{Crowfur} The moors

Tevreden zijnde boog Crowfur zich over het konijn dat hij had gevangen. Het was een wilde achtervolging geweest, maar wel eentje die hij had kunnen winnen vanaf het begin. Hoewel leafbare er een tijdje voor had gezorgd dat hij, samen met een hoop andere Clanmates, ondervoed was geraakt, waren zijn snelheid en uithoudingsvermogen nooit helemaal van de baan geweest. Hij zou niet zeggen dat het konijn praktisch in zijn poten kwam gelopen, maar hij kon nu ook weer niet bepaald zeggen dat hij er echt uitgeput van was. Toch zwoegden zijn flanken lichtelijk en moest hij een paar seconden van zijn tijd gebruiken om weer op adem te komen. Nadat hij het idee had dat hij weer volledig zichzelf was, begroef hij het konijn zorgvuldig zodat hij het later weer op kon halen. Hij scande zijn omgeving en merkte op dat hij dicht in de buurt van de borders was. Als hij dan toch nog van plan was om nog wat te jagen, kon hij net zo goed een deel van de patrouilles overnemen door zelf dit gedeelte van hun territorium te controleren, niet dan? Zijn blauwe ogen richtten zich op één bepaald punt terwijl hij zijn eigen territorium een beetje achter zich liet. Verschillende geuren drongen zich in zijn neusgaten, maar opeens was daar één geur die hij duidelijk herkende. Nog voordat ze volledig weggedoken was, herkende Crowfur de flame point kat die nog maar een paar moons geleden naar ShadowClan was gegaan. Het was tijdens dezelfde vossenaanval geweest die de levens van meerdere van zijn Clanmates had opgeëist en die ervoor had gezorgd dat Crowcall nu nog altijd een genezingsproces moest doorstaan in de medicine cat’s den. En ondanks dat de flame point kitten over was gegaan naar ShadowClan grinnikte hij toch lichtelijk geamuseerd toen ze dacht op een efficiënte manier zich te kunnen verbergen voor hem. “Kom maar tevoorschijn, Pepperpaw,” sprak hij, ervan uitgaande dat Tallstar haar nooit alleen het kamp uit zou laten gaan tenzij ze apprentice geworden was. En als hij de tijd terugtelde naar de vossenaanval en nu kwam dat ook wel juist uit. “Je hoeft je voor geen enkele WindClanner te verbergen.” Het was toen in de tijd immers beter geweest voor haar dat ze naar ShadowClan zou gaan en aangezien Crowfur zelf een half-Clanse kitten had, wist hij goed genoeg hoe het was als anderen je aankeken op je acties. Nee, voor hem had ze niets te vrezen.

Crowfur wiebelde geamuseerd met zijn oortjes toen hij na een paar seconden het kopje van Pepperpaw uit de varens zag steken. Al een apprentice, maar nog steeds zo onschuldig als toen ze WindClan verliet. Hij hoopte dat ShadowClan goed voor haar zorgde. Het was geen geheim dat als ShadowClanners iemand niet moesten dat ze dat op een duidelijke manier lieten weten. Toch had Crowfur er vertrouwen in dat ze goed behandeld werd; ze zag er niet ondervoed uit en hoewel hij Tallstar niet altijd even aangenaam had gevonden, had hij toch een band met de tom die goed genoeg was om te weten dat hij goed voor Pepperpaw zou volgen. Het was dan ook echt weer een actie geweest van de tabby om naar voren stappen en zich aan te kondigen als adoptievader, maar Crowfur had niks verwacht van de gekke kat. Hij deed vast goed zijn best als leader, maar hij werd niet altijd even serieus genomen en Crowfur kon dat diegenen die dat deden ze niet kwalijk nemen. “Omdat Tallstar je nooit uit het kamp zou laten als je dat niet zou zijn,” antwoordde hij simpel. En qua tijd leek het ook een beetje te kloppen als hij terugdacht aan de vossenaanval. Hij haalde zijn schouders op. “Waarom zouden ze? Ze hebben geen reden om boos op je te zijn. Je was op dat moment nog heel erg jong en Tallstar heeft de beslissing gemaakt om je mee te nemen naar ShadowClan. Bovendien leek dat op dat moment ook de beste oplossing te zijn.” Pepperpaw was in ShadowClan in elk geval veiliger geweest dan in WindClan. En dan had ze ook nog haar moeder verloren tijdens de vossenaanval. Nee, ze had geen reden gehad om in WindClan te blijven, al had WindClan wel een goede warrior van haar kunnen maken. “Het enige waar WindClan boos op moet zijn, is het feit dat ze een sterke, toekomstige warrior naar ShadowClan hebben zien vertrekken.” Hij glimlachte bemoedigend naar haar, hopend dat ze zich hierdoor een beetje beter zou voelen.

“Dat moet dan vast zonder Tallstar’s toestemming zijn geweest. En het lijkt me ook sterk dat de queens het goed vinden,” merkte hij fijntjes op. Het feit dat Pepperpaw al zo ver naar hier afdwaalde vlak na haar ceremonie baarde hem toch wel wat zorgen. Ze was overduidelijk nieuwsgierig naar haar omgeving, maar gevaarlijke katten zoals BloodClanners hadden al eerder aangetoond dat een verdwaalde kat geen match voor hun bloeddorstige karakters was. Als Pepperpaw de verkeerde kat zou tegengekomen, zou het al wel eens snel gedaan kunnen zijn met het zorgeloos rondlopen en katten ontmoeten aan borders. Maar goed, het had geen zin om haar bang te maken met dat soort verhaaltjes. Bovendien was het ook weer zo dat ze netjes binnen haar border bleef, al dwaalde ze wel nogal af van haar kamp. Hij bewoog geamuseerd met zijn snorharen toen hij haar wat verlegen naar haar poten zag kijken. Soms kon ze zo onschuldig ogen, maar even daarna toonde ze weer de pit waarvan hij wist dat ze dat in zich had. “Pepperpaw, ik wéét dat je een goede warrior zal worden,” sprak hij op een overtuigende manier, aangemoedigd door de manier hoe haar mondhoeken kort opkrulden toen ze eindelijk weer oogcontact met hem durfde te maken. Ze zat misschien in ShadowClan en had dat bloed ook door haar aderen stromen, maar ze was ook nog steeds deels WindClanner en Crowfur kende geen enkele WindClan warrior die het tot nu toe niet ver geschopt had. “Met WindClan is het prima,” sprak hij op een vage manier, zich bewust zijnde dat ze de informatie die hij verschafte misschien onbewust kon gebruiken op een later moment. “De Clan is weer aangesterkt na alles wat er gebeurd is en onze warriors zijn sterker dan ooit.” Nee, een zielige Clan zoals RiverClan zou hun niet klein krijgen met hun domme argumenten en zielige dreigementen. Maar dat hoefde zo’n onschuldig lijkende ziel zoals Pepperpaw niet te weten. Tallstar zou hem trouwens sowieso vermoorden als hij Pepperpaw zou choqueren met dat soort verhalen. Iets zei hem dat de tabby de apprentice liever in het donker wilde laten tasten. En wie was hij om dat tegen te gaan?

Crowfur snoof kort toen ze duidelijk zijn blik leek niet te willen ontmoeten en eigenlijk alles in haar lichaam sprak dat ze dit had gedaan zonder toestemming van Tallstar of het ook maar aan één Clanmate te laten weten. Pepperpaw leek behoorlijk avontuurlijk aangelegd te zijn en Crowfur hoopte dat ze voorzichtig zou zijn met welke plekken ze zou bezoeken, al zou hij natuurlijk elke WindClanner die haar verantwoordelijk hield voor wat er was gebeurd en een poging deed om haar pijn te doen met de grond gelijk maken. Er was naar zijn idee geen eer aan om iemand aan te vallen die liever in een andere Clan wilde zijn na een tragische gebeurtenis. Ze had al even veel recht om in ShadowClan te zijn als in WindClan, al kon hij nog steeds nauwelijks geloven dat Tallstar de echte vader was van Pepperpaw. Alhoewel… misschien kon hij dat wél geloven. En hij wist niet of hij er kwaad voor moest zijn op de leader of niet. Hij had Leopardpaw zelf gekregen uit een verboden relatie met een RiverClanner, dus hij wist maar al te goed hoe zoiets kon werken en hoe fel de aantrekkingskracht kon lijken in het begin. Gelukkig had Tallstar dan het recht over Pepperpaw gekregen. Er zou vast niets ergers zijn dan je kind zien opgroeien in een andere Clan, wetend dat jouw Clan ooit wel eens verantwoordelijk zou kunnen zijn voor zijn verwondingen of in het ergste geval zijn dood. “Als je maar oppast met welke plekken je bezoekt,” sprak hij op een strenge toon. “En houd je altijd binnen je eigen borders en laat je niet door andere apprentices overhalen om stomme dingen te doen.” Hij snorde toen ze haar onzekerheid weer duidelijk liet blijken over het warrior worden. “Natuurlijk,” snorde hij vrolijk. “Misschien zie je dat nu nog niet zo, maar je bent nog maar net apprentice, Pepperpaw. Je mag niet al te hoge verwachtingen van jezelf hebben. Doe gewoon wat je mentor je leert en probeer in alles je best te doen. Dan komt het vast wel goed.”

Crowfur kon het niet laten om heel even te grinniken toen hij haar zichzelf hoorde vergelijken met haar Clanmates. Het was een ding dat veel apprentices deden. Ze gingen er altijd maar vanuit dat als de één iets sneller kon dan de ander, hij of zij achterop moest lopen met zijn of haar training terwijl dat echt niet zo was. Hey betekende gewoon dat de kwaliteiten van die desbetreffende kar anders lagen. En daar was helemaal niks mis mee. "Ga door met je training en je zal zien dat jij misschien weer kwaliteiten hebt waar zij nog op moeten oefenen. Niet elke kat is hetzelfde, Pepperpaw. Zo kan de ene apprentice uitblinken in jagen, maar vervolgens heel verkeerde inschattingsvermogen hebben bij een gevecht. Het is aan je mentor om uit te zoeken waar je sterk en minder sterk in bent en daar vervolgens aan te werken." Het deed misschien niet veel wat hij zei, maar hopelijk zou ze zich er toch iets beter door gaan voelen. Hij wiebelde kort met zijn oortjes toen ze aangaf dat Acorndust haar mentor was. Crowfur had dan ook niks anders van Tallstar verwacht. "Als je Acorndust als je mentor hebt, gaat het zeker goedkomen. Tallstar geeft je niet zomaar iemand en Acorndust heeft als deputy zijnde natuurlijk al veel ervaring. Ik weet zeker dat het helemaal goed met je gaat komen."

Crowfur kon een grijns nauwelijks onderdrukken toen hij merkte dat hij de juiste snaar bij haar had geraakt. Het was dus een goed idee om over haar mentor te beginnen als ze begon te twijfelen over zichzelf. Dat deed hem toch twijfelen of Tallstar al dan niet haar mentor was, al kon hij dat amper geloven. Tallstar kon chaotisch zijn en in de juiste keuzes maken was hij meestal ook al geen held, maar zelfs hij zou moeten weten dat het een hoop controversiële meningen op zou roepen als hij Pepperpaw zou kiezen als zijn apprentice. Niet dat de tabby zich daar zelf iets van aan zou trekken, maar hij zou de flame point natuurlijk niet in verlegenheid willen brengen en daarom voor de veilige optie kiezen. Maar dan alsnog een warrior met zeer veel ervaring. Crowfur’s gedachten schoten kort naar Tallstar’s rechterhand, Acorndust, toen Pepperpaw hem een vraag stelde. Hij grinnikte, maar was toch wel ietwat beschaamd om dit toe te moeten geven. “Ik was echt een held in rennen en uithoudingsvermogen. Ik heb nog voor mijn zevende moon een konijn weten te vangen, wat nog niet veel apprentices gelukt is op die leeftijd.” Hij grijnsde. “Maar ik had echt moeite met mijn agressie te bedwingen. Ik vond het al verschrikkelijk als ik ook maar de geur van een andere kat in de buurt van mijn territorium rook. Ik was behoorlijk opvliegerig en dat heeft me soms wel in nare posities gebracht.” Gelukkig was dat veranderd toen hij een hechtere band met Crowcall en Oceanstar kreeg en hij zich verantwoordelijker voelde voor Leoperdpaw, anders was hij wellicht nog steeds zo geweest. “En ik kreeg het de eerste moon tijdens mijn vechttraining niet voor elkaar om de simpele trucjes van mijn mentor te doorzien. Dus ja, Pepperpaw, ook ik heb moeite gehad als apprentice. En als je die vraag stelt aan je mede-apprentices zal je heus nog wel ontdekken dat jij niet de enige bent die ergens moeite mee heeft.” Hij knipoogde naar haar.