When the sun goes down

Onderwerp: When the sun goes down di 12 maa 2019 - 10:34

Ze lag in haar nest in de warriors den. Haar kop lag op de rand van het met mos bedekte nest. Uit haar felgele ogen was op te maken dat ze in gedachten was. Er klopte iets niet, dat voelde ze aan haar lijf. Ze kon er alleen haar poot niet op leggen wat dat dan was. Ze voelde zich in ieder geval niet zo fit als ze normaal was. Kwam het doordat ze minder prooi te verdelen hadden? Ze hoopte niet dat ze ziek begon te worden. Ze was nog niet zo lang deputy en er was veel te regelen binnen de Clan, helemaal omdat leafbare zo lang aan bleef houden. Haar blik gleed naar de uitgang van de den, de avond begon te vallen. Het werd dus tijd voor haar avondrondje door het kamp die ze nu elke avond deed als ze er de tijd voor had. Ze moest nu misschien ook maar even langs Mistgaze en Rousebell. Katten moesten zich geen zorgen gaan maken en als ze er nu heen ging dan viel het niet op. De Clan was er immers al aan gewend dat ze soms ook een den in liep om daar rond te kijken of alles oké was. Ze hees zichzelf overeind en begon haar Clankamprondje. Dit keer aan de andere kant van het kamp en sloot af bij de medicine cat’s den. Waar ze naar binnen liep. Ze kon ruiken dat Mistgaze binnen was. “Mistgaze?” Vroeg ze. “Kan ik je even privé spreken?” Dit was iets wat alleen voor haar oren bestemd was en niet voor de zieke katten die nu in de den lagen.

[@Mistgaze only]

Onderwerp: Re: When the sun goes down wo 3 apr 2019 - 16:10

Ze was druk bezig geweest met opruimen. De poes kon slecht tegen rommel en nog slechter tegen rottende kruiden. Het was een hels karwei, maar binnenkort zou newleaf komen en konden de stockpiles weer aangevuld worden. Ze kon niet wachten. Enthousiasme vulde haar hart toen ze dacht aan alle bloeiende bloemen en de warme lentezon. “Mistgaze?” hoorde ze toen. Al snel kwam Eveningglow in haar vizier. “Kan ik je even privé spreken?” ze keek even naar de katten die in de den lagen. Ze waren aan het slapen, alles leek prima zo. Snel overwoog ze of het slim was om weg te gaan nu. "Tuurlijk, momentje," zei ze kalm terwijl ze zich omdraaide en de bundeltjes uitgezochte kruiden in de gaten van de den drukte. Daarna liep ze met Eveningglow mee naar buiten toe, naar een afgelegen plek in het kamp waar geen luistervinkjes zouden zijn. "Vertel, wat is er aan de hand. Toch niks ergs?" als er nu nog een greencough epedimie kwam zou ze zich in de gorge gooien.

Onderwerp: Re: When the sun goes down do 4 apr 2019 - 11:21

Ze zag Mistgaze even rondkijken naar de katten in de den, voordat ze haar antwoord gaf. Er ontstond kort een klein glimlachje rond haar lippen. Eerst de katten checken, of alles oké was, het deed haar goed om dat te zien. Toen werd haar blik weer ernstig en draaide ze zich om, om naar een afgelegen plekje te lopen. Daar ging ze zitten terwijl ze in haar kop weer op een rijtje zette wat ze haar moest vragen. Ze had het eerst allemaal duidelijk gehad, maar nu het moment daar was werd ze toch ergens wat zenuwachtig. Wat als ze echt ziek werd, de Clan kon het niet gebruiken dat ze nu ziek werd, juist nu haar aanwezigheid hard nodig was om genoeg prooi binnen te halen en ze wilde niet alles op Thornstar zijn schouders leggen. Hij had al zo lang heel veel alleen moeten doen toen Silverstar ziek was geweest. Daarnaast gingen ze straks nog denken dat ze het allemaal niet aankon en dat was het niet, ze voelde zich helemaal op haar plek als deputy. “Ik weet niet precies wat het is. Ik voel me niet zo fit de afgelopen dagen. Ik kan alleen niet vertellen wat het dan is. Ik voel me wat meer moe en lusteloos ofzo. Zou je het willen onderzoeken?” Vroeg ze toen voorzichtig. Terwijl de blik in haar felgele ogen zich op de andere kattin richtte.

Mistgaze keek naar Eveningglow, ze zag er niet ziek uit op het eerste oogopslag. “Ik weet niet precies wat het is. Ik voel me niet zo fit de afgelopen dagen. Ik kan alleen niet vertellen wat het dan is. Ik voel me wat meer moe en lusteloos ofzo. Zou je het willen onderzoeken?” Hmm. Haar gedachten maalde even rond met de symptomen voordat ze opstond en Eveningglow bekeek. "Je ziet er in elk geval van buiten prima uit." concludeerde ze kalm. Mistgaze gebood de poes tegenover haar om te gaan liggen. De legde haar oog tegen de plek waar het hart zat en luisterde. Klonk goed. Haar poten voelde rustig de plekken af, beginnend met poten en steeds verder toen ze uitkwam bij... Mistgaze drukte haar oor weer tegen Eveningglow aan, dit keer tegen haar buik. Geen twijfel mogelijk hier. "Gefeliciteerd Eveningglow, je bent in verwachting." zei ze toen zachtjes tegen de poes. "Zo ziek ben je niet, dit zijn gewoon bijverschijnselen van de dracht."

Mistgaze stond op en bekeek haar, voordat ze tot de conclusie kwam dat ze er van buiten prima uitzag. Dat was dan weer een geruststelling, maar wat was het dan? Want ze voelde zich de laatste tijd niet zo prima als ze eruit zag. Gewillig ging ze liggen zodat de medicine cat haar verder kon onderzoeken. Ze trok met haar oren toen Mistgaze haar opeens feliciteerde, waarom… Totdat ze doorsprak. Toen werden haar ogen langzaam groot en staarde ze haar perplex aan. De schok was duidelijk in haar felgele ogen zichtbaar. Langzaam begon ze haar kop te schudden terwijl ze de juiste woorden probeerde te vinden. Kittens in haar buik? Nee, ze had daar geen tijd voor en nee, ze zat niet op die bijdehandjes te wachten. Haar hersens maalden en maalden, totdat ze doorkreeg dat ze haar bek al een tijdje open had om iets te zeggen. Ze klapte haar kaken weer op elkaar en slikte. Voordat ze opstond en afwezig voor haar uit staarde. “Heb je, heb je er iets voor om het te stoppen?” Miauwde ze toen opeens behoedzaam en zachtjes. De blik in haar felgele ogen was ernstig toen ze Mistgaze weer aankeek, het was geen grapje. Ze was bloedserieus. Als er ook maar iets was om de kittens niet geboren te laten worden dan greep ze dat met al haar poten aan.

Ze had verwacht dat Eveningglow blij zou zijn met het nieuws. Eindelijk weer nieuwe kittens voor de clan en van de deputy nog wel! Mistgaze voelde zich in elk geval vrolijk bij het nieuws. De kittens van Fire werden ook steeds groter en zouden maatjes krijgen om mee te spelen. “Heb je, heb je er iets voor om het te stoppen?” en met die woorden waren haar vorige gedachten weg als sneeuw voor de zon. Stoppen? "Stoppen? Ik.." ze viel stil, dacht aan haar eigen leed wat ze doorgaan was. Hoe ze haar dode ongeboren kinderen had moeten zien. Een rilling trok zichtbaar door haar heen, haar maag trok samen in een knoop. "Ik kan dit niet stoppen Eveningglow, StarClan heeft dit zo gewild. Ik ben niet aangewezen om zulke keuzes te maken. Ik heel katten, ik vermoord ze niet." haar mond trok langzaam droog terwijl ze de woorden sprak. Een zwangerschap stoppen. Zoiets had ze nog nooit gedaan, ze wist niet eens of het kon. Het was... ze wou er niet aan denken. Ze zou het niet doen.

Angst maakte haar hart ijskoud. Nee, ze kon dit niet. Haar gedachten gingen naar de kittens in de nursery, waar ze altijd zo stuntelig mee omging. Elke keer als ze met een kitten sprak leek het fout te gaan. Ze kon niet met die kleine wezentjes overweg. Ze zou die kittens alleen maar verpesten. Nu merkten ze er nog niks van, dat probeerde ze zichzelf wijs te maken. Ze waren beter af als ze niet geboren werden. Zij kon geen moeder voor hen zijn. Ze wist dat Glazeheart een geweldige vader zou zijn, maar voor haar gold dat niet. Daarnaast was ze bang om die kittens te krijgen, bang om dezelfde fouten te maken die haar moeder gemaakt had. Ze ging ze in de steek laten omdat ze dit niet wilde, ze zou ze kapot maken. Ze draaide haar kop naar haar buik en keek ernaar terwijl er afschuw in haar blik zichtbaar werd. Er groeide iets in haar buik die haar de nursery in zouden dwingen, tussen al die kittens en moederkatten. Nee, ze kon dat niet… Het zou haar verteren. De blik van afschuw was nog steeds zichtbaar in haar ogen toen ze haar kop terug draaide naar Mistgaze, die aangaf dat het niet kon. De angst kneep haar keel dicht terwijl haar felgele ogen een machteloze uitdrukking kregen. “Er is vast wel iets om ze niet geboren te laten worden toch? Ik kan dit niet Mistgaze, echt niet…” Haar stem piepte bijna terwijl er een koude rilling over haar rug gleed.

Mistgaze wist dat Eveningglow hier niet mee akkoord zou gaan, maar ze moest wel. Mist kon niet zomaar kittens gaan vermoorden, ze bestonden dan nog niet maar ze kon het niet. “Er is vast wel iets om ze niet geboren te laten worden toch? Ik kan dit niet Mistgaze, echt niet…” er waren.. wel.. nee. Ze ging er niet over nadenken. Ze kon het niet. "Er zijn kruiden die zo'n... effect kunnen hebben." zei ze. "Maar ze zijn lastig te krijgen, riskant om te gebruiken. Ik laat niet toe dat de deputy van ThunderClan haar leven op het spel zet omdat ze geen moeder wilt zijn." Mistgaze was heel stellig hier in, haar blik vol pijn. "Alsjeblieft Eveningglow, doe het voor de clan." klonk haar stem zachtjes. Een laatste smeekbede om de poes over te halen niet na te denken om de kleine leventjes te beëindigen. "Wie is de vader?" vroeg ze toen.

Even lichtte haar ogen op en spitste haar oren zich toen Mistgaze aangaf dat er wel kruiden waren die het konden stoppen. Bij haar volgende woorden over het gevaar ervan fronste ze ernstig. Toen dacht ze aan die bijdehandjes in haar buik, waarvoor ze nooit echt een moeder zou kunnen zijn. Haar gedachten gingen naar haar eigen jeugd. Haar moeder die er direct na haar geboorte vandoor was gegaan. Haar adoptiemoeders die steeds minder interesse in haar hadden getoond en wat dat met haar had gedaan. Hoe ze eerst haar biologische moeder was kwijtgeraakt zonder uitleg en vervolgens haar adoptiefamilie omdat ze niet meer schattig en klein was geweest. Nee, zoiets gunde ze ze niet. Zo iets gunde ze Glazeheart niet, die verdiende veel beter. Het gebrek aan warmte had haar in sommige opzichten bitter gemaakt en dat zou ook met deze pluizenbollen gebeuren. Ze kon het ze niet geven. Ze kon het gewoon niet. Zou ze zichzelf verwonden als Mistgaze haar niet hielp? Er ontstond schrik in haar ogen door haar eigen gedachten, omdat ze wist dat het ja zou zijn. “Glaze.” Miauwde ze zachtjes toen de medicine cat vroeg wie de vader was. “Maar het doet er niet toe, je moet me helpen Mistgaze.” Haar stem trilde lichtjes.

Onderwerp: Re: When the sun goes down di 7 mei 2019 - 16:19

Mistgaze keek hoe de poes in stilte aan het malen was over haar keuze. Ze hoopte dat ze haar omgepraat had en dat ze niet toe hoefde te kijken hoe Eveningglow zichzelf kapot ging maken. Maar toen kregen de kittens ineens een heel andere lading. “Glaze.” ze waren van Glazeheart, haar broer. “Maar het doet er niet toe, je moet me helpen Mistgaze.” haar ogen werden groot. Doet er niet toe? "Hoezo doet het er niet toe? Heeft Glazeheart niet net zoveel recht op die kittens als ieder andere vader?" ze snapte niet hoe Eveningglow zo zelfzuchtig kon zijn, het deed haar bloed koken. "Eveningglow, je weet niet wat je van me vraagt. Ik kan toch niet onschuldige levens beëindigen omdat de deputy van ThunderClan niet voor een paar moons haar taken op stil kan zetten?" ze zou voor altijd met de nek aangekeken worden als katten er achter kwamen. Ze zou haar rang kwijt raken. "StarClan verdoemd me als ik dit doe." als ze dat al niet was. Ze kon niet haar broers onschuldige kittens om zeep helpen.

Onderwerp: Re: When the sun goes down wo 8 mei 2019 - 20:56

Mistgaze ging weer verder met haar betoog en vuurde een stel vragen op haar af. Ongelukkig staarde ze naar haar voorpoten. Voordat ze haar kop weer oplichtte en de andere kattin aankeek. “Het doet er niet toe, omdat ik er alles aan zal doen te voorkomen dat de kittens een geweten gaan krijgen. Nu kunnen ze vast nog niet nadenken. Nu kan het nog.” Miauwde ze in een poging het voor haarzelf goed te praten. Ze wist dat Mistgaze gelijk had, maar ze kon het gewoon niet. Het ging niet… “Natuurlijk heeft Glaze recht op kittens, maar op kittens met een liefhebbende moeder. Op kittens die niet getraumatiseerd worden omdat hun moeder niet van ze kan houden. Hij heeft niks aan nog meer katten in zijn leven die hem soms ineens een sneer geven, dat verdient hij niet.” Ze wist wat het met haar gedaan had en dat ze niet altijd eerlijk tegen Glazeheart was, in haar doen en laten. Zij had ook geen liefhebbende ouders in de buurt gehad en dan mocht ze nog wel deputy geworden zijn. Zoals haar vader gewild had. Op sociaal vlak was ze een ramp. Wat voor voorbeeld zou ze die kittens dan wel niet geven? Ze knikte toen Mistgaze zei dat ze niet wist wat ze van haar vroeg. “Jawel, dat weet ik wel. Het is ook niet eerlijk dat ik het aan je vraag, maar ik ben bang voor de gedachten die in mijn kop ontstaan voor als jij nee zegt.” Miauwde ze ernstig. Bij haar volgende woorden schudde ze resoluut haar kop. “Nee dat zullen ze niet doen. De enige die dan verdoemd zal worden ben ik. Ze zullen het jou vergeven Mistgaze.” Sprak ze opeens vreemd kalm uit, alsof ze zichzelf weer bij elkaar had geraapt.

Onderwerp: Re: When the sun goes down wo 8 mei 2019 - 21:46

Ze hoorde Eveningglow aan. Toch kon ze er niet om heen dat het een slecht idee was. Het klonk slechter met de minuut. Wat hier gevraagd werd was iets waar zij geen controle over hoorde te hebben. Leven en dood lagen niet in haar poten. Toch drukte Eveningglow het er nu in. “Natuurlijk heeft Glaze recht op kittens, maar op kittens met een liefhebbende moeder. Op kittens die niet getraumatiseerd worden omdat hun moeder niet van ze kan houden. Hij heeft niks aan nog meer katten in zijn leven die hem soms ineens een sneer geven, dat verdient hij niet.” Mist haar kop begon te malen. Haar broer verdiende dit niet. Maar toch.. Eveningglow droeg BloodClan bloed. Waarom wou haar broer kittens van iemand uit die clan? Ze kon nu... die kittens verwijderen. ThunderClans bloedlijn niet verder vervuilen. Haar ogen stonden naar de grond gericht terwijl gedachten door haar kop schoten. “Nee dat zullen ze niet doen. De enige die dan verdoemd zal worden ben ik. Ze zullen het jou vergeven Mistgaze.” ja.. Eveningglow zou verdoemd zijn. En niet zij. Glazeheart zou dan geen BloodClan kittens hebben en Eveningglow had ook wat ze wou. "Als je beloofd dat je uit de buurt van Glazeheart blijft." haar ogen keken recht in die van Eveningglow. Ze meende het. "Ik wil niet dat zijn hart keer op keer gebroken gaat worden. Hij heeft recht om gelukkig te worden. Recht op kittens." toen werd haar blik steenkoud. "Kom mee, ik heb het volgens mij nog in mijn den liggen."

Onderwerp: Re: When the sun goes down do 9 mei 2019 - 13:30

Het was duidelijk te zien dat ze ineen kromp toen Mistgaze haar dwong te beloven dat ze uit de buurt van Glazeheart zou blijven. Ze was ook nog maar een jonge kattin, die moest leren van haar fouten. Alleen deze eis was zwaar voor haar. Dit offer voelde voor haar groter dan de kans dat ze ziek zou worden of dat het niet zou lukken en er alsnog kittens geboren werden. Dit was het zwaarste wat Mistgaze van haar had kunnen vragen en de angst die haar nu om haar hart sloeg benam haar de adem. Haar lijf rilde en ze had de tijd nodig om zich te herstellen van wat haar daarnet was gevraagd. Glaze was er altijd voor haar geweest. Was bij haar komen zitten om haar op te vrolijken als ze gepest was in de nursery. Hij had haar nukken altijd aangehoord en die gewoon weggelachen. Was haar altijd blijven plagen hoe serieus ze ook deed. Zelfs toen ze jaloers was geweest omdat hij vrienden had gemaakt tijdens de journey, had hij haar chagrijnige gedrag vergeven. Eigenlijk had hij het haar niet eens hoeven vergeven, want hij had het haar simpelweg niet kwalijk genomen. Ze was doodsbang geweest toen hij ziek was geworden, maar hij was toch weer teruggekomen en helemaal de oude. Hij had haar op de zenuwen gewerkt door in een boom te gaan zitten tijdens haar trainingen met Dustpaw, maar hoe ze hem er ook van langs had gegeven het had hem nooit gedeerd. Hij was de enige kat die met haar om kon gaan, echt met haar om kon gaan. Die haar gebruiksaanwijzing kende als zijn eerste natuur. Hij was haar beste en enige echte vriend en door hun roekeloze gedrag zouden ze dat nu op moeten geven. Haar blik stond vol pijn toen ze die van Mistgaze vond, maar de kattin meende het. Ze moest het beloven. Anders zou ze kittens verpesten, zou ze het deputy zijn verpesten. Maar nu verpeste ze de beste vriendschap die ze zich maar kon wensen en ze ging door de grond. Er sprongen tranen in haar ogen terwijl ze de brok in haar keel weg slikte. “Ik beloof het.” Haar stem klonk gebroken en eigenlijk was ze dat ook, in duizend minuscule stukjes… Ze volgende Mistgaze terug naar haar den en zij niks meer. Ze rechtte haar schouders voor nieuwsgierige ogen, maar van binnen was ze kapot. Terwijl er juist nieuw leven in haar buik groeide, hoe ironisch. Alleen ook dat ging ze kapot maken. Wat voor wrak was zij eigenlijk? Waarom had Thornstar haar gekozen…

Onderwerp: Re: When the sun goes down do 9 mei 2019 - 14:35

Ze zag dat er poes er moeite mee had. Maar sympathie voor de keuze van Eveningglow had ze niet meer, ze wou dit echt en ze zou met de gevolgen moeten leven. Mistgaze wist nog goed hoe zij zich voelde toen haar kittens doodgeboren worden. Geen moment was ze blij dat ze er vanaf was. Dat was iets dat Eveningglow wel zou ervaren als het klaar was. Het liet haar ergens diep van binnen walgen. Waarom mocht zij geen kittens terwijl ze ze wou maar mocht de deputy van de clan ze zonder pardon opgeven?
Haar dikke staart zwiepte toen ze de den in liep, ze beoogde kort de katten die er lagen. Daarna liep ze verder naar binnen, naar waar zij sliep. Ze zou haar eigen nest opofferen voor dit domme idee. "Ga hier liggen." klonk er kort voordat ze verdween en opzoek ging. Veel van dit spul had ze hier niet liggen, het was een noodmiddel. Voorzichtig pakte ze de takjes vast, gele licht-ingedroogde knoppen hingen aan de tak. Ze legde het takje bij Eveningglow neer. "Absintalsem, gevaarlijk spul maar het doet waar je voor gekomen bent. Eet alleen de bloemknoppen op en de rest zal vanzelf gaan." ze liet het liggen en pakte er nog wat papaverzaadjes bij. "Je mag er maximaal drie hebben tegen de pijn, anders wordt het teveel. Succes Eveningglow." ze kon er niet bij blijven terwijl ze het deed. StarClan kon haar dit niet zien doen.

Onderwerp: Re: When the sun goes down do 9 mei 2019 - 20:42

Haar poten voelden zwaar terwijl ze achter Mistgaze aanliep. Even vroeg ze zich af waar de medicine cat haar zou laten liggen, maar lang over nadenken deed ze niet. Ze had er de puf niet meer voor. De hele situatie had haar leeggezogen. Al had ze haar schouders gerecht en liep ze statig zoals van haar werd verwacht, diegene die haar beter kenden zouden zien dat het slechts één van haar maskers was. Daaronder zat een uitgeputte en doodongelukkige kattin. Mistgaze liep diep de den in en ze besefte dat ze naar het nest van haarzelf gingen, daar zou ze afgezonderd zijn van nieuwsgierige ogen. Even wilde ze protesteren, dit was Mistgaze haar nest. Ze kon die toch niet innemen? Alleen de andere kattin liep al weg om de kruiden te halen en op de manier waarop ze dat deed begreep ze dat ze beter haar bek kon houden. Dat ze beter precies kon doen wat ze zei en verder niets. Dus liet ze zich in het nest van de medicine cat zakken. Ze vroeg zich af of Mistgaze haar hierna ooit nog zou mogen, maar eigenlijk wist ze dat antwoord al. Ze had het voor altijd bij haar verpest. Ze keek naar haar voorpoten waar Mistgaze de kruiden neer had gelegd. Wat miauwde over het wat het was, maar echt duidelijk hoorde ze haar niet. Het was iets over de bloemknoppen opeten en maximaal drie papaverzaadjes. Ze knikte maar wat. Toen keek ze weer op naar Mistgaze, maar de kattin stond al op het punt weg te gaan. Dus staarde ze haar wat glazig na. “Bedankt.” Sprak ze zacht en ze wist niet eens of ze het wel had gehoord. Toen ze alleen was beet ze de knoppen van het takje af en meteen verspreidde er zich een enorm bittere smaak in haar bek. Het was echt heel erg vies, maar ze had het recht niet om te klagen. Ze pakte één papaverzaadje tussen haar tanden en at ook die op. De andere twee bewaarde ze voor het geval dat. Toen legde ze haar kop op haar voorpoten en zonk weg. Door het papaverzaadje viel ze in een diepe slaap en ontspande haar lichaam. Waardoor alle zorgen van haar afvielen en ineens was ze weer de schoonheid die ze hoorde te zijn, maar die schoonheid was nu voorgoed overschaduwd door het gene wat ze daarnet had gedaan en wat de gevolgen daarvan zouden zijn.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: When the sun goes down