Resting

Met samengeknepen ogen keek Dragon naar de katten die binnendruppelden. Nog even en hij zou verhuizen van de nursery. Dan zou hij naar de apprentices den gaan en zou hij nieuwe dengenoten krijgen. Eindelijk zou hij van het geschreeuw, het gepiep en het geblèr hier af zijn. Er waren geen kittens waar hij echt een specifieke band mee had ontwikkeld, dus hij vermoedde dat hij niemand al te hard ging missen. Zijn blik gleed naar een langharige bruine tabby die met een stuk prooi ergens in het kamp ging liggen. Ze leek nog vrij jong, nog maar twee of drie moons ouder dan hemzelf. Het voelde vreemd aan dat hij al zo dichtbij de leeftijd van een apprentice kwam dat hij erop kon rekenen dat anderen maar één of twee moons ouder waren dan hem. Uitgezonderd de apprentices die bijna warrior zouden worden, natuurlijk. Dragon observeerde haar voor een moment. Met haar lange vacht had ze vast niet alleen een voordeel tegenover het weer, maar ook als ze zou vechten. Het gaf haar een robuust uiterlijk, al waren haar spieren waarschijnlijk nog niet zo ontwikkeld als die van een veel oudere apprentice. Dragon keek over zijn schouder toen hij wéér één van de veel jongere kittens hoorde piepen. En toen kruisten hun blikken elkaar. Ze deed haar mond open om iets tegen hem te zeggen, maar Dragon was sneller. Hij zette zijn gewicht op zijn poten en begon snel het kamp in te lopen. Hij had geen idee waar hij naartoe wilde gaan, maar alles was beter dan achterblijven met die jankerds. Hij keek nog één keer achterom om te zien of ze hem niet achtervolgde – want dan zou hij daar weer op zijn kop door krijgen door de Queens – en was daar zo erg mee bezig dat hij het overzicht verloor van wat er zich voor hem afspeelde. En dus knalde hij niet veel later tegen de tabby die hij zojuist nog aan het observeren was.

Ugh. Zijn geluk natuurlijk weer. Was hij juist tegen de apprentice opgeknald die hij net nog uitgebreid vanuit de Nursery had zitten bestuderen. Nu hij tegen haar aan was geknald, had hij kunnen ondervinden dat haar vacht inderdaad lang was. En zacht. En dat ze niet lelijk was. Vooral die laatste gedachte zorgde ervoor dat Dragonkit gegeneerd zijn kaken op elkaar klemde. Wat was dát nu weer voor een gedachte? Hij had nog nooit iemand mooi gevonden, dus met die onzin ging hij nu ook niet beginnen. Toch viel het hem op hoe haar oogkleur mooi in contrast stond met de kleur van haar vacht. Hij schudde zijn kopje. Hij wist dat het kwam omdat hij aan het opgroeien was en omdat hij zich meer en meer bewust werd van de katten waar hij mee omging, maar hij vond het niet aangenaam om dit dadelijk bij elke she-cat te kunnen denken. Het was ongemakkelijk, ook al zouden ze er nooit achter komen omdat ze simpelweg niet in zijn kopje konden kruipen. Stel dat ze dat toch zouden kunnen… Een huivering trok kort door zijn lijfje. Toen besefte hij zich dat hij haar vraag nog niet had beantwoord en haalde zijn schouders op op zo’n nonchalant mogelijke manier. Ze mocht in geen enkel geval doorhebben dat hij haar zojuist als “mooi” had beschouwd. Maar dus echt niet. “Ik ben de nursery echt zat,” bromde hij. “Daar zitten alleen maar jankerds. En ze komen altijd naar mij toe. Alsof ik rust uitstraal omdat ik ouder ben of iets dergelijks. Dat ze maar lekker bij hun moeders gaan janken.” Maar goed, nog even en dan zou hij apprentice worden. Dan zou hij een mentor worden en hoefde hij nooit meer een stap naar binnen te zetten. No way dat hij ooit aan kittens ging beginnen. En ook niet aan een partner. Hij had wel gezien bij zijn moeder en zijn vader hoe dat dat liep. Hij hoefde daar geen herhaling van. Nee, dank u!

Dragonkit trok wat sarcastisch met zijn oortje toen de apprentice haar opmerking maakte. “Ik denk eerlijk gezegd niet dat er ooit iemand gaat zijn die naar mij op gaat kijken,” zei hij op een botte, maar eerlijke toon tegen haar. Nee, hij dacht niet dat er iemand was die hem echt als een voorbeeld zag. En als hij eerlijk was, maakte hem dat ook niets uit. Hij wilde voor niemand een voorbeeld zijn. Als ze ver uit zijn buurt bleven allemaal was het voor hem ook al goed. Toch zorgde de opmerking van de apprentice ervoor dat hij toch ietwat warm vanbinnen werd. Zou zíj bijvoorbeeld naar hem opkijken als hij apprentice werd? Maar nee, zij was ouder dan hem, dus dan bedoelde ze dat misschien eerder in de tegengestelde richting. Keek hij naar haar op? Hij dacht van niet. Of misschien toch wel omdat hij jaloers was dat ze al apprentice was en hij niet. Maar om echt naar haar op te kijken in de zin van dat hij bewondering voor haar had, dan moest hij nog eerst wat kwaliteiten van haar ontdekken. En dat ging niet als ze beiden vastzaten in dit stomme kamp. En dus had hij een voorstel. Maar voordat hij met dat voorstel kon komen, maakte ze een andere opmerking. “Dat is te doen,” bromde hij. “Dan hoef ik daar maar een paar seconden te zijn en dan kan ik weer iets anders gaan doen. Nu kan ik enkel naar buiten gaan als ik daar toestemming voor krijg, zelfs al ben ik nu apprenticeleeftijd.” Hij hield zijn kopje scheef en keek haar aan. “Kan jij me niet heel even mee buiten het kamp nemen?” vroeg hij vervolgens aan haar.

Dragonkit kon het niet helpen dat zijn hart ietsje sneller begon te kloppen toen de langharige tabby aangaf dat ze wel naar buiten konden gaan. Hij wist dat hij misschien wel een grote fout maakte omdat hij op het punt stond om apprentice te worden en dit het wel voor hem zou kunnen verpesten, maar hij had ook weer geen zin om nog langer te wachten eer dat hij het territorium kon gaan ontdekken. Hij wist echter wel dat hij zijn volledige verantwoordelijkheid zou nemen als ze gesnapt zouden worden. Hij bromde en gromde wel eens naar zijn Clanmates, maar hij zou ze niet laten opdraaien voor iets wat hij zelf verzocht had. Zo harteloos was hij nu ook weer niet. “Ik denk niet dat dat zo’n probleem zal zijn,” antwoordde hij op een zelfverzekerde manier, maar de waarheid was dat hij geen idee had of ze gesnapt zouden worden. Hij was in elk geval groot genoeg om een apprentice te kunnen zijn, maar zelfs dan nog zouden ze vragen kunnen krijgen. Bovendien was heel ShadowClan wel goed op de hoogte van wie een kitten was en wie niet en dacht hij niet dat hij een geldig excuus zou kunnen verzinnen als ze gesnapt zouden worden. En om dan aan te gaan halen dat hij binnenkort toch apprentice was geworden, leek hem niet zo slim. “Leid me de weg en ik zal je wel volgen,” zei hij tegen haar. Toen viel hem iets binnen. “Is er trouwens niet één of andere geheime uitgang die we kunnen gebruiken?

Dragonkit bewoog ongeduldig met het puntje van zijn staart heen en weer terwijl hij wachtte tot Beechpaw op een alternatief zou zijn gekomen die kon fungeren als uitgang. Ze konden onmogelijk de kampuitgang gebruiken omwille van logische redenen en Dragonkit zag het nu niet bepaald zitten om weer terug naar de nursery te gaan. Hij wist dat het avontuurtje misschien zijn rank kon kosten en dat hij langer kitten zou moeten blijven, maar hij wilde zo graag even weg uit de nursery en die irritante sfeer dat het gewoon pijn deed om over het feit na te denken dat hij misschien wel helemaal niet kon gaan. Maar daar was Beechpaw opeens met een gepaste oplossing: het gedeelte achter de dirtplace. Het was hem eerlijk gezegd nog nooit opgevallen dat zich daar een weg naar buiten bevond, maar ze konden het natuurlijk altijd proberen. “Dat wassen we er wel in het territorium vanaf,” zei hij op een ongeduldige manier. Nu de kans om naar buiten te gaan zo dichtbij was, wilde hij geen tijd meer verspillen. En dus ging hij haar voor naar de dirtplace, goed om zich heen kijkend om te zien of niemand hun toevallig in de gaten hield. Hij hield zich zo stil mogelijk terwijl hij langs de stinkende plek ging. Hij kneep zijn ogen samen; eerst zag hij niets, maar daarna zag hij een helling dat naar boven leidde. Niet toe willen gevend dat hij misschien hulp nodig ging hebben, zette hij zich af en klauwde zijn weg naar boven. Hij voelde dat hij echter een klein beetje naar beneden begon te glijden en met een zucht keek hij over zijn schouder naar Beechpaw. Zijn blik zei hopelijk al genoeg. Een beetje hulp, graag?

Dragonkit voelde een harde zet tegen zijn kont aan en hoefde zijn poten niet veel sneller naar voren te plaatsen eer dat hij boven was. Snel zette hij een paar stappen naar voren zodat Beechpaw niet tegen hem zou botsen als ze ook boven zou komen. Hij liet zijn blik door het woud glijden en opende zijn bek zodat hij de nieuwe geuren in kon drinken. Zijn oortjes wiebelden door de schuifelende, fluitende en ritselende geluiden die hij opving en even leek het er bijna op alsof hij alleen was. Toen liep Beechpaw langs hem heen en wenkte hem, aangevend dat ze hij haar moest volgen. Met een klein beetje tegenzin begon hij met haar mee te lopen. Hij was liever het woud op zichzelf gaan ontdekken, maar hij wist ook wel dat hij dan niet lang verborgen zou blijven en dat er iets zou zwaaien als ze hem zouden vinden. Als Beechpaw bij hem was, zou de straf hopelijk een beetje minder zijn. Dragonkit had een tikkeltje moeite met het tempo bij te benen, maar uiteindelijk lukte het wel en kon hij zich op meer dingen tegelijkertijd concentreren dan het tempo verhogen. “Waar gaan we heen?” vroeg hij aan de apprentice. Voor hem leek hier bijna alles hetzelfde en even vroeg hij zich af hoe hij zijn weg zou gaan vinden als hij zelf eenmaal apprentice was geworden en moest gaan jagen voor de elders.

Dragonkit sloot zijn ogen half en probeerde na te denken over een bestemming waar ze naartoe konden gaan. Hij probeerde zich de gesprekken te herinneren die hij met de elders had gehad, de verhalen die ze verteld hadden en wat dat voor betrekking had tot het territorium. De meeste verhalen waren over BloodClan en de reis gegaan, maar Dragonkit had al enkele namen horen vallen van bepaalde plaatsen die zich in hun territorium bevonden en waar hij graag een kijkje wilde nemen. Het was alleen vervelend dat hij de naam niet meer wist, al kon hij wel een beschrijving geven waar ze hopelijk iets op zou kunnen maken. “Ik wil naar die plek gaan waar elders hun verhalen op baseren om kittens bang te maken. Die plek waar kraaien zogenaamd je ogen uitpikken als je niet oppast en waar veel ratten zouden zijn.” Hij probeerde een nonchalante houding aan te nemen, maar zijn fonkelende ogen verraadden hoe enthousiast hij wel niet was om buiten het kamp te zijn en een poging te mogen ondernemen om meer van het territorium te zien dan elke kitten tot nu toe al gedaan had.

De plek die de elders aan hem beschreven hadden, bleek the Carrionplace te heten. Dragonkit nam de naam in zich op en besloot om hem te onthouden zodat hij later, als hij zelf apprentice zou zijn, de plek kon bezoeken. Het leek hem een goede plek om zich even terug te trekken als hij weer eens last had van zijn duistere gedachten. Het was niet dat hij zich tegen zijn Clan wilde keren of iets dergelijks, maar zijn moeder kon hij soms wel schieten. Hij stelde zich voor dat hij haar op de één of andere manier hetzelfde leed kon aanrichten wat zij bij hem had gedaan, al leek dat voor nu onmogelijk te zijn. In een plek gehuld in schaduwen had hij tenminste het idee dat hij alleen was met dat soort gedachten in plaats van op een open plek vol met kibbelende Clanmates. Hij volgde de bewegingen van de apprentice voor hem en merkte al snel de schaduwen op die het territorium op een uitnodigende, maar tegelijkertijd ook angstaanjagende manier leken te omhullen. “Is het waar wat er wordt gezegd?” vroeg hij aan de apprentice met een hint van nieuwsgierigheid in zijn stem. “Zijn er echt ratten die katten kunnen vergiftigen met hun beten? En kraaien die nadien de ogen uitpikken als de katten daar dood liggen?”