Don't realize how mean I can be

Even keek hij om naar de grijze poes. De nacht was aan het vallen en dus zou hij weldra vragen aan haar om zich klaar te maken voor de reis. Hij zou haar begeleiden naar het shadowclan terrein, waar ze de weg terug naar het kamp zou kunnen vinden. De regen van die ochtend was inmiddels gestopt en dat betekende dus dat het een droge reis zou zijn. Even trok de kater kort met zijn oren, waarbij hij even overeind kwam en kort zich uitstrekte. "Slatefur... Ik breng je terug naar Shadowclan. Ben je klaar om te gaan of heb je nog iets nodig?" vroeg de kater op een zachte maar diepe toon. Even slikte de zwarte kater, licht nerveus op wat de poes zou doen aan het vertrouwen van zijn familie en vrienden. Voor deze ene keer moest hij vertrouwen leggen in een andere, wetende dat zijn manier van denken enkel een verdoezeling was van de realiteit. De grijze elder gaf geen meter om hem en zijn waarden, relaties. Maar toch hield hij goede moed, ondanks alle tekenen die tegenstaken.

- Slatefur only

_{Ze had de hele dag ontsnappingsplannen bedacht, maar nadat ze bijna van de hooizolder naar beneden was gevallen, had ze zich verschanst in haar nest en zacht geblazen naar iedereen die in de buurt was gekomen. Zo ook nu. Ze trok haar bovenlip zachtjes op en siste naar de kater welke haar benaderde. Als blinde kat was ze extra wantrouwig in dit soort onbekende situaties. Maar hoe kon het ook anders? Deze kater had haar net zo goed om kunnen leggen of naar de Bloodclan kunnen brengen. Misschien dat hij dat nog steeds wel ging doen. "Ik heb niks van je nodig," mompelde de kattin. "Breng me naar huis."}

Slatefur was bang, dat was duidelijk... Een korte zucht ontglipte even zijn lippen. De forse kater had enkel goede bedoelingen gehad. Het feit dat ze dat niet zag of niet eens wilde inzien was toch wel ergens... Confronterend. Like, was hij zo erg en eng? Had hij te hard gehandeld? Nee toch? Voor nu was het het beste geweest.... Toch? "Ik heb niks van je nodig," Klonk er van de grijze poes af. Hij knikte even kort naar der en voegde vervolgens nog een instemmend geluidje toe aan zijn beweging. Tja, blind enzo he. "Breng me naar huis." Opnieuw kwam er een instemmend geluidje van hem af. "Dus uhm.." sprak hij even kalm tegen haar aan. "Moet ik je naar beneden helpen of?" tja.... Als ze zelf de ladder of wilde lopen dan mocht ze dat gerust doen. Hij zou haar niet tegenhouden.

_{Slatefur hief zichzelf wankel tot haar voeten. Ze voelde zich alles behalve top, maar hey, ze was niet al te lang geleden nog knock-out geslagen door de Bloodclanner. Toch had ze gehoopt dat ze zich wel weer iets beter gevoeld zou hebben. Voor een moment bleef ze stil staan, diep ademend terwijl een nieuwe golf van duizeligheid verdween uit haar hoofd. Ze kwam er wel, langzaam maar zeker. Ze spitste haar oren bij de woorden van de kater die ergens in haar buurt stond. Hm? Beneden? “Beneden? Hoe bedoel je? Zijn we hoog?” Een behoedzame toon lekte in haar stem terwijl haar staart nog steeds nerveus heen en weer sloeg.}