Pepper, My legacy

De regen sloeg inmiddels tegen zijn gezicht, en hoewel het meer pijn deed dan de kater wilde toegeven zwoegde hij voort. Want ergens hier in de buurt rende zijn so-called dochter en haar moest hij spreken. Het was tijd, hij had dingen te doen, maar voor hij bezig kon was het van belang dat Pepper begreep. Niet dat ze het te weten zou komen, misschien dat anderen het haar ooit zouden vertellen, hij niet. Van hem zou ze het niet horen. Of in ieder geval niet nu. Tall was sociaal onhandig soms, niet sociaal suïcidaal.

Al leek hij dat op dit moment wel te zijn want dit weer in combinatie met de open wond in zijn gezicht beviel hem allerminst. Waardoor hij met een gefrustreerde zucht tot stilstand kwam en rondkeek. Voor hij zijn mond opende en de naam van de poes maar gewoon schreeuwde. Wie weet zou ze het horen. Scheelde hem lopen. Bracht voor haar wat uitdaging hem te vinden. Al was zijn geur wel sterker door het bloed, dus zelfs de shadowclanner in wording zou hem moeten kunnen ruiken.

-Pepperpaw

De kater ging zitten en keek verwachtingsvol om zich heen, doorgaans losten zijn problemen zichzelf op dus er was geen reden er niet op te vertrouwen dat dit ook nu het geval zou zijn. En ja hoor, voor hij goed en wel een plan b kon bedenken, stoof er een witte pluizebol door het bos, in zijn richting, met een lichte rem tot ze een kreetje slaakte om zijn gezicht, en toen alsnog tegen hem opbotste. Tall schoot in de lach, al was het eerst even zonder adem aangezien ze die uit zijn borstkas geslagen had. "Nee gekko," Mauwde hij met een glimlach, "Dit komt vanzelf wel goed, het ziet er ernstiger uit dan het is," Wat niet helemaal waar was, want het zich in zijn linkeroog was nog niet terug, maar hij had vertrouwen. "Hoe is het?" Wat echt veel te sentimenteel klonk. Ugh.

Hij moest lachen toen ze hem zo serieus vertelde dat ze Ace ging halen als het erger werd. In zijn hoofd viel het allemaal wel mee, dus kon het in de werkelijke wereld ook lang niet zo erg zijn als dat iedereen hem wilde melden. Sterker nog, alleen al door haar woorden voelde de kater zich alweer beter. Wat alleen maar verbeterde toen Pep doorging en hem meldde dat ze nu dingen kon vangen. "Wat goed!" Mauwde hij trots, en glimlachte breed, al knikte hij ook begrijpend toen ze hem vertelde over Settled. "Jullie zijn goede vrienden, of niet?" Vroeg hij dan ook, vastbesloten om zoveel mogelijk over het dagelijks leven van de dochter te weten te komen. Hij was te lang afgeleid geweest.

Bij haar verwoording van de vangst kreeg de kater een brede grijns op zijn gezicht en schoot bij het woord 'woesh' al helemaal in de lach. Zeker omdat Pep er zo trots bij keek was het een mooi verhaal. "Dat klink gewoonweg uitzonderlijk," Grinnikte hij dan ook, en schudde in ongeloof zijn hoofd. Wie had gedacht dat deze kat zo snel zou aanpassen, en ook toen hij over haar vrienden hoorde kon Tall niet anders dan ontzettend trots zijn. "Dat is een flinke familie al!" En maakte bovendien dat beide katten geen bedreiging vormden in de trant van 'vriendje', een heerlijk idee als je het hem vroeg. "En voel je je inmiddels ook al heel volwassen?" Ze wist immers al steeds meer, en zou bovendien snel volwassen moeten worden binnenkort.

Hij glimlacht bij haar woorden, ze was heel groot, daar kon hij weinig tegenin brengen om eerlijk te zijn. Of tenminste, ze was al groter dan dat ze als kitten was geweest, want zo enorm groot vond hij de poes nou ook weer niet en ook haar moeder was een klein ding geweest. Dus eigenlijk zou ze nooit groot worden en altijd zijn kleine meid blijven. Gelukkig maar. Zeker toen ze het zelf nog bevestigde toen ze over Acorn begon en haar vermoedens over hem. Tall kon niet anders dan lachen, al stak het ergens, want hoe kon hij dit verdedigen? "Ik denk niet dat je ooit in zijn leger zal komen," Mauwde hij zacht, en met een knipoog. "Daarvoor zit er teveel van je moeder in je," Die hem overigens zou vermoorden.

Oh no, de kater belandde van de regen in de drup. Het ene moment probeerde hij zich te redden van een gesprek wat de verkeerde kant uit ging, het volgende moment werd duidelijk dat het onderwerp wat hij had aangekaart niet veel beter was. De poes kreeg een verdrietige blik en begon op te noemen hoe blij ze was dat Tall er was. Oeps. Hij kreeg acuut kriebels en bovendien voelde hij zich ontzettend schuldig toen de kleine haar hoofd in zijn vacht verborg. Het was niet eens zijn kitten. No way dat het goed zou aflopen als ze daar ooit achter kwam. "Shadowclan is ook veel leuker," Besloot hij grinnikend te antwoorden, om haar vervolgens een troostend kopje te geven. "Gekke wuppie," Wat echt nietszeggend was, maar het gaf hem een gevoel van nostalgie, wat hem vervolgens deed vermoeden dat hij 1: oud werd, of 2: ongesteld moest worden. Sinds wanneer was hij zo sentimenteel?

Hij schoot in de lach toen ze windclan verdedigde - een heilloze zaak aangezien die clan tot op het bot verrot was - en nog meer toen ze meldde dat hij gek was. Hij was nog veel gekker dan de kleine dacht, en daar zou ze ongetwijfeld snel achter komen. Eigenlijk ehm, nu. In antwoord op haar vraag schuifelde de kater kort met zijn voeten en glimlachte vervolgens. "Het kan zijn dat ik binnenkort een tijdje weg moet, en ik wilde je dat graag vertellen voor het zover is," Mauwde hij voorzichtig, verdriet in zijn ogen maar ook een bemoedigende glimlach. Hij zou niet verloren zijn, en zij ook niet. Misschien zou het zelfs beter zijn. Waarschijnlijk niet, maar het voelde goed jezelf zoiets te vertellen.

Oke. Dit was een fout geweest. Hij had het haar misschien niet moeten vertellen, en het aan Slate over moeten laten. Niet echt fair, maar wel makkelijker, en sinds wanneer ging hij niet voor makkelijk? Oke scratch that, hij was nog nooit echt voor makkelijk gegaan. Des te meer reden dat het nu wel kon, maar ook hier had hij weer eens teveel nagedacht en te veel gevoelens laten spelen. Bijna rolde de kater zijn ogen, maar bleef uiteindelijk gewoon ferm naar de poes kijken, duwde even zijn neus in haar wang, en schudde zijn hoofd. "Jawel Wup, ieder heeft zijn taak in de wereld en de mijne ligt nu ergens anders," Hij zuchtte even. "Ik snap dat je het niet begrijpt, er valt ook weinig te begrijpen, zolang je maar weet dat je echt de beste, sterkste, liefste en meest geweldige Wup bent die Shadowclan zich kan wensen," Oke, dus misschien brak hier zijn stem even kort. "En als ze je ooit slecht doen voelen geef je ze een lik over hun snuit en vertel je ze dat ze onzin praten, dat je beter bent dan wat zij ooit zullen zijn, en dat jouw clanbloed je meer Shadowclanwaardig maakt dat enig ander," Een traan, serieus, een traan? Hij werd soft. "Want de fundamenten van Shadowclan liggen op het bloed van halfclanners en kittypets, uit hun lijnen zijn wij ontstaan, en met jou hebben ze het beste van het beste," Hij zuchtte. "Oh, en zorg goed voor je vrienden, ook al die vrienden die ik nooit echt mocht, want ze geven om je en er is niets waardevoller dan een kat die om je geeft. Onthoud dat ook als een kater je ooit leuk vindt en je hem moet afwijzen." Ja, hij deed even alle parenting in één gesprek. "Maar buiten al dat Pep," En nu duwde hij zijn neus in haar vacht en trilde zijn stem even, "Blijf je altijd mijn Wuppie, en is er in mijn huis altijd plek voor jou," Waarna hij zich omdraaide en maar gewoon wegsprintte, want dit ging allemaal veel verder dan het plan hem voerde. Lang leve het feit dat hij dit territorium nog steeds beter kende dan de kleine Wup, nog zo'n gesprek zou zijn einde zijn.

- Meer hiervan kan mijn hart niet aan wtf arme Pep eeuwig sorry vanuit Tall en mij