Sad teens

Ze had niet geweten wat te verwachten toen ze Bloodpaw ging zoeken, maar een zwaargewonde Bloodpaw was niet iets dat ze aan had gedacht of liever niet aan had willen denken. Het besef dat er een kans was geweest dat hij misschien helemaal niet meer terug was gekomen had haar meer doen schrikken dan ze had gedacht. Ze wilde hem niet kwijt, het liefst nooit niet. Wat dit gevoel precies was kon ze nog niet plaatsen, maar ze wist wel dat hij belangrijk voor haar was. Ze had dan ook haar afstand gehouden terwijl Acefray bezig was met Bloodpaw, maar nu dat klaar was stapte ze wat voorzichtig de medicine cats den binnen. Daar viel haar blik al snel op Bloodpaw, die duidelijk toegetakeld was. Ze stapte dichter naar de apprentice en bleef naast zijn nest staan, bang om hem aan te raken en alles erger te maken. "Bloodpaw?" Sprak ze zijn naam zachtjes.

Ze voelde ergens een woede voor de kat die Bloodpaw dit aangedaan had. Ze had alleen de geur geroken en had dan ook geen idee wie die kat was, maar mocht ze de geur ooit weer ruiken, dan zou ze het weten. De medicine cat apprentice leek overeind te willen komen en haastig legde ze voorzichtig een poot op een plek waar ze zo snel geen wond zag. "Blijf liggen." Wie weet wat er kon gebeuren als hij zich te ver zou pushen. Ze drukte kort haar neus in zijn vacht, maar daardoor kwam de geur van de kat en Windclan haar neus binnen en het beviel haar niet echt. "Is het goed als ik naast je kom liggen?" Dan zou ze hem warmer kunnen houden en misschien deze geur ook kunnen verdrijven.

Zou hij het goed vinden? Waarom wilde ze dit überhaupt graag doen? Gewoon om hem warm te houden of ging het haar echt om die geur? Een geur die ze het liefst niet op hem wilde ruiken en ze misschien met haar eigen geur kon verdrijven. Bij het knikje dat ze naast hem mocht komen liggen bleef ze kort staan, niet zeker wetende of dit echt wel kon. Ze was hier toch gewoon als een vriendin die hem warm zou willen houden, niks anders. Ze stapte voorzichtig om hem heen naar waar zijn rug was en legde zich er voorzichtig naast neer, haar vacht zachtjes tegen die van hem drukkend. Was dit goed? Of was dit te veel contact? Waarom maakte ze zich hier überhaupt nu druk over? Hij was haar beste vriend, dus dit was normaal toch? Waarom liet het haar hart dan sneller kloppen?

Haar hart bleef maar kloppen en ergens maakte de stilte die er hing alleen maar nerveuzer. Ze was bang dat Bloodpaw zou opmerken hoe hard haar hart eigenlijk aan het kloppen was, dus misschien was afleiding geen slecht idee. Alleen over wat kon ze beginnen? Ze kon hem moeilijk direct vragen hoe de kat eruit zag die hem aangevallen had en waarvan de kat geweest was. Ze had wel een vermoeden, maar wie zei dat dat waar was. "Hey, Blood?" Ze wilde zeker weten dat hij nog wakker was, want straks vroeg ze iets waar ze helemaal geen antwoord op zou krijgen. "Was je bang?" Vroeg ze zachtjes. Of dit het juiste was om te vragen wist ze niet, maar ze wilde het weten, dan zou ze weten wat die kat had veroorzaakt bij Bloodpaw.

Ze wist niet goed wat voor een antwoord ze verwacht had, maar degene die ze kreeg in ieder geval niet. Hij was bang geweest om haar te verliezen? Zij was bang geweest dat ze hem kwijt zou zijn toen hij niet terugkwam en ze het bloed had gevonden. "Daar was ik ook bang voor, om jou kwijt te raken." Ze had zich goed beseft dat het slecht had kunnen aflopen, vooral omdat ze bloed had gevonden. "In ieder geval zal ik de geur van die kat niet vergeten." Sprak ze verder. Misschien kon ze niet veel doen, maar ze zou het op zijn minst proberen mocht ze de kat tegenkomen. Ze drukte zich wat dichter tegen hem aan. Ze dacht eigenlijk niet eens meer aan het feit dat haar hart sneller aan het bonzen was en Bloodpaw het misschien zou merken. Ze hadden elkaar nu nog en dat was belangrijk.

Hoe kon ze hem daar het beste antwoord opgeven? Dat ze de poes op zijn minst niet bewust op zou gaan zoeken? Maar mocht ze diegene tegenkomen zou ze niet weglopen. Nee, dat zou ze zeker niet doen. "Ik zal haar niet bewust opzoeken." Was het enige dat ze haar vriend dan ook kon beloven, meer kon ze niet en tegen hem liegen wilde ze niet. Ze zou dus maar hard moeten trainen qua vechten en hopen dat ze sterk genoeg zou zijn wanneer het nodig was. Het was beter om Bloodpaw op andere gedachten te zetten besefte ze wel, want hij had weer killer aangevoeld bij zijn vorige woorden. "Je zult me niet kwijtraken." Was dat goed om te zeggen? Was dat niet meer dan een vriendin zou zeggen?

Ze had de reactie ergens verwacht, maar toch was het feller dan ze had gedacht. Ze kon niet tegen hem liegen en dat was het probleem. Ze kon niet beloven dat ze de kat zou vermijden die dit had gedaan, dat kon ze niet. Het zou al een wonder zijn als ze de bloodclanner niet direct zou aanvliegen als ze haar zag. Maar ze wist wel dat haar nu opzoeken geen zin had, ze was nog niet goed genoeg. Ze zou harder moeten trainen en snel, want wanneer ze diegene tegenkwam zou ze haar kans grijpen. Ze had alleen geen idee hoe het zou aflopen, maar ze was niet van plan om dood te gaan mocht dat gebeuren. Ze zou blijven leven, zodat Bloodpaw haar niet kwijt zou raken. "Ik snap dat je niet wilt dat ik haar tegenkom, maar hoe kun je van me verwachten dat ik de rug keer naar degene die jou heeft aangevallen?" Dat kon ze niet en dat moest hij begrijpen.

Er kwam geen weerwoord van de kater, maar ook geen antwoord. Niet dat ze het verwachtte, gezien Bloodpaw het toch niet met haar eens zou zijn. Misschien was ze soms te koppig, maar ze zou zich niet van deze gedachte laten zetten, door niemand. Haar ogen ontmoetten dien van de kater en ze had werkelijk waar geen idee wat die schok moest betekenen die door haar lichaam heen schoot. Of misschien wist ze het wel. Toen hij dan ook zijn kop op de hare legde ging er nog een schok door haar lijf heen en haar hart leek nog sneller te kloppen. "Blood..." Sprak ze, niet goed wetende wat te zeggen. Moest ze hier überhaupt iets zeggen. In plaats van iets verder te zeggen drukte ze haar kop tegen de zijne.

Waarom deed ze dit? Zijn aanraking zorgde alleen maar voor een warm gevoel dat zich als een schok door haar lichaam begaf en ze wist niet goed waardoor het kwam. Misschien wist ze het onbewust wel, maar dit was nieuw, niet iets dat ze al eerder had meegemaakt. Ze had geen idee of Bloodpaw hetzelfde gevoel had of dat hij hier helemaal niks van merkte. "Wat is dit?" Vroeg ze dan ook voorzichtig, hopende dat hij hetzelfde voelde en zou weten wat dit was. Waarom maakte dit gevoel haar zo verward? Het liet haar erover nadenken, maar geen antwoord kwam naar voren. En toch zorgde het gevoel ervoor dat ze er misschien wel helemaal niet over na wilde denken, omdat ze het antwoord erop niet per se wilde. Wat zou ze tenslotte moeten doen als ze het antwoord had?