ook niets. Het enige wat zij nu kon doen, was hem overtuigen om de stap zo snel mogelijk te maken en te hopen dat hij ook iets zou gaan doen met haar advies, dat hij zich uiteindelijk op de één of andere manier over zijn eigen angsten heen kon zetten en die stap zou nemen. Maar goed, daar had zij niet zo heel veel meer mee te maken. Het leek erop dat hij meer waarde hechtte aan het feit dat ze luisterde dan dat ze nu echt met de oplossingen aan kwam zetten. Opeens ging het over op een ander onderwerp en vertelde hij nog één van zijn angsten die diep in hem geworteld leken te zetten. Blizzardpaw onderdrukte een zucht. Ze hoopte dat zij later niet zo complex zou worden en dat zij het probleem gewoon direct aan zou pakken als ze ergens mee zou zitten. “Misschien moet je dat aan haar vragen,” zei ze op een rustige manier tegen hem. “Wat ik nu vooral merk, is dat je je zelf scenario’s in zit te beelden die misschien wel helemaal niet waar zijn. Je laat je onderdrukken door je eigen angsten en daardoor schat je de situatie verkeerd in.” Ze bewoog kort met haar oortje. “Ik weet zeker dat als Butterstar je niet had gemogen, ze je niet had uitgekozen als haar apprentice. Ze had je ook makkelijk aan een andere warrior over kunnen laten, maar blijkbaar wil ze echt zelf zicht hebben op jouw vooruitgang. Dat moet toch iéts betekenen, Icepaw?” Ze glimlachte naar hem en gaf hem een bemoedigend zetje.