The storm is really happening now and it makes the room feel emptier

Ze was ziek. De geur van de koorts hing duidelijk om haar heen. Haar vacht was dof geworden en ook haar felgele ogen, leken de felheid verloren te zijn. De steken in haar buik waren ondragelijk en het was geen bijzonderheid dat haar maag zich soms omkeerde. Ze ijlde ook en dan kreeg ze gekke dromen, waar ze eigenlijk geen touw aan vast kon knopen. Het was choas. Niet alleen in haar lijf, maar ook in haar kop. Ze was drie nachten verder, dat ze Mistgaze gevraagd had haar te helpen. De laatste nacht was nog erger geweest dan die twee ervoor. Zelfs het papaverzaadje had haar ijlende dromen niet weg kunnen houden. Dus had ze snikkend in haar nest gelegen, terwijl ze de pijn had ondergaan. Ze vroeg nooit om Mistgaze, ze riep haar niet. Ze liet het aan de kattin over of ze kwam kijken of niet. Ze vond het haar recht niet om te klagen of om haar te roepen, ze had dit over haarzelf afgeroepen. Ze hield zichzelf voor dat het goed was zo, dat ze nog even door moest bijten en dat daarna alles weer zoals van ouds zou zijn. Diep in haar hart wist ze alleen dat dat niet zo werkte, dat ze naast dat ze nu wist hoe gebruikt ze was door haar vader er ook mee zou moeten leven dat ze jong leven beëindigde. Ze was verschrikkelijk. Het was nog donker buiten, maar het zou niet lang meer duren of de ochtend zou aanbreken. De merels begonnen te fluiten, zoals ze dat elke ochtend deden. Om een nieuwe morgen aan te kondigen, een volgende dag. Een dag vol pijn en het soms wegzakken in een rusteloze slaap. Ze had geen idee dat deze vroege ochtend heel anders zou gaan verlopen.


Ze rolde zichzelf op en gaf toe aan de vermoeidheid, omdat ze die nacht nadat ze vroeg in de avond wakker geschrokken was niet meer had geslapen. Toch duurde dit niet lang. Toen werd ze alweer gewekt door een steek die nog heftiger leek dan de steken die ze tot nu toe gehad had, die kende ze inmiddels. Dit was weer een nieuwe dementie van pijn. Ze moest haar kaken op elkaar houden om het niet uit te schreeuwen. Onbewust was ze overeind gesprongen, maar ze zakte eigenlijk direct door haar poten. Ze had de kracht niet om te staan en een volgende steek dwong haar door haar knieën. Tranen van pijn maakten haar ogen vochtig. Haar lijf begon steeds sneller achter elkaar samen te trekken, de twee kittens waren zo klein, dat ze niet eens voelde dat ze uit haar gleden. De steken en het samentrekken van haar lijf hielden op, hijgend bleef ze stil liggen. Ze deed haar ogen dicht omdat ze zo licht in haar kop was geworden. Toen deed ze ze weer open en tilde ze langzaam haar kop op, waarom waren de steken gestopt? Er bleef een gonzende pijn in haar buik achter, maar dat leek anders. Haar blik viel op de twee kleine hoopjes en haar ogen werden groot. De kittens waren verre van volgroeid, maar aan de vorm was te zien dat het katten hadden moeten worden. Ooit, als ze een stuk langer dan drie weken in haar buik hadden kunnen groeien.


Ze staarde er een tijdje naar, terwijl de zon de den in begon te schijnen. Een eerste lichtstraal viel precies op de twee kittens. Ze vond het heel erg dat ze deze kittens niet levend geboren had kunnen laten worden, maar ze had geen gevoelens bij deze kleintjes. Geen intens verdriet zoals een moeder dat zou moeten hebben. Het was met name schuldgevoel die haar in zijn macht kreeg. Het had nooit mogen gebeuren, ze had beter op moeten letten. Ze had moeten nadenken, maar dat had ze niet gedaan. Daardoor hadden deze kittens in haar buik kunnen ontstaan. Ze was een domme jonge kattin geweest. Hoe kon ze zichzelf ooit nog vertrouwen? Hoe kon ze als ze zichzelf niet eens vertrouwde de Clan haar vertrouwen winnen. Kijk hoe ze het daar nu vanaf bracht. Ze had haar broer opgezocht om hun vader te zoeken voor antwoorden, haar broer was een BloodClanner en haar vader was Shark. Nu was ze ook nog eens roekeloos geweest. Echt waren dit normale fouten? Ze besefte dat ze dat aan niemand meer kon vragen, zelfs aan Glazeheart niet meer. Ze had beloofd uit zijn buurt te blijven. De enige kat waar ze haar verhaal bij kwijt kon, kon ze niet meer opzoeken. Ze was alleen, terwijl ze juist een grote groep katten om haar heen had. Toch voelde ze zich leeg. Opnieuw werd ze licht in haar kop, ze had niet door dat ze nog bloedde. Met een zucht legde ze haar kop op haar voorpoten. Moest ze ze eigenlijk nog een naam geven? Was ze ze dat niet verschuldigd? Dat ze in ieder geval niet voor altijd naamloos zouden blijven. “Gleamkit en Flarekit” murmelde ze. Benoemd naar de lichtstraal die precies op de kleintjes gevallen was. Toen zakte ze weg en werd alles zwart.