Ice cold.

Hmm. Het leek nog complexer in elkaar te zitten dan ze in eerste instantie voor mogelijk had gehouden. En ze kon hem natuurlijk maar een gelimiteerd aantal woorden advies geven voor ze in herhaling zou vallen en het leek alsof ze in een vicieuze cirkel zaten. Wat ze wel zeker wist, was dat ze hem niet benijdde om de situatie waar hij in zat. Zij was als enige geboren in een nestje en haar ouders hadden altijd alle tijd voor haar gehad. Zij had niet met moeilijke vragen gezeten en dat soort dingen omdat alles voor haar zwart op wit was. En als ze iets niet vertrouwde of ze had vragen, dan stelde ze die gewoon zonder omwegen. Ze mocht echter niet verwachten van Icepaw dat hij ook zo was, maar ze hoopte gewoon dat zijn gedrag er niet al te ernstig onder zou lijden. Ze vond het niet zo prettig hoe hij hier mismoedig na zat te denken over zijn tante en dus vond ze het tijd worden voor wat afleiding, maar niet voordat ze hem nog wat bemoedigende, behulpzame woorden toe had gesproken. “Ik denk dat je het gewoon allemaal een beetje de tijd moet geven,” zei ze met een glimlach. “Misschien ontdooit ze dan wel na verloop van tijd en kun je het alsnog aan haar vragen. Misschien ligt het nu te vers in je geheugen. En tot die tijd kun je altijd naar me toekomen als er iets is.” Ze drukte haar pels even zacht tegen die van Icepaw aan, waarna ze opstond en haar poten strekte. “Misschien is het in de tussentijd een goed idee als we samen een beetje gaan jagen? Prooi is nog steeds schaars en ik weet zeker dat je indruk zal maken op je tante als je met een vette prooi terug zou komen vanavond.” Ze gaf hem een knipoogje, wachtend op wat hij zou antwoorden.

De toon in Icepaw’s stem gaf aan dat hij het er niet meer over wilde hebben en ergens vond Blizzardpaw dat prima. Ze vond het nooit aangenaam als iemand te lang in de negatieve sfeer bleef hangen en dus greep ze elke kans om het terug positief te maken dan ook aan. Eerst door er een gesprek over te hebben en de opties na te gaan die ze hadden, daarna door van onderwerp te veranderen en iets leuks te gaan doen. Was het maar zo gemakkelijk met alle problemen. Ze wilde dat RiverClan en WindClan dat voorbeeld ook eens naar elkaar toe zouden nemen. Eerst goed met elkaar praten en daarna concluderen dat het het bloed verspillen niet waard was zodat iedereen gewoon weer zijn eigen ding kon gaan doen. Ja, was het maar zo gemakkelijk. Met een zachte zucht stond ze op en volgde haar Clanmate mee het kamp uit. Ze opende haar bek zodat ze de geuren van het woud kon indrinken; ze richtte haar blik op de lucht en kneep haar ogen kort samen. “Ik geloof dat we nog ongeveer een uurtje hebben om te kunnen jagen,” zei ze vervolgens tegen hem. Het was nu natuurlijk wat langer licht dan in een ander seizoen, maar hun bedtijd zou ongeveer hetzelfde blijven. Dat moest haast wel als ze hun training goed wilden doen. Ze signaleerde naar Icepaw dat hij stil moest blijven staan en richtte haar blik op de bewegende struiken die zich voor haar bevonden. Ze zakte in de jachthouding, net op het moment dat er een muisje tevoorschijn kwam. Ze sloop naar voren, haar blik op haar prooi gericht en haar houding zoals haar zieke mentor het haar had aangeleerd. En toen ze dicht genoeg gekomen was, sprong ze naar voren en doodde ze het snel voordat het de andere prooidieren kon waarschuwen.

Blizzardpaw hief haar kop op toen ze nog een muis rook, maar hield zichzelf koest toen ze zag dat Icepaw al in de jachthouding was gedoken. Met een knikje naar hem nam ze een paar stappen terug zodat hij zich volledig op zijn jacht kon concentreren. Haar ogen volgden zijn bewegingen en een glimlachje gleed om haar lippen toen hij de prooi ving. Net zoals zij wist Icepaw de prooi te doden zonder dat het de tijd had om de andere prooidieren in het woud te alarmeren. Ze hadden nu al twee prooien voor de prooistapel en ze waren nog niet meer dan vijf minuten bezig. Het zag er goed uit voor hun Clan. “Zullen we ook een paar vissen vangen?” vroeg ze aan Icepaw. Ze was niet zo heel erg goed in vissen, maar ze kon natuurlijk altijd proberen om een lekkere dikke vis te vangen voor de prooistapel. Hun eten bestond namelijk uit meer dan landdieren, wat hun onderscheidde van de andere Clans. Blizzardpaw liep al in de richting van de rivier voordat Icepaw kon antwoordden, haar staart vrolijk in de lucht gestoken. Ze had haar muis net begraven waar ze het later weer op kon graven en merkte al snel het kabbelen van het water op. Ze rilde bij de herinnering toen ze in het water was gevallen, maar als dat haar nu zou overkomen, zou het in elk geval aangenamer zijn dan toen ze in leafbare het koude water op haar pels had gevoeld. Ze boog zich naar voren om een vis te spotten en zorgde ervoor dat haar schaduw niet op het water viel. “Ik ben hier echt zo slecht in,” lachte ze naar Icepaw toen ze na twee minuten nog altijd geen vis had gevonden. Misschien was Icepaw hier toch iets beter in dan zijzelf.