Peaceful or not?

De wond op zijn borst leek volledig genezen te zijn en het enige wat Crowfur nu nog stoorde, was het trekken van zijn littekens als hij zich te druk maakte of als hij te veel inspanningen deed. Hij had het niet de moeite gevonden om daar Lizardpath en Routnose over te informeren; het trekkende gevoel was normaal en zou hopelijk na verloop van tijd wel verdwijnen. Zijn ijsblauwe blik richtte zich op zijn omgeving terwijl hij door zijn territorium rende. Het voelde goed om de wind weer met zijn vacht te voelen spelen, ook al lag er die naderende dreiging tussen WindClan en RiverClan. Crowfur hoopte dat het niet snel tot een uitbarsting zou komen; hij kon het zich nu niet permitteren dat Crowcall, die nog altijd in de medicine cat’s den lag, nu gevaar zou kunnen lopen door afdwalende RiverClanners die dachten iets te zoeken te hebben in hun territorium. Hij wist echter ook wel dat het niet zou helpen om zich daar druk over te maken en met moeite probeerde hij het onderwerp uit zijn gedachten te halen. Zijn poten brachten hem naar de borders die de Clans met elkaar verbonden en kort richtte hij zijn blik omhoog toen hij de scherpe, stinkende geur van ShadowClan herkende. Zijn verstandshouding met ShadowClan was matig; hij kon zich nog een tijd herinneren dat hij met de leader, Tallstar, meerdere avonturen had meegemaakt toen ze allebei verdwaald waren geraakt in Twolegplace. Hij kon niet echt zeggen dat ze toen een band hadden ontwikkeld, maar elkaar haten deden ze ook niet meer. Nadien had er een bepaalde sfeer tussen hun gehangen toen het tussen Crowcall en hem steeds beter ging en sindsdien hadden ze elkaar eigenlijk niet meer gesproken. Crowfur kon het niet helpen dat hij zich afvroeg hoe het ging met impulsieve, niet alles serieus lijkende nemende ShadowClan leader. Maar het was niet Tallstar die daar stond aan de border, maar zijn deputy, Acorndust. Erop vertrouwend dat er geen dreiging zou komen van ShadowClan gaf Crowfur de deputy een kort begroetend knikje, hoewel er wel een afstandelijke attitude te vinden was in zijn houding. “Acorndust,” sprak hij rustig. “Het lijkt erop dat je hetzelfde idee als mij had.” Met een knikje richtte hij zijn blik naar de border die Acorndust vast aan het controleren was."

Crowfur gaf enkel een knikje toen Acorndust hetzelfde als hij vaststelde, maar bewoog kort met zijn oortjes toen de deputy verder ging. “Dan doen ze eindelijk eens wat ze moeten doen,” antwoordde hij koeltjes. Hij was het er niet mee eens dat katten hier en daar over de grens gingen, tenzij het natuurlijk echt voor noodzakelijke gevallen waren. En dan kon je natuurlijk nog voor jezelf gaan concluderen wat een “noodzakelijk” geval was. Sommigen vonden een simpele dreiging van een bepaalde Clan al genoeg om de grens over te steken, anderen wachtten liever op echte, dringende zaken. Crowfur was nog altijd van mening dat het elke Clan voor zichzelf was. Hij had geen hulp van ShadowClan, RiverClan of ThunderClan nodig als er iets scheelde in zijn eigen Clan, maar er waren Clanmates die daar anders over dachten. En één van die Clanmates was de kat waar hij van hield, Crowcall. Hij probeerde het al enkele moons uit haar hoofd te praten, maar het leek erop dat het nog wel eens een moeilijk punt tussen hun tweeën kon worden. Hij richtte zijn aandacht weer op Acorndust en opeens drong er hem een vraag binnen die hij kon stellen. “Hoe is het nu eigenlijk met Pepperpaw?” vroeg hij. Ze was immers eigendom van WindClan geweest voordat ze naar ShadowClan was gegaan na de vossenaanval. Er waren WindClanners die het daar niet mee eens waren, maar in Crowfur’s toonde schuilde geen haat en ook geen beschuldiging toen hij de vraag stelde. Enkel oprechte interesse.

Er leek geen achterdocht te schuilen in de blik van Acorndust toen Crowfur naar Pepperpaw vroeg. Hij – en alle WindClanners – wisten heus wel dat ze de wens van Pepperpaw om naar ShadowClan te gaan niet ongedaan konden maken. Oceanstar wilde graag alle kittens redden, maar soms lagen er ook bepaalde beslissingen buiten haar poten waar ze op geen enkele mogelijkheid een invloed op kon hebben. De hele situatie was natuurlijk een beetje vreemd geweest, maar het was Pepperpaw’s eigen beslissing geweest om op Tallstar’s voorstel in te gaan en naar ShadowClan te vertrekken. Als Leopardpaw als kitten zijnde de beslissing had gemaakt om in RiverClan te blijven, dan had hij haar ook niet tegen kunnen houden, hoe veel pijn het hem ook deed. En hij dacht niet dat hij haar dan verantwoordelijk zou hebben gehouden voor haar beslissing, maar hij had zich wel een stuk minder gerust gevoeld over hoe ze haar zouden behandelen binnen RiverClan. Gelukkig woonde zijn dochter bij hem in zijn eigen Clan en hoefde hij over dat soort zaken dus niet na te denken. “Ik weet zeker dat Tallstar een goede mentor voor haar heeft aangewezen,” zei hij rustig. Het zou hem niets verbazen als Tallstar er zelf voor had gekozen om haar op te leiden. Of Acorndust. “Het is typisch iets voor hem om zo’n radicale beslissing te maken.” Hij trok met zijn oortje. “Hoe reageerde ShadowClan erop toen hij opeens met Pepperpaw kwam aanzetten?” En dan had hij het uiteraard over die dag na de vossenaanval, maar dat zou Acorndust zich zelf ook wel kunnen bedenken.

Acorndust zei het misschien niet hardop, maar er hoefde voor Crowfur geen tekening gemaakt te worden om te beseffen dat de deputy met “verbaasd” bedoelde dat de meesten het er niet mee eens waren. Van alle Clans was ShadowClan het hardste in hun gevoelens uiten. Nee, Tallstar zou er niet ongeschonden uitgekomen zijn en Pepperpaw zou het vast ook nog wel even blijven voelen, maar uiteindelijk zou dat overwaaien en zou haar Clan ook wel beseffen dat het op dat moment de juiste beslissing was geweest. Pepperpaw zou simpelweg niet gelukkig zijn geworden in een Clan waar ze constant herinnerd werd aan de dood van haar moeder. Ze zou zich in haar eigen Clan misschien net iets harder moeten bewijzen dan een Clangeboren kat, maar ze zou zich wel redden. Crowfur bewoog kort met zijn oortjes toen Acorndust zijn woorden sprak. Iets in hem twijfelde eraan of Tallstar de echte vader van Pepperpaw was, maar hij sprak dit niet uit. Hij zag het Tallstar aan de ene kant nog wel overkomen dat hij een kitten kreeg met iemand van een andere Clan, maar aan de andere kant leek het hem ook zo… onverantwoordelijk. Tallstar was helemaal niet meer de jongste en dus vond Crowfur dat hij beter had moeten weten dan dat, al had hij exact dezelfde fout gemaakt vroeger toen hij nog jong was. Hij had Leopardpaw toen ook voor zichzelf opgeëist, net zoals Tallstar dat met Pepperpaw had gedaan. Alleen was hij geen leader geweest en bovendien ook een stuk jonger, al praatte zijn acties dat natuurlijk niet meteen goed. “Je hoeft voor mij geen geheimen te bewaren, Acorndust,” sprak hij koeltjes. “Ik weet hoe het is om een dochter van een andere Clan te hebben en ik weet ook hoe het is als heel de Clan weet dat ze half-Clanner is.” Oceanstar’s stem had niet bepaald zacht geklonken toen ze in de grot in de bergen had aangekondigd dat Leopardpaw’s echte moeder in RiverClan had gezeten. “Er zullen er misschien een paar zijn die het nooit helemaal zullen accepteren, maar het helpt al wel als het merendeel zijn best doet om het wél te doen. Pepperpaw kan er immers zelf vrij weinig aan doen aan de acties van haar ouders.”

Crowfur gaf een kort knikje toen de deputy aangaf dat er genoeg katten waren om haar te beschermen als het nodig zou zijn. “Dat geloof ik graag,” zei hij en deze keer klonk er respect door in zijn stem. Crowfur wist dat zowel de kat voor hem als Tallstar zijn uiterste best zou doen om Pepperpaw te beschermen als iemand haar iets aan zou proberen te doen. “Je hebt bij deze ook mijn woord dat ik haar nooit iets zal doen en dat ik mee op zal letten of haar niks overkomt. Wat de andere Clans betreft dan.” Dat laatste voegde hij er nog snel aan toe, want hij zou natuurlijk tijdens een ruzie tussen WindClan en ShadowClan niet kunnen voorkomen dat Pepperpaw aangevallen zou worden door één van zijn Clanmates. Maar tegen ThunderClan, RiverClan en BloodClan kon hij haar wel verdedigen. Hopelijk zou Oceanstar dat dan niet als verraad zien. Hij kon het niet helpen door de band die Tallstar en hij hadden dat hij zich een beetje verantwoordelijk voelde voor Pepperpaw. En dan was er natuurlijk ook nog Pepperpaw’s geschiedenis die haar verbond met WindClan. “Ze zal opgroeien tot een sterke warrior, dat hoor ik nu al,” snorde hij kort.

Crowfur gaf een kort knikje. “Dat lijkt me het beste, ja.” Het had toch geen zin dat Acorndust zich nu al druk zou maken over iets wat nu totaal nog niet aan de orde was. Pepperpaw moest eerst maar genieten van haar jeugd, de rest kwam later wel. En als ze zich meer ontspannen voelde door Tallstar’s soms iets te onbezorgde houding, dan was dat prima. Uiteindelijk zou ze zelf wel ontdekken en voor zichzelf uit kunnen maken wat ze goed vond en wat ze minder goed vond. Ze zou uiteindelijk een eigen mening creëren en dan zou er geen kat zijn die haar iets anders wijs kon maken, ook Tallstar of Acorndust niet. Hij richtte zijn blik op de deputy toen deze aan hem vroeg hoe het met WindClan ging, waarschijnlijk in het belang van Pepperpaw. Het had geen zin om de vossenaanval te omzeilen; ShadowClan wist er al van en Tallstar had met eigen ogen gezien hoe erg het was geweest. Toch weerhield dat Crowfur niet om de situatie beter te maken dan ze was. “Goed,” zei hij. “Het kamp is alweer terug heropgebouwd en de gewonden hebben enkel dappere littekens overgehouden aan het gevecht. WindClan is bijna volledig hersteld en zal sterker dan ooit zijn.” Hopelijk zouden de RiverClanners dat ook snel genoeg inzien voordat ze hun domme zet zouden maken. “En hoe is het in ShadowClan buiten het soms wat chaotische beleid van één zekere kat?” Hij grijnsde naar Acorndust, wachtend op antwoord.