Absentminded

Blackkit kon zijn trotse houding nauwelijks verhullen terwijl hij, trillend van opwinding, naast de queen naar buiten liep. Eindelijk hadden ze hem oud genoeg gevonden om even uit de nursery te laten en daar maakte Blackkit dan ook volop gebruik van. Met gesloten ogen genoot hij heel even van het zonnetje dat op zijn zwarte pels scheen en hem aangenaam warm maakte. Zijn blik gleed over de open plek toen hij warriors in en uit de tunnel zag komen die naar en van hun kamp leidde. Even stelde hij zich voor hoe hij daar over minder dan twee moons doorheen zou rennen, samen met zijn mentor. Zijn oogjes knepen zich ietwat dromerig dicht en met een scheef kopje bleef hij naar de tunnel kijken, deed er zelfs een paar stapjes naar. In zijn achterhoofd hield hij wel dat hij niet te ver mocht afdwalen omdat de queens zich anders zorgen zouden gaan maken, maar dat werd sowieso al afgekapt door een apprentice met een lange vacht die vol tegen hem knalde. Blackkit verloor zijn evenwicht en viel op zijn kont neer, maar boos was hij niet. Een tikkeltje onthutst keek hij omhoog naar de kat die tegen hem was gelopen en een kleine glimlach speelde om zijn lippen toen hij haar herkende. Wie kende Beechpaw nu niet? Ze was de dochter van Acorndust en daarmee best een bekend figuur dat rondliep in ShadowClan. Hij was echter nog maar net geboren geweest toen zij de nursery al bijna kon verlaten, dus echt met elkaar kunnen spreken, hadden ze nog niet gedaan. “Hallo, Beechpaw,” zei hij op een vriendelijke toon, ondanks dat ze hem praktisch gezien omver gelopen had. “Je hebt veel kopzorgen, zie ik?” Hij zou geen andere reden kunnen bedenken waarom ze hem anders omver gelopen had dan dat ze er helemaal niet bij was geweest met haar gedachten.

En net zoals in veel gevallen had hij ook deze kat goed aangevoeld. Iemand aanvoelen was echt wel één van zijn sterkste punten; iets wat hem in veel situaties later veel voordeel op zou leveren. Zo kon hij er voor iemand zijn door een luisterend oor te bieden of hij kon iets voorkomen of juist iets starten door erop te reageren. Het zou allemaal een beetje van de situatie afhangen en hoe hij zichzelf daar op dat moment bij voelde. Beechpaw begroette hem terug en leek er nu wel weer helder bij te zijn; Blackkit voelde dat ze haar zorgen op deze manier een beetje kon verzetten. Zou hij op een ander onderwerp overgaan om het haar compleet te laten vergeten – voor even dan – of zou hij erop reageren zodat ze haar hart bij hem kon luchten? Misschien voelde ze zich er niet comfortabel bij om dat met een kitten te doen, maar de waarheid was dat ze qua leeftijd niet zo veel scheelden en dat het niet lang zou duren voordat hij een denmate van haar zou worden. “Ik ben misschien nog maar een kitten, maar het apprenticeschap wacht niet lang meer op me,” zei hij op een kalme toon tegen haar. “Wat ik daarmee bedoel, is dat je gerust je zorgen met me mag delen als je je daar beter bij voelt. De keuze is natuurlijk aan jou.” Hij haalde vervolgens zijn schouders op alsof het hem niet zo veel uitmaakte of ze het aan hem zou vertellen of niet. Als hij zich dan ergens zorgen om zou maken, dan was het wel om het feit dat ze überhaupt met kopzorgen zat en niet per se over de kwestie of ze dat wilde delen met hem of niet. Als het maar opgelost raakte. Dat was het belangrijkste voor nu.

Blackkit kon het niet laten om terug te lachen toen ze hem vertelde dat hij ouder klonk dan dat hij was. “Mijn vader zou ook niks anders van me verwachten,” zei hij op een rustige toon. Het was niet zo dat zijn vader hem onder druk zette, maar Blackkit wilde gewoon niet vervelende streken uithalen en dan zijn vader hem horen bestraffen of horen dat zijn vader zich van zijn taken moest wenden om Blackkit op zijn kop te geven. De kitten en zijn vader hadden een uitzonderlijk goede band, beter dan de meeste kits met hun vader hadden. Met zijn moeder had hij ook wel over het algemeen een goede band, maar die bemoeide zich minder met zijn opvoeding. Vanaf het moment dat ze geen melk meer moest geven, had ze zich volledig gestort op haar warriortaken, wat Blackkit het idee gaf dat het hebben van een nestje haar lichtelijk ongemakkelijk maakte. Zijn broertje en zusjes trokken zich dat wel aan, maar Blackkit was zo niet. Blackkit wiebelde kort met zijn oortje toen Beechpaw hem beknopt uitlegde wat er aan de hand was. Hij analyseerde de situatie en probeerde zichzelf in haar plaats te stellen. Hij zou waarschijnlijk hetzelfde gereageerd hebben als het om een goede vriend van hem ging, maar hij zou niet zomaar tot actie overgegaan zijn zonder de situatie eerst grondig van dichtbij te bekijken. “Ik kan je niet tegenhouden en ik ga dat ook niet doen, maar ik wil je wel vragen of je voorzichtig bent. Ik weet niet wie het is die dat het gedaan heeft, maar het klinkt niet als een aangename kat.” En ook geen aangename missie voegde hij er in zijn hoofd bij toe. “Ik zou graag nog bij je in je den willen liggen zodat we elkaar beter leren kennen als ik apprentice zou worden.” Hij glimlachte naar haar.

Blackkit grinnikte. “Het is niet omdat je dat niet van plan bent dat het ook zo gaat gebeuren,” merkte hij fijntjes op, maar hij besloot om het daarbij te laten. Hij had inmiddels al wel gemerkt dat de she-cat niet op andere gedachten te brengen was. En als ze dacht dat ze het juiste deed, wie was hij dan om te zeggen dat het niet kon? Toch hoopte hij dat haar niks zou overkomen. Als hij wat ouder was geweest, had hij misschien voorgesteld om mee te gaan. En als ze al wat betere vrienden waren. Blackkit zou in principe alles kunnen doen om zijn familie en vrienden te beschermen, ook als dat zou betekenen dat hij zijn eigen leven op het spel zou zetten. Als warrior zou hij dat sowieso moeten zweren, maar dan voor zijn Clan. Hij kon eerlijk gezegd niet wachten op dat moment, maar hij wist dat hij eerst nog een zware training moest doorlopen eer dat hij zichzelf een warrior mocht en kon noemen. Hij zou zijn training beëindigden op de juiste leeftijd en hij zou zijn vader trots maken. Dat was toch tenminste zijn streefdoel. “Maar niet voor lang meer,” merkte hij op. “Je bent immers een stuk ouder dan mij. Als ik eenmaal apprentice ben, dan zal jij bijna je training beëindigd hebben en warrior worden.” Hij glimlachte om aan te tonen dat hij daar niet bitter over was of jaloers op was. “Ik zal het hardste van iedereen je nieuwe naam roepen,” beloofde hij haar met een glimlachje.

Blackkit glimlachte toen ze haar woorden sprak. Natuurlijk bedoelde ze het vast niet zo, maar hij zou bijna denken dat ze dacht dat ze later warrior ging worden. Dat ze haar titel nog niet verdiend had omdat ze nog veel training moest hebben of omdat ze misschien een paar acties had uitgehaald waardoor ze later warrior zou worden. Blackkit was nog maar een kitten en dus werd hem niet veel meegedeeld over wat de apprentices allemaal uithaalden, maar uit haar eerdere reacties kon hij al afleiden dat ze iemand was die niet terug deinsde voor gevaar, al was het om haar eigen leven. Als ze haar Clanmates daarmee kon beschermen, dan was het goed. Blackkit bewonderde dat wel en hij hoopte dat hij later ook zo kon zijn, al zou hij zich niet zoals haar direct in een gevecht storten als hij niet zeker wist of hij het wel kon winnen. “Ik zal er zijn,” beloofde hij haar. “Ben jij er dan ook als ik apprentice word?” Hij wist niet hoe hun band ging zijn als hij eenmaal apprentice was geworden en dan op het punt stond om warrior te worden, maar dat zouden ze dan wel zien. Zijn eerstvolgende stap was apprentice en als ze daar al aanwezig kon zijn, was het voor hem prima.

Blackkit snorde zachtjes toen ze aangaf dat ze er zou zijn wanneer hij apprentice zou worden. Dat vond hij wel leuk. Het was goed om te weten dat hij een paar katten had die zijn naam zouden scanderen als hij zijn nieuwe naam en rank kreeg. Zo was hij er al vrij zeker van dat Soundkit er zou zijn om hem aan te moedigen en nu ook Beechpaw. Daar stond dan wel tegenover dat hij ook bij hun ceremonies aanwezig moest zijn, maar dat vond hij geen probleem. Hij moest sowieso naar de ceremonies luisteren en als hij het iets persoonlijker kon maken door katten aan te moedigen waar hij een goede band mee had, was dat enkel positief te noemen. “Ik wil een nest in de buurt van de ingang hebben zodat de zon mijn pels kan verwarmen tijdens newleaf en leafgreen en ik lekker warm tegen iemand aan kan gaan liggen als de frisse wind in leafbare en leaffall ervoor zorgt dat ik het koud krijg.” Daar had hij al goed over nagedacht. Het leek hem aangenaam om wakker te worden met de warme zonnestralen op zijn pels en lekker dicht tegen iemand aan te liggen bij kouder weer. “Waar ligt jouw nest ongeveer in de den?” vroeg hij vervolgens aan haar. Misschien een onbenullig weetje voor haar om te delen, maar zo zou hij wel weten of ze dichtbij elkaar zouden liggen of niet. Hij kon zich voorstellen dat haar vacht heerlijk moest zijn om in weg te moffelen tijdens de koudere seizoenen.