Het was duidelijk dat Pepperpaw het donderpad niet prettig zou gaan vinden, toch bleef het de grens met Thunderclan en het vermijden was niet echt een optie. "Was het maar een grap." Het bleef altijd een gevaarlijke plek en hij had veel liever gehad dat het niet de grens met Thunderclan was, maar het was niet anders. "Het is nou eenmaal de grens met Thunderclan, maar als je die grens nu niet wilt zien kunnen we hier ook een andere keer naar terugkomen." Tenslotte waren ze er nu al aardig dichtbij geweest.

Hij begon te twijfelen of het wel een goed plan was om Pepperpaw nu naar de grens te brengen, toch bleef het in zijn hoofd een belangrijke plek, gezien het toch een grens was. "Er zijn katten die het donderpad over durven te steken." Antwoordde hij haar vraag eerst. Tenslotte hadden ze wel eens een Thunderclanner gehad die het gedurfd had en ook echt wel Shadowclanners die het omgekeerde hadden gedaan. Hij liet kort zijn staart over haar rug gaan om haar iets gerust te stellen. "Zullen we dan langzaam dicherbij gaan?" Stelde hij voor, voor hij al langzaam in de richting van het donderpad begon te gaan.

Langzaam begon hij zich richting het donderpad te verplaatsen toen de apprentice geknikt had. Hij was eigenlijk al zo gewend aan het feit dat het donderpad er was dat hij er niet eens bij stil had gestaan dat het voor een jonge apprentice eng kon lijken. Maar Pepperpaw leek er nu in ieder geval dichter naartoe te willen gaan, dat was het pluspunt. Het donderpad kwam en zicht en voor een moment hield hij halt om er zeker van te zijn dat Pepperpaw nog verder wilde gaan.

Het feit dat hij ondertussen gewend was aan het feit dat er een donderpad was, betekende niet dat het geluid van de monsters die voorbij raasden niet luid waren. Het verbaasde hem dan ook niks dat Pepperpaw halt hield bij het eerste monster dat voorbij kwam. "We hebben het geluk dat monsters nooit van het donderpad afwijken." Begon hij. Hij moest er niet aan denken dat die monsters door het bos heen zouden gaan. Het was beter dat ze er gewoon op bleven en voorspelbaar bleven. "Daarom zijn ze vrij voorspelbaar, ook al word er eigenlijk niet overgestoken tenzij het echt nodig is." Wat het meteen ook een goede grens met Thunderclan maakte als hij eerlijk was.

Hij was natuurlijk nooit volledig zeker, maar het gebeurde echt maar zelden dat er een monster naast het donderpad zou komen. "Vrij zeker," Probeerde hij haar gerust te stellen. Voor nu leek dit hem alleen wel genoeg, tenslotte leek Pepperpaw de monsters niet echt op prijs te stellen. "Zullen we verdergaan?" Ze hadden het meeste qua grenzen nu wel gehad, alleen nog het deel met de twoleg place niet, maar hij wist niet of het verstandig was om daar nu ook nog naartoe te gaan. Voor nu wachtte hij eerst op de reactie van Pepperpaw en dan konden ze nog zien of ze daar naartoe zouden gaan.

Hij zette een geruststellende glimlach op en begon weer wat verder van het donderpad weg te bewegen. "We zouden nog naar de grens met de twolegplace kunnen gaan, maar ik denk dat het beter is om dat te laten voor wat het is vandaag." Begon hij rustig. "Laten we terug naar het kamp lopen door het territorium heen." Dan kon hij haar een paar herkenbare plekken laten zien, zodat ze wist waar ze was als ze hier zelf een keer rond zou lopen en zou moeten navigeren. Als ze langs een geurspoor kwamen zou hij haar ook nog eens kunnen uitleggen wat het was, want daar zouden er genoeg van zijn in het territorium.

Hij wist dat het voor een kersverse apprentice zwaar zou zijn om het hele territorium door te moeten en het leek hem dan ook beter om terug te gaan. Dan zou hij op de terugweg nog genoeg kunnen laten zien aan Pepperpaw zonder dat ze nogmaals door het hele territorium heen zouden lopen. "Er zijn nog genoeg specifieke plekken die je niet hebt gezien, maar daar kunnen we morgen wel naar gaan kijken of je moet ze zelf willen gaan ontdekken." Binnen het territorium vonden genoeg katten het tenslotte ook leuk om het zelf te ontdekken, maar hij wist niet wat Pepperpaw's voorkeur hierin was. "Maar de grenzen zijn voornamelijk belangrijk, zodat je weet waar die liggen en welke clan aan de andere kant van de grens ligt." Hopelijk was dat duidelijk genoeg voor Pepperpaw.

Hij kon de kleine glimlach op zijn gezicht niet laten bij haar opmerking. Ze probeerde zich misschien voor te doen alsof het haar niks deed, maar hij wist wel beter. Voor een nieuwe apprentice was het tenslotte heel wat om al zo'n deel van het territorium te zien in een dag en het was ook zeker niet erg om het in twee delen te doen. De gaap hielp er ook niet bij dat de woorden die gesproken waren heel geloofwaardig waren. "Toch lijkt het me beter om terug te gaan." Zei hij dan toch maar. Op deze manier zei hij haar niet dat ze loog, maar zou ze wel mee blijven gaan naar het kamp hopelijk. Het was ook niet heel ver meer, dus dat zou vast wel goedkomen.

Hij was er zelf misschien al aan gewend ondertussen om elke dag door het territorium te sjouwen, maar ooit was hij ook een jonge apprentice geweest die op zijn eerste dag van alles had willen zien, maar ook de energie er niet voor had gehad. Het kon ergens frustrerend zijn om niet in staat te zijn om te doen wat je wilt, maar het was ook goed om je grenzen te vinden. Hij drukte zijn zij dan ook iets harder tegen der aan toen ze tegen hem aan begon te leunen. "Het is niet ver meer naar het kamp." Vertelde hij haar, ze zou vast wel wakker blijven tot ze er echt zouden zijn. Hij kon de herkenbare punten van rond het kamp al zien tenslotte.

Het waren nog maar een paar stappen en al snel bevonden ze zich binnen in het kamp. Niet lang erna liet Pepperpaw zich zakken en hij liet haar kort een glimlach zien hierom. "Neem maar wat te eten en rust uit, want morgen gaan we weer verder." Met die woorden draaide hij zijn lichaam van haar weg en liet zijn ogen rondgaan om te kijken of een paar van de leiders van de patrouilles al terug waren. Hij wilde tenslotte wel weten of er problemen geweest waren of niet. Dan zou hij ook weten waar hij de patrouilles van de nacht specifiek langs zou moeten gaan sturen.

[Topic uit]