Sad teens

De geschrokken en terughoudende reactie van beiden toonden aan dat ze weldegelijk iets heel intiem had onderbroken, iets wat misschien wel verder dan vriendschap kon gaan als de twee te veel tijd zouden spenderen met elkaar. Breezespring was niet blind: ook al hadden de andere twee het misschien nog niet zo ervaren, ze wist heus wel wat hieruit zou kunnen groeien. Het had in elk geval niet op een vriendschappelijk onderonsje geleken: daar was het te intiem voor. Ze keek naar Bloodpaw, maar zag dat ze daar niet veel reactie uit kon krijgen. Beechpaw daarentegen reageerde meteen; ze sprong overeind en kwam wat stappen dichter naar de warrior gelopen, iets waar Breezespring absoluut niet van onder de indruk was. Ze had het pittige karakter van Beechpaw al enkele keren eerder meegemaakt, maar dat was nog niet zo heftig geweest als nu. Ze wilde reageren op elk woord wat Beechpaw zei, maar het leek haar beter om de she-cat even uit te laten razen. Nadat de langharige tabby haar laatste opmerking leek te hebben gemaakt, opende Breezespring haar bek om terug te reageren. “Je vader is je deputy,” begon hij op een strenge manier. “Dat betekent dat hij, samen met Tallstar, de eerste prioriteit heeft om naar geluisterd te worden. Het zijn juist zijn orders die je op moet volgen, dochter of geen dochter.” Ze schudde haar kopje. “En natuurlijk mogen jullie gewoon vrienden zijn, maar ik ben niet blínd, Beechpaw. Dat zag er als meer uit dan gewoon een gezellig onderonsje tussen twee goede vrienden.” Zouden Beechpaw en Bloodpaw zich dat beseffen? Iets in de terughoudende, felle reactie van Beechpaw liet haar vermoeden van wel. Maar Bloodpaw leek juist heel verward te zijn, alsof hij het niet goed wist. En opeens viel het kwartje. Beechpaw was misschien al wel vrij zeker van haar gevoelens, maar Bloodpaw nog niet. “Ik wil jullie nergens in tegenhouden en ik wil dat jullie allebei gelukkig worden, maar ik hoop dat jullie wat dit dan ook is binnen de warrior code houden.” En nu kwam er een blik in haar ogen die ze zelf niet doorhad, een blik van verdriet. Ze dacht aan haar vader, die haar moeder in RiverClan achter had moeten laten nadat ze haar en haar siblings hadden gekregen. Haar siblings waren overleden door de strenge leafbare en haar moeder was later vermoord door een patrouille van BloodClanners. En hoewel Beechpaw en Bloodpaw zich in dezelfde Clan bevonden, zou de warrior code al even hard voor hun zijn als dit zou uitgroeien tot liefde.

“Iedereen weet dat StarClan de juiste keuze heeft gemaakt door jou te benoemen als ShadowClan’s medicine cat, Bloodpaw,” sprak ze op een kalme manier. “Ik wil je alleen maar behoeden voor een potentiële fout dat dat zou kunnen verzieken.” Het leek er duidelijk op dat discussiëren met de tom geen zin had; de uitputting en de pijn zorgden ervoor dat hij nauwelijks kon reageren en het deed Breezespring meer pijn dan zou ze zou willen om hem daar zo te zien liggen. En even had ze spijt dat ze was binnen gekomen, maar aan de andere kant was het ook belangrijk dat de twee goed inhielden wat het voor Bloodpaw zou betekenen als hun vriendschap op meer uit zou draaien. Toen kwam Bloodpaw met het verzoek dat Beechpaw bij hem zou blijven vannacht. De zwarte she-cat stond aan de grond genageld terwijl ze zich probeerde te bedenken wat ze moest doen. Ze zag ook wel dat Bloodpaw het zwaar had, maar zou het juist niet zwaarder voor hem zijn als ze Beechpaw ging laten blijven? Bovendien had hij zijn rust hard nodig en Breezespring was er niet zeker van of dat wel zou lukken als Beechpaw de hele tijd om hem heen hing. Ze was ook de woorden die ze met elkaar hadden gedeeld nog niet vergeten. Als ze de twee bij elkaar liet liggen, wakkerde ze dan juist niet de passie tussen de twee katten aan? Gaf ze dan juist niet toestemming om het verder op te laten bloeien, al schreeuwde alles in haar om dat te voorkomen? Ze waren nog jong en ze wisten duidelijk niet dat hun acties gevolgen konden hebben, dat de Clan het niet zo zou zijn zoals zij dat zagen. Breezespring wilde niet dat haar Clan een verkeerd idee kreeg over Bloodpaw, maar ze wilde de twee ook niet uit elkaar halen terwijl Bloodpaw de steun juist zo erg nodig had. “Nee, maar ik ben een warrior en sta daarmee één rank hoger dan jou. Hoe je het ook wendt of keert, Beechpaw, maar dat zorgt er toch echt voor dat je naar me moet luisteren. Je vader staat twee ranks hoger dan jou en één hoger dan mij, wat logischerwijze tot het feit leidt dat je ook naar hem moet luisteren, of je dat nu wilt of niet.” Haar stem klonk koeltjes, ondanks de emotie die net nog in haar ogen te zien was geweest. “En daar zeg je het juist, Beechpaw,” gromde ze. “Er gebeurt nóg niks. Maar als jullie zo verder gaan, gebeurt er misschien wél iets.” Ze zuchtte diep. “Kunnen jullie niet inzien dat ik jullie probeer te beschermen? Het klinkt voor jullie allemaal heel onschuldig, maar de Clan zal er anders over denken.” Maar goed, het leek een nutteloze discussie te zijn. Dan resteerde haar nog één vraag: zou Beechpaw bij Bloodpaw mogen slapen? Ze had zo het idee dat als ze nu nee zou zeggen dat de apprentice haar niet alleen heel hard ging haten, maar dat ze uiteindelijk toch iets zou proberen om bij Bloodpaw te blijven. En als een Clanmate dat zag, dan kon het nog wel eens vervelend uitdraaien. En bovendien… wat maakte één nacht nu? Ze onderdrukte nogmaals een zucht. “Goed, Beechpaw,” zei ze met een knikje. “Je mag bij Bloodpaw blijven slapen, maar enkel voor vannacht. Morgen wil ik met jullie beiden een gesprek hebben en vanaf dan wordt er niet meer gekibbeld over wie waar slaapt vannacht. Is dat begrepen?”