A song of ice and fire

Onderwerp: A song of ice and fire ma 22 apr 2019 - 20:25

I will be by your side when

the impossible rises up

There's always gonna be some canyon in the way. There's always gonna be a river I cannot cross. Somewhere along this path that's chosen me I know I'm gonna fall down, feel lost, feel weak

De zandkleurige kattin zat in elkaar gedoken in een hoekje van de medicine cat den. Sinds een aantal dagen was ze uit haar liggende positie gekomen. Het was een wonder dat ze geen poten gebroken had, maar ze had wel een flinke klap gehad. Nadat ze naar het kamp was gebracht hadden katten gezegd dat ze meer dood dan levend was. Al snel waren ze er achtergekomen dat ze niet meer de oude was. Ze had geen idee wie ze was. Waar ze was. Waarom ze hier was. Het enige wat ze voelde was angst voor de katten die in haar buurt kwamen en haar met zachte stemmen toespraken. Ze wilde helemaal geen gezelschap. Ze wilde in haar eentje in dit ondertussen veilige hoekje zitten. Alleen de medicine cats liet ze in haar buurt, die voor haar wonden zorgde, maar ook hen keek ze wantrouwig aan. En nu zat ze daar weer, in een hoekje weggedoken, niet goed wetende wat ze moest doen in deze vreemde clan vol vreemde katten.

NOTES, none
TAGS, with Dustrise

FL*

Dustrise --

De afgelopen paar dagen had de grote kater rondgelopen met een knoop in zijn maag. Een schuldgevoel die hij maar al te goed kon plaatsen. Het had immers te maken met de zandkleurige kattin die eenzaam in de Medicine Den lag en hem niet meer met die vertrouwde amberen blik aankeek zoals voorheen. Nee. Ze was iedereen vergeten. Haar siblings. Hem. Zelfs haar eigen kinderen. Dust bracht een diepe zucht uit, terwijl hij wat prooi op de prooistapel legde en een muis er vanaf haalde. Met grote passen naderde hij de Medicine Den, hij stapte naar binnen en knikte de katten binnen kort begroetend toe, waarna hij naar de zandkleurige kattin toestapte. "Sandflower," weerklonk zijn zware stem door de den. "Ik heb een muis voor je meegenomen.." Hij legde het in haar buurt neer, en ging toen rustig zitten. Hij wilde haar niet afschrikken.

I will be by your side when

the impossible rises up

There's always gonna be some canyon in the way. There's always gonna be a river I cannot cross. Somewhere along this path that's chosen me I know I'm gonna fall down, feel lost, feel weak

Sandflower keek op toen ze plotseling haar naam hoorde. Haar oren gingen wat onzeker naar achteren terwijl ze de kater argwanend aankeek. Ze vertrouwde niemand echt op dit moment. De gouden ogen van de she cat gingen naar de muis die hij in haar buurt neer had gelegd. Langzaam boog ze voorover, snuffelde aan de muis, om vervolgens weer op te kijken naar de pluizige kater. "Dankje," mauwde ze vervolgens naar, waarna ze de muis wat meer naar zich toetrok, terug in haar donkere hoekje.

NOTES, none
TAGS, with Dustrise

FL*

Dustrise --

Hij bleef haar aankijken. Wanhopig voor één teken dat de kattin hem herkende. Ook maar één was goed genoeg. Maar ze keek hem met een wantrouwende blik aan, een blik die hij nog nooit eerder in haar ogen had gezien - althans, zo had ze nooit naar hem gekeken. Hij knikte. "Geen probleem.." Reageerde hij rustig. Ze leek zich weer terug te trekken in haar hoekje, maar Dust maakte geen aanstalten om weg te gaan. "Hoe gaat het?" Een domme vraag om te stellen, want het ging natuurlijk helemaal niet goed met haar. Maar.. hij wist niet wat hij anders moest zeggen. 'Sorry dat ik je van de rots heb afgeduwd, het was een ongeluk' en 'sorry dat je door mij niks meer herinnert' kon hij niet over zijn lippen brengen.

I will be by your side when

the impossible rises up

There's always gonna be some canyon in the way. There's always gonna be a river I cannot cross. Somewhere along this path that's chosen me I know I'm gonna fall down, feel lost, feel weak

Ze slikte en keek naar de muis, voelde hoe haar maag zachtjes rommelde en besloot niet langer te wachten. Sandflower zette haar tanden in de muis en scheurde een stukje vlees af. Haar slechte oog ging op in de schaduwen van de medicine cat den, maar werd weer zichtbaar toen ze haar kop naar de kater toedraaide zodra hij vroeg hoe het ging. De zandkleurige kattin slikte de hap door en was voor een moment stil. "Goed.. denk ik.." mauwde ze ietwat onzeker. Ging het goed? Ze wist het eigenlijk niet. "Ik heb nog steeds een beetje hoofdpijn.. en m'n ribben hebben een flinke klap gekregen." En haar geheugen, dat bleek. Ze was tot haar eigen naam gekomen, maar alle gezichten waren haar onbekend.

NOTES, none
TAGS, with Dustrise

FL*

Dustrise --

Hij knikte langzaam bij haar woorden. Ze had inderdaad een flinke klap gemaakt. Hij kon het zich nog heel goed herinneren hoe hij net niet naar beneden was gevallen, maar zij wel. Zijn domme actie had dit veroorzaakt. "Je bent hard gevallen, ja." Weerklonk zijn stem weer. "Kan je je al wat herinneren?" Vroeg hij, maar hij bedoelde meer in het algemeen. Hoeveel kon ze zich eigenlijk niet meer herinneren? Alles? Haar hele leven? Of enkel bepaalde delen ervan? Hij slikte. Dit kwam allemaal door hem.

I will be by your side when

the impossible rises up

There's always gonna be some canyon in the way. There's always gonna be a river I cannot cross. Somewhere along this path that's chosen me I know I'm gonna fall down, feel lost, feel weak

Sandflower bleef stilljes zitten en knikte traag op de bevestigende woorden van de kater. Vervolgens vroeg hij of ze zich al iets kon herinneren, waarop ze langzaam haar kop schudde. Nee, het was blanco, en dat beangstigde haar best wel. Wie weet.. "Was je erbij?" vroeg ze vervolgens aarzelend. Ze had geen idee wie de kater was, of ze hem misschien had gekend voordat haar geheugen uit haar lichaam was geklapt.

NOTES, none
TAGS, with Dustrise

FL*

Dustrise --

Hij slikte bij haar vraag. Moment of truth. Hij knikte langzaam, maar bleef vervolgens even stil. Hoe moest hij het haar uitleggen? Ze zou denken dat hij haar dood wilde, dat hij haar had geduwd. Maar hij had haar helemaal niet opzettelijk geduwd. Hij was tegen haar aangebotst, hij was uitgegleden. "Ja, we waren aan het wandelen en we klommen de sunningrocks op, maar jij gleed uit.." Technisch gezien was dat hoe het gebeurde. Dat Sandflower uitgleed omdat hij haar wilde laten schrikken en uitgleed op de gladde stenen, dat was een detail dat hij voor nu even wegliet. Misschien maar beter ook.

I will be by your side when

the impossible rises up

There's always gonna be some canyon in the way. There's always gonna be a river I cannot cross. Somewhere along this path that's chosen me I know I'm gonna fall down, feel lost, feel weak

Ze keek de kater aan toen deze bevestigend knikte. Hij was er blijkbaar bijgeweest toen ze zo hard was gevallen dat haar geheugen verdwenen was. Sandflower slikte toen hij uitlegde dat ze samen aan het wandelen waren geweest, dat ze samen de Sunningrocks op geklommen waren en dat ze daarna uit was gegleden. De Sunningrocks? Sandflower fronste voor een moment en schudde toen kort haar kopje. Er viel een stilte waarvan ze niet zo goed wist wat ze ermee moest. "Waarom waren we samen aan het wandelen?" vroeg ze hem dan ook maar. Wat waren ze geweest dat ze samen op pad waren gegaan? Ze probeerde alles te begrijpen, maar dat ging moeilijk..

NOTES, none
TAGS, with Dustrise

FL*

Dustrise --

Hij fronste kort, lichte pijn schemerde door in zijn ogen. Emotionele pijn, wetende dat Sand hem misschien nooit meer zou herinneren zoals ze hem vroeger kende. "Wij.. uhm.." Hij stopte even, wat moest hij zeggen? "Wij waren.. zijn.. vrienden." Ja, vrienden. Misschien waren ze iets meer dan dat. Maar dat ging hij niet direct opbrengen. Hij wilde haar niet nog meer in de war brengen dan ze wellicht al was. "We waren eerst aan het jagen en toen gingen we de sunningrocks op." Hij haalde zijn schouders wat op. "Mijn naam is Dustrise.." Sprak hij zachter. Het voelde zo raar je voor te stellen aan een kat die je al bijna je hele leven kende.

I will be by your side when

the impossible rises up

There's always gonna be some canyon in the way. There's always gonna be a river I cannot cross. Somewhere along this path that's chosen me I know I'm gonna fall down, feel lost, feel weak

De honger die ze eerder had gehad was allang weer verdwenen. Haar volledige aandacht was gefocust op de pluizige kater die haar nu vertelde dat ze vrienden waren geweest.. of nog steeds waren. Sandflower humde zachtjes terwijl ze nadacht. Dus ze was vrienden geweest met deze kater. Ze kon het zich moeilijk inbeelden, omdat ze geen herinneringen meer had aan hem. Het was allemaal heel verwarrend. De kater vertelde dat ze eerst aan het jagen geweest waren voordat ze de Sunningrocks hadden betreden. Vervolgens stelde hij zich voor als Dustrise. Een naam, dat was fijn, want ze had oprecht geen idee wat zijn naam geweest zou moeten zijn. "Oh.." mompelde ze zachtjes, waarna ze hem weer aankeek, "Dustrise.." Ze sloot haar ogen voor een moment, vurig hopende dat er iets van een herinnering zou komen, maar er gebeurde niets. Teleurgesteld opende ze haar ogen weer en keek kort naar de kater.

NOTES, none
TAGS, with Dustrise

FL*

Onderwerp: Re: A song of ice and fire