[CLAN EVENT] To those who remain

Regen tikte zacht op de grond. Stormkit had bij de ingang van de nursery gezeten, enkele millimeters verwijdert van de vallende regendruppels. Toen Butterstar het kamp in was gekomen had hij verwonderd opgekeken. Ze droeg iemand op haar schouders.. toen hij dichterbij wilde komen schrok hij terug. Steppingstone haar lichaam was helemaal slap en zat onder het bloed en de wonden. Verschrikt deinsde het katertje achteruit en keek hij met wijd opengesperde ogen naar de rest van de katten die binnen kwamen. Sommige waren zo gewond dat ze meteen afgevoerd werden naar de medicine den. Met grote ogen keek hij de trotse leider na die naar haar den liep en daar bovenop sprong. Dat had ze ook gedaan voordat alle katten weg waren gegaan.. "RiverClan, we hebben gevochten als tijgers en WindClan overwonnen." Stormkit zijn ogen werden nog groter. "Zij hebben familie en vrienden van ons afgenomen. Maar wij hebben aangetoond dat onze wil ijzersterk is en onze dromen en benodigdheden niet zomaar weg te slaan zijn. Heatherfields behoort bij Riverclan. Goede warriors zijn gestorven, onschuldigen zijn gestorven. Maar hun doden zijn niet voor niets. Onze kittens zullen overleven en onze kracht zal aansterken. Niet langer hoeven wij ons te verlagen tot kittypetvoer." Stormkit slikte. Hij begreep het volledige gewicht achter Butterstar haar woorden nog niet, maar begreep wel dat katten dood waren gegaan. Hij wist niet zoveel af van de dood en van volwassen praat, maar begreep wel dat de dood niets goeds was. De rest van de woorden gingen aan hem voorbij. Zijn ogen dwaalde weer af naar de lijken die van hem vandaan lagen. Ze hadden lelijke wonden en uitdrukkingen die verdraaid en doodeng waren. Hij stapte nog een paar passen achteruit en deed zijn best om zijn poten stil te houden. Ze voelde aan als jelly. "Onze familie zal altijd voor ieder ander staan. En ik beloof jullie. Ieder van jullie. Nimmer zal je meer kittens horen smeken om voedsel in hun nesten. Of elders moeten begraven nadat deze gestorven zijn van de kou. We zijn de winter door. De zon komt binnenkort op. En Riverclan zal herrijzen. Sterker dan ooit tevoren." Stormkit keek omhoog naar Butterstar. Hij had zoveel honger gehad dat zijn buik permanent pijn deed. Violetshine gaf niet heel veel melk en daarom moesten ze het verdelen tussen hen en de rest. Maar toch.. de regen die op hem neer dreunde, en de sombere, verslagen gezichten van de katten om hem heen sprak de moedige woorden van zijn leider tegen. Stormkit was nog te jong om te begrijpen, om in te zien. Hij gaf een droge snik toen hij warme tranen achter zijn ogen voelde prikken. De aanblik van de gewonde katten, de dode katten trof hem diep. Huilen deed hij niet maar hij wist dat hij dit nooit meer uit zijn geheugen kon krijgen. 

Het eerste wat Marshfire horen, was het harde geluid van water. Waar was ze? Duf probeerde ze haar ogen open te doen, maar het lukte niet. Wat was er gebeurd? Ze herinnerde het gevecht maar wazig, en vanaf een bepaald punt was het helemaal blank. Er zat een groot zwart gat in haar geheugen en het verontrustte haar. De kattin probeerde haar kop omhoog te doen, maar het lukte haar niet het hoger dan een paar centimeters, voordat haar kop te zwaar werd en ze het weer liet zakken. Ze had zich nog nooit zo hulpeloos gevoeld. Maar ze verdiende ook geen hulp. Ze had een kat vermoord, ze was een monster. Alles was nog steeds zwart, en ze probeerde te bepalen of er iemand bij haar in de buurt was. ”H-Hallo?”

Ze had wel gemerkt dat er veel katten weg waren gegaan uit het kamp, maar de echte reden was haar niet heel duidelijk geweest. Regen was ondertussen gaan vallen, waardoor ze schuil had genomen in de nursery voor nu. Toch zodra er commotie was in het kamp was ze gaan kijken wat er aan de hand was. De katten die weg waren geweest kwamen terug, maar een aantal bewogen niet. De woorden die Butterstar sprak kwamen binnen, maar ze begreep niet helemaal wat het allemaal betekende. Ze zag de bewegingsloze lichamen wel liggen, ze hadden haar doen stilstaan vlak buiten de nursery. Het was een zicht dat ze nog niet eerder zo duidelijk had kunnen zien en toch was dit meteen een extreem geval voor haar eerste keer. Het was er dan ook niet een die ze snel zou vergeten. Niet alleen de dode katten, maar de blikken op elk van de katten er omheen. Ze kon de stemming voelen, maar wist niet goed hoe ze zichzelf hierbij moest voelen. Zelfs de regen die haar vacht langzaam natter maakte had ze niet eens echt door.

Crowmask had ongeduldig zitten wachten in het kamp. Hij had zelf besloten achter te blijven, om het kamp te verdedigen en ervoor de zorgen om de kittens en elders kalm te houden. Zodra hij pootstappen door de ingang hoorde, racete hij dan ook naar de open plek. Zijn blauwe ogen keken verwachtingsvol naar Butterstar en de rest die een voor een het kamp binnen kwam gelopen. Hij merkte op hoe een paar krijgers ontbraken en een bepaalde angst voor het ergste omgreep zijn hart. Het duurde dan ook niet lang of deze werd bevestigd bij het zien van hun dode lichamen. Wat? Waren er zoveel katten omgekomen in een simpele strijd om territorium? Woede borrelde in hem op. Echter wist Crowmask deze algauw te onderdrukken en voegde hij zich bij de rest toen Butterstar de Clan toesprak. Zijn blauwe ogen waren vernauwd en zijn dikke staart sloeg ongeduldig op de grond. Haar woorden klonken als muziek in zijn oren bij het horen dat ze toch in staat waren geweest de Heatherfields voor zich te winnen. Het was toch deels een pleister op de wonde van al hun doden. De woorden die volgden, dat ze zich niet meer moesten verlagen tot kittypetvoedsel, deed hem een klein beetje glimlachen. Echter verdween deze alweer toen zijn ijsblauw blik over de lichamen gleed. Een zachte zucht gleed over zijn lippen terwijl hij naar voren stapte. "Ik zal meegaan." miauwde hij. Crowmask was vast een van de weinige die nog energie genoeg had. De rest moest rusten en hun wonden laten verzorgen. Dit was het minste wat hij nog kon bijdragen voor de Clan.

Bloed druppelde langzaam langs zijn kop heen naar beneden terwijl hij de medicine cat den weer uitstapte. Regen mengde zich met het rood en spoelde het uit zijn bleke vacht. Maar waar de bloedsporen uit zijn pels gewassen werden, bleven de groeven in zijn hart duidelijk voelbaar. Het voelde alsof het in scherven geslagen was door dit gevecht. Dit gevecht.. Het was geen eervol gevecht geweest. Zoveel katten waren er gestorven en voor wat? Ze hadden nu de heatherfields, maar was het de prijs waard geweest? Arctic wist het niet zeker.

De grijze kater hief zijn kopje naar Butterstar toen deze begon te spreken. Met lege ogen keek hij de clanleidster aan. Ze  hadden gevochten als tijgers ja, en Windclan overwonnen, maar was het het waard geweest? Hij liet een huiverige zucht uit zijn bek ontsnappen. Hij mocht niet twijfelen. Het was voor zijn clan geweest. Ze hadden eten. Maar waarom voelde hij zich dan zo verslagen? Zwijgend stapte hij naar voren zijn neus in de pels van Beartooth te drukken om afscheid te nemen. Hij was niet bijzonder close geweest met deze katten, maar miste ze alsnog ontzettend. "Ik zal ook meegaan.." mompelde de kater stilletjes.

Haar moeder kwam terug. Haar vacht was besmeurd met bloed maar ze leefde nog. Een zachte grom verliet Rose's lippen. Het praatje dat haar moeder hield deed haar niks. Het waren legen woorden, binnen een korte tijd zou het weer winter zijn en zouden ze weer terug bij af zijn. Warriors waren dood om een vervloekt stuk grond. Van een clan waar Roseburn niks mee te maken wilde hebben. Wat nu? Zouden ze konijnen gaan moeten eten? Hazenvreters worden net als hun grootste vijand? Dat de code was geschonden kon haar vrij weinig boeien. Maar dat ze nu moest worden als WindClan, dat schoot bij haar helemaal verkeerd.

"Ik ga ook mee." verklaarde ze terwijl ze haar moeder met haar kille, blauwe ogen aankeek. Ze had niet gevochten, had geen eer van dit gevecht gekregen, en was maar een zielige queen die eigenlijk bij haar kittens zou moeten blijven. Ze vroeg zich af of Butterstar dat als excuus zou geven zodat ze niet mee mocht. Of zou haar moeder haar, ondanks hun onenigheden, mee laten gaan? Vertrouwde ze haar daar nog genoeg voor? De reactie die ze zou krijgen zou veelbetekenend zijn; ze zou erdoor weten hoe haar moeder nu tegenover haar stond. En dat was heel belangrijk voor wat er komen zou.

- Roseburn wilt mee, en Panthergrowl ook

Ze was meteen opgesprongen bij de aankomst van de groep Riverclanners. Lichamen van doden werden binnen gedragen en gewonden waren er her en der te zien. Geen enkele kat was gespaard geweest. Het was blijkbaar een stevig gevecht geweest. De katten bleven maar binnen strompelen. Met een gespannen blik bleef ze kijken, hopende dat haar partner en kittens levend tevoorschijn kwamen. Ze was opgelucht Rookpaw te zien, al zag ze er ook niet al te best uit. Haar oogjes werden groot toen ze Panthergrowl met Chivysniff binnen zag komen. Chivy, haar oudste dochter en de huidige medicine cat van Riverclan, was gewond? Ze stapte meteen naar voren en drukte kort haar neusje tegen Rookpaw. "Laat je verzorgen en rust uit." mauwde ze tegen haar jongere dochter. Kort wierp ze een blik naar haar partner en andere dochter. Ze had de drang om naar hen te lopen, maar ze wist dat ze daar niets kon doen. Ze zou Rookpaw bijstaan, wetende dat Panthergrowl Chivysniff's zijde niet zou verlaten. "Kom," mauwde ze zachtjes en ondersteunde Rook.